petra

OK, Kohtje, zag ik het toch goed. niks verloren hoor, alleen de wedstrijd met jezelf wordt weer zo zwaar , jammer! niet teveel terugkijken, gun jezelf een drankloos leven

EN? Hoe is het met de zwakke en sombere momenten? Alles onder controle? Hoop het zo....................;-)

quote: ... dus moeders, geef alsjeblieft je kinderen het goeie voorbeeld! Niet door perfect te zijn maar wel door te laten zien dat je je eigen problemen aanpakt en jezelf niet de vernieling in te werken! en vaders ook , graag.............. ik ben niet het product van mijn ouders/moeder etc. ik heb ook altijd zelf keuzes gemaakt in hoever ik hun wilde tegemoet komen. ik doe hard mijn best me nergens voor te schamen, want ik heb altijd gedacht de beste keuzes te maken die er voor mij inzaten. het enige dat ik toen niet kon was inzien dat mijn horizon veel verder weg lag dan ik dacht en dat ik nog veel meer kracht in mezelf en vooral voor mezelf had dan ik toen meende. Je Kracht voelen is echt het mooiste dat je jezelf kunt geven. En overigens, ik ervaar nu nog steeds dat ik mét drank een minder heftig leven heb dan nu, nuchter. Drank is voor mij de perfecte 'susser', dus alles gaat er weer zeer heftig aan toe in huize Petra. Maar ik weet ook dat dit nog steeds het gevolg is van de (geestelijke) verslaving, dat had ik vorig jaar precies zo, een paar maanden lang zelfs. Het verdwijnt wel weer, I'm sure.....

Wat ook helpt is het woord 'problemen' te vermijden, ook in je hoofd. Emoties, gedachten, ingewikkelde tegenstrijdigheden zijn er nu eenmaal. Vluchten of vechten maakt het niet minder zwaar, integendeel. Niemand gaat dood aan emoties of onopgeloste problemen, alleen we zijn ergens gaan denken dat het allemaal makkelijk kan en weggepoetst moet worden. mijn 1e nuchtere periode was vorig jaar, 9 maanden. Nu 11 dagen. alleen wel een stuk minder euforisch, moet ik zeggen, het is zwaar

Zo, ik haak even in, na een tijdje afwezigheid. Wat me opvalt en wat ik ook uit ervaring weet is dat er zo gehoopt wordt door 'verslaafden' dat als de verslaving eenmaal over is alle andere problemen ook als sneeuw voor de zon verdwijnen. Als dat niet blijkt te gebeuren, na een tijdje nuchterheid, want uiteindelijk zijn en blijven we dezelfde persoon met dezelfde karaktereigenschappen, valt het zo vies tegen. Juist dan is de verleiding om weer te gaan drinken het grootst. Gedachte: "ik verwachtte dat alles beter zou gaan, maar dat is niet zo, nou, dan heeft die nuchterheid ook weinig waarde". Nuchter zijn is geen panacee. Vaak kom je er dan pas achter wat er schuil gaat achter al je vluchtpogingen en dan is het dubbel moeilijk. Het zou goed zijn om ergens iets te zoeken dat echt blijft zitten, iets van zingeving (daarom werkt de AAfilosofie ook zo goed, de Kracht buiten jezelf te mobiliseren) of een therapie waarbij je oude problemen in kaart zet en ze vroeg herkent. Dat is mijn eigen ervaring. En dit is mijn 2e periode van niet-drinken.

Mijn leidraad? De gekte in mijn familie moet bij mij stoppen, die moet in elk geval niet door naar mijn kinderen.............. dat blijkt alleen maar te kunnen door het goed te doorvorsen door afstand van de gekte van te nemen en door opnieuw te geloven in je eigen geïnspireerde kracht, binnen je en buiten je. Wat voor mij werkt? PRI, googelen maar.............

