Jannigje

Hebt u vanavond het interview met de moeder dan JvdS gezien, ik "viel er" toevallig middenin

Vandaag was dat niet het geval, maar vorige week is me dat wel overkomen

Doen is blijkbaar moeilijk midden in de woesternij, is er een oase in de buurt waar je even bij kunt komen?

De draad volgen kan heel verstandig zijn, hoewel je daar ook de kluts kwijt kunt raken als er verschillende "draden" naast en door elkaar lopen.

quote: Originally posted by: wilrijk Boeiend hoe zo 's avonds laat leuke gesprekken nog ontstaan. Ik lees ze gretig mee, maar het is hier te druk om eigen inbreng te geven. Jammer. Ben er ook wat te gevoelig voor momenteel denk ik Nog even voor jou Wil Je kunt niet alles tegelijk, fijn dat je meeleest. En "te gevoelig zijn" , bestaat dat? Mag dat niet van jezelf of wil je dat op dit moment liever niet?

Nou Marjo, ik stap uit. Maar niet omdat het me niet bevalt!!!! Het was een prima vlucht, maar nu ben ik moe. Ik dank jullie voor vandaag

Weer is het opeens al laat, de tijd gaat soms snel als je interessante gesprekken voert op de dagdraad

Nou ja Bekkie, ik snap het niet helemaal, maar dat geeft niet.

Voor mij ook Wing

Cathy dank je

Fleur: slaap lekker, hoop dat je hoofdpijn snel over is. Bekkie: ik mis blijkbaar iets?? Waarom zou jij een grote mond krijgen als je iets zegt?

Marika, hier is nog zo'n kleintje hoor! Je haalt me de woorden uit de mond En Wing, ja er zijn gelukkig ook nog vogeltjes en andere mooie dingen

Slaap lekker Igor

Wing :heart: Dank voor je omschrijving!!!!! Nu raak je mij enorm: je verwoordt precies wat ik probeer te doen de laatste tijd. Daarom kan ik niet meer drinken, want dan voel ik niet meer. Dat durfde ik namelijk niet aan, dus ik verdoofde mijzelf. Ik probeer dus nu mijzelf opnieuw, of eigenlijk voor het eerst te ont-dekken en te voelen

Marika: ongelofelijk toch van die vriendin van je (en de mijne)????? Ik kan me dat dus helemaal niet voorstellen, dat mensen zo reageren. Maar ja, ik bied natuurlijk wel zelf de megelijkheid, ik laat het wel toe.

quote: Originally posted by: cathy56 Jannigje, precies hetzelfde terug verwachten is natuurlijk moeilijk afweegbaar. Maar op zeker moment gaat het wel jeuken; ergens weet je heus wel wat je waard bent! ... het jeukt! Dat is een persoonlijke grens. Daar zeg je een waar woord Cathy: ik begin te WETEN dat ik wel waarde heb, maar het ook mogen/kunnen voelen, mogen/kunnen zeggen, er naar durven handelen is nog iets anders

Marjo: mooi, dank je Wing

Houtje, ik weet wel dat geen enkele relatie altijd in evenwicht is en dat geeft ook niet, maar nu is het 100-0. Cathy: het is niet zo dat ik precies hetzelfde van haar verwachtte, maar wel dat zij ook weer aandacht voor mij zou hebben na haar hestel van haar operatie. Dus ik verwachtte wel iets van haar. Wing en PP: Herkennen wat er gebeurt is één ding en dat is belangrijk, maar er ligt nog iets onder en dat is leren mijzelf belangrijk te mogen vinden. Ik ben zó niet gewend om uit te gaan van mijzelf. En ja Wing, ik heb denk ik nog steeds iets nodig van "de ander", bevestiging. die kan ik mijzelf nog niet genoeg geven. Bolletje: inderdaad

quote: Originally posted by: pietjeparel Jannigje, Natuurlijk is het verdriet, was het maar boosheid. Waarom kun je niet boos zijn, dat weet je vast wel. Niet dat je het hoeft uit te leggen maar een vraag voor jezelf. Denk je niet dat boos worden makkelijker is dan teleurstelling? Voor mij is boos worden nog steeds moeilijk. Nee, dat zeg ik verkeerd: laten merken dat ik boos ben is moeilijk, heel moeilijk zelfs. Het heeft heel lang geduurd voor ik boosheid kon voelen, maar dat kan ik nu wel degelijk. alleen duurt het vaak nog wel lang voor het "mag' van mijzelf Wij mochten vroeger niet boos zijn, ruzies kwamen bij ons niet voor. Ik heb geleerd dat ik niet goed ben, niet goed genoeg in ieder geval. Dus om "te mogen blijven" ging ik heel erg mijn best doen en was ik altijd bezig het anderen naar de zin te maken. Ik overleefde door aanpassing en ik kom er nu achter hoever dat ging en nog steeds gaat blijkbaar. En dat is erg pijnlijk om te ervaren.

