jowan

wijfie, ik probeerde een aantal keer iets bij te dragen aan de vragen die je hebt. Wat ik van je lees, telkens weer, lijkt een perfect spelletje om de hete brij heen draaien. Heel waarschijnlijk zie je datzelf niet zo. Realiseer je eens dat telkens wanneer je met een vinger naar een ander (J) wijst, er drie vingers naar jezelf wijzen. Kijk naar jezelf, je eigen acties, je eigen verantwoordelijkheden. En dat zonder zelfmedelijden. Heb de moed eens. Stap in die trein, begin er eens aan. Ik ga er hier op het forum niets meer aan toevoegen. Alles is al gezegd, het meeste door anderen. Er verandert niets als jij je denken niet verandert. Niemand, en ook jij niet, kan de omstandigheden veranderen. Herinner je eens het gebed om kalmte wat je heel waarschijnlijk op de AA gehoord hebt. God, Schenk me de kalmte te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, De moed om te veranderen wat ik kan veranderen en de wijsheid om tussen deze twee het onderscheid te maken. Probeer het eens tot je door te laten dringen en te begrijpen en doe er je voordeel mee.

Oooohhh, genieten, MG!!

Met het uiten tegen iedereen dat ik verslaafd ben ga ik voorzichtig om, doe ik niet zomaar. Maar drinken is sociaal geaccepteerd en ik schop graag tegen heiligenhuisjes aan. Ik vind het dus soms wel stoer om te zeggen: "Ik heb genoeg gezopen voor de rest van mijn leven, ik ben al klaar!" Hou dat schuldgevoel maar voor jezelf en de lieve mensen in je directe omgeving of voor de hulpgroepen. Sowieso hebben mensen die zelf een alcoholprobleem hebben maar dat nog ontkennen daar geen boodschap aan. Voor mezelf maak ik verslaving en alcoholisme zo vaak als ik kan bespreekbaar. Vooral ook de boodschap dat er hulp mogelijk is, dat er een belofte van herstel is. Dat nagenoeg iedereen wat aan zijn probleem kan doen.

Goeiemorgen. Dagpact: jowan

Ik mag me succesvol afmelden voor de dagpact. Een fijne AA bijeenkomst gehad, met; alweer nieuwe gezichten aan tafel, telkens weer bijzonder en een goede reden om stap 1 weer eens te lezen en te bespreken. Welterusten en wellicht tot morgen.

Hallo Meya, dank voor je reactie. De keuze voor die schermnaam is een (niet zo) willekeurige, en met de kleine beginletter wil ik inderdaad benadrukken dat nederigheid voor mij erg belangrijk is voor mijn herstel.

Ga op weg naar een AA bijeenkomst, eerst even ergens een stick afgeven voor een kop thee. Tot later wellicht.

Quote: "Ik heb momenten dat ik daar bij wil horen. Niet meer naar meetings gaan en clean blijven." Ik heb in de bijeenkomsten en de programma's van NA en AA een soort recept gevonden voor mijn levensgevaarlijke, dodelijke ziekte. Dat werkt al een poosje goed met alleen maar positieve bijwerkingen. Mijn verslaafde brein krijgt de kans niet eens om te gaan denken of dat onderhand niet eens veranderen moet...... "Stick to the winners." Die zitten doorgaans op de bijeenkomsten en in de genoemde programma's. Ik ga het niet anders doen. Niet nu en waarschijnlijk ook niet op afzienbare termijn. Voor mij telt het resultaat, niet hoelang ik mijn pilletjes al genomen heb. Bovendien: wat zou ik met de tijd moeten/willen doen als ik niet meer naar die bijeenkomsten zou gaan? Meetings en het stappenwerk heb ik geïntegreerd in mijn leven. Het hoort er gewoon bij en het neemt geen ruimte van iets anders in. Ik vind het ook he-le-maal ok dat ik verslaafd ben; het is niet anders. Ik zie uit naar de bijeenkomsten, het kost me geen enkele moeite om te gaan, ik vind het leuk om te gaan. Ik vertrek binnenkort naar Milano, paar dagen stad. Ik heb al twee meetings uitgezocht waar ik gegarandeerd naar toe ga. Continuïteit? Misschien, maar zeker ook leuk om steeds weer mensen te leren kennen. Mezelf voorop....

