Spring naar bijdragen

jopie

Forumdeelnemers
  • Aantal bijdragen

    13
  • Geregistreerd

  • Laatst bezocht

  • Gewonnen dagen

    2

Alles door jopie geplaatst

  1. jopie

    Rudy R.I.P

    Ach.... rudy.....
  2. Dag allen hier, Ook van mij een heel goed 2024 voor iedereen gewenst. Ik hoop dat het weer een paar lukt om alcoholvrij te worden, en te blijven: het leven is zo veel eenvoudiger. Niet altijd makkelijker, maar zo veel eenvoudiger. Nou moet ik wel eerlijk blijven: ik word nu ook echt ouder, en dan hoeft er ook niet zo heel veel meer, kan je de meeste dingen ook iets beter langs je heen laten gaan. minder verantwoordlijkheden....:) Ik las snel een beetje terug en zag dat een aantal bekenden ook wel echt nare boodschappen hebben gekregen. Ik kan niet iedereen een hart onder de riem steken, dat vergeet ik ongetwijfeld nét eentje, en dat wil ik juist niet. Weinig zo naar als iedereen groeten en eentje niet Wel even alleen voor @ikkanhet poeh...meid... Hier gaat alles nog steeds goed en weer helemaal rustig. Alcoholvrij worden en blijven is, in tegenstelling tot de eerste 10 jaar, niet echt meer een ding in mijn leven, merk ik. Waarschijnlijk ook mede daarom dat het forum me minder trekt, ik weet het niet....Het is niet zo groot meer in het geheel. Ik zoek niet meer zo, geloof ik. Noorwegen, lopen daar met een rugzak en een tentje, in de winter of in de zomer, nét iets langer dan een lange vakantie, blijft wel bij me passen en blijf ik min of meer nodig hebben. Het voelt als bijtanken en her-aarden tegelijkertijd. De stilte, de weidsheid, de eenvoud en ook gewoon: alleen maar de ene stap voor de andere zetten in een omgeving waar niets is, en toch ook zo veel. Dan stilstaan, zodat je voeten niet meer kraken in de sneeuw en je jas niet meer knispert...en dan om je heen kijken en echt zien, horen..... En toch wil ik uiteindelijk altijd weer naar Huis, naar mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden, collega's, werk. het is ok zo. Ik wip later nog wel eens langs.... dit forum en zijn deelnemers is toch heel lang een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Ga goed.
  3. Wat fijn voor jullie, remi. Wat een mooi vervolg zo. Knap gedaan, respect voor.
  4. Goedendag allen, Ik zal zo eens rustig bijlezen. Maar voor nu: paar maanden verder en ik ben weer thuis van mijn tocht noordwaarts in noorwegen. Geweldige tocht gelopen, zwaar, indrukwekkend, mooi, soms ook eenzaam en op zekere momenten ook ronduit griezelig. Voor nu was t ineens genoeg. Heimwee, angst, iets anders, geen idee maar voor mij allemaal legitiem genoeg om weer (even) naar huis te gaan, groten vast te houden, en kleintjes dood te knuffelen. Of ik nog weer ga weet ik niet. Misschien volgende maand, misschien niet. En nu geniet ik dus van de zonsondergang bij mijn oude vertrouwde paterswoldse meer. Want een béétje de weg terugvinden moet wel even na zo'n tocht Geen spijt, dit blijf ik doen. Lopen!
  5. jopie

    Pietje parel

    Vandaag een prachtige liefdevolle kleurrijke uitvaart met al haar familie en gelieven... .... carry waardig, een cirkel gesloten. Mooi. Veel gehuild, maar....het is goed zo. Voor wat betreft mezelf: blij en dankbaar dat ik net op tijd een vlucht terug kon boeken uit Noorwegen. Mijn winteravontuur is voor nu voorbij, volgend jaar verder in de sneeuw, 3 juni verder met de rugzak over de zomerpaden.
  6. jopie

