Donderdag 30 juli

[kruidenthee67]

Dank je mensen...lucht weer geklaard...miscommunicatie...verwachtingen.

Mijn lief kwam thuis na twee weken...en er gebeurde precies wat ik niet wilde.

 

Na een 'stevig gesprek' ahum, is het weer duidelijk...tja..in ieder geval uitgesproken 

En ik baal dat ik zelf weer in een aantal oude gedragspatronen verval. 

 

Ik ga vanavond lekker naar de laatste yoga voordat het een maand stil ligt...kan hubbie een jetlagdutje doen,

slapen de kinderen en hebben we even echt aandacht en tijd voor elkaar...zó belangrijk.

 

Erik, wellicht vind je vader het fijn als je erover begint..niet gemakkelijk, niet gewend om zich te uiten, maar wel goed, doen, zou ik zeggen.

En je moeder ook...weet niet hoe zij samen communiceren...

30 juli 2015 bewerkt door kruidenthee67

[erik]

Dank jullie wel voor de reacties. Ben gelijk met de deur in huisgevallen en erover begonnen. Kan het hier niet allemaal uitleggen maar dingen die met emoties te maken hebben zijn niet makkelijk bespreekbaar. Maar nu verliep het goed. Ik zou zelf veel opener zijn over emoties maat ik ben hem niet. Het ging goed zoals het ging nu. Maakt een vervolggesprek hierover ook veel makkelijker. Onzekerheid duurt idd nog even.

30 juli 2015 bewerkt door erik

[kruidenthee67]

Goed gedaan Erik. Dat houdt de communicatie ook open voor de toekomst. 

[Yogajuf]

Ik moet soms best wel hard om jou lachen Spud, omdat ik je zo grappig vind, zoals nu dus.

[erik]

Het gekke is ik weet normaal heel goed hoe. Op mijn werk zijn bijna alleen mensen met uitbehandelde vormen van kanker die door een heel scala aan onderzoeken gaan. Daar heb ik er geen moeite mee maar met mijn vader vind ik het lastig. Maar tevreden dus hoe het ging.

[lady jane]

dit komt ook wel héél erg dichtbij Erik,

fijn dat jij de brug kon slaan die hij misschien

niet zou kunnen. Heeft ie me toch een open

knul grootgebracht waar hij stiekem maar wat trots op is.

kaarsje gaat aan voor m.♥

[Gast]

Koffie aan zee, met een appelpunt ... naar de ondergaande zon kijken ...

 

Welterusten voor straks, beste mensen

[erik]

Hoe mijn vader en ik communiceren is al best lang een ding. Waarom wij zo afstandelijk zijn, hij vooral zo afstandelijk is, is iets waar ik best vaak over denk. Maar het openbaar forum is niet een plek waar ik hier wat over kan schrijven. Vandaag was hij behoorlijk anders dan anders en communicatie was voor ons doen heel open en ontspannen.

 

@Akelei

Sterkte met de schade opruimen en het gevoel terug krijgen alles weer onder controle te hebben. Machtig is de natuur zo ineens, dan heb je niet veel meer te zeggen en geen baas meer over je tuin. Hoop dat het snel je tuin weer wordt en alles weer is zoals was.

[lady jane]

misschien kun je wat groots kopen bij

het tuincentrum Aak, als je wat uitgekeerd krijgt?
En misschien is tussen al het geplette

nog genoeg levends dat net als jij,

niet stuk te krijgen is.

[erik]

Erg herkenbaar Fruit, zo verloopt het bij mijn ouders thuis ook ongeveer. Info hoor ik via mijn moeder, praten doe ik met haar en met mijn vader zijn het korte momenten van nog geen minuut soms. Hij zal nooit zeggen dat hij medeleven fijn vind of dat hij zich zorgen maakt of bang is....dat doet hij niet en dat hij er toch iets over praat laat blijken dat hij het belangrijk vind en waardeert want normaal zou hij helemaal niks zeggen.