@wijfie: als ik je over een langere tijd "probeer te lezen" zie ik steeds beginpunten, eerste stapjes. En telkens breng je dat in een jubelsfeer, bijna té optimistisch gestemd. Telkens ook geef je te kennen het best wel te begrijpen. En net zo snel dwaal je weer af naar randzaken en belangen van anderen.... Het is waar: zelfs de langste, zwaarste en verste reis begint met stap één. Een kaartje kopen voor een trein helpt je geen stik verder als je niet ooit eens instapt.. Na stap één komt twee,............

Quote: "Maar als dat wel van je verwacht wordt heb je constant het gevoel van; Falen." Daar zit 'm de crux voor veel verslaafden, al of niet in herstel. Anderen kunnen van alles van je verwachten; om allerlei uiteenlopende redenen, goed of minder goed. Eén van de belangrijkste, zo niet hét belangrijkste, wat ik in mijn herstel geleerd heb is om naar mezelf te kijken, mijn eigen aandeel te blijven zoeken. En zeer zeker niet alleen wanneer iets niet helemaal loopt zoals men zou willen, maar zeker ook bij succesjes. Die zijn er tegenwoordig immers veel meer sinds ik stopte met gebruiken. Ik weet zeker dat andere deelnemers op dit forum daar heel slimme dingen over gaan zeggen. Ik kan zo niet een, twee, drie tot uitdrukking brengen waar het me precies om gaat. Het anderen naar de zin proberen te maken is een "vast onderdeel" van mijn verslaving, hoe egoïstisch ik in gebruik ook was. Naar andermans oordeel luisteren en kijken en daar dwangmatig gehoor aan willen geven heeft naar mijn mening ook met mijn zwakke eigenbeeld te maken ten tijde van gebruik. En, ik was immers heel gewoon mijn voldoening en welbevinden van externe bronnen te betrekken. Vaak uit een fles.......maar ook van andere mensen. Tegenwoordig bepaal ikzelf veel meer dan ooit, wel in interactie met lieve vrienden en bekende en fellows om me heen, wat mijn humeur is. Laat ik dat steeds minder door anderen bederven. En áls: meestal in goede zin! Vorige week verviel ik weer even in oud gedrag: toen iemand me te weinig service bood naar mijn mening. Zo iemand bepaalt dat mijn slechte humeur. Dat is: ik laat haar toe mijn humeur te bepalen. Ik heb immers middelen genoeg inmiddels om dat te vermijden. Dus ook situaties te vermijden waarop ik vroeger een verdovend middel dacht nodig te hebben.... Ik had dus goed begrepen waar het goed voor is om naar jezelf, je eigen acties, je eigen aandeel te kijken. Heel verhelderend en helend. Even loskomen en naar jezelf kijken. Meditatie helpt me daar enorm bij.

Een vogel is een levend beest, daaar heb je niet alle controle over. Je moet beide niet in het extreme willen: alles willen controleren en jezelf voor elk vermeend minpunt geselen.

Windstil, kraakhelder en af en toe een mistflard, zo'n twee graden, een perfect begin van een goeie dag, dus!

Goeiemorgen. Dagpact: jowan

Ik meld me succesvol af voor de dagpact. Welterusten en wellicht tot morgen.