    Pietje parel

    Vanmiddag is, in alle rust en met haar kinderen bij zich, mijn lieve vriendin Carry, hier ook wel bekend als pietje Parel, overleden. Zij heeft, vanaf 2009, heel, heel veel voor mij betekend. Een bijzonder mens, eigen-wijs, zoals ze zelf altijd zei. En lief. Fundamenteel lief. Zacht. Van 2010 tot 2020 was ik met haar. Beginnend met corresponderen, vanuit dit forum, toen voorzichtige bezoekjes, en uiteindelijk de laatste jaren 3 a 4 dagen in de week samen. De laatste ruim 2 jaar waren niet fijn voor haar. In een verpleegtehuis, en ook nog ten tijde van corona. De wereld niet meer begrijpen, de wereld die jou niet meer begrijpt. Maar.....wat zijn 2 jaar op een heel leven: ze was eerder meer dan dat! Ze hoeft niet meer! Ik miste haar al, was haar al kwijt, maar nu even mis ik haar echt. Voor wat ze óók was, al die jaren. Om wat ze allemaal moest. @fleurtje
  7. snap ik. zaklamp schijnt ook erg goed te werken. Hoeveel mensen s nachts zon roedel tegenkomen weet ik niet en of dat anders is weet ik ook niet..... Echt prettig vond ik het toch niet, maar het leek inderdaad op even koekeloeren en weer straf verder op hun jacht
  8. leuk detail bij de foto: tegen wolven, die op zich niet op zoek zijn naar mensen, helpt het om een gebied te omlijnen met flapperende doeken. Daar houden ze niet van. Flapperende doeken had ik niet. Geparfumeerde wc-papiertjes wel. Die heb ik er dus aangehangen. Het leek mij dat ze daarmee wel voldoende zouden weten dat hier een mens was. Of het heeft gewerkt weet ik niet, wel vond ik s morgens verse sporen vlak naast mijn tent en van daaruit strak de zandvlakte over. Heel leuk verhaal natuurlijk, maar echt prettig vond ik dat toch niet. De nacht erna dus maar mijn tent opgezet in een uitkijktoren.
  9. goedemorgen allen. Mijn eerste etappe zit erop en is gewoon gelukt. Lopend 300 kilometer in nederland, tentje op de rug, van zuid naar noord, van huis naar de boot nar Noorwegen. Meer dan 75% onverhard, en de dorpjes en steden vermijdend. Dat het uberhaupt kan in Nederland is verbazingwekkend. Van de nattigheid in de polder, Amsterdamse waterlinie, vecht en loosdrecht, via Hilversum naar de drogere gronden. De bossen en indrukwekkende zandverstuivingen in het Gooi, Noord veluwe, en zo via Zwolle, even langs de vecht het veengebied bij giethoorn in, en dan door naar drenthe, bij Havelte het Holtingerveld op, Drentsfriese wold bij de wolven, en door naar groningen. Genoten van de ruimte, het landschap, de stilte, en regelmatig ook de kleinere dingen. Een ree, de schreeuw van een kraanvogel naast me, een gesprekje met de herder van de schaapskudde, een kopje warme soep. En wat is Nederland dan mooi en divers, als je zo'n route zoekt en volgt. Nat, ook erg koud soms, maar weer met dezelfde les al altijd: als het even niet lukt hoef je niet op te geven. Je gaat gewoon iets langzamer, neemt iets kleinere stapjes, of je rust even uit. Dan kom je er ook. Als je maar verder gaat, en niet te snel voor jezelf. Dan kom je er óók! Blijft wonderlijk, voor mij. Weer datzelfde metaforische "gestaag". Of het nou stap voor stap is, cent voor cent, of dag voor dag..... op een zeker moment kijk ik achteruit en blijk ik een heel eind te zijn. Zónder dat ik dat onderweg echt doorhad. Ik heb mezelf getest, en mijn spullen getest. Zinvol, en veel geleerd. Eén ding hoopte ik, wist ik, verwachtte ik, maar verbaasde me toch: hoe koud ook, hoe moe ook, hoe slecht weer ook.... iedere ochtend in het halfduister nog als ik eindelijk die gigantische rugzak opgehezen had en de eerste stappen zette was ik..... euh.. niet gelukkig.... maar ....tevreden, op mijn plek! Een "ja, ik ben er weer". Als ik loop is het goed. Volgende etappe is de sneeuw en de bergen in Zuid Noorwegen. Met mijn spullen niet op mijn rug, maar in een pulka achter me aan. Niet met wandelschoenen, maar op sneeuwschoenen en ski's. Compleet anders, en toch ook weer exact hetzelfde: gewoon de volgende stap zetten, niet meer, niet minder. Volgende week gaat de boot, ik heb een paar dagen over........ we gaan het zien.
  10. jopie