 

Verder heel lief hoor en helpt me met van alles maar wat minder afstandelijk, een wat betere band zou ik graag hebben en ik weet niet hoe dit te bereiken vaak. Het is zoals het is denk ik dan maar en heb prima ouders verder.....als ik de verhalen van mensen hier over hun jeugd hoor of lees kan ik niks anders zeggen als dat ik een heel makkelijke jeugd had met heel normale ouders.

 

Als ik me zorgen maak is dat om de uitslag op zich en omdat hij zo gesloten is, zo een binnenvetter. En zo overtuigd dat hij alles heel goed kan, beter in alles dan het hele gezin. Als hij fysiek en geestelijk belast word en niet meer superieur maar afhankelijk dan gaat hij en gaan mijn ouders het zwaar krijgen. Maar nu pieker ik teveel vooruit want de uitslag moet nog komen. We weten nog niks.

30 juli 2015 bewerkt door erik

[erik]

Spud ik lees je graag maar reageer vaak niet omdat ik heel egoistisch de hele tijd met mezelf bezig ben. Hoop dat ik later wat rust krijg en wel kan reageren.

 

Goed zo Vlokje, dat mag best af en toe veel aan jezelf denken is soms nodig. Heb ik ook tijden gehad dat ik nooit bij anderen reageerden omdat ik totaal in beslag genomen werd door de ellende van 1 iemand anders of mezelf. Komt wel dat je ruimte voelt om te reageren op een ander.

[lady jane]

mijn vader was precies zo

en aan het einde van zijn leven

veranderde het wel erik

Denk eens in hoe vaders zijn opgevoed,

wij hebben de mogelijkheid om

dingen te doorbreken

en ook wij hebben daar vaak al moeite mee.

lichaamstaal is ook krachtige taal

[lady jane]

truste

[jowan]

Ben net weer binnen van een NA meeting, het was weer goed.

Ik meld me clean af voor de dagpact.

Ik zou morgen op reis, maar dat heb ik afgezegd, even wat tijd en rust voor mezelf.

Welterusten en wellicht tot morgen.

[erik]

Een iets nog, wil erbij zeggen dat het puur een constatering is, en ik op geen enkele wijze wil oordelen over mijn ouders, of wil zeuren want vergeleken met veel mensen heb ik hele makkelijke ouders Het is iets waar ik vsker aan denk,wat dit betekent voor mij nu.

Mijn ouders heb ik elkaar nooit zien liefdevol zien aanraken, ben 38 jaar en nog nooit een zoen gezien, zelfs bijna nooit de standaard zoen die we onder kennissen zelf normaal vinden. Nooit een arm om elkaars schouders, laat staan enig teken van andere intimiteit. Als kind raakte ik ook niemand ooit aan, ook met spelen niet. Weet dat ik me hier bewust van was toen ik een jaar of 7 was. Waar ik dat spelend als kind niet deed, deed ik dat liefdevol al helemaal nooit.

Als ik iemand anders verdrietig zag vond ik dat erg maar een schouderklopje, iemands hand even vastpakken of een aai....nee dat deed ik niet, en ook met woorden wist ik me geen raad. Troostende dingen zeggen en betrokkenheid en emoties laten zien, dat had ik niet echt geleerd. En uit verliefdheid iemand een zoen geven. Schaam me een beetje om het te schrijven, maar ik was 25 met mijn eerste zoen en eerste relatie en die duurde gelijk 6 jaar, en daar heb ik aan fysiek contact veel bijgeleerd. (en natuurlijk speelt er wat er te lezen valt in mijn draadje maar daar wil ik nu niet weer over schrijven)

In de zorg is je werk heel fysiek en altijd met emoties. Daar heb ik zo ontzettend veel geleerd, dat ik er niet eens meer bij nadenk als ik iemand even aanraak of een aai geef. Dat gebeurd vanzelf als het goed voelt. En praten over emoties blijk ik wel te kunnen, ook al heb ik het van een voorbeeld nooit geleerd. Zo ben ik zelf op palliatief terecht gekomen waar ik regelmatig met heftige emoties rondom het sterven te maken heb.

