Paniek draadje

[fleurtje]

Nadia, heb jij er dan ook niet altijd evenveel last van? 
Eigenlijk, als je daar bij stil staat is het toch gek..en misschien ook niet zo gek.
Ik heb de laatste twee dagen minder last. Ik merk het nog wel als ik aan de kassa sta maar het is niet echt intens. 

Vandaag misschien met mijn broer de stad in.
Het gaat er best druk zijn denk ik.
 

Vervelend Letje!   
Je mag jezelf best een schouderklopje geven hoor!
Hoe belachelijk is het om in paniek te schieten aan een kassa? Totaal absurd maar elke keer als ik het even overwin ben ik best trots. Het is zo gemakkelijk om gewoon op te geven maar we doen het niet toch?
Het is misschien niet helemaal hetzelfde maar toen ik jaren geleden (nog voor alcohol in het beeld was) bv met een vriend(in) aan de telefoon hing kon ik er nog uren later over tobben. Wat had ik gezegd...had ik me wel goed uitgedrukt, hoe zou het over zijn gekomen, hoe reageerde hij/zij etc..
Ook gewone contacten ging ik onder de loep nemen.
Dat is gelukkig zo goed als voorbij.
Ik kan het nog doen hoor maar ik laat het veel vlugger los.

Groene asperges in komkommerpuree Lars!!

Ik heb nog nooit een paniekaanval in bed gehad. En ik hoop het ook nooit te krijgen. 
Als ik je lees lijken je aanvallen vaak te resulteren in hyperventilatie?
Dat is bij veel minder het geval nu. 

 

[fleurtje]

Ikzelf weet wel wat hyperventileren in theorie wil zeggen (ongeveer) maar ik weet niet in welke mate ik het doe als ik me slecht voel of paniek voel opkomen.
Dus ging even op zoek op het net..
Herkenbaar wederom :-(

 

Symptomen van hyperventilatie of tekenen van hyperventilatie ?

Aangezien hyperventilatie geen ziekte of een aandoening is, is het niet echt juist om over symptomen te spreken. Hyperventilatie op zich is eigenlijk een symptoom. Het is een teken dat wij verkeerd aan het ademen zijn en dat ons lichaam teveel onder stress of negatieve emoties staat.

Bij hyperventilatie is het dus beter om van tekenen te spreken. Het zijn kenmerken die optreden als iemand een aanval krijgt van hyperventilatie. Het kan zowel om chronische hyperventilatie gaan als om een acute aanval van hyperventilatie. Bij een acute aanval van hyperventilatie zijn de tekenen veel duidelijker aanwezig dan bij iemand die last heeft van chronische hyperventilatie. Om die reden wordt chronische hyperventilatie vaak pas na maanden of zelfs jaren vastgesteld.

 

Symptomen of tekenen van een acute aanval van hyperventilatie 

Als iemand een acute aanval heeft van hyperventilatie, dan komen daar altijd zeer hevige en beangstigende symptomen aan te pas. Deze zijn doorgaans zo hevig dat een acute aanval van hyperventilatie, zeker als het de eerste maal is, voor behoorlijk wat paniek kan zorgen. Niet zelden komt iemand op de spoed terecht met hyperventilatie terwijl men dacht dat het om een hartaanval ging. 

Bij een acute aanval van hyperventilatie merkt men de volgende tekenen:

- Een beklemmend gevoel op de borstkas.

- Men heeft het gevoel dat men aan het stikken is.

- Hartkloppingen.

- Men voelt klam aan.

 

Dit zijn de tekenen die het meest duidelijk aanwezig zijn en die ook het meest beangstigend werken. Daarnaast komen nog tekenen die men soms niet eens merkt, omwille van de hevigheid van de eerste groep symptomen.

 

- Een droge mond.

- Duizelig zijn.

- Slap op de benen staan.

 

Na de aanval is men meestal heel erg vermoeid en voelt men zich lusteloos. Ook kan het gebeuren dat men vaak moet gaan plassen, veel geeuwen, zuchten of kuchen. Er wordt ook vastgesteld dat het zicht bij en na een aanval van hyperventilatie wazig is.

[fleurtje]

Ik wil nog even laten weten dat het de laatste dagen best goed gaat hier.
Bedenk me net dat ik vandaag wel mijn oefeningen ben vergeten...
Nondeju!!

 

Ik vergeet de laatste tijd meer en meer.
Oud en versleten.

 

Hoe gaat het met jullie?