Goeie zondagmorgen. Dagapct: jowan

Vanuit de dagdraad hier naar toe gekopieerd, kan ik het zelf weer eens vinden.: Ik heb een behoorlijke periode van drankmisbruik achter de rug. Vroeg mee begonnen en jaren "op karakter" mee doorgegaan. De laatste tien à vijftien jaar had ik wel in de gaten dat ik me een steeds groter probleem aan het bezorgen was. Ik gebruikte stiekum en alleen. Als alleenstaande kon dat gemakkelijk. Ik dacht ook werkelijk dat ik het zo kon verstoppen en verbergen dat niemand in mijn omgeving het inde gaten had. Ik was niet verslaafd, eg nie! Het kwam niet eens in me op. Mijn ego liet me geloven dat ik elk moment kon stoppen of in elk geval minderen. Ik loog en manipuleerde mijn hele leventje linksom en als dat beter uitkwam rechtsom. In werkelijk raakte ik serieus geïsoleerd, familie, vrienden, kennissen en andere sociale structuren stuurde ik de laan uit. Ik wilde gebruiken en daar kon ik geen pottekijkers bij gebruiken. Bovendien haalde ik dan mijn target niet en stel je voor dat ze mee wilden drinken, dan zou mijn hele logistieke plannen in het honderd lopen. Nee, verslaafd was ik niet, eg nie! Verslaafden waren van die junks van de nachtopvang of sliepen in bananendozen op het station. Dat waren geen nette mensen zoals ik: een huurhuis (je moest eens binnen kijken....), een auto, en een baan (jaja, daar gebruikte ik zoveel mentaal en verbaal geweld dat men wel uitkeek me voor de voeten te lopen...) De werkelijkheid was dat ik steeds minder mensen onder ogen durfde te komen. Schuchter zei ik mijn straatgenoten gedag als dat niet anders kon. Ik haalde één bak (sociaal geaccepteerd..) uit mijn auto als ik naar die goedkope groothandel net over de grens was geweest. Daar kon ik even mee vooruit. Die andere kisten pakt ik 's avonds wel eruit als iedereen te bed lag of er niemand meer op straat was. Waarom ik nog met een telefoon rondliep verbaast me nu helemaal: ik had niemand om te bellen en niemand belde mij. In mijn leventje gebeurde helemaal niks meer dan zuipen. Mijn lijf ging er ook aan geloven. Allerlei kwalen, soms ernstige, staken de kop op. Mijn vooruitzichten namen met de week af. Op een zaterdag overwerken zag ik op een kantoor bij verslavingszorg waar ik ICT werk deed, die AA poster tegen een kast hangen van dat paar sombere ogen met de tekst eronder: "Ik wil dit niet meer!" Dat bleef hangen. Ik zou toch niet verslaafd zijn? Nee, toch! In augustus had ik een operatie aan mijn rug waarbij ik wakker moest blijven. Ik heb die operatie bezopen meegemaakt....... Op 9 september zat ik achter mijn pc te zoeken en te lezen. Wat ik las deed me de ogen open: Verslaving is een ziekte in je hoofd van progressieve en terminale aard. Het is een ziekte, geen morele tekortkoming. Bovendien was het verloop van de ziekte te beïnvloeden door te stoppen met gebruiken. Daar waren zelfhulpprogramma's voor. Niemand kan zeggen dat je verslaafd bent, dat is een overweging die je zelf moet maken. Dat deed ik op dat moment en ik nam meteen het besluit erbij ermee te stoppen, helemaal en voor altijd. Ik was verslaafd per 9 september 2012. Later leerde ik dat meteen stoppen medisch volstrekt onverantwoord was, gezien mijn gebruiksduur en de hoeveelheden die ik wegzette. Ik zocht hulp en vond hulp. Alleen zaten daar nog zo'n zes weken tussen, werkelijk helse weken. Bij een bokswedstrijd is nog een scheidsrechter die het gevecht stillegt, die had ik niet. Op 26 oktober 2012 was het net alsof ik met de laatste energie de stap over de drempel van de Detox kliniek zette.Ik was er! Ik had het gehaald! Nu was het over en was ik er helemaal klaar mee. Een einde aan de ellende, Goddank! Het is begrijpelijk dat het pad van herstel vanaf daar niet uitsluitend over rozen liep, maar ik was eraan begonnen. Vanaf die dag drink ik geen alcohol meer. Vanaf die dag heb ik geleerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven en het ten volste te genieten. Dat is wat ik nu doe. Ik heb mijn ziekte verslaving in mijn leven geïntegreerd, ga wekelijks naar verschillende bijeenkomsten, heb dagelijks contact met fellow verslaafden, al of niet in herstel en doe diensten voor zowel de AA als de NA. Daarnaast breidt mijn sociale kring, ook met mensen die niet met verslaving bekend zijn, nog bijna wekelijks uit. Ik houd een agenda bij en die heb ik harder nodig dan ooit! Ik leef weer ten volste. Ik ben verslaafd, daar werk ik dagelijks aan, maar in tegenstelling tot ooit toen ik er niets van wilde weten, wordt mijn leven er nu dagelijks beter in plaats van slechter van. Vandaag precies 1100 dagen......