    De weg naar Orval

    @Oskar Ik heb het ook zo gedaan. Na een jaar of 3, niet impulsief, bewust, bij één gelegenheid weer drinken: bluesfestival in groningen. Niet omdat de gedachte "het weer eens te proberen" langs kwam, maar omdat ik door de abstinentie domweg nog niet wist hoe ver ik was. Was ik nou van de verslaving af? Zou ik na 1 bier weer weg zijn? Zou dat bier me geven wat ik er de jaren ervoor aan toedichtte? Waar sta ik? Met vrienden ook. Met de afspraak dat ze mij zouden "beschermen". En zonder max voor mezelf qua aantal: ik wilde het laten gebeuren. Het was een test, niets meer. Ik heb t gedaan het was prettig en het ging "goed": licht aangeschoten, de rem net los, net wat ik wilde. Mooi voor zon dansfeestje, waar je in feite toch weinig sociaal bent. In de twee weken erna, s avond een (één) biertje. En toen werd me pas echt duidelijk wat bier doet. Ook dan al, minder diep slapen, minder fris wakker en.....op het moment zelf minder helder. Voor mij was de magie van alcohol af: in een goed, harmonieus, normaal leven, verdooft alcohol ook. Zo jammer vond ik dat. En schokkend ook, dat dat effect ook al bij 1 biertje speelde. Einde experiment, wel rijker in denken. Ik wil het niet meer, ook, juist niet, matig. Maar ik ben heel blij dat ik het geprobeerd heb. Wat jou betreft: ik denk een argumentatie te lezen die jouw behoefte ondersteunt, die je misschien bij je "ik wil weer" gezocht hebt, en jouw behoefte vind ik wat zorgelijk. Maar jij bent de enige die dat kan beoordelen, en jou kennende zal je dat ook doen. Misschien kan je hier iets mee.
  11. jopie

    Ma 23 jan 23

    en.... de laatste dagen lezend: @Zbb of iemand wel of niet de hulpdiensten belt als jij onderuit gaat is, denk ik, niet aan jou, hoe naar ook. De keus dat wel of niet te doen, en de gevolgen daarvan, welke keus het ook wordt, daar moet diegene mee leven, en daar mag én moet diegene dus zélf een keus in maken. En iedere keus daarin is bijna per definitie goed. Want kon op dat moment niet anders. Je mag en kan aangeven wat je wens is, onder invloed of nuchter, maar de keus blijft bij de ander. Als je echt niet wilt dat er gebeld wordt, kan je beter zelf zorgen dat je stil blijft en onder de radar. Dat klinkt misschien hard, maar de verantwoordelijkheid die jij bij een ander legt is zo té groot. Voor nu hoop ik dat je weer door deze duikel heen komt, en daarna nuchter weer kunt zien wat je wil.
  12. jopie