[Nadia]

Ik sta een beetje stil :-(

Echte vorderingen maak ik niet, ook al ben ik elke dag de straat op. Dinsdag moet ik weer op gesprek, met een lijstje van de plekken die ik vermijd en wat ik doe om de paniek eronder te houden.

[fleurtje]

Maar je gaat wel elke dag de straat op Nadia. Dat is op zich toch nog steeds knap!
Ik heb woensdag mijn volgende sessie. Ik ben benieuwd..maar voor zover ik heb begrepen blijft het nog bij eerst wat theorie rond cognitief denken.
Misschien dat ik ook alvast eens een lijstje moet maken.
Ik weet het ongeveer wel in mijn hoofd maar misschien vermijd ik toch meer dingen dan waar ik in de eerste plaats niet bij stilsta.
 

Ben je er dan al heel fel mee bezig voor je vertrekt Lars? Misschien een domme vraag want ik doe het meestal wel..ik bedoel als ik me al slecht voel want soms heb ik er zo goed als geen last van. Wat heel gek is maar misschien ook niet. Want misschien heb ik het enkel als ik me er gewoon op voorhand al druk om maak.
De therapeut had er een technische naam voor maar ben hem kwijt.
De angst voor de angst.
Ik vind het heeeeeeeeeel knap dat je het toch gedaan hebt.
Ik kan me goed voorstellen dat dat veel van je gevraagd heeft. Vroeger kon ik echt uren huilen omdat het me overkwam. Nu nog geraak ik vlug heel down na een aanval.
Ik weet niet of je gesprekken heb met een begeleider ofzo maar ik zou die zeker niet laten vallen.
Therapie geeft je een houvast.
Dat merk ik nu toch wel een beetje. Ook al vind ik het heel moeilijk.

[Nadia]

Ik heb dus een nieuwe psychologe en we hebben afgesproken om verder te gaan met de exposure. Ik moet dingen doen die ik eng vind, want als ik alleen de dingen doe die ik al kan dan leer ik niks bij. Logisch. Het moet wel haalbaar zijn, dus meteen het breedste zebrapad kiezen en een vierbaansweg oversteken is vragen om paniek en dus níet haalbaar. 2 straten uitgekozen waarvan ik denk 'dat is níet makkelijk, maar ik kan het' en die moet ik nu elke dag gaan doen. Maar oef! Wat zit er een weerstand!

Ondertussen voel ik me op de fiets wel steeds lekkerder en probeer ik voldoende te slapen, want nog steeds moe en moe is minder weerstand, ook geestelijk!

Dus, goed eten, goed slapen, zo vaak als mogelijk oversteken.

[Nadia]

Ik heb het gedaan. 2 keer heen en terug. Nou ja, dat terug moest natuurlijk wel, omdat mijn fiets daar stond.

Zeer onprettig, maar ik heb het gedaan!

[fleurtje]

Super Nadia!

Ik zie zelf ook heel erg op tegen de exposure.

Ik had woensdag mijn afspraak en moet nog even verder met de interoceptieve eposure.
Maar kreeg bijkomend nog een oefening.
Eerst wat uitleg rond cognitief denken (weet niet of dat een term is maar ik noem het maar zo).
Zo legde hij uit dat een neutrale omgeving/gevoel (wat voor ons duidelijk niet neutraal is) bij ons een intense lichamelijke reactie kan uitlokken.  Dat zorgt voor een reeks negatieve gedachten zoals..ik ga flauwvallen, ik kan niet weg, etc. Zo ver was ik natuurlijk al wel mee.
Ik moet dit proces in kaart brengen.
Daarbij moet ik mijn gedachten onder de loep nemen. Bewijst hetgeen ik voel ook echt dat het ook effectief gaat gebeuren? Zoja waarom? Waarom zouden ze niet gebeuren..dat stuk is vooral belangrijk. Maar ik worstel er een beetje mee. 

Want er is niets dat kan bewijzen dat er ook echt iets zou gebeuren aangezien ik altijd op tijd weg ben naar mijn gevoel. Hoe kan ik dan ooit echt uitsluiten dat er niets kan gebeuren?
Zo moet ik vijf keer per week een situatie onder de loep nemen.

 

Op het moment heb ik een betere periode en me inleven vind ik lastig.
Ik merk ook bij mezelf dat de wilskracht een beetje verdwijnt.
Ik ben dan ook nog niet begonnen aan een oefening.