Het heeft me nooit aan iets ontbroken in mijn jeugd maar een arm om me heen door mijn vader, een geruststelling als ik verdrietig was of zorgen had, een schouderklop en een goed gesprek, van toen ik na een relatie van 6 jaar weer thuis kwam, waar ik niemand meer kende, en mijn ex miste, een opener houding van mijn vader in zijn aandeel in de relatie vader-vrouw-zoon, toen we als gezin in gesprek bij GGZ gingen met hoe onze verhoudingen waren onderling, ipv de beschuldigende vinger naar mij, het toegeven dat mijn vader niet in alles perfect is, en mijn moeder die al heel lang depressief is, en ik met mijn onzekerheid, soms ook onze eigen kwaliteiten hebben.....dat mijn vader na de suicide plannen van die vriendin van me (niet uitgevoerd) eens vraagt van he hoe is het nu met je.....nee twee weken lang, niks gehoord, tot ik hem hier boos op wees van pap waarom doe je zo?

Ben hier niet rancuneus onder, vind het jammer en verdrietig en zou het graag anders willen hebben en me hiervoor willen inzetten.

In dat kader is onze communicatie nu er verdachte plekken zijn in zijn lijf, lastig, en mijn zorgen gebaseerd op, stel dat die man die zich in alles perfect waant, zorg nodig heeft, en zich ontvankelijk moet opstellen en mijn depressieve moeder de sterkste blijkt (wat ik altijd al gedacht heb)

Sorry voor de lap tekst maar dit is wat er nu door mijn hoofd speelt. Kan het maar beter echt uitleggen dan maar zo half.

31 juli 2015 bewerkt door erik

[erik]

edit post kreeg ik niet goed onder woorden, daarom verwijderd.

30 juli 2015 bewerkt door erik

[erik]

Ik moet zo echt gaan slapen. Met dit soort ingewikkelde teksten krijg ik mijn pieker naar slaap knop nooit om. Opslomen dus.

 

slaap lekker iedereen.

[Akkordeon]

@ Erik: een groot deel van wat je schrijft herken ik wel. Mis ook nog steeds de betrokkenheid van mijn ouders. Hoop hier binnenkort in therapie iets mee te kunnen gaan doen. Als dat lukt,hoor je het wel.

@ Vlokje: heb ik meer gehoord, dat mensen afhaken als iemand ziek is. Maar mij schrik je niet af hoor. Kom maar op met je verhalen en/of angsten, als je daar zin in hebt.

Fijne avond nog! Ik ga naar bed! Dag 18 is binnen!

[Bighamster]

Meld me droog af voor vandaag.

Heb het lekker druk, vandaar dat ik niet reageer of zelf veel schrijf.

Tot morgen

[muis87]

goedemorgen mensen,

ik ben gisteren ook weer naar de AA geweest,maar ik haal er alleen dat gene uit waar ik iets aan heb.

ik weet hoe het werkt met leidinggevende mensen, die blazen het vaak van de hoogste toren, maar dat zegt iets over hun zelf.

gelukkig heb ik voldoende mensenkennis en prik daar gelukkig doorheen.

bij ons wordt de groep gelijdt door een man die antidepressief is daar heeft hij medicijnen voor, maar toch merk en voel ik dat

er iets is bij hem wat niet helemaal klopt. maar dat boeit mij niet.gelukkig heb ik vanaf vorige week niks meer gedronken.

en dat vind ik al een mooie stap. de gesprekken bij Tactus zet ik ook gewoon door die heb ik toch gewoon nodig.

wat mij wel opvalt dat ik de laatste tijd heel moe ben. maar dat zal neem ik aan wel weer over gaan?

[kruidenthee67]

Erik, bedankt voor je posting...

 

Hééél herkenbaar...behalve dat mijn ouders wel hun intimiteit naar elkaar toonden waar we bij waren,

maar zich absoluut niet konden en kunnen uiten naar ons toe. Ik zie het nu ook gebeuren naar mijn kinderen.

Het fysieke zorgen, met wel daarbij behorende knuffelen kunnen ze wel, maar nu ze in de puberteit komen stopt dat.

De geschiedenis herhaalt zich...en ik sta er bij en kijk ernaar...en zie ook hoe het bij mij is gegaan.

