jopie

Ik woon in een wooncorporatie nu. Toevallig woont mijn halfzus hier ook. Ik koos voor deze woonvorm, zij ook. Toevallig. Min of meer. Dat delen we. We blijken meer te delen, en het is fijn te ontdekken wie zij is, hoe zij kijkt naar onze gemeenschappelijke vader, hoe zij kijkt naar mij, die baby die hun gezin uit elkaar leek te scheuren. Zij de oudste van de eerste vijf, ik de oudste van de drie daarna. Vandaag vierde zij haar verjaardag. Met haar kinderen en kleinkinderen en wat losse vrienden.. En ik was uitgenodigd. Zou voor het eerst haar kinderen zien, Mijn nichten en neven, denk ik, maar ach, wat zegt het allemaal. Ik ben compleet "van de waps" van de eigenheid van die kinderen. Van het zien dat ik ergens bijhoor, en zij bij mij horen, of ik het nou leuk vind of niet. De humor die past, de taal die klopt, de mond die eigen is en de ogen die je kent. De eigen snuitjes. Vandaag heb ik, voor ik thuis kwam, 6 biertjes gekocht. Niet goed, misschien, maar voor mij wel ok: ik ben in de war. En mijn ratio gat me niet helpen. En ik ben nog steeds niet in staat dat goed aan te vliegen zonder alcohol. Ik ga aan mezelf voorbij. Aan wat ik ikzelf echt belangrijk vind. Want dit moet, en dat hoort. Jullie kennen het wel. Trots ben ik er niet op, maar delen wil ik het wel. Want ook dít is alcoholisme. Ooit hoop ik dat beter te kunnen, anders. Dus, wat ik u schrijf is onder invloed. Het raakt me die drie mooie mensen te zen, te herkennen, terwijl ik ze niet ken. Het raakt me te merken dat we dezelfde humor hebben. Ik zie mijn (half)broer, die niet meer leeft, in één van de neven. 100% hetzelfde koppie. Maar hij leeft, en mijn broer niet. Em hij ís niet mijn broer. Ik kan niet zeggen dat het zeer doet, want dat is niet zo......maar oeh... ik zag mijn broer. Ik voelde ook "eigenheid". Iets dat ik niet ken, of althans niet echt. Eigenheid is het horen bij elkaar, ook al weet je niet of je elkaar mag of niet, past bij elkaar of niet. Eigenheid is dat oordeelloze stukje. Ik ken dat niet. Ik heb er geen mening over, ik kén het domweg niet. Maar vandaag zeg ik het, voelde ik het! Nou ja, ik kan nog heel veel schrijven, maar het wordt al snel alco-blaat. Maar ik ben in de war. En dat is ok. Denk ik. Ik heb nooit een familie gehad. En langzaam krijg ik een familie. Maar begrijpen, snappen, doe ik het nog niet ( maar dat zal de alcohol nu ook zijn).

Goedemiddag allen. Weer een dik kwartaal verder, weer een teken van leven (én even bijlezen). Over mijzelf: dagelijks schrijven, maandelijks, of nu per kwartaal..... er is eigenlijk, als ik heel eerlijk ben geen verschil meer in wat ik "te melden" heb, zo rustig en ..euh....kloppend is mijn leven. Ik werk, ik loop in noorwegen, ik heb weliswaar een huisje gekocht, maar ik leef voornamelijk in mijn bus en voel me daar prettig bij. De kinderen en kleinkinderen doen t goed. Niets nieuws onder de zon. Dat alles was nooit gebeurd als ik niet ooit was gaan drinken en dús ooit daarmee wilde, cq móest, stoppen. En dus alles, maar dan ook alles wat ik ben, doe, kan, wil (of juist niet) onder de loupe moest leggen. 1 augustus vertrek ik weer voor een kleine 2 maanden: nu verder lopen totaan ongeveer de poolcirkel. Beter: gewoon weer een stukje lopen in Noorwegen. Ik kijk ernaar uit. Even alleen. Even de stilte. Even ook superverantwoordelijk voor mezelf op overlevingsniveau. Dat wat ik hier in Nederland zo kwijt ben, en waardoor ik snel verzuip in bedachte angsten. Maar ook: Net zoals ik uitkijk naar mijn huis, kinderen, werk, vrienden en collega's aan het eind van zo'n tocht. Ik las wat bij. Mooi @Spirit. Ach, je moeder, @Lika. En @Smaragdiezag ik weer! Maar er zijn er meer die me opvielen. Door moed, tegenslag, iets anders..... en hoe meer mensen ik noem, des te erger vind ik het als ik eentje dan niet noem, alsof het betekenis krijgt..... 14 jaar alcohol de baas. Het is de moeite waard. Ook nu er al jaren geen nieuwe "overwinningen" meer bij komen, het leven stabiel is, saai zo je wil, zonder grote overwinningen, en mét mijn eigen blijvende zwaktes en tekortkomingen. Ik leef eindelijk míjn leven, daar blijf ik dankbaar voor.

dat kan @Roberto en dat lijkt mij prima, zolang jij dát dan ook niet opzoekt. Al lijkt een paniekaanval niet iets om per definitief te ontwijken. Voor mij is het juist goed, althans, lijkt het mij goed te doen. En daarmee sluit het weer aan op het thema van vandaag: er is misschien geen goed of fout, maar wel een goed of fout voor jouzelf.