Daarna gaan we naar exposure. Langzaam aan natuurlijk.
Het uiteindelijke doel is om alleen naar de (grote) winkel te kunnen als ik me slecht voel.

 

 

15 april 2016 bewerkt door fleurtje

[VM1]

Begonnen toen ik een jaar of 18 was en dan op en af tot nu nog.

Soms jaren niks en dan weer bij het minste.

 

Toch wel zeer zeker stress gerelateerd. Bij mij dan.

 

Kassa... snelweg... de trein.. herkenbaar!!!!

 

En zeker ook wat Fleur zegt. Dat je het van te voren al begint op te bouwen!

[Nadia]

Ja, VM en Fleurtje, ik begin ook met opbouwen. Van tevoren al bedenken waar ik overheen moet, er tegenop zien, de barrière wordt steeds groter. Daarom afgesproken dat ik de oefeningen liefst zo vroeg mogelijk doe. Meteen na het ontbijt is het beste.

Net straat nr. 2 getackeld. Ging goed! Aan de overkant zit een snackbar. Lekker een kroketje als beloning.

Als jullie het níet erg vinden, dan gebruik ik dit draadje ook om dit soort dingen te melden, voor mij zijn het succesjes waar ik ook echt bij stil wil staan. Ik probeer in een opwaartse spiraal terecht te komen. :-)

[fleurtje]

Hoe lang moet je dit doen voor je een stapje verder in het proces gaat en je het in de namiddag moet doen ofzo?
Of zetten ze er geen tijd op?

 

Totaal geen probleem! Ik vind het leuk jouw succesjes te lezen. 
Ik vind het gewoon al leuk om te delen.
 

 

VM, ben jij er ooit in therapie voor gegaan? Hoe pak jij het aan als je een mindere periode hebt?

[VM1]

Wel Fleur, nee, geen therapie.... nog niet.

 

Over het algemeen lukt het om d.m.v. ademhalingsoefeningen (heb bvb veel gehad aan mijn zwangerschapsademhaling!!) alles onder controle te krijgen.

Maar soms niet ..

Wat "raar" is, als het echt een crisis situatie is, of als het er zeg maar echt op aan komt (toen mama stierf in mijn armen, toen ik in japan er alleen voor stond en zoon naar ziekenhuis moest......) dan heb ik er net geen last van.

 

Eerder als ik denk , oh alles gaat normaal, hmm kan alles wel normaal gaan.. en dan ben ik vertrokken... 

Dan begin ik te denken, wat als ik opeens niet kan ademen als ik bij de kassa sta... tja.. en dan is het begin begonnen...

 

Tegenwoordig drink ik amper nog, en ik merk absoluut wel dat alcohol nefast is (bij mij dan toch).

Als ik dan es ergens ben en ik drink 1 of twee glazen wijn.. dan begin ik al (in mijn achterhoofd misschien?) te denken.. hmm gaat dit wel goed komen?

(ik bedoel hier niet mee "goed komen" in de zin van ik kan niet stoppen met drinken maar "goed komen" in de zin van oei ik ga hartkloppingen krijgen)

 

En dan "zie" ik mijn bloeddruk stijgen (in mijn hoofd want als ik dan bloeddruk meet is er niet eens iets aan de hand). 

 

Deze winter was redelijk heavy... eerst dan de mama , daarna papa met een hersen tumor... dus ik was vast al "zwakker".

Ik werd op een ochtend wakker en dacht dat ik dood ging... 

Druk op de borst, niet kunnen ademen....paniek tot  en met.. nog nooit zo erg gehad.

Zoon geroepen, ambulance gebeld... toestanden dus..

Bleek dat ik dubbele longontsteking had en daardoor minder goed kon ademen.

 

Daarna kreeg ik ook nog griep...

 

Maar goed.. op zich dus niks heel ergs (fysiek dan).

Daarna ben ik twee weken op reis geweest, omdat ik dat nodig had.. te = te.

 

Nu voel ik me weer wel veel beter, maar toch.....

Heb toch wel "schrik gepakt".

 

Dus, nu denk ik erover om toch maar eens een afspraak te maken met een goede psycholoog / iater..

Later dan wellicht meer daarover.

 

Nadia!! tuurlijk!! Graag lees ik jouw vooruitgang! 

[Nadia]

Hier weer een s schrijven..

Fleurtje, zodra het 'gewoon' wordt, ga ik het moeilijker maken. Het moet een beetje moeilijk zijn, maar níet zo moeilijk dat het onmogelijk wordt, dat bepaal ik zelf.