En 'praten' kunnen ze niet, niet informeren over hoe het gaat, niet troosten, ook geen kritiek geven, feedback. Heb nooit echt grenzen aangegeven kregen.

Ik heb ze dat lang kwalijk genomen...heb er zelf enorme 'last' van gehad...maar kan nu zien dat het een beperking is, geen onwil. Ik weet ook als ik daar iets in wil, ik daar zelf stappen in moet zetten. En O, wat vind ik dat moeilijk.

Na alle reflectie, zelfontwikkeling leren etc van de afgelopen jaren blijft dit een ding. En ik zoek ook omgeving/werk op waarbij juist een beroep wordt gedaan op communicatie, praten over je binnenste etc. Da's niet voor niks denk ik zo. Leer er ook enorm van, maakt me rijker. En heel soms kan ik het ook inzetten naar mijn ouders.

 

Mijn ouders houden van mij, dat weet ik en ze willen dat het mij en mijn gezin op alle fronten goed gaat en zullen zichzelf daarbij volledig wegcijferen.

Dat vraag ik niet van ze, integendeel...het voelt ook verstikkend...een stuk terug schreef ik iets over verwachtingen...onuitgesproken verwachtingen.

Dat gedrag komt ook hier vandaan....En nou stop ik, want ik kan bladzijdes volschrijven.

 

Wat ik wil zeggen...goed dat je het ziet en beschrijft, en nog beter dat JIJ de stap zet om de communicatie te openen. Met mildheid. Zij kunnen het waarschijnlijk niet. Niet omdat ze dat niet willen, eenvoudig weg omdat ze het niet geleerd hebben. Pfff...het raakt me...maar wel op de goede manier. 

Sterkte Erik.

[erik]

Op dit soort momenten ervaar ik dit forum als zo een fijne plek. Dat ik de ruimte krijg om te schrijven waar ik over denk, dat ik het kan schrijven ipv blijven hangen in mijn gedenk. Dat hier een plek is waar respectvol met je schrijfsels vol gevoelens wordt omgegaan, dat je feedback krijgt EN dat je ook andere mensen raakt.

 

Komt in de reacties de koppeling terug van drank en intimiteit. Dat had ik niet met die vriendin waar ik jaren een relatie mee had, daar was het eerder zo dat zij zo ontzettend geremd was (familie die erg geloving was) en ik wel eens doelbewust een paar glazen inschonk om haar wat minder geremd te laten zijn. Wat ik wel gedaan heb maar dat is offtopic, is mijn grenzen verleggen in sexueel contact los van die relatie. De dingen waar ik nu minder trots op ben kon ik met drank en vooral blowen wel. Maar dat is 2 jaar terug gestopt, gelukkig verleden tijd....

 