    Ma 23 jan 23

    Mijn rugzak is gepakt en gisteren heb ik alles wat ik in de sneeuw nodig heb (Pulka, sneeuwschoenen, winterkleding) naar Groningen gebracht, waar ik het, voordat ik op de boot stap, oppik. Morgenochtend vertrek ik voor de eerste etappe van 350 kilometer, die in Nederland vanuit hier naar de boot in Eemshaven. De laatste 2 weken waren al lastig, maar vandaag is zeker lastig. Het liefst kroop ik in bed, vluchten voor dat wat nu voor me ligt, wat ik zélf gekozen heb. Ik heb vaak geschreven over het verschil tussen willen en wensen. Je zou ook kunnen zeggen: "het verschil tussen waar je zin in hebt, en wat je wil". Of tussen nu, en uiteindelijk. "i want it all, I want it now" zei bambam vaak: verslaafdengedrag. Die sloeg aan. Ja, ook ik heb regelmatig zin in chocolade, in in mijn bed blijven liggen, in (met of zonder alcohol) mezelf vergetelheid geven, eindeloos films kijken, of in sex met de buurvrouw. Te kiezen voor comfort, in plaats van schijnbaar ongemak. En die verleidingen zijn er talloos, overal, én regelmatig onverwachts. Is het erg, aan die verleiding toe te geven? Is de enige oplossing het dan maar helemaal níet meer te doen? Af te zweren? Mezelf te verdoemen omdat dat trekt? Dat is het niet. Voor mij. Dat is het pas zodra dat in de weg zit wat ik wil. En wat ik wil zijn. En ja, door die keus is dat een eeuwige evenwichtsoefening. Maar wel een oefening in weten wat ik wil, en niet maar keer op keer richtingloos mijn primaire impulsen óf dat wat vast lijkt te staan te volgen. Wel eenvoudig, niet makkelijk. Voor mij ligt het gebruik van alcohol daarbij heel dicht bij andere primaire impulsen, maar wel met één heel groot verschil: door alcohol ga ik anders denken, en door en met alcohol verlies ik het contact met mezelf. Ik kan mijn eigen redenaties niet meer vertrouwen, na (misschien zelfs voor) de eerste slok al niet meer. Ik weet niet meer wat het verschil is tussen willen en wensen. Ik ben niet meer betrouwbaar. Niet voor een ander, maar ook niet voor mezelf. Ik probeer, nu ruim 12 jaar, aan de ene kant mezelf te trainen in het beheersen van die primaire impulsen, breed, niet alleen alcohol, en aan de andere kant, mezelf te beschermen tegen die prikkels en die verleidingen/afleidingen. Alcohol is daarbij niet de duivel. Alcohol bracht mij iets. Het bracht mij niet verder, maar het bracht mij wel iets. Pas toen ik dat kon zien, kon ook ook zien waar ik zelf niet vaardig genoeg was en of iets moest leren, óf iets uit de weg gaan. Mijn alcoholgebruik min of meer 'omarmen' was de sleutel naar anders, beter. Had ik alcohol gedemoniseerd dan had ík er nooit afscheid van kunnen nemen zonder keer op keer gevaarlijk terug te vallen door dezelfde 'valkuilen': ik hád het nodig, ik hád die andere vaardigheden niet, ik kende mijn eigen tekortkomingen niet. Ik wist daarvóór niet waar ik mezelf beter kon en zou moeten beschermen. Het kostte wilskracht, maar wilskracht alleen was niet genoeg. Mildheid naar mezelf moest óók, misschien wel omdat juist wilskracht me niet ontbrak: ik hield vol. ook op heilloze paden, ook waar ik niet meer kon, eigenlijk. Er is niets, ook geen ingewikkeld inzicht, dat ik hoop te vinden op deze "reis". Het lopen zelf, met alleen mezelf en de omgeving als beperking, geeft mij al veel. Het lijkt groot, een avontuur, maar het is niet meer dan de ene voet voor de andere zetten. Met aandacht, en toch ook gewoon zonder aandacht, een ritme, niet zo heel anders dan het leven: doe gewoon wat je moet doen, dag voor dag voor dag. Maar.....als ik loop, staat mijn hoofd stil. Dat gaat me dus geen oplossing brengen, en dat hoeft ook niet. En toch is vandaag ook zon moment dat ik alcohol, of dan toch in ieder geval die totale vergetelheid, zou wensen. Voor mij is dat heel 'gewoon', hoort dat er helemaal bij. Ik ga het niet doen. Want ik wil het niet.
