Alle activiteit

Het voelt nu heel erg als de kelderklasse

Ja je druk maken om zaken die er misschien niet toe doen, gezien de sterfelijkheid en nietigheid van jezelf. Aan de andere kant: als je daardoor nergens om geeft geeft dat zo'n doelloos en leeg gevoel. Je kunt ook gewoon in de ontkenning leven: Sarkozy was een held en het zijn allemaal leugens. De grootste partij van Nederland zegt gewoon de waarheid en we gaan naar de verdommenis. De zon breekt hier door de mistigheid, dus hup weg met dat gemiezer en naar buiten.

Ik vind het zowel aandoenlijk, pathetisch, onbegrijpelijk en knap dat mensen zich zo druk maken tijdens hun leven (geldt ook voor mezelf) terwijl we doodgaan. En we niks voorstellen. Een van mijn lievelingsboeken is 'Alle mensen zijn sterfelijk ' van Simone de Beauvoir, over iemand die eeuwig blijft leven. Nou ja, lievelings. Word er altijd somber van.

Exactement. Ook als het regent trouwens. De grootste levensverbeterende inzichten blijken bij mij altijd kinderlijk in eenvoud. Niet de hele dag in dat donkere huis op een scherm blijven staren, maar hop de deur uit en de natuur in. En niet omdat dat moet van de dokter, maar gewoon omdat het zo fijn is.

Dagpact: renaldo61 Mormel Fonny 🌞 MaryArt Yvonne

Dat moet echt in beide oren geknoopt. Geen risico meer nemen. En vooral: daarbij ook beseffen dat het leven zonder drank potverdorie best de moeite is. Beter zelfs. Dat je niet blijft denken dat je noodgedwongen nu in de tweede divisie moet uitkomen ofzo.

Hahahaha, ja, dat is wel humor... er stond gisteren een foto in de krant waarop hij op weg is naar de lik, zijn echtgenote schijnt hem nog een kusje te hebben gegeven voor hij naar binnen ging 😂 Goedemorgen frummers, Goed geslapen en dat is maar goed ook, heel drukke dag voor de boeg. Ja, de dood. Mijn vader overleed toen ik een puber was. Niet veel later kreeg mijn moeder voor de eerste keer ook kanker. Dan wordt je snel volwassen, of althans, dat wordt dan van je verwacht. Maar wat de meeste invloed heeft gehad is denk ik het feit dat ik, zeker toen er kinderen kwamen, bang was dat ik ook weg zou vallen, dat ik er niet meer voor ze zou kunnen zijn... Ach, het aloude spreekwoord dus: 'de mens lijdt het meest onder het lijden wat men vreest' ... Onkruid vergaat niet en ik ben er nog steeds, 70+. Inmiddels zijn de kinderen hartstikke volwassen en is mijn oudste kleinkind alweer 11 jaar, time flies. En inmiddels durf ik te hopen dat ik nog ga meemaken dat ook zij de volwassen leeftijd gaan bereiken. We zullen zien. Lieve luitjes, ik ga ervandoor... Maak er een mooie dag van

Ja. Dat besef ik mij maar al te goed. Dat moment is ook hier niet ver meer. Daarom geniet ik er nu nog zo van.

Ja, ik snap het. Een ethische kwestie. Vroeger liet men dit ook gemakshalve maar aan God over. Nu haal je zelf de trekker over. Wat ik overigens nog steeds een goed besluit vind.

Verder binnenlands nieuws is dat Sarkozy gisteren de cel is ingegaan. En, blijkt nu, in de cel naast hem zitten 2 securitymensen voor zijn veiligheid 😳 Dit is nog nooit vertoond, maar hee de belastingbetaler betaalt dus het gaat van de grote pot! Heb je een leuk rustig baantje in de security, mag je voor de baas 5 jaar de cel in 🤣 Nou ja ze zullen wel gewisseld worden steeds.

Wat gebeurden er toch vreselijke dingen nog geen eeuw geleden. En nog steeds natuurlijk, elders in de wereld. Mensen die over andere mensen beschikken 🫤

Ik vind het toch knap hoe je dat klaarspeelt. Dit worden later de mooiste herinneringen. Maar op een gegeven moment willen ze echt niet meer mee -- soit.

Dagpact: renaldo61 Mormel Fonny🌞 MaryArt

Je kan beter de kop erbij houden om vandaag mee te maken, ipv dat je morgen treurig bent omdat je vandaag niet hebt meegemaakt omdat je de hele dag aan gisteren hebt zitten denken.

As je haar had laten lijden was je daarvoor ook verantwoordelijk geweest en was ze vervolgens toch dood gegaan. Wat wil je nu nog doen met deze gedachten? Laat ze maar los.

Ja, lichttherapie ging ik ook suggereren. Je kan gewoon met je kop voor een felle lamp gaan zitten lijkt mij, je hoeft je denk ik niet blauw te betalen aan een therapie met heeuul speciaal licht. Zij zeggen natuurlijk van wel, maar dat doe ik ook als ik straks weer verkoper ben over een uurtje. En àls het licht is overdag, dan ook echt ff naar buiten.

Ik ben er toevallig ook mee bezig ja. Ben aangemeld voor lichttherapie. Hoop zo dat het verlichting brengt. En daarna wil ik ook de valkuil van terugval voor zijn. Op het moment dat het goed gaat met me, denk ik sterk genoeg te zijn om er een paar te kunnen drinken. Helaas is weer bewezen dat dit dus niet kan

Misschien omdat ik een verschil zie in zelf voor de dood te kiezen. De dood uiteindelijk toch onvermijdelijk is en dat iemand anders die keuze voor je maakt?

Ja, dat zeg je vaak renaldo, maar waarom toch? Hond was op en mag genieten van de eeuwige rust. Misschien toch vaker nadenken over het onvermijdelijke? Schudden met het moede hoofd, herinnering onder de arm en voort maar weer.

Ik probeer over het onvermijdelijke niet teveel na te denken. Waar ik wel mee zat is, dat ik me nog steeds verantwoordelijk voel voor de dood van mijn Femke.

Welkom terug poes. Ja, dat denken dat je na een lange tijd droog ineens wel maat kan houden klinkt maar al te bekend. Maar voorwaarts maar weer. A sadder and a wiser man. Ik herken ook de oprukkende somberheid met het wijken van het licht. Er zijn mensen die dan zo’n speciale lamp kopen en daar elke dag voor gaan zitten koekeloeren. Het leek mij altijd een wat al te simpele oplossing voor serieuze treurigheid, maar ik heb intussen al zoveel positiefs erover gehoord dat ik het wel eens zou willen proberen. Jij dat al eens gedaan?

Goedemorgen allemaal!🌞

Verder zit ik zo in het duister van de ochtend wat na te denken over de dood. De treurnis, dat een leven ineens ophoudt. Op mijn werk, ikkanhet, en mijn ouders zijn ook al aardig onderweg. Toch ga ik het ook steeds meer omarmen als behorend bij het leven, het onvermijdelijke eindstation. Minder weerstand, meer verzoening. Maar eerst de dag plukken. Laten we eten en drinken, want morgen sterven wij.

Mogge. Net als de kinderen heb ik een week vakantie. Vandaag met oudste zoon de hele dag wandelen. Moet dat pa? Dat is saai. Mag ik niet thuis blijven? Het ontwapende enthousiasme van een puber. Toch weet ik op voorhand zeker dat het leuk zal worden. Altijd boeiende gesprekken tijdens het lopen. Maar eerst nog brood en worst halen voor onderweg.