Ik meld me schoon en droog af voor de dagpact. Vandaag een grote foto-opdracht gehad, tot nu toe mee bezig geweest, niet klaar maar ga nu te rust. Welterusten en wellicht tot morgen.

N.a.v. de vraag van Klavertje4: Ik heb een behoorlijke periode van drankmisbruik achter de rug. Vroeg mee begonnen en jaren "op karakter" mee doorgegaan. De laatste tien à vijftien jaar had ik wel in de gaten dat ik me een steeds groter probleem aan het bezorgen was. Ik gebruikte stiekum en alleen. Als alleenstaande kon dat gemakkelijk. Ik dacht ook werkelijk dat ik het zo kon verstoppen en verbergen dat niemand in mijn omgeving het inde gaten had. Ik was niet verslaafd, eg nie! Het kwam niet eens in me op. Mijn ego liet me geloven dat ik elk moment kon stoppen of in elk geval minderen. Ik loog en manipuleerde mijn hele leventje linksom en als dat beter uitkwam rechtsom. In werkelijk raakte ik serieus geïsoleerd, familie, vrienden, kennissen en andere sociale structuren stuurde ik de laan uit. Ik wilde gebruiken en daar kon ik geen pottekijkers bij gebruiken. Bovendien haalde ik dan mijn target niet en stel je voor dat ze mee wilden drinken, dan zou mijn hele logistieke plannen in het honderd lopen. Nee, verslaafd was ik niet, eg nie! Verslaafden waren van die junks van de nachtopvang of sliepen in bananendozen op het station. Dat waren geen nette mensen zoals ik: een huurhuis (je moest eens binnen kijken....), een auto, en een baan (jaja, daar gebruikte ik zoveel mentaal en verbaal geweld dat men wel uitkeek me voor de voeten te lopen...) De werkelijkheid was dat ik steeds minder mensen onder ogen durfde te komen. Schuchter zei ik mijn straatgenoten gedag als dat niet anders kon. Ik haalde één bak (sociaal geaccepteerd..) uit mijn auto als ik naar die goedkope groothandel net over de grens was geweest. Daar kon ik even mee vooruit. Die andere kisten pakt ik 's avonds wel eruit als iedereen te bed lag of er niemand meer op straat was. Waarom ik nog met een telefoon rondliep verbaast me nu helemaal: ik had niemand om te bellen en niemand belde mij. In mijn leventje gebeurde helemaal niks meer dan zuipen. Mijn lijf ging er ook aan geloven. Allerlei kwalen, soms ernstige, staken de kop op. Mijn vooruitzichten namen met de week af. Op een zaterdag overwerken zag ik op een kantoor bij verslavingszorg waar ik ICT werk deed, die AA poster tegen een kast hangen van dat paar sombere ogen met de tekst eronder: "Ik wil dit niet meer!" Dat bleef hangen. Ik zou toch niet verslaafd zijn? Nee, toch! In augustus had ik een operatie aan mijn rug waarbij ik wakker moest blijven. Ik heb die operatie bezopen meegemaakt....... Op 9 september zat ik achter mijn pc te zoeken en te lezen. Wat ik las deed me de ogen open: Verslaving is een ziekte in je hoofd van progressieve en terminale aard. Het is een ziekte, geen morele tekortkoming. Bovendien was het verloop van de ziekte te beïnvloeden door te stoppen met gebruiken. Daar waren zelfhulpprogramma's voor. Niemand kan zeggen dat je verslaafd bent, dat is een overweging die je zelf moet maken. Dat deed ik op dat moment en ik nam meteen het besluit erbij ermee te stoppen, helemaal en voor altijd. Ik was verslaafd per 9 september 2012. Later leerde ik dat meteen stoppen medisch volstrekt onverantwoord was, gezien mijn gebruiksduur en de hoeveelheden die ik wegzette. Ik zocht hulp en vond hulp. Alleen zaten daar nog zo'n zes weken tussen, werkelijk helse weken. Bij een bokswedstrijd is nog een scheidsrechter die het gevecht stillegt, die had ik niet. Op 26 oktober 2012 was het net alsof ik met de laatste energie de stap over de drempel van de Detox kliniek zette.Ik was er! Ik had het gehaald! Nu was het over en was ik er helemaal klaar mee. Een einde aan de ellende, Goddank! Het is begrijpelijk dat het pad van herstel vanaf daar niet uitsluitend over rozen liep, maar ik was eraan begonnen. Vanaf die dag drink ik geen alcohol meer. Vanaf die dag heb ik geleerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven en het ten volste te genieten. Dat is wat ik nu doe. Ik heb mijn ziekte verslaving in mijn leven geïntegreerd, ga wekelijks naar verschillende bijeenkomsten, heb dagelijks contact met fellow verslaafden, al of niet in herstel en doe diensten voor zowel de AA als de NA. Daarnaast breidt mijn sociale kring, ook met mensen die niet met verslaving bekend zijn, nog bijna wekelijks uit. Ik houd een agenda bij en die heb ik harder nodig dan ooit! Ik leef weer ten volste. Ik ben verslaafd, daar werk ik dagelijks aan, maar in tegenstelling tot ooit toen ik er niets van wilde weten, wordt mijn leven er nu dagelijks beter in plaats van slechter van. Vandaag precies 1100 dagen......