Dát is nu precies wat ik bedoel. Sterk zijn betekent in mijn geval ook: eerlijk toegeven dat je niet zomaar af en toe matig kunt drinken. Ikzelf drink nu weer een krappe week niet. Zo rond dit tijdstip is het verlangen nog mega groot. En mijn motivatie nog iets groter om er niet aan toe te geven. Ik kan niet met drank omgaan, so what? Ik zit in de herkansing, net als jij Romanski, maar ook in de herkansing met heel veel bijlessen kun je slagen hoor! Alles (nou ja, bijna alles) is toegestaan als je wilt stoppen met drinken.

Nooit meer kan drinken............... of nooit meer wil drinken? Wat ik me afvraag: hoe is jouw afweging, R., als je je nuchtere leven vergelijkt met je drankleven? Want is die balans niet doorslaggevend in je verlangende handelen? Als je het in behandelingen zoekt zoek je buiten jezelf, denk ik, en dat is ook wel ok, maar binnen in je zit de ruimte om ruimte te maken (geen Kierkegaard, meer Petra........)

Opperste wanhoop............ auw succes! enne, je taalgebruik is nog steeds even slordig

quote: Originally posted by: Ziza Ik ben vandaag 18 maanden nuchter en clean.... Daar feliciteer ik je dan toch mee, Ziza, ook al vind je dat je het zelf niet allemaal doet, ik zie dat anders. Wie anders dan jij heeft besloten zich 'te laten helpen' , omdat het niet ging? En wat maakt het uit dat je je machteloos voelt, over drank en drugs, maar met de juiste hulp helemaal niet machteloos blijkt te zijn? Wat maakt het uit of je de kracht in jezelf of buiten jezelf ziet? Het gaat erom dat je inziet dat je iets aan het doen bent wat je niet wilt. En alle acties die leiden tot stoppen zijn goede acties, toch? Voor mij is het (toevallig) wel heel belangrijk dat ik het op eigen houtje doe, voor mij is autonomie erg centraal. Dat heeft alles te maken met het bestrijden van het gevoel afhankelijk te zijn waar ik het helemaal niet ben. Machteloos............. Ik hoef het niet te erkennen, want het is het gevoel van de eerste 20 jaar van mijn leven. Machteloos, niets kunnen beslissen, omdat je te klein bent. Of omdat je dan het 'belangrijkheidsgevoel' van je moeder aantast. Machteloos gedrag vertonen om de ander zich machtig te kunnen laten voelen, dat is gemanipuleerd worden en dat is moordend voor het ontwikkelen van een goed zelfgevoel. Dat nooit meer dus. Laat mij maar lekker op mijn eigenwijze wijze de dienst voor mezelf uitmaken, naar mezelf luisteren, mijn eigen weg uitstippelen. Ik weet uiteindelijk toch alleen wat goed voor mij is. Alcohol is niet zo goed voor mij, maar ook daar kan ik wel weer uiterst beheerst mee omgaan. Een hele tijd niet drinken heeft me los en vrij gemaakt en nu heb ik het helemaal niet nodig, ik taal er zelden naar en als ik de behoefte wel voel dan weet ik zéker dat ik niet moet drinken. Ik ben nog geen momenten tegen gekomen dat ik me met drank prettiger voelde dan zonder. En of ik nou geremder, ongezelliger, meer gespannen of saaier ben? Ik heb nog weinig commentaar gehad..............................

