Jannigje

Ik was een beetje laat met reageren Tas, ik bedoelde je familie, niet de kliko's

Jeetje Tas, heftig!!

Goedemorgen , tasseke, niwi, Tida, , Fransje, Yvonne, witte, Dar Niemand vergeten?

Eks, dat kan ik me voorstellen. Het je miskent voelen, niet gezien worden is vreselijk, dat doet pijn. Meer pijn inderdaad dan het missen opzich. (althans zo voel ik het zelf) En ja, natuurlijk ben jij in deze situatie het kind. Dit raakt aan de wortels van je bestaan. Het kleine kind kan zichzelf niet de bevestiging geven die het nodig heeft. Daarvoor heeft het een ander nodig, voor jou in dit geval je vader. Maar die vader is er blijkbaar niet. En weet je, zijn dood lost niets op. Het verlangen blijft. Ik heb het zelf ervaren met de dood van mijn moeder. Ik was kapot, tegen mijn eigen verwachting in. Waarom? Omdat ik nu definitief niet meer kon krijgen waar ik zo'n behoefte aan had. Verstandelijk wist ik allang dat ik het niet van haar zou krijgen, maar onbewust hoopte ik er blijkbaar toch nog op. De bevestiging zullen we moeten proberen onszelf te geven. Hoe? Weet ik (nog) niet, ben ik ook naar aan het zoeken. Ik weet wel dat zacht en mild zijn voor de kleine Eks helpt. A.h.w. het kindje in jezelf beschermen en van haar houden. Maar weten is niet hetzelfde als voelen he?

Eks Wat ontzettend pijnlijk en verdrietig. Denk je dat er nog een kans bestaat dat je je vader nog eens gaat/wilt zien/spreken? Heb je nog broers en/of zusters

De dagelijkse gedachte van vandaag: quote: Het tegenovergestelde van angst is niet moed, maar vertrouwen.

Nou Madelief, je kunt slechter dromen

Ik heb de laatste helft van Lenette gezien. Wat me o.a. raakte was haar vraag aan het publiek wie er ongewenst kinderloos was. Eks, je krijgt er je ouders inderdaad niet mee terug, maar de pijn en verdriet willen toch "gehoord worden" hè.

Ik sluit me aan bij die vraag: "slapen, wat was dat ook alweer"? heb je ook thee Caro?

Goedemorgen Vie, Borretje, Madelief, Igor, en Carolien

Gelukkig is het niet meer zo warm, ik begin weer een beetje op te fleuren

Inbrekers hebben de dood van een man uit Nijmegen (?) op hun geweten

Lieve vrouwen, dank voor jullie luisterend oor en reacties. het helpt mij in ieder geval om nu de sportkleren aan te trekken en te gaan spinnen (doe jij ook hè Jane?) Tot later

quote: Originally posted by: tasseke jannigje, als je het al vaker hebt gehad, dan wordt het inderdaad iets makkelijker om te herkennen. hoe kan dat eigenlijk? je bent eerder in therapie geweest, je knapt op en gaat door en vervolgens gebeurt het weer. Als ik voor mijzelf kijk ook ik heb ze vaker gehad even snel een paar gesprekjes, wat rust en deze doos rende weer door totaal niets geleerd. eigenlijk denk ik dat ik nu pas klaar ben om heel bewust met mijzelf en de omgeving om te gaan bewust naar mijzelf kijken, de effecten die ik bereik of op andere mensen heb en andersom natuurlijk. heb jij dat ook zo, of is dat wat anders? Tas, ik heb de diagnose chronisch depressief, ik zal dus mijn hele leven min of meer last hebben/houden. Ik moet heel erg mijn grenzen bewaken (ben ik niet altijd zo goed in ) Als ik overbelast raak kan het weer helemaal mis gaan. En als het mis gaat is het als zitten op een zeephelling naar beneden, dan is er echt geen houden meer aan. Dat is een bekend fenomeen bij depressies helaas. dus dan moet ik weer van onderaf aan op zien te krabbelen. Wat ik er nu van weet is dat ik er zeker van kan zijn dat er nieuwe depressies komen, ik weet alleen niet wanneer. Wat ik kan doen is zo stabiel mogelijk proberen te worden en echte terugval proberen te voorkomen/uit te stellen.

