Maia

Zo, deze komt even binnen zonder dat ik precies kan benoemen waarom. Je rake woorden? In de grote lijnen de spijker op z'n kop slaan? Ik ken mijzelf inderdaad goed. En ja, ondanks de eerder benoemde mildheid die voorzichtig toeneemt kan ik in situaties behoorlijk kritisch op mijzelf zijn. Tegenwoordig bespreek ik dit soort situaties ook na, en kijken we naar wat er goed ging, en ook naar hoe ik anders of eventueel beter zou kunnen handelen de volgende keer. En is het niet mens-eigen dat je je meer bewust bent van je negatieve kanten? Ik vind al met al dat ik wel optimistisch in het leven sta, al is dat er hier misschien nog niet zo goed uit de verf gekomen. Kom ik op terug. Werken gaat niet. Na meer dan 10 jaar intern bij de ggz (aaneengesloten) ben ik volledig afgekeurd en daar heb ik inmiddels vrede mee in mijn hoofd. Dat wil overigens niet zeggen dat ik de hele dag op de bank naar streamingsdiensten zit te kijken. Hobby's heb ik gaandeweg -ik woon nu zo'n 5 jaar ambulant- weer opgepakt of nieuwe ontdekt. Zo ben ik altijd lichtelijk euforisch als ik 's ochtends thuiskom na een lange wandeling die begint als het vroeg in de ochtend nog iets schemert. Rust, natuur, vogeltjes, af en toe een hert aan de bosrand en vooral even alleen maar Maia. Ik heb enkele penvriendinnen. Ik schrijf graag. Ben creatief: mandala's kleuren, soms een Diamond Painting voortzetten etc. Ik lees graag thrillers, luister misdaad podcasts, speel en knuffel graag met de katten en omring me graag met de enkele dierbaren die ik nog heb. Sporten gaat niet meer na een aantal jaar geleden mijn enkel verbrijzeld te hebben. Wandelen -ik heb een route uitgevogeld van 4.2 km, met 3 bankjes om de voet even te laten rusten onderweg- is het maximaal haalbare voor mij. Endorfinen: het welbekende gelukshormoon. Ik ben absoluut niet fysiek ingesteld. Een keer een hand op mijn schouder is oké, maar ik hoef niet geknuffeld, gemasseerd of aangeraakt te worden bijvoorbeeld. Met de katten knuffelen of ze aaien werkt wel, net zoals thuiskomen na het wandelen, goed eten en een goede nachtrust, om maar wat te noemen. Structuur is van groot belang. Ik ben lichtelijk autistisch dus dat hangt ook wel samen met elkaar. Zo bel ik bijvoorbeeld dagelijks met mijn moeder op een vast tijdstip. Daar wijken we nooit vanaf. En anders laat ze het asap weten zodat ik me erop in kan stellen. Dan is het oké. Ik raak enigszins ontregeld als een vaste, wekelijkse afspraak verzet wordt, al is het eenmalig. Ik kan dan compleet met de dagen in de war komen. Structuur is een basisfundament in mijn leven, maar ik kan er een heel klein beetje vanaf wijken, want ik ben ook realistisch: het loopt nooit 100% zoals het zou "moeten" lopen. Geven deze een soort van roes? Sporadisch een gevoel van lichte euforie, meer niet. Ik neem zeker je tip mee om de wie is wie draadjes uit te pluizen met jouw ideeën daarin. Ik kan ook absoluut leren van andermans ervaringen, dus ik zal dat gaan doen. En even zoeken is prima voor mij. Gebrek aan eigenwaarde.. afhankelijk van verschillende omstandigheden. Na een goede nacht met slaap is dat beter dan een onrustige, wiebelige nacht. Als ik goed heb gehandeld en daar trots op ben, stijgt het. Faal ik, kan ik mijzelf in gedachten ook finaal de grond in boren. En van nog zoveel factoren afhankelijk. En ik herken wat je zegt. Elke dag een dag erbij maakt TROTS. Zie, ik kán het wel, en nu ga ik het volhouden ook. Interne motivatie die groter en groter wordt naarmate je al vaker de 0 op kunt schrijven. Ook mensen in mn omgeving complimenteren me. Gezond kleurtje in het gezicht, open en helder in contact, vrolijker, geïnteresseerd in degene die tegenover je zit etc etc. Doet