@Anna, Ik las het dat het je gisteren overkwam, en vorige week ook al. Mij overkomt het eigenlijk nooit "elders" , daarvoor heb ik veel te veel de acteerprestaties buitenshuis in de hand. Maar je begrijpt al waar ik heen wil: of dat nou een voordeel is?.................. "Buiten" is veel te onveilig voor mij om iets los te laten; in zo'n ontremde toestand lukt het me nog om te schrijven, evt. te mailen naar een of ander persoon. Mijn vriend is de enige die wel eens iets meemaakt (en zich dan rotschrikt, wat ik natuurlijk ook wel in de gaten heb, waardoor ik me eigenlijk weer het liefst in wil houden etc etc). Heel vroeger heb ik nog wel 'thuis' eens iets los durven laten, maar daar had ik al heel snel spijt van. Thuis was eigenlijk altijd onveilig, daar was het warm als alles goed ging maar een ijskelder of een eenzame cel als dingen tegenzaten. En dát ze tegenzaten was altijd wel toe te schrijven aan een of andere domme actie van mij. Het meeste speelt zich misschien nog wel af in mijn dromen, pure nachtmerries zijn het, over alles wat fout ging of zou kunnen gaan en waarvoor ik dan de aanspreekbare persoon ben. Mensen gaan dood door mijn schuld, raken in problemen, klagen mij aan, krijgen gelijk, dan wordt mij weer de les gelezen door deze of gene, vliegtuigen storten neer, kinderen eindigen in plastic zakken op een terras, "vergeten" ;het houdt niet op. Misschien is het bij jou wel erg de bedoeling dat je uit je schulp kruipt, dat anderen zicht krijgen op wat jou bezighoudt. En zelfs misschien bij mij ook wel, maar ik ben nog niet overtuigd en nog veel te veel de ster in mijn eigen illusionistencircus

Ziza, Anna, Stien, ik was even (een etmaal!!) offline. Maar alsnog een antwoord op "Waarom wil je die controle zo graag behouden Petra ? Wat levert het je op en wat lever je er voor in ? ------------------------- Ziza" Het is zo'n beetje de spil in mijn leven, in feite. Zo'n mechanisme heeft voordelen, bijvoorbeeld (maar niet onbelangrijk) mijn alcoholinname kunnen stoppen, zo'n beslissing nemen en dan DOEN. Dat kunnen, weten dat je iets besluit en het zonder morren uit kunnen voeren geeft een gevoel van zekerheid in bange tijden. Maar de bange tijden laten zich inmiddels niet meer bedwingen door controle/macht over mijn eigen gedragingen. Mijn stemmingen, de somberheid en de machteloosheid dringen zich met grote kracht aan me op, ik ben er niet de baas over. Ik schiet te kort en dan raak ik van mijn stuk. Snap je? En inmiddels heb ik ook wel ervaren dat er gewoon aan toe geven ook kan. Maar heel soms is het te heftig, te bedreigend, echt angstig. Te zwaar voor mezelf, maar ook voor anderen. En dan ga ik maar weer over tot de orde van de dag, keurig naar mijn werk, keurig weer terug, huisje boompje beestje, met een kronkelige kramp in mijn binnenste................... Zoiets

Vraagje, Ziza, Je schrijft: "als ik down ben" en dan dat je van alles gewoon blijft doen. Is jouw ervaring ook dat je er soms wel en soms niet van opknapt? Ik kan er zelf geen pijl op trekken; als ik me erg slecht voel (wat niets met drinken te maken heeft hoor, meer met mijn algeheel functioneren in "het leven") helpt het je af en toe uit je schulp door maar gewoon door te gaan; maar soms drukt het je steeds dieper in het neerslachtige. Ik wil graag overal controle over, snap je en dat lukt me maar niet............ En of het goed met me gaat? Ja en nee. Alcohol ben ik nog steeds volkomen de baas, daar zit geen probleem maar nu mezelf nog

Leuke discussie, zo op vrouwendag! En Ziza en Stien (en andere oude getrouwen) weten dat ik wel IN ben voor leuke discussies....... 'Iets voor een ander doen', behagen, altruïsme het komt toch vanuit de basis voort uit een egocentrische behoefte. Als je als kind geleerd hebt (ik hou het maar even dicht bij mij) om goed te luisteren naar wat anderen van je verwachten, verbaal of anderszins, ben je tóch egocentrisch bezig geweest, want een kind krijgt in ruil voor dit gedrag de benodigde aandacht, voeding, veiligheid. Een stout kind is een angstig kind, een kind in gevaar. Dit behagen gaat een eigen leven leiden en wordt in onze maatschappij (je weet wel, die van de hoeksteen en het aanrecht) als typisch vrouwelijk tóch geprezen, hoe feministisch en recalcitrant je ook durft te zijn. Maar het blijft egocentrisch. Ook al heeft het een andere schijn. En Ziza, "uitgaan van de behoeften van anderen, wat kan ik de ander bieden" kan gevaarlijk zijn als het een eigen leven gaat leiden. Uiteindelijk gaat het om de harmonie, het evenwicht tussen wat kan ik bieden en wat kan ik krijgen. Beiden horen in een stabiele relatie, ook bijvoorbeeld op de werkvloer. Het is fijn om te geven en fijn om te ontvangen. Dáár ligt de opdracht van Internationale Vrouwendag. Denk ik.