Het gaat ondertussen goed, ik voel me steeds rustiger en zekerder. Ik ben die twee straten nu zo vaak over geweest dat ik begin te weten, dat er niks gebeurt.

VM, net als jij ben ik in eerste instantie helemaal binnenste buiten gekeerd. Lichamelijk ben ik kerngezond. Ik was wel oververmoeid. Die moeheid zit er nog steeds een beetje, maar gaat wel beter.

Vermoeidheid, drank, veel te veel stress, het heeft allemaal een rol gespeeld. Als er zoiets al wat speelt, krijgt het bij zo'n verminderde (geestelijke) weerstand natuurlijk zijn kans.

Ik leef nu een stuk gezonder en heb minder stress, ik zie het dus wel positief in.

[Nadia]

Van de week voor het eerst in tijden alleen naar de stad gereisd. Fiets bij het station gezet, stationsplein overgestoken!!, (werkelijk een van de grootste engerds in mijn hoofd), op de tram gestapt en in de stad naar het museum gelopen. Ik kan niet zeggen dat ik het fluitend deed, maar ik deed het wel.

Al dat oefenen begint zijn vruchten af te werpen!

[Antoinnette]

Knap hoor Nadia, petje af voor je.

 

Ik moet deze maand voor het eerst met openbaar vervoer reizen in kader van therapie. Zal ook niet fluitend gaan, maar het gaat me lukken,

 

Mooi om van je te lezen dat het oefenen zijn vruchten afwerpt.

[fleurtje]

Keigoe Nadia!
Ik zit een beetje in een impasse in die zin dat er weinig gebeurt.
Ik doe mijn oefeningen zo goed als niet meer => de interoceptieve exposure. 
De andere oefeningen komen zelfs niet aan bod aangezien er weinig paniekgevoel is wat niet slecht is maar hmmm het helpt ook niet echt dat het er niet is natuurlijk.
Uitlokken stelde mijn psycho voor. 
Dus beetje bij beetje grenzen verleggen zoals jij Nadia.
Nou het is hier nog maar bij klagen, puffen en zagen gebleven.

 

EMDR geprobeerd vorige week maar ik kan een gevoel moeilijk concretiseren. Dus psycho denkt aan autisme nav meerdere dingen. Ik deed de basistest maar ik val maar iets boven het gemiddelde. Ik ben dus gewoon raar :-).

Heb een reis geboekt naar een ver land. Vorig jaar heb ik regelmatig last gehad op reis van paniek. Ik verwacht dit dit jaar ook.
Dus het wordt heel spannend.
Ik weet nog niet hoe dat uitvallen gaat maar laten we hopen op het beste.
Ik val niet dood.
Of het vliegtuig moest neerstorten natuurlijk ;-)
Fatalistisch denken is mijn ding.

Maar goed.
We zien wel, zei de blinde voor ie tegen de deur liep.

[Asterix]

Vreemd iets, dat hele paniekgebeuren bij mensen, ook vaak misplaatste paniek, angst om niks.

Ik herken het ook.

Bij vlagen ook bij de kassa, vooral als er dan zo'n oma met al haar bij elkaar vergaarde kleingeld gaat betalen...

 

Soms kijk ik wel eens om me heen als ik in een drukke winkel loop en zoek gezichten die angst uitstralen, ik zie ze nooit.

Ze hebben het niet of je ziet ze niet in de winkel, dat kan natuurlijk ook.

 

Ik heb zelf wel eens momenten gekend dat ik niet meer kon schrijven, zoveel spanning in mijn arm, kreeg geen woord op papier.

En dat was wel eens tijdens een anamnese die ik afnam bij 1 van mijn cliënten.

 

Exposure, klinkt als systematische desensitisatie, iets wat ik me nog herinner tijdens mijn lessen psychologie, heel langzaam ongevoelig maken.

 

Ik vind het voor mezelf vervelend dat ik emoties van anderen te goed kan aanvoelen en daar in meega, kennen jullie dat ook?

Als ik met een druk iemand in gesprek ben dan krijg ik het op de heupen en volg ik zijn of haar tempo, ik kan dan niet mezelf blijven, ik wil eigenlijk een plank voor mijn kop, lekker lijkt me dat.

 

En derealisatie kwam nog voorbij, bij Fleurtje, pfff, ik weet al niet anders meer, kijk altijd door de mist.