me enorm goed. Ik hoef het niet elke keer te horen, maar sporadisch en het liefst op een totaal onverwacht moment. Dat doet me enorm goed en motiveert me enorm. Ik heb een sterk karakter inderdaad, en dat heeft z'n invloed op zowel mijn positieve als mijn negatieve dingen en eigenschappen. Dus bij deze de positieve kanten: Ik ben loyaal, alert, krachtig, communicatief vaardig, creatief, intelligent en kan me enorm focussen. Ik ben breed georiënteerd én geïnteresseerd. Ik heb een brede algemene kennis: ik weet van heel veel dingen nét genoeg af. Ik ben leergierig, neem doorgaans het initiatief, ben realistisch, denk positief en oplossingsgericht. Daarnaast denk ik, maar durf ik nog niet hardop te zeggen dat ik (diep) van binnen ook wel dapper en moedig ben. Zoals je leest zijn de positieve kanten er zeker wel en heb ik ze heel duidelijk. Áls ik niet drink. Als ik helder en stabiel ben. Als ik open sta voor contact, en eerlijk en open in gesprek blijf. Als ik onder invloed ben kun je 8 van de 10 positieve dingen/eigenschappen op dat moment absoluut niet in mij terugzien. En ach ja, ik heb in al die jaren en ook nog ambulant dat ik de goede eigenschappen zo weet op te noemen. Nog mooier is dat ik inmiddels ook geloof dat ik zie positieve eigenschappen ook daadwerkelijk bezit.

Goedemorgen, Afgelopen nacht zette ik mijn eerste voetstappen op dit forum. Ik keek wat rond, stelde me uitgebreid voor en besloot na een slapeloze nacht ook hier gelijk de sprong in het diepe te wagen: Ik zoek een maatje. Maar wat zoek ik in een maatje? Uiteraard iemand die weet hoe het is om langere periode gestopt geweest te zijn met alcohol of er helemaal vanaf is. Het liefst dat laatste natuurlijk, maar ik leer ook graag inzien wat eventuele (grote én de kleine, onverwachte) valkuilen zijn. Ik wil geen medelijden, maar in moeilijke situaties zal een lichte dosis medeleven me wel goed doen. Wees open, stel de vragen die je hebt. De basis is vertrouwen. Ik moet van jou opaan kunnen, en jij van mij. Zie je gewoontes die ik in jouw ogen beter kan veranderen? Is het handig om bepaalde triggerende of spannende situaties eventueel voor de tijd even kort door te nemen? Vertel het me. En nee, echt geen 24/7 hoor. Tips, adviezen en handvatten zijn altijd van harte welkom. Maar we hoeven het natuurlijk ook niet alleen maar over die rotalcohol te hebben, jij hebt je eigen interesses en leven hierbuiten om, en ik ook. Zo zeg, dit lijkt wel een volwaardige sollicitatie oproep haha. Zo is het echt niet bedoeld, en je hoeft uiteraard ook niet perfect in mijn "ideale maatjesprofiel" te passen natuurlijk, maar ik hoop dat je wel van je laat horen als dit bericht je wel enigszins aanspreekt. En ik heb nog nooit zo'n oproep geplaatst, en mijn lichtelijk autisme is hierbij geloof ik ook niet echt in mijn voordeel. Nou ja, so be it. Dit is wel wie ik ben. Groetjes, Maia

Hoi Oscar, Fijn dat je me welkom heet. De roes is voor mij het allerbelangrijkst. Dan kan ik alles aan qua "interne emoties" die behoorlijk intens kunnen zijn en soms plotseling om de hoek komen kijken. Maar die roes.. niet hoeven nadenken, me niet bewust zijn van alles in mij en rondom mij. Ik vind het lastig uit te leggen. Ik begrijp wat je zegt. En ik ga ook zeker nog intensiever net mijzelf aan de slag. Wanneer ik in de ogen van de ggz (die kijken op afstand mee. Maandelijks telefonisch contactmet de ambulantezorg en het volgen van mijn dossier, bij mijn weten) langere tijd stabiel ben in het niet drinken van alcohol zal ik kunnen beginnen met een intensieve trauma behandeling, en in die periode zal ook gekeken worden naar eventuele aanvullende therapie, zoals CGT. Maar voorlopig ligt de nadruk dus enkel op het abstinent blijven. Logisch ook. De schaamte om alleen maar wijn in mijn boodschappenmandje te hebben werd gedurende de jaren minder en was er soms zelfs helemaal niet. En heus, ik heb ook wel eens andere producten nodig behalve de wijn. Maar doorgaans verstopte ik de flessen niet onder de andere boodschappen. Triest om terug te lezen deze alinea, de schaamte deels voorbij. Bah. Lief dat je me succes wenst. En ik heb goede hoop dat ik heel veel ga hebben aan dit forum. Bedankt voor je reactie en een fijne dag