Anna, het is een belangrijke vraag: zou je stoppen met al die dingen die je nu doet? Als het antwoord "ja" is, dan moet je echt bij jezelf te rade gaan wat jou er ECHT van weerhoudt om nuttige, prettige, belangrijke dingen te doen. ECHT, niet de smoezen van: ja maar, dan moet ik een andere baan zoeken ......... Ja, en? Dus? Wat weerhoudt je daarvan Niet de smoezen van: Later, als mijn kinderen groot, volwassen, uit huis, bejaard zijn NIET LATER NU als je het echt wilt en de stappen zijn alleen maar groot in je fantasie; sollicitatiebrieven zijn zó geschreven en als je te beroerd bent om überhaupt te werken moet dát je aan het denken zetten (overigens zei die vriend dat hij zeker 3 dagen het werk bleef doen dat hij nu doet, zo prettig voelt hij zich daarin; dat zette mij wel aan het denken, net zoals ik hier schrijf) en wat weerhoudt mij ervan om te solliciteren naar een betaalde baan in het werkterrein dat ik nu als vrijwilliger doe? ehm, de curator, tja, daar moet ik nog even omheen zien te manoevreren....................

quote: Originally posted by: Anna quote: Originally posted by: petra "wat als je weet hoe lang je nog leeft, wat ga je zeker doen". ... het echte antwoord: "genieten, zoveel mogelijk, bewust, en daar hoort drank niet bij". Mooi Petra, heel mooi. en in het kader van de cursus "leven voor gevorderden" is de slagzin: Leef elke dag alsof het je laatste is! Wat helemaal geen uitspattingen, bizarre dingen oplevert, juist niet, het genieten zit in het kleine dichtbij. Het kleine dat je niet ziet als je hard rent...............

Lieve allemaal, het was een tikkie rustig van mijn kant; jullie deden allemaal spannende dingen als elkaar ontmoeten en stoppen met roken............ ik was niet geheel en al rustig, het was heftig en hectisch en bewogen en druk en ingewikkeld en veelzeggend, afijn. heel veel lezen en schrijven zal er niet meer inzitten, maar af en toe toch wel. zoals nu, ik las: quote: Originally posted by: Rufus .....dat ik denk nooit meer te drinken. Na 45 jaar drinken nu 45 jaar niet drinken. Daarna zie ik wel wat ik dan doe. Misschien neem ik dan weer eens een cognac en een sigaar na een copieus diner. Rufus en ik vond het frappant omdat ik afgelopen weekend met een vriend samen was die ruim een jaar geleden gestopt is met drinken. in mei vorig jaar (we stonden beiden een paar maanden droog) filosofeerden we over "wat als je weet hoe lang je nog leeft, wat ga je zeker doen". Allebei kwam het antwoord op: "drinken, als of het je laatste drankje is" . Zoveel moeite kostte het nog na een half jaar, zoveel misten we nog........... Nu kwam de vraag weer terug; en beiden wisten we het echte antwoord: "genieten, zoveel mogelijk, bewust, en daar hoort drank niet bij". De boodschap was ondubbelzinnig. Zonder twijfel ook. Tijd maakt alleen maar duidelijker dat je drank kunt missen als kiespijn in je leven; dat het niets toevoegt, misschien het sporadische glas voor wie zich dat kan permitteren (maar de meesten weten wel beter). Dat wilde ik even met jullie delen, even herinneren voor mezelf dat deze tijd zonder drank als constante metgezel meer oplevert dan ik vaak besef. Soms helpt het om terug te kijken, soms om alleen vandaag te zien. Maar helder blijft het, steeds meer...........