Jane: ik heb nu een heel goede psychiater/psychotherapeut. Het heeft lang geduurd voor ik haar begreep, maar de laatste tijd begin ik eindelijk door te krijgen waarom ik doe wat ik doe, waar mijn patronen vandaan komen ed. En dat doet ongelofelijk veel pijn: zien en voelen hoe ik mijzelf mijn hele leven lang heb aangepast/te kortgedaan/vernederd noem maar op, omdat ik er niet mocht zijn. Wat een mens toch allemaal doet om te overleven!! Lieve Marjo: maar ik ben WEL bang! Al zolang ik mij kan herinneren ben ik bang. Igor: o, zooo herkenbaar, ik moet volgende week weer! Wanneer moet je? STERKTE alvast Bolletje: je hebt helemaal gelijk, alles is uit evenwicht (voor zover er sprake was van een evenwixht) Ik ben gewoon bang dat ik het niet kan zonder drank, dat er niets voor in de plaats komt. En dan die rothormonen nog die overal tussendoor fietsen!!!!! PP: toen ik begon met therapie was mijn vraag: ik wil niet altijd bang zijn! Dus ja, ik kijk wel degelijk de angst in de ogen. alleen de laatste tijd slaat angst om in paniek en dat is vele malen erger en moeilijker.

Tas, ik heb het gevoel dat het nu een kwestie is "van erop of eronder". Ik worstel al heel lang met depressies, heb periodes dat ik redelijk tot zeer goed kan functioneren en heb hele zware periodes waarin ik niets meer kan. In januari dit jaar ben ik weer in een zware depressie weggezakt, die ik "verzachtte" met alcohol. Een paar uur niet somber, wanhopig, moedeloos zijn!!!! Ach jullie kennen het allemaal, misschien niet de aanleiding/oorzaak, maar wel het hele proces van drinken. In die tijd had ik ook al therapie. Nu "moet ik alles ahw over doen" zonder drank. Dus ik sta nu voor de naakte waarheid en die benauwd mij tot op mijn bot.

quote: Originally posted by: Dar Ik heb Jannigje ook gelezen en wilde nog reageren. Het is mij niet duidelijk dat je bang bent voor 'demonen' in dromen maar het kwam op mij over dat het juist wakker zo gaat spoken in je hoofd 's nachts? Ik herken het wel en wat mij hielp of helpt is dan even het licht aan, een stukje lezen in een luchtig boek of het licht wel uit om te proberen te slapen maar ondertussen naar de radio te luisteren, bij voorkeur een praatprogramma in de nacht (die zijn er ook). Dat leidt af en werkt op mij rustgevend. Ik ben niet zozeer bang voor dromen, die zijn nooit fijn, maar daar kan ik meestal wel redelijk goed mee omgaan. ik ben bang voor het niet kunnen slapen. Want dan komt alles xxxxx keer uitvergroot op mij af! Dan lig ik stijf van angst in mijn bed en weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Ik ben dan zo bang voor alles!!!!!! Alles lijkt zo groot en onoverkomelijk als de mount Everest (bv een afspraak maken, naar mijn werk moeten, sporten, noem maar op). Het verlangen naar vluchten is dan zoooooooooooooo groot. Ik heb nog niet gedronken, wil ook niet, maar vind het leven op deze manier zo moeilijk. Dus ik trek me terug, laat me niet zien of horen., ga niet naar mijn werk, maak geen afspraken. Ik zit weer gevangen in somberheid en lethargie. Maar ik probeer wel elke keer weer uit dat isolement naar buiten te komen, heel voorzichtig. En Dhendro: ik heb ze hoor, de knuffels, mijn beertjes. Eéntje gaat altijd met mij mee, zelfs op vakantie.

wat is het toppunt van eenzaamheid, van alleen zijn, van je geen raad meer weten (nuchter wel te verstaän):jezelf een pb sturen. ik doe als mr. Bean

Te laat de moed op gevat blijkbaar. Iedereen is weg, uitgelogd.

Ik kan het niet volgen. Ga maar proberen te slapen. Bang voor de nacht. Bang voor mijn demonen die de kop weer opsteken. Wat te doen? Negeren?? Werkt niet. Onder ogen zien? Nu te veel voor in de war en te bang. Ze zijn te groot 's nachts. Misschien helpt muziek. dag

Simplistisch verbond= pact kan ik niet plaatsen, ik heb niet voldoende teruggelezen blijkbaar

Drup, ik heb net het draadje gelezen! Ik woon in Adam en wil je met alle liefde helpen, maar.......... Het hangt af van de datum van je verhuizing. Ik "moet" nl. een kleine week voor mijn werk naar een congres. En dat is volgens mij precies die week. Maar ik kan wel eerder iets komen doen???? Ik kan tillen/sjouwen, inpakken ed.,

Besteed ik ook niet echt aandacht aan, ik zet de tv aan als ik gejuich hoor, dan zie ik de herhaling.

Krijgen we vanavond een oranjefeest of gaan "we" verliezen en wordt het huilen?

Wild loopt van nature los, maar van veel dieren wordt hun leefgebied bedreigd.