Dank jullie voor alle lieve commentaren.
Ben toch bang dat het me niet gaat lukken uit te leggen wat ik precies bedoel.
Zit nu al een zeker een half uur van alles te schrijven hier en ook weer te wissen.
Laat ik het toch maar proberen:
Ik ben mijn lijf uiteraard dankbaar voor alles wat het nog voor mij doet.
Ben ook best tevreden met het uiterlijk van mijn hoofd en armen en benen (grijns).
Maar dat middenstuk kan me gewoon niet bekoren, dat ziet er niet uit, om het even ongenuanceerd te stellen.
Als ik mezelf in ondergoed bij de spiegel tegenkom vind ik het een ronduit lelijk beeld.
Gooi er een leuk kledingstuk overheen en het ziet er ook best acceptabel uit, maar toch...
Vijf maten minder zouden die kleren veeeel leuker staan.
En jaaaaaa, ik ben ook het middenstuk dankbaar voor alle functies die van daar uit goed worden uitgevoerd.
Maar mooi is het niet.
Ik heb maling aan schoonheidsnormen, heb mijn eigen normen.
Ik hou van mezelf, ja, maar ik heb een hekel aan mijn vetrollen.
En daar is iets aan te doen...... door mij!!!
Zolang ik nog dat overgewicht houd gaat het mij echt niet lukken om tegen mijn spiegelbeeld in ondergoed te vertellen dat ik zo van dat spiegelbeeld hou.
Neen, dan kan ik alleen maar zeggen: 'Von von toch, hoe heb je het weer zover kunnen laten komen'....
En als ik goed nadenk Kate heb je gelijk.... je mag medelijden met dat lijf hebben... want dat torst al die overbodige kilo's met zich mee... j
En daar kan ik maar één iemand aansprakelijk voor houden: mijzelf.
Dat zou ik mezelf heel erg kwalijk kunnen nemen en ik zou boos op mezelf kunnen zijn .
En dat doe ik niet, want daar schiet ik niets mee op.
Dus.... Von aan de slag, zorg er voor dat je weer trots op je lijf kunt zijn!