Allen, Ik was er even niet, nou meer dan even, dagen lang. Zonder spijt evenwel, uit wat ik vandaag lees weet ik genoeg dat ik niet terug wil lezen, ongetwijfeld ging het over van alles, behalve over de kerntaak: stoppen met drinken. Tja. Ik wil even inhaken op 2 dingen: met behoorlijke zekerheid kan ik zeggen dat de term "sociaal drinken" uit de medische wereld komt en niet uit de kring van alcoholici hoor. Het is een maat om aan te geven of iemand teveel drinkt, te weten meer dan de 21 voor mannen of 14 glazen voor vrouwen, per week. Sociaal drinken kan best, denk ik, voor een enkeling. Gecontroleerd drinken kan voor mensen met een goed werkend remmechaniek en dat weet iedereen voor zichzelf het beste. Niet drinken kan iedereeen. Keuze genoeg, dunkt me. Ik heb wel ervaring met een tijd lang droogstaan; het is zeer nuttig en verhelderend, je krijgt dan goed door wat alcohol voor je invulde of verdreef, behalve je maag en je honger. Je angst, je sociale drempels, je gevoel van vermoeidheid, je eenzaamheid. Als dat probleem ontrafeld is, op een andere manier ingevuld of gewoon leeg gelaten ben je al een heel eind. Nog voor Cato: ik herken niet wat je beschrijft over je gevoel bij het opstaan; kan het niet aan de Refusal liggen (die je toch gebruikte?) Kijk eens op de bijsluiter anders. Ik ben wel erg moe geworden na het stoppen met drinken, maar dat kwam doordat ik mijn intrinsieke gevoel van "genoeg" zo keurig jaren had weggedronken (en ook nog op alle mogelijke andere manieren mezelf had geforceerd). Na een jaar ben ik nog niet alert op mijn grenzen, zucht................... Is het leven niet gewoon 1 grote leerschool? (zeg maar "ja" , het is een retorische vraag )

Lieve Cato, Wat je beschrijft: een teleurstelling en dan weer de trek naar het drankgordijn; weet je, die link verdwijnt, dooft uit als je er een tijd niet aan toegeeft. Je ervaart (negatieve, maar positieve kan ook goed!) emoties: vroeger kwam daar drank achteraan en hoppakkee: daar verlangt je lijf en je hoofd naar de reflex: drank! Het verdwijnt echt. en plotseling realiseer je je dat emoties normaal zijn, vervelend of fijn, dat je er niet aan dood gaat, dat er niets vreselijks met je gebeurt en dat je alles zonder drank kunt doorstaan. Voliá! Wij hebben ergens ooit die dwarsverbinding gelegd, om een of andere reden toen en het is een eigen leven gaan leiden. Maar het is niet voor eeuwig. Ik sta nog steeds niet te juichen om negatieve en veel te sterke emoties, echt niet. Zeker niet als ik ervaar hoe hard ik mijn best moet doen om er doorheen te komen en hoe (ogenschijnlijk?) makkelijk anderen eromheen fietsen. Nooit anders hebben gedaan. Maar ik ben ik en niet die ander. Ik heb mijn eigen portie, jij ook, iedereen zijn eigen deel op zijn eigen wijze.