Hoi Etty, Dank je voor het warme welkom. Zonder de hulp die ik heb, zowel de ambulante als de verslavingszorg had ik die 20 dagen al niet kunnen bereiken denk ik. De basis in mij is op sommige plekken en momenten nog te fragiel. Ik heb hulp hebben heel lang als falen gezien, maar gelukkig ben ik van dat nare gedachten af. Ze zijn inmiddels zo nu en dan zelfs een warm bad te noemen waar ik doorgaans 24/7 op terug kan vallen mits dat nodig is. Waardevol. Een stevige aanpak.. of dat echt wat voor mij is weet ik niet. Ik ben een gevoelsmens. Maar een te zachte aanpak en ik loop over een ander heen. Niet qua agressiviteit, ik ben nooit agressief, maar ik praat makkelijk ergens omheen, ontwijk lastige vragen en kan na langdurige therapievormen ook wat stappen en vervolgvragen verder denken. Soms handig, maar ik heb feitelijk alleen mijzelf ermee. Ik zou het liefst een gulden middenweg hebben tussen een rustige en een stevige aanpak, maar net hoe de situatie op dat moment is. Ik moet er nog even goed over nadenken hoe ik dat concreet voor me zie. Tussen medelijden en medeleven zit een groot verschil. Het zijn opzich maar enkele letters, maar ik heb de voorkeur om rationeel "benaderd" te worden dan dat ik iemand vol emotie tegenover me heb zitten. Met medelijden ben ik zeker niet gebaat. Met medeleven daarentegen wel. Maar ook met mate. En weet je, ik heb alle smoesjes, leugens en excuses al gebruikt. Ik wil niet verder zo. Ik wil niet meer hoeven nadenken over wat ik ook al weer tegen wie heb gezegd en waarover. Sinds 20 dagen ben ik bij de 2 gesprekken in de verslavingszorg, bij de ambulante hulpverleners zo open en eerlijk mogelijk geweest. Niet makkelijk, maar wát een opluchting dat ik juist dan begrip en ondersteuning krijg. Dat ik na zo'n open gesprek complimenten krijg. Terwijl ik juist vertel dat het soms zo'n strijd is tegen de zucht naar alcohol en dat de eenzaamheid steeds groter lijkt te worden nu ik niet meer de hele dag in een roes zit, maar juist heel (zelf)bewust ben heel de dag. Ook veel meer tijd om na te denken en ook dat is nogal confronterend. En dat vertel ik allemaal. Naar mijn ouders en kleine sociale kring ben ik ook behoorlijk open. Geen smoesjes etc meer, maar sommige dingen vertel ik bewust niet. Stukje zelfbescherming ofzo. Hulpverleners zijn voor het grote geheel, en voor de details. Eerstgenoemden krijgen de hoofdlijnen te horen, naar daar houd ik het ook bij, tenzij ze specifiek ergens naar vragen, dan zal ik daar een eerlijk antwoord op geven. Je zegt dat het soms ontzettend lastig is om nuchter te blijven, en dat wat ik nu voel volstrekt normaal is. Ebt dat weg? Trekt het over? Verdwijnt het ooit? En zo ja, grotendeels of helemaal? Hoeveel hoop kan en mag ik hebben als ik realistisch ben? En hoe bevorder ik dit proces? Ik ben voor zover ik weet altijd al (ver)oordelend naar mijzelf (en in gedachten trouwens naar iedereen) geweest. Het mild worden naar mijzelf toe is pas de laatste jaren enigszins gegroeid. Niet veel, wel merk ik enige zelfwaardering bij mijzelf opkomen, zelfliefde zou ren te groot woord zijn, en ik kan inmiddels ook mijn imperfecties deels accepteren. Ik denk dat