En....hardangervidda in de winter: gedaan. Eindelijk. Wát een ervaring. Dat ik het durfde. Dat ik het wilde. Dat ik het daarom deed. Ooit niet, nu wel. Leegte pur sang. Het gaat misschien altijd langzamer dan ik plan of wil of wens, maar het gaat wél gewoon....

@Francoise zolang jij blijft verwachten (het voelt soms als eisen) dat anderen begrip hebben voor jouw onvermogen, wat dat ook is.... zit je op een pad dat niet werkt. Denk ik. Het gaat, mijns inziens, om begrip en acceptatie over wat je zelf niet kan. En wat dat voor effecten voor de ander (alle anderen) heeft (tokking bout myself)

Even een teken van leven vanuit hier. Ik had gepland ieder kwartaal. Omdat ik niet geloof in "nooit meer" Ik wilde van alles schrijven. En ook, wist niet wat te schrijven. Dus heb ik wat gelezen. Das makkelijker. Leek het. @Kohtje das je moeder....... knuffel. gewoon. @bumperjimheb je enig idee wat voor een beeld jij zelf hebt geschapen van dit meisje? Gebruik dit niet als excuus, want zij doet het gewoon goed! Ze doet het gewoon goed, ook nu. Jij ben degene die bang is, scenario's ziet (!), invloed wil hebben. Maar zij? Gewoon een mooie meid die even zoekt! Geef haar in vredesnaam het vertrouwen dat het wel goed komt. Gun jezelf het vertrouwen dat het wel goed komt. Dat zij het kan. Lees je eigen draad terug. Zij is ok!

Ach.... rudy.....

Wat fijn voor jullie, remi. Wat een mooi vervolg zo. Knap gedaan, respect voor.

Goedendag allen, Ik zal zo eens rustig bijlezen. Maar voor nu: paar maanden verder en ik ben weer thuis van mijn tocht noordwaarts in noorwegen. Geweldige tocht gelopen, zwaar, indrukwekkend, mooi, soms ook eenzaam en op zekere momenten ook ronduit griezelig. Voor nu was t ineens genoeg. Heimwee, angst, iets anders, geen idee maar voor mij allemaal legitiem genoeg om weer (even) naar huis te gaan, groten vast te houden, en kleintjes dood te knuffelen. Of ik nog weer ga weet ik niet. Misschien volgende maand, misschien niet. En nu geniet ik dus van de zonsondergang bij mijn oude vertrouwde paterswoldse meer. Want een béétje de weg terugvinden moet wel even na zo'n tocht Geen spijt, dit blijf ik doen. Lopen!

Vandaag een prachtige liefdevolle kleurrijke uitvaart met al haar familie en gelieven... .... carry waardig, een cirkel gesloten. Mooi. Veel gehuild, maar....het is goed zo. Voor wat betreft mezelf: blij en dankbaar dat ik net op tijd een vlucht terug kon boeken uit Noorwegen. Mijn winteravontuur is voor nu voorbij, volgend jaar verder in de sneeuw, 3 juni verder met de rugzak over de zomerpaden.

Vanmiddag is, in alle rust en met haar kinderen bij zich, mijn lieve vriendin Carry, hier ook wel bekend als pietje Parel, overleden. Zij heeft, vanaf 2009, heel, heel veel voor mij betekend. Een bijzonder mens, eigen-wijs, zoals ze zelf altijd zei. En lief. Fundamenteel lief. Zacht. Van 2010 tot 2020 was ik met haar. Beginnend met corresponderen, vanuit dit forum, toen voorzichtige bezoekjes, en uiteindelijk de laatste jaren 3 a 4 dagen in de week samen. De laatste ruim 2 jaar waren niet fijn voor haar. In een verpleegtehuis, en ook nog ten tijde van corona. De wereld niet meer begrijpen, de wereld die jou niet meer begrijpt. Maar.....wat zijn 2 jaar op een heel leven: ze was eerder meer dan dat! Ze hoeft niet meer! Ik miste haar al, was haar al kwijt, maar nu even mis ik haar echt. Voor wat ze óók was, al die jaren. Om wat ze allemaal moest. @fleurtje

snap ik. zaklamp schijnt ook erg goed te werken. Hoeveel mensen s nachts zon roedel tegenkomen weet ik niet en of dat anders is weet ik ook niet..... Echt prettig vond ik het toch niet, maar het leek inderdaad op even koekeloeren en weer straf verder op hun jacht

leuk detail bij de foto: tegen wolven, die op zich niet op zoek zijn naar mensen, helpt het om een gebied te omlijnen met flapperende doeken. Daar houden ze niet van. Flapperende doeken had ik niet. Geparfumeerde wc-papiertjes wel. Die heb ik er dus aangehangen. Het leek mij dat ze daarmee wel voldoende zouden weten dat hier een mens was. Of het heeft gewerkt weet ik niet, wel vond ik s morgens verse sporen vlak naast mijn tent en van daaruit strak de zandvlakte over. Heel leuk verhaal natuurlijk, maar echt prettig vond ik dat toch niet. De nacht erna dus maar mijn tent opgezet in een uitkijktoren.