Kans op Wat? Kans op overleven? Kans op je verslaving overleven? Kans op een menswaardig leven? Om die vraag te beantwoorden moet je eerst je afvragen wat je wilt met je drinkgedrag. De meesten hier willen ervanaf, willen die knellende band om welke reden dan ook verbreken. Of het nou je leven kapot dreigt te maken, of dat anderen er last van hebben of dat je denkt dat je niet fris bezig bent, of gewoon omdat het je dwars zit dat je iets met moeite of niet kunt laten. Elk antwoord is verschillend en ik denk dat verreweg de meeste mensen uit die catergorie probleemdrinkers (nog) niet met het probleem bezig is. Of niet meer, na diverse stoppogingen. De kans op succesvol stoppen is de eerste keer het grootst, daar zijn deskundigen en wij het wel over eens. Tiq's schijnen de neiging te hebben om langzamer te verdwijnen na de eerste droogteperiode en sneller weer terug te zijn. Dat is waarom het vaak niet slim is om aan te bevelen te minderen. Ik snap Tactus en Trimbos misschien wel, zij mikken op de groep die niet in die befaamde 15% zit; de mensen die soms te veel drinken, of vaak, of nog net niet maar zich voelen afglijden. Ze richten zich niet echt op zware alcoholici, daarvoor is zelfhulp vaak te weinig en daarbij speelt vaak andere problematiek een rol. Ik denk dat Tactus en Trimbos ons niet zo goed begrijpen; dat als je een akelige gewoonte wilt doorbreken je beter eerst je gewoonte helemaal kunt opheffen. Op de een of andere manier komt het mij een beetje te soft over om te gaan voor minderen. Minder kan soms later wel weer. Vaak niet. Maar je moet er niet vanuit gaan, is mijn mening. Zachte heelmeesters, daar ben ik wat nors over....................

quote: Originally posted by: Kohtje Maar het gevaar is dat velen er vanuit willen gaan ook die uitzondering te zijn. Dat kan natuurlijk maar dat weet je van tevoren niet. Als je er na enkele of zelfs vele keren achter bent dat minderen niet werkt denk ik dat je voor jezelf de conclusie moet trekken dat je niet tot die uitzonderingen behoort. Alleen is het erkennen daarvan een hele grote stap, maar dan wel de laatste stap om de alcohol voorgoed vaarwel te kunnen zeggen. En zo is het Kohtje Laat iedereen toch vooral zichzelf kritisch bekijken. Uit zijn eigen verleden en ervaringen putten en niet voor elkaar de les gaan lezen. Je leest uiteraard tegengestelde berichten. Als iemand geen probleem heeft met sociaal drinken begrijp ik niet waarom die dan hier blijft lezen en schrijven. Dan ben je gewoon een normaal mens, voor wie Trimbos en Tactus de norm heeft bepaald van gezonde hoeveelheden. Als je dat nog niet (helemaal) vertrouwt heeft zo'n forum als dit zijn waarde. Misschien dat ik daarom af en toe rondhang, omdat ik niet zeker genoeg ben. Maar ik ben in elk geval geen alcoholist geweest, ik heb amper 'craving' gehad, ik was alleen maar Roomser dan de Paus en wilde los van drank, eens kijken of ik dat kon. Ja hoor. Vanaf dag 1 heb ik mezelf geconfronteerd met heerlijke flessen op het aanrecht en koelkast vol pils. That's me! En ik heb (bescheidenheid even terzijde) nooit 1 uitglijder gehad, niet 1 keer gedronken als ik het niet met mezelf had afgesproken. Ken Uzelve, zou ik zeggen. En ga daar van uit. Ik kan gematigd drinken, of ik er "sociaal" op kan plakken, wie weet. Als ik het weet laat ik het jullie weten, OK?

quote: Originally posted by: ferry Goede morgen, Petra, ik vind je gedachten, gevaarlijk. Maar respecteer wel je uitleg. Ik denk, dat een alco, echt nooit meer kan drinken. Maar dat is mijn gedachte. Iedereen, een fijne droge dag gewenst. Ferry. Dat mag, je mag het voor jezelf gevaarlijk vinden. Maar: 1) hier bij Tactus bv wordt helemaal niet uitgegaan van nooit meer drank 2) ik spreek uit mezelf zoals iedereen hier, als ik zeg zeker te weten dat ik geen alcoholist ben (geweest) 3) iedereen moet toch voor zichzelf een eerlijke weg vinden in het omgaan met alcohol. gedachten zijn nooit gevaarlijk denk ik, als je ze maar eerlijk onder ogen ziet, ze onderzoekt. en handelingen kunnen wel gevaarlijk zijn, voor sommige alcoholisten kan een druppel drank al teveel zijn. Ik ben voor mezelf de mening toegedaan dat ik kritisch genoeg ben om niet bang te hoeven zijn voor mijn gedachten. Voor iedereen zou best kunnen opgaan dat niet-drinken een prima oplossing is, je kunt erg goed zonder alcohol. Maar het is niet voor iedereen even gevaarlijk; kijk naar de echte wereld: schattingen geven aan dat hooguit 15% van de mensen die alcohol gebruikt een probleem heeft. We moeten dus niet zomaar generaliseren, lijkt me. Voor jezelf bepalen wat goed is. Daar heeft iedereen al werk genoeg aan, dunkt me!

