In de kliniek raakte ik es in paniek; ik dacht aan rampenscenario's waarop ik zou uitglijden. Als dit, dan dat. Als mijn man en mijn dochter samen omkomen in een verkeersongeval, zal ik dan mezelf genoeg waard vinden om gestopt voor te blijven? Zal ik het verdriet aankunnen en nog steeds niet drinken? En als ik diezelfde dag mijn baan verlies?
Zei een counselor heel droog: Dan heb je wel lekker veel tijd om meetings te bezoeken. Die zul je dan nodig hebben om staande te blijven.
Pas later had ik door dat, hoeveel ellende of stress er kan zijn, niets is reden genoeg om naar drank te grijpen. Niets rechtvaardigt dat. Laat niet onverlet dat ik uit kan glijden, daar ben ik mij dagelijks bewust van, maar een rechtvaardiging zal er niet zijn.
Hoi Jen.