Lente:
Het is lente, prachtig weer, de natuur ontwaakt, “iedereen” lijkt zin te hebben in van alles en nog wat, plannen te maken voor huis, tuin, vakantie, noem maar op.
Alsof alles en iedereen tot leven komt,
Ik kan daar niet in mee, ik voel geen zin hebben in, ik moet altijd zin maken en dat vind ik moeilijk. Moeilijk ook om vol te houden.
Ik doe wel van alles en soms knap ik daar ook van op, sporten, zingen, rondleidingen geven.
Vrijdag vertelde ik het aan mijn therapeute, ik voel het als een tekortkoming van mijzelf, als verwijtbaar, alsof er tóch iets mis is met mij, alsof ik tóch nog meer mijn best moet doen.
Zij zei” “Jan, dit komt door de depressie , het is niet een tekortkoming van jou.
Opeens viel het kwartje weer. Een groot deel van bovenstaande komt door de depressie (s), niet door een “fout” van mij.
Het klinkt misschien raar, maar dat vergeet ik soms. Zo gewend om het bij mijzelf te leggen/zoeken.
Heel voorzichtig begon zij (weer) over ECT, of ik dat heb overwogen.
Nee, tot nu toe wil daar niet aan, dat vind ik veel te eng.
Toch moet je er maar eens over nadenken zei ze, want je kunt zelf niet echt meer doen dan je nu al doet.
Dat was slikken, voelt heel definitief.
Ik zeg soms heel dapper: “hier moet ik het blijkbaar mee doen in het leven”, maar ik wil daar toch niet echt aan.
Want als dit het echt is?
Maar ECT?
Gelukkig scharrelde er een merel vlak voor mijn neus in mijn tuintje. Hij ging op 2 m afstand, na een tijd kijken of dat grote gevaarte in die stoel kwaad kon, uitgebreid badderen in een schaal met water.
Dat dier heeft geen idee dat hij mij iets geeft: even een stukje troost.