Nu eerst eten want het is al over 9enen zie ik opeens

Ja Wil, daarom valt het me ook zo tegen en doet het zoveel pijn. Het gaat altijd wel meer over haar dan over mij, en dat was oké, maar nooit zo.

Wil, dat kan haast niet. Ik herinner me opeens dat ik toch al eerder een mail heb gestuurd met een dergelijke strekking toen ze me vroeg hoe het met me ging. Toen heb ik ook al gezegd dat ik aarzelde om dat te vertellen omdat ik niet wist of het kon. Het is dus echt al een aantal maal gepasseerd. En bovendien, als onze vriendschap voor haar belangrijk is had zij zelf kunnen reageren. PP: mijn boosheid is gewoon frustratie omdat dit weer zo'n duidelijk voorbeeld is van hoe ik mijzelf altijd maar weer heb aangepast aan alles en iedereen. altijd eerst aan een ander heb gedacht en niet aan mijzelf, want dat mocht niet. Eigenlijk voel ik pijn denk ik.

NIET SCHRIKKEN ajb van onderstaande. En gauw overslaan als je geen zin hebt in .............. mijn "ik moet het echt even kwijt gemopper". Sorry, ik plof er zo maar tussen MOPPERDEMOPPERDEMOPPERDEMOPPER!!!!!!!!!!!!!!!! GGGGGGGGGGGRRRRRRRRRR!!!!!! IKBENBOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOS!!!!!!!!:angry: Zo dat ben ik vast kwijt!!!!! Ik ben boos op een vriendin, maar misschien nog meer op mijzelf. In het kort: mijn vriendin had gezondheidsproblemen (fysiek), de oorzaak was onbekend. Zij maakte zich erge zorgen en wilde graag dat ik meeging naar het zh voor alle onderzoeken. Natuurlijk deed ik dat. In die tijd zakte ik weg in een depressie die steeds erger werd. Zij had daar geen ruimte voor, was te druk met zichzelf. Dat begreep ik wel in het begin, maar het bleef zo. Zij geopereerd (begin febr.), alles goed gegaan, ik zakte steeds verder weg. Kon er met haar niet over praten, want zij had "nog steeeds geen ruimte" . Ik weet wel dat jij het moeilijk hebt, maar.... Toen heb ik wel gezegd dat ik daar moeite mee had, maar ja, wat er niet is....... Dus ik zei: we praten er later over als je weer beter bent. Afijn, zij genas goed, kon weer opbouwen. We hebben elkaar dit jaar maar een paar keer gezien en praatten dan vooral over haar en ik hield mij steeds op de vlakte. Daar begon ik genoeg van te krijgen, dus half mei heb ik haar een mail gestuurd (ja toen al:wacko: ) en heb haar gezegd dat ik haar ook nodig heb en ook mijn verhaal kwijt wil kunnen. Reactie: ik zit vlak voor een examen, kun je even wachten? NATUURLIJK, IK WEL, ik wacht wel. Afijn ik wachtte inderdaad. Alleen sms contact. Toen eergisteren een mail met een "update", het gaat goed met haar. Lekker bezig, leuke sociale contacten (niet met mij dus, wat we wel regelmatig deden) En hoe het inmiddels met mij was en of ik weer eens iets liet horen. Geen woord over mijn mail. Eerst was er ongeloof en toen werd ik BOOS! Waarom ben ik boos op haar? Ik voel me misbruikt en niet gezien. Waarom ben ik boos op mijzelf: omdat ik "het' weer heb gedaan! Ik heb me weer aangepast aan iemand anders en ben weer HELEMAAL voorbij gegaan aan mijn eigen behoeftes aan wat IK nodig heb. Voor de zoveelste keer!!! Hè, hè, dat lucht op!!!! Nu ga ik "even" bijlezen

Veranderen van mijn gedrag is in de (nabije) toekomst erg belangrijk voor mij.

Nog gauw even: Bor wat fijn dat hij weer thuis bij jullie in zijn bedje ligt! Enjoy