Het klopt zeker dat het geen onwil is van mijn vader maar omdat hij het niet kan en niet geleerd heeft. En er is zijn algehele houding van superioriteit in alles wat hij doet. Maar samenlevend met mijn depressieve moeder, ik ken haar niet anders als onder behandeling hiervan....moest mijn vader de kar wel trekken, de knopen doorhakken en de leiding nemen. Dit zie ik nu pas in sinds een paar jaar. Ik was in mijn tiener en twintiger jaren gefocused op hoe overdreven zelfverzekerd, dominant gewoon omging met mijn moeder. Dominant probeerde hij ook naar mij te zijn maar dan geef ik tegengas en hebben een conflict. Hij weet dat ik wel terugschop als hij mij dominant behandeld. Maar mijn moeder nam en neemt haar positie niet in....dat is wat er parallel aan de superioriteit van mijn vader gebeurde. Op dit forum kennen jullie mijn neiging wel om in de zorg en helpersrol te schieten. Dat heb ik bij een hele reeks vrouwen gedaan maar dat begon al bij mijn moeder. Ik was net twintig en toen werd mijn moeder gebeld door de decaan dat ze zich zo zorgen maakte bang dat ik mezelf wat zou aandoen in mijn depressiviteit en wanhoop dat ik mijn moeder niet helpen kon (er was toen overigens geen voornemen van me om mezelf wat aan te doen. Ik zat wel hopeloos vast in zorgen maken en blowen en drinken maar dat vertelde ik niemand)  Nee maak er geen oedipus complex van, dat deed de GGZ al te vaak. Dat was het niet, ik was de hulpverlener naar mijn moeder en meer niet. Ik heb leren praten over emoties met mijn moeder die door haar zijn en door haar GGZ traject wel kan praten. Ik deed praten en helpen en ondersteunen waar mijn vader dat niet deed. Vooral toen ik wat volwassener weer noodgedwongen thuis kwam na het uitgaan van die relatie knalde die situatie uit elkaar en was er de gezinstherapie. Hierin dwong mijn vader met zijn superioriteit, mijn moeder die alles liet gebeuren de focus weg van zijn aandeel in het geheel tussen ons 3-en en maakte er een kwestie van dat ik faalde in mijn studie en ontwikkeling. Op geen enkel moment heeft hij het in die therapie over zichzelf gehad of waarin hij minder goed was of waarin hij een aandeel had in de knoop die wij 3-en geworden waren. Nee hij was de vader en de sterke uit het gezin die zorgen had over het ontspoorde leven van zijn zoon en zijn depressieve vrouw. Als het over hem ging was zijn lichaamstaal zo overduidelijk. Gedraaid zitten terwijl wij in een kring zaten, grapjes maken, ontwijken, niet luisteren, stelselmatig het onderwerp veranderen naar mij en mijn falen. Moet er nu aan blijven denken steeds dat het een kwestie is van waarschijnlijk niet kunnen ipv onwil en dat het mijn zaak niet meer is maar een kwestie van vader en moeder. Zij zijn gertrouwd ik niet, ik heb sinds een paar jaar gelukkig een eigen woning gevonden.

 

De rollen tussen ouders zijn nu het beter gaat met moeder en zij assertiviteitstraining gehad heeft aan het veranderen en zeker nu het er op lijkt dat mijn moeder nu op de lange termijn de sterkste blijkt zal dit een hoop betekenen. Heb dit al jaren zien aankomen dat dit zou gaan gebeuren ooit.

Wat nu IS is dat ik helemaal niet rancuneus ben naar mijn vader maar een leukere vader-zoon band zou willen. Ook zou willen dat ook hij eens waardering toont voor mijn groeiproces, dat ik kwaliteiten heb als medewerker in de zorg waarin ik goed ben. Dat hij niet in alles beter is als ik. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij in veel dingen heel goed is en door zijn initiatief het gezin draaiende gehouden is en knopen doorgehakt maar ook ik ben iemand. Nu klink ik heel sentimenteel en als een klein kind bijna, waardering dat ik een uniek persoon ben met zo mijn kwaliteiten. Dat we er als volwassenen voor elkaar kunnen zijn, gelijkwaardig en niet hij die zichzelf superieur aan de top zet en mijn moeder en ik lager plaatst. In dat spanningsveld van jaren heeft mijn vader dus een verdachte plek en wil ik als zoon betrokkenheid tonen en er zijn voor elkaar als gezin. Natuurlijk heb ik begrip voor gegroeide patronen en dat hij het niet geleerd heeft en niet kan. Het is zoals het is....

31 juli 2015 bewerkt door erik

[erik]

Ik laat mijn reacties hier staan maar zet ze ook in mijn draad. Uiteindelijk is het een stuk geworden dat ik bewaren wil. Heb net het eea eens chronologisch bekeken, welk deel van mijn draad nu hoort bij welk deel van mijn verhaal hier. Het voelt ergens als een evaluatie van de periode 2007 tot nu, de tijd van mijn allereerste bericht tot nu. Mijn aanmelding op ADB en mijn eerste dag nuchter sinds jaren was de eerste dag van de gezinstherapie, het intake gesprek. Tussen 2007 en nu zitten vele dalen en goede perioden en dit jaar een patroon doorbroken. Een vakantie zonder alcohol en daarmee een vol jaar nuchter in het verschiet als ik volhoud.