die innerlijke groei ook een stukje met de jaren komt, maar ook de aangereikte tips/handvatten die ik tijdens menig therapie aangereikt kreeg kan ik steeds makkelijker toepassen. En hoe vaker ik ze toepas, hoe efficiënter het gaat. Stapje voor stapje gaat het op sommige vlakken een beetje beter, en dan loert een volgende crisis of terugval om de hoek en doe ik forse stappen naar achteren. En ik heb ook vaak gehoord dat ik mijzelf omlaag haalde, en ook dat ik mijzelf onderschatte. Daar zijn we nu mee aan de slag, onder andere. Ik heb geleerd dat het -wanneer ik bij "veilige" mensen ben- het oke is om mijn grenzen aan te geven. Het gaat om de woorden die ik kies en en op welke intonatie ik ze uitspreek. Toen ik dat inzag maakte me dat in dat opzicht wat zelfverzekerder. En waar je eigen behoeftes liggen.. ik vind dat een lastige. In gezelschap pas ik me vaak te makkelijk aan, kan ik me vrijwel volledig wegcijferen, maar wanneer ik alleen ben weet ik meestal precies hoe en wat ik wil en nodig heb op dat moment. Begrip, empathie en vriendelijkheid. Een spontane arm om mijn schouder. Iemand die oprecht zegt dat ik goed ben zoals ik ben wanneer ik abstinent ben. Dat schoot in mijn jeugd nogal tekort van één van mijn ouders, mijn andere ouder werkte fulltime wisselende diensten dus die zagen we vrij weinig helaas.. hard, afstandelijk en zakelijk werd er geregeerd in Huize Maia. Dat heeft er niet echt voor gezorgd dat ik met een stabiele basis de rest van mijn leven inging. Je hebt gelijk wat je zegt over vertrouwen opbouwen. Maar je krijgt mij echt niet naar een lotgenotenmeeting. Ik vind het al ver buiten mijn comfort zone om hier op dit forum, tussen allemaal mensen die hier mee worstelen of hebben geworsteld, al anoniem zo openhartig, eerlijk en diepgaand mijn verhaal te doen. Ik zou deze stap nooit eerder hebben gezet, tot ik eindelijk genoeg lef, een vleugje zelfvertrouwen en een klodder wanhoop voelde toen ik eerder deze nacht mijn voorstel-bericht plaatste. Bij mijn therapeute vroeg ik haar als één van de eerste dingen of zij mij zou opvangen als ik zou vallen of wanneer dat dreigt te gaan gebeuren. Zij antwoordde bevestigend, maar zei ook dat ik -samen met haar en mede met de ambulante hulp een stevig vangnet zou gaan creëren. Ik mag dan wel buigen, maar knakken zal ik niet zei ze heel optimistisch. En ik geloof haar ook nog. Hoe mooi is dat. Ondanks de strijd die nu gaande is in mijn hoofd. Vanmiddag verder met volgende deel van mijn huiswerk voor deze week: een eerste opzet maken voor een signaleringsplan mbt alcoholgebruik. Etty: nogmaals bedankt voor je reactie. Fijne zondag.

Het motiveert me nu al om dit samen met jullie sowieso minimaal een week vol te houden!

Weekpact 24 november Claudius Fonny Maia

Bedankt Maja, wat attent van je! Duidelijk dat ik nieuw ben hier, ik moest even Googlen op Adb. Ik had het kunnen weten achteraf gezien haha 🙂 Fijne dag!

Dank je wel! Enerzijds ben ik fijn dat die herkenning er is, maar ik vind het eigenlijk ook voor jou heel verdrietig dat je daar ook al met openingstijd daar staat.. De meeste mensen komen voor de extra afgeprijsde producten of even vlug voor school of werk, en wij (ik iig) loop dan daartussen met enkel wat flessen wijn in mijn mandje. Schaam me soms echt kapot. Bah. En dank je wel dat je me welkom heet 🙂

Oh hou op zeg! Je kunt mij doorgaans opvegen als ik David Bowie live in concert hoor op bvb. YouTube. En verder zijn het allerlei nummers uit alle hoeken, gaten en genres, maar met 1 overeenkomst: Er zit een herinnering aan die me enorm dierbaar is. En dat kan zowel positief als verdrietig zijn. Beide horen erbij. Muziek = emotie. Soms qua tekst, soms qua muziek.

