blondie6173

Schuldgevoel waarover? En waar twijfel je aan om te bespreken met je dochter? Gecondoleerd nog met je pa...

Vandaag een rustig dagje. Ga proberen om wat achterstallig onderhoud aan de huistuin te verrichten en in de middag met een boek op de bank te ploffen. Zonder mij schuldig te gaan voelen

Net terug van dierenarts. Beweeglijkheid is minder in de heupen, maar vooralsnog niet echt pijnlijk. Voorlopig dus doorgaan met de tabletten. Dank voor jullie meedenken. Ik ga zo gelijk even kijken op die site JaNina

Wat doet jou nu weer op het frum verschijnen Fleurtje? Iets wat ik voor je kan betekenen?

Kan altijd beter! Maar gaan doorrrrr........... (zie mijn draadje op wie is wie) Fijn dat je er weer bent. Heb je gemist.

Kruidje, Die beweging daartussen ben ik nu aan het ontdekken. Valt niet mee als rennen en vliegen de normale levenscyclus voor mij is! Remblokken wat dit rennen en vliegen betreft zijn al snel aan vervanging toe vrees ik.

Quote... "Wat Nadia schrijft onderschrijf ik: als er niets in huis is word het gemakkelijker. Maar dan denk ik aan de eters die er deze week komen en zal ik wat voor hen kopen en later meegeven. Los daarvan ga ik weer twijfelen of ik een stopper ben... zal dat vanavond bij de AAman bespreken. En ondanks trots... veel minder te drinken, kan het beslist nog beter! Ja lijstjes, 9 van de 29 dagen wel. Echt nog veel te veel. Het mag best uit het patroon verdwijnen...." Wat houd je tegen om alles aan drank uit huis en haard te verwijderen?

Maak dat niet jouw probleem... of excuus...

Welkom back Fleurtje

Advies gevraagd. Mijn lieve doggiedog heeft de laatste 3 maanden meer moeite om vooruit te komen. Vooral op mijn laminaat glijden zijn achterpoten onder hem weg. Ben al bij dierenarts geweest. Beginnende arthrose waarvoor ik tabletten heb gekregen "befedo mobile" maar ik zie geen vooruitgang... eerder achteruitgang... Iemand tips?

Vandaag een drukke dag. Veel in huis gedaan en ook mijn administratie op orde, waardoor ik morgen met een fris schoon en opgeruimd gevoel aan de dag kan beginnen. Kleine stapjes en niet te snel willen. Ik vind het nog steeds lastig. Alles of niets! Vijfde versnelling of in zijn vrij of zelfs in zijn achteruit. Maarrrrr... we gaan doorrrrrrr

Inmiddels minder last van de bijwerkingen en voel me emotioneel al wat stabieler. Werk uitgebreid deze week naar 3x 5 uur. Inmiddels wel aan het lezen in mijn boek "seeking safety" maar wacht nog maar even met het aangaan van de opdrachten tot de groep begint. Donderdag weer therapie. Hoop dan meer te horen over de groep.

Vandaag het werkboek "seeking safety" binnen. Morgenochtend maar eens een start maken met lezen. Bijwerkingen van AD nog flink aanwezig, al kunnen het ook de restverschijnselen van de griep zijn. Nog steeds dodelijk vermoeid. Helaas, ondanks vermoeidheid, een onrustige slaap waardoor ik hooguit 4 uurtjes rust krijg. Probeer nu overdag ook wat rustmomentjes te pakken (meditatie) Werk kost ook nog steeds veel energie. Inmiddels op 3x 4 uur per week. Heb echt de rustdag tussendoor nodig, dus verder opbouwen laat ik voor nu maar achterwege. Acceptatie van mijn 'ziek' zijn vind ik nog steeds lastig. Mijn lichaam en geest geven echter duidelijke signalen af. Zit dus voor nu even niks anders op. Inderdaad geduld...

Vanmiddag overvallen door een giga koppijn. Die mag dus in mijn signaleringsplan. Teveel, te perfect alles willen doen...

Geen slip van de pen dat balanceren. Ben nog flink zoekende naar de balans in mijn leven. Niet alleen in mijn werk maar ook privé. In mijn werk begint het nu aardig vorm te krijgen. Mede door mijn beperkingen waar ik mij met steun van bedrijfsarts en therapie nu nog achter kan verschuilen. Maar wat als die bescherming wegvalt. Ken mijzelf inmiddels goed genoeg dat ik de neiging heb om dan weer na verloop van tijd weer over mijn grenzen heen te gaan. Zaak dus om voor mijzelf duidelijk te krijgen wat de signalen zijn wanneer ik mijn grenzen overschrijdt...en daar dan dus actie op te nemen... Nu dus momenteel gezekerd balanceren op dat koord hoog in de nok. Dat koord hoog in de nok wil ik graag lager langs de grond ophangen (dus mijn lat lager).

Een snel leven bedoel ik mee dat ik in alles een uitdaging zie en graag daarom overal wel wat mee wil. Tel daarbij op mijn moeite om stil te zitten en mijn perfectionisme om alles beter dan goed te doen. Resultaat, ik loop mijzelf voorbij. Snel leven is oké (hoort bij mij), maar om daarnaast de balans te vinden en te behouden bij het op tijd pakken van mijn rust vind ik een lastige. Vandaar nu ook signaleringsplan. Balanceren.

Indigo, vinger op de zere plek. Voelt voor mij inderdaad als falen, al weet ik verstandelijk dat dit niet zo is.

Update. Eergisteren een vergadering met management op het werk gehad. Frustrerend, tenenkrommend... Maar heb mijzelf aan de opdracht gehouden en mijzelf koest gehouden. De anderen het woord laten doen. Lastig... Gisteren weer bij therapeut geweest. Gezien voorlopig er nog geen nieuwe groep gaat starten gaan we nu samen een start maken aan al wat onderdelen van de therapie. Gelukkig eindelijk in actie, te beginnen met het opstellen van een signaleringsplan. Fases beschrijven van rust/onrust zodat ik de signalen van ontspannen/overspannen/crisis eerder ga herkennen. Inventariseren ook wat ik zelf kan doen en wat een ander voor mij kan doen om weer terug te keren naar de ontspannen/rustfase Werk aan de winkel dus.

Tegenvaller. Gezien mijn sombere stemming nog steeds de boventoon voert en de "seeking safety" behandeling nog even op zich laat wachten gaat mijn AD toch opgehoogd worden.

*

Gefeliciteerd MG...

Nieuwe werkweek is weer begonnen. Deze week 3x 4 uur werken. Kijk er naar uit maar zie er ook tegenop. Energie is nog ver te zoeken. Morgen weer naar psychiater en donderdag weer naar therapeut. De aanloop naar de start van de therapie duurt naar mijn gevoel ellenlang. Geduld is een schone zaak. Maar ik wil nu wel eens gaan starten gezien ik het idee heb dat ik op het moment blijf hangen in mijn ontwikkeling. Afijn, geduld!

Denk je dat je het thuis zelf gaat redden? Zo ja, go for it... Zo nee, wat zijn die paar weken op en mensenleven?

En waarom ga je er niet voor? Wat heb je te verliezen?