goedemorgen allen. Mijn eerste etappe zit erop en is gewoon gelukt. Lopend 300 kilometer in nederland, tentje op de rug, van zuid naar noord, van huis naar de boot nar Noorwegen. Meer dan 75% onverhard, en de dorpjes en steden vermijdend. Dat het uberhaupt kan in Nederland is verbazingwekkend. Van de nattigheid in de polder, Amsterdamse waterlinie, vecht en loosdrecht, via Hilversum naar de drogere gronden. De bossen en indrukwekkende zandverstuivingen in het Gooi, Noord veluwe, en zo via Zwolle, even langs de vecht het veengebied bij giethoorn in, en dan door naar drenthe, bij Havelte het Holtingerveld op, Drentsfriese wold bij de wolven, en door naar groningen. Genoten van de ruimte, het landschap, de stilte, en regelmatig ook de kleinere dingen. Een ree, de schreeuw van een kraanvogel naast me, een gesprekje met de herder van de schaapskudde, een kopje warme soep. En wat is Nederland dan mooi en divers, als je zo'n route zoekt en volgt. Nat, ook erg koud soms, maar weer met dezelfde les al altijd: als het even niet lukt hoef je niet op te geven. Je gaat gewoon iets langzamer, neemt iets kleinere stapjes, of je rust even uit. Dan kom je er ook. Als je maar verder gaat, en niet te snel voor jezelf. Dan kom je er óók! Blijft wonderlijk, voor mij. Weer datzelfde metaforische "gestaag". Of het nou stap voor stap is, cent voor cent, of dag voor dag..... op een zeker moment kijk ik achteruit en blijk ik een heel eind te zijn. Zónder dat ik dat onderweg echt doorhad. Ik heb mezelf getest, en mijn spullen getest. Zinvol, en veel geleerd. Eén ding hoopte ik, wist ik, verwachtte ik, maar verbaasde me toch: hoe koud ook, hoe moe ook, hoe slecht weer ook.... iedere ochtend in het halfduister nog als ik eindelijk die gigantische rugzak opgehezen had en de eerste stappen zette was ik..... euh.. niet gelukkig.... maar ....tevreden, op mijn plek! Een "ja, ik ben er weer". Als ik loop is het goed. Volgende etappe is de sneeuw en de bergen in Zuid Noorwegen. Met mijn spullen niet op mijn rug, maar in een pulka achter me aan. Niet met wandelschoenen, maar op sneeuwschoenen en ski's. Compleet anders, en toch ook weer exact hetzelfde: gewoon de volgende stap zetten, niet meer, niet minder. Volgende week gaat de boot, ik heb een paar dagen over........ we gaan het zien.

@Oskar Ik heb het ook zo gedaan. Na een jaar of 3, niet impulsief, bewust, bij één gelegenheid weer drinken: bluesfestival in groningen. Niet omdat de gedachte "het weer eens te proberen" langs kwam, maar omdat ik door de abstinentie domweg nog niet wist hoe ver ik was. Was ik nou van de verslaving af? Zou ik na 1 bier weer weg zijn? Zou dat bier me geven wat ik er de jaren ervoor aan toedichtte? Waar sta ik? Met vrienden ook. Met de afspraak dat ze mij zouden "beschermen". En zonder max voor mezelf qua aantal: ik wilde het laten gebeuren. Het was een test, niets meer. Ik heb t gedaan het was prettig en het ging "goed": licht aangeschoten, de rem net los, net wat ik wilde. Mooi voor zon dansfeestje, waar je in feite toch weinig sociaal bent. In de twee weken erna, s avond een (één) biertje. En toen werd me pas echt duidelijk wat bier doet. Ook dan al, minder diep slapen, minder fris wakker en.....op het moment zelf minder helder. Voor mij was de magie van alcohol af: in een goed, harmonieus, normaal leven, verdooft alcohol ook. Zo jammer vond ik dat. En schokkend ook, dat dat effect ook al bij 1 biertje speelde. Einde experiment, wel rijker in denken. Ik wil het niet meer, ook, juist niet, matig. Maar ik ben heel blij dat ik het geprobeerd heb. Wat jou betreft: ik denk een argumentatie te lezen die jouw behoefte ondersteunt, die je misschien bij je "ik wil weer" gezocht hebt, en jouw behoefte vind ik wat zorgelijk. Maar jij bent de enige die dat kan beoordelen, en jou kennende zal je dat ook doen. Misschien kan je hier iets mee.