Hallo allen, Ik plaats mijn berichten hier onder de naam Maia. Het is een Māori-naam die qua betekenis (dapper en zelfverzekerd) totaal niet bij me past momenteel.. Ik heb de leeftijd bereikt waarop iedereen me aanspreekt met mevrouw en U. De eerste echte rimpels beginnen te komen, evenals de grijze haren zo hier en daar. U mag zelf raden. Ik drink in periodes. Ik begon in de 3e helft na een sportwedstrijd met een meter bier halverwege de tienerjaren, en daarna op en af jaren wel, en maanden niet gedronken. Droge, witte wijn geniet absoluut mijn voorkeur. 2 flessen per dag, beginnend bij het opstaan, en anders om 8.10 's ochtends, wanneer ik terug ben van de supermarkt om de 2 flessen wijn voor de dag te kopen. De laatste 3 a 4 jaar merkte ik de gewenning, en zo kwam fles 3 ook in mijn dagelijkse boodschappenmandje te liggen. Bijijijna het begin van het einde.. En dat alles omdat ik zo enorm snakte naar die zalige roes. Ongeveer 1,5 jaar geleden onderging ik succesvol een bariatrische ingreep, oftewel een maagverkleining. Mijn maag werd teruggebracht tot de grootte van een kiwi en er werd een omleiding aanbracht bij/tussen mijn kiwi-maagje en de darmen. En ik hoor het je vragen: is dat relevant? JA! Sinds de maagverkleining ben ik na 1.5 volgeschonken grote maat koffiemok (er gaan 3 volgeschonken mokken uit een fles van 0.75 liter) al behoorlijk aangeschoten. Maar. Ik. Ken. Hierin. Geen. Grenzen. Alles moet op. Tot ik in de loop van de ochtend, soms ergens in de loop van de middag (hoog drinktempo, en ik drink overigens altijd in mijn eentje) zo zat ben dat ik letterlijk van geen elke dag weet hoe ik überhaupt mijn bed nog in bed gekomen.. en elke ochtend weer een verrassing hoe ik de keuken zal aantreffen. Wat heb ik geprobeerd om klaar te maken qua eten? Vaak staan de noedels wel in het kommetje, maar zonder water en met een boterham-mes erin. Hallo, lepel was handiger geweest, of een vork misschien? En direct gaan mijn gedachten weer naar mijn eerste mok wijn. Ik tel de uren, kwartieren etc af. Echt. Ik zit nu in een stabielere, rustigere periode. Dag 20 abstinent van alcohol. Stiekem elke dag weer een beetje trots als ik met een nuchter hoofd terugkijk op mijn dag en deze kan afsluiten met een voldoende. Nuchter worden is niet zo moeilijk, nuchter blijven is dat wél. De lichamelijke ontwenning heb ik geloof ik wel achter de rug na doe 20 dagen. In mijn hoofd is het daarentegen knap lastig om eerlijk te zijn. Overal zie, hoor en merk ik alcohol. Tegenover de frisdrank in de supermarkt, in GTST en menig andere serie/film, reclames, men kookt ermee enz. enz. De zucht. Trek. Craving. Geef het monster maar een naam. Schijnt max 20 minuten te duren. Maar menig keer per dag. Maakt me o.a. onzeker en onrustig. Ik slik via ambulante zorg 3 keer per week -maandag, woensdag en vrijdag- onder toezicht Antabus in. Enorme stok achter de deur. Onder toezicht innemen is op mijn eigen verzoek. Extra stok achter de deur, want ik kan hier nu niet mee smokkelen en dan alsnog gaan drinken. In die zelfgecreeerde valkuil ben ik helaas al veel te vaak gevallen. En ik wil zógraag nuchter door het leven, want door de alcohol word ik écht geen leuker en aangenamer mens. Ik zal jullie (misschien dat het ooit in een draad ter sprake zal komen, wie weet) niet met de hele nare, gemene, bittere en egoïstische kant van mij kennis laten maken nu. Nu ik sinds die 20 dagen nuchter ben komen mijn ouders, 1 vriendin en 1 kennis weer met mij in contact. Voorzichtig aan. Het vertrouwen is weg na de zoveelste belofte van mij dat ik nu ééécht nuchter zou blijven. 