Even voor Twan, die verhaalt over het mislukte "sociale" drinken. Ik weet niet hoeveel je dronk voor je stopte en hoe vaak, m.a.w. hoe groot je drankprobleem was. Maar ik weet wel dat 2,5 maand droog staan eigenlijk peanuts is, chemisch/biologisch gesproken dan. De theorie van de TIQ's, de geheugenstofjes die in je hersenen blijven hangen en meteen een snelle herkenning van de kleinste hoeveelheid drank opwekken, gaat uit van minstens 1 jaar niet drinken. Misschien wel langer. Ik las laatst, op een ander verslavingsgebied, een interessante gedachte over 'craving' , dat bijna overheersende gevoel naar (meer) drank. Een gedachte, een tijdstip, een omstandigheid (oudennieuw) emotie lokt een handeling uit: drinken. Je lichaam bereidt zich voor op de afhandeling van de alcohol: leverenzymen staan paraat. Bij gewoontedrinkers gebeurt dit vaak. Het leidt ertoe dat uiteindelijk alleen de gedachte de lichamelijke voorbereiding al opwekt. Puur lichamelijk dus al een voorbereiding op de effecten van drank Dit kan soms erg sterk en overweldigend aanvoelen. Het is vergelijkbaar met het Pavlov effect, het kwijlen van de hond die een simpel belletje hoort waarbij hij geleerd heeftworst te krijgen. Ook zo'n proces blijft erg lang hangen, zeker een jaar. Dus het lijkt me goed om lange tijd niet te drinken en de gedachte aan 'sociaal drinken' even te parkeren.

Nee, Houtje, volgens mij is Dorrestein een in en in sarcastische pessimist, die er zijn leven van heeft gemaakt alles van de sombere kant te bekijken. Lachen wel. Als je er zelf anders tegenaan kijkt, tenminste. En wat betreft al die dips? Om me heen zie ik vooral optimistische, goedgeluimde mensen vol goede voornemens. Of ze spelen het verrekte goed. Dat kan ik er niet aan afzien. Volhouden, dames en heren, volhouden.

Hallo Maya, Zal ik dan maar even de uitzondering zijn? Ik spreek vanuit mezelf als ik zeg dat in de weekeinden drinken voor mij wel mogelijk was. Heb ik ook gedaan, bijna 3 maanden vorig jaar, op vrijdag of zaterdag hooguit 2 glazen, terwijl ik daarvoor ook dagelijks tetterde (niet zoveel, wel altijd). Ik heb een goed werkende rem, dat bleek. Kon het goed bij 1 of 2 glazen houden. Maar het was zwaar, zeker niet makkelijk, en voor mij mocht het maandag al weekend zijn, sterker dan ooit tevoren. Omdat het me zoveel moeite kostte ben ik in maart gedurende 9 maanden helemaal gestopt. Dus nu dik een jaar Alcohol de Baas, zoals het jargon luidt. Blij? Nee, niet blij, wel met het feit dat ik niet drink, voor de rest is mijn leven een puinhoop en tamelijk stuurloos. Maar wel regelmatig drinken zou het erger maken, daarom doe ik dat maar niet. Heel af en toe een sociaal glaasje lukt me en dat volstaat. Dus ja! jouw plan kan werken. Maar het is niet de makkelijkste weg. Een tijdje stoppen is simpeler. Rustiger in je hoofd.