31 juli 2015 bewerkt door erik

[Lotus66]

Even ingelogd omdat ik de verhalen / ervaringen van oa Vlokje, Thee, Erik en Accordeon las. Voor mij een en al herkenning. Ik ben opgegroeid met een moeder met een persoonlijkheidsstoornis. Alles draaide om haar, haar wil was wet binnen het gezin. Vreselijk moeilijk vond ik haar in de omgang. Nooit een arm om een schouder, nooit inhoudelijk een goed gesprek, jaloers op mij wanneer ik bv naast mijn vader liep...Daar hoorde zij te lopen niet ik...Tederheid, warmte, een knuffel tussen mijn ouders heb ik nooit gezien (of heb het verdrongen...Als kind wist ik niet beter. Wellicht was het normaal. In de gesprekken met de psychloog (twee jaar terug) dacht ik het een plek te hebben gegeven. Tot voor kort. Ik trok bij een uitglijder bij Tactus aan de bel. Gesprekken gehad en binnen kort start ik daar met een vervolg. Het was een Eye opener om te horen dat ik een KOPP kind ben (voor als nog nooit van gehoord) KOPP staat voor Kind van een Ouder met Psychische Problemen) Nu wil ik dit onder liggende probleem (naast de verslaving) opnieuw / verder aanpakken. Blijkbaar was het voorheen niet voldoende. Of het probleem te hardnekkig? Of ik heb het onderschat? Maakt ook niet uit....Werk (weer) aan de winkel. Duidelijk is mij in ieder geval dat ik vanaf mijn jeugd al bezig ben met 'zorgen voor' Zorgen voor een moeder, vader, conflicten vermijden, zorgen voor het een goede sfeer, doen wat moeder wil, later zorgen dat ik niet zo wilde worden als mijn moeder, psychiatrie ingegaan (om het te kunnen begrijpen) Later zorgen voor mijn gezin, gehandicapte zoon..... Ik ben me momenteel aan het inlezen ( Boeken oa: leven met een psychisch zieke ouder en Niemandskinderen )   Ik ben nu op vakantie, en heb nu lekker de tijd om me te verdiepen in de materie. Na mijn vakantie kan ik meteen starten bij Tactus om dit probleem (opnieuw) aan te pakken. Enerzijds baal ik er enorm van dat ik dacht het allemaal te kunnen 'handelen' maar het nog niet zo blijkt te zijn. Anderzijds blij ermee aan de slag te kunnen....Ik deel met jullie even deze 'ervaring'. Wellicht hebben jullie wat aan het fenomeen KOPP (indien van toepassing)

[erik]

Wat fijn dat mensen dingen herkennen want dat geeft mij ook weer van zie je wel sta niet alleen. Er zijn meer mensen die hier mee zitten en daar kan ik over lezen en van leren. Bedankt daarvoor.

 

KOPP is nieuw voor me. Mijn moeder is dan een KOPP kind net als je mij een KOPP kind van haar kan noemen, alleen is de depressiviteit van mijn moeder peanuts vergeleken met haar verleden. Zij was nog een tiener toen haar moeder en broer (mijn oma en oom) opgenomen werden, hij asperger achtig maar met psychoses en depressieve en benzo pep (amfetamine) en alcohol verslaafde moeder. Zij zorgde voor het hele gezin en is echt nooit onbezorgde puber geweest. Vaders kant van de familie leek psychiatrie vrij tot de manisch depressiviteit van mijn tante naar boven kwam. Zo van twee kanten ben ik ook wat KOPP-ig en heb hier kenmerken van.

 

Ook ik heb sinds ik de overstap naar de zorg altijd de richting psychiatrie in gewild, waarschijnlijk ook om het te begrijpen.....en om helpen. Sollicitatie voor een werkleertraject was niks geworden en nu dus op palliatief en dus vooral somatisiche ziekten. Met de recente gebeurtenissen met een vriendin die lichamelijk ziek was en ook een persoonlijkheidsstoornis bleek te hebben en suicide plannen....gebleken dat ik te zorgzaam te lief en betrokken ben. Bang dat ik in de psychiatrie koppie onder ga maar wil het nog steeds eigenlijk.

31 juli 2015 bewerkt door erik