3 maand en 10 dagen volgehouden.. en ja hoor, ik kreeg versoepeling, hoefde de antabus niet meer onder toezicht in te nemen, maar enkel nog via videobellen. En dan is het voor mij veel te makkelijk en riskant. En ja, ik heb gesmokkeld. En ging stiekem drinken. Heb gefaald, gelogen, gemanipuleerd en mensen teleurgesteld. Vertrouwen weer kapot gemaakt. En echt, kapotmaken gaat in enkele seconden, maar het vertrouwen weer opbouwen duurt bijzonder lang, en ik vrees dat er altijd wel enige twijfel zal blijven bestaan, en dat begrijp ik volkomen. Ik heb na zo'n 3 maand "evil" en dronken te zijn geweest aan de bel getrokken. Mijn ouders dreigen om het contact definitief te verbreken, de weinige mensen in mijn sociale kringetje ook, en ik zorgde nergens meer voor. Alleen nog voor mijn 2 katten. Alleen nog voor die 2. Ik schakelde mijn hulpverleners in, gooide de hele situatie open en bloot op tafel en ik werd met spoed doorverwezen naar de verslavingszorg alwaar ik al 2 keer eerder een korte detox heb gehad jaren geleden. Ik kon na een korte wachtlijst beginnen aan een individuele cursus "Verslaving de baas".. 2 weken geleden had ik een kennismaking met mevrouw de therapeute, en afgelopen donderdag de eerste sessie gehad. Was goed te doen. Het huiswerk, waar ik vanochtend aan begonnen ben was lastiger dan ik dacht en ook behoorlijk confronterend. Alleen al het praten of nadenken over alcohol zorgt voor trek. Niet elke keer in enorm hoge mate, maar het is er wel. Ik blijf afleiding zoeken etc, maar zit af en toe wel even met mijn handen in mijn haar. Met het huiswerk ga ik morgen verder. Ik wil niet iedereen om me heen verliezen. Ik wil me niet meer kapot hoeven schamen omdat ik bij openingstijd al bij de supermarkt naar binnenloop om mijn wijn te scoren. En ja, ik ben trots dat ik nu al op dag 20 zit, maar hoe ga ik dit volhouden? Hoe ga ik niet weer buigen voor die rotverleiding die de roes van de alcohol me geeft? Me even niet eenzaam hoeven voelen. De overige negatieve gevoelens weg. De tijd gaat sneller. De lijst met nadelen van de alcohol is zoveel groter, ik weet het. Ik heb het allemaal overdacht en uitgeschreven. Ligt op het tafeltje naast me en ik kijk er regelmatig naar om er kracht uit te halen. Pffffrt ik heb nog nooit zo'n lang introductieverhaal geschreven, maar ik wil open, eerlijk en duidelijk zijn. Chapeau als je (inmiddels vermoeide?) ogen tot hier zijn gekomen. Ik hoop dat het bericht een beetje logisch klinkt en op volgorde staat. Er raasde bij aanvang van het typen zoveel door mijn hoofd dat ik niet goed wist waar te beginnen. Ik hoop op reacties, en wellicht op welk vlak dan ook uit mijn tips, een advies of wat handvatten om hoe ik met alles en überhaupt al met mijzelf om moet gaan momenteel.. En wat betreft een reactie op dit schrijvrn: zowel positieve als negatieve reacties worden gewaardeerd. Dat laatste is niet altijd even leuk misschien, maar daar kan ik ook weer van leren en het is immers ook niet bepaald een heel positief verhaal. Realistische / zinvolle reacties. Dát zocht ik. Ik kwam er even niet op. Alvast bedankt en ik kijk ernaar uit om jullie, jullie verhaal en ervaringen ook te leren kennen. Lieve groet, Maia