  13. Goedemiddag allen. Ik heb even een nieuw account aangemaakt om mij kort te melden. Niet bijgelezen de afgelopen 7 maanden. Ik kon het niet. Wilde het niet. En.... ik had de handen vol aan mezelf en vond hier niet wat goed was voor mij. Is niet erg, hoort erbij, maar dan moet je wegblijven. Er is er maar één van mij, en ook maar één die verantwoordelijk is voor mij. Over 3 weken, 24 januari, is mijn moeder een jaar dood. Het was voor mij een heel zwaar jaar, en ik vond het verdraaid moeilijk overeind te blijven. Dat is me ook zeker niet altijd gelukt, zoals de meesten van jullie hebben meegemaakt. Maar ja, wat is overeind blijven, he? En hoe nastrevenswaardig ís dat eigenlijk.... Ik heb niet gezopen, ben niet gaan zuipen, al zat ik daar volgens mij heel dicht bij. Ik was daar in ieder geval wel heel bang voor. Maar ook dat: wat is bang zijn voor, he? Soms slaat dat nergens op, soms ook wel. Soms is het juist die angst die je onderuit helpt. En ook: is het wel zo erg als je je één keer goed bezat omdat dat op dát moment het enige is dat je kent, kan, of helpt? Als het daarbij blijft? En niet te veel schade aan jezelf, of aan je omgeving aanbrengt? Alles is relatief, wat dat betreft. Hoe dan ook, ik ben een jaar verder. En op 24 januari, nu over drie weken, vertrek ik dan op die wandeltocht richting de Noordkaap. Er is niets dat me nu weerhoudt, niemand die me echt nodig heeft hier, en niemand die dan ondraaglijke angsten uit zou staan. Mijn moeder is er niet meer, mijn kinderen zijn groot, zelfstandig, evenwichtig, sterk. De voorbereidingen zijn klaar, ik heb mijn spullen bij elkaar, en heb vrij, een heel jaar. Heb ik een doel? Nee! Heb ik iets dat ik moet volbrengen? Nee, ook niet. Ik ga gewoon lopen (moah...eerste stuk in Noorwegen skiën) en dan richting het noorden. Meer weet ik niet, meer hoeft niet. Het landschap bepaalt de route wel. Mijn lichaam bepaalt de snelheid wel. Mijn kop de duur. Misschien ren ik wel huilend terug, na amper 3 weken, omdat ik alles en iedereen mis. Oók helemaal goed. Zo was het natuurlijk niet tijdens de voorbereidingen de afgelopen maanden, want ook daar liep ik natuurlijk aan tegen 'alles willen controleren' en alles 'voor willen zijn'. Tot op de vierkante meter de kaart bestuderen.... dat soort onzin. Maar dat kan niet, bij zon reis. En dat hoeft ook helemaal niet. Ik heb geen idee wat ik tegenkom, waar ik tegenaan loop (letterlijk), hoe ik zal zijn, denken, voelen zodrá ik loop. Mijn spullen zijn in orde, mijn conditie is in orde, ik heb de vaardigheden, het thuisfront kan wat het moet doen, wat er ook gebeurt. En meer kan niet, hoeft niet. het is loslaten pur sang, zonder onverschillig of onverantwoordelijk te worden. Overgeven. Ik wens jullie alle goeds. Maar vooral wens ik jullie allen écht een leven waarin alcohol in ieder geval niet meer de baas is. Het is zo de moeite waard. Niet makkelijker, wel eenvoudiger en ietsje zuiverder. Wellicht tot later.
×
×
  • Nieuwe aanmaken...