Mag ik daar vanavond na mijn werk op terugkomen? Help me herinneren mocht ik het vergeten, svp.

Goeiemorgen. Dagpact: jowan

Ik geloof je om wat je zegt alhoewel het anders klinkt. Ik zie nog steeds geen vraag van je of iets anders waar ik iets mee kan, maar misschien hoeft dat ook niet? Ploffie zou vast zeggen dat het weekeinde alweer begonnen was......

@Sowhat: stoor je je aan mijn aanwezigheid? Dat "riedelt" er zo'n beetje doorheen zoals ik het lees. Wat is precies je (hulp)vraag, waar kan ik je mee helpen?

Ik mag me schoon en droog afmelden voor de dagpact. Vandaag een wat lastigere dag. Ik heb het een paar mensen lastig gemaakt die naar mijn mening niet genoeg service boden. Ook op andere momenten wat last van kort door de bocht en oud gedrag. Tijdens gesprek met vriendin blijkt het toch weer pijn en teleurstelling te zijn waar ik zo bot op reageer. Kan ik toch nog niet goed genoeg mee omgaan. Daar ga ik toch wat aandacht aan schenken om de rust terug te vinden voordat ik komende week op reis ga. Zoiets wil ik niet meenemen. Een fijne NA meeting bezocht vanavond ter afsluiting. Welterusten en wellicht tot morgen.

Goeiemorgen. Dagpact: jowan @Blondie: stond jij anders ook niet altijd bij het pact?

Lange dag gehad, vanmorgen een hoop dingen voor mezelf klaargekregen, vanmiddag hard en leuk gewerkt en afgesloten met een NA meeting. Ik wil ook op meetings laten weten dat het programma werkt. Ik meld me succesvol af voor de dagpact. Welterusten en wellicht tot morgen.