JoAnn stelt zich ook voor

[JoAnn73]

Klopt helemaal MG, ik probeer daarvoor te waken maar aan de andere kant ben ik blij dat ik een andere hobby heb gevonden dan wijn drinken mijn onmatigheid kent geen grenzen en ik heb altijd geroepen 'werd ik maar eens verslaafd aan sporten'. Nou haha als dat het ergste is! Het weerhoudt mij ervan savonds om te gaan snaaien of roken dus levert t me wel iets op. En op een terras zitten vind ik nu even niks aan, dat komt wel weer als ik wat verder ben. Ik had t niet verwacht maar yoga zorgt er echt voor dat ik relaxter ben en net als jij minder last heb van prikkels (mijn ADD ziet en voelt alles), of in ieder geval minder reageer en t makkelijker langs me heen kan laten gaan.

[hummer]

Je zou kunnen overwegen om tot de therapie en de groep begint naar de AA te gaan, ik vind er veel steun en we hebben daarnaast nog lol ook. Er zijn geen wachtlijsten en je kunt er een paar keer in de week terecht, het kost ook niets. Succes!

[JoAnn73]

Ik zal er eens over nadenken Hummer, maar mijn eerste reactie is 'oh dat durf ik niet hoor!'.. hebben meer mensen ervaring met AA?

[JoAnn73]

Omdat ik het gewoon echt niet durf Royco, ik kijk al niet echt uit naar de groepstherapie en daar is begeleiding bij. Ik zou dan in mn eentje zo'n ruimte binnen moeten stappen. Het is niks voor mij denk ik. (En ben 24/7 alleenstaande moeder van een kind dat ik nog niet alleen kan laten, dat speelt ook mee).

[JoAnn73]

Gipsy Volgens mij woon ik vlakbij NBW'tje . Maar zit me af te vragen of t wel iets voor mij is. Als t me wordt aangeraden door mijn therapeut wil ik t wel proberen. Na de therapie dus. Wel heel fijn dat je t aanbiedt trouwens!

[JoAnn73]

Haha ik had al zo'n idee dat je dat gemist had bij 'Maatje gezocht'

[JoAnn73]

Gisteren mijn eerste drinkfeestje gehad in 3 maanden tijd.. dat wil zeggen: zij drinken, ik aan de cola. Al die tijd heb ik dat soort dingen vermeden. Het ging me goed af.

Ik slaap altijd goed, nu dus nog, maar droom zo verschrikkelijk veel. Het lijkt wel of elke nacht mijn halve leven voorbij komt. Ik herinner me niet alles maar dingen uit de tijd van mijn 16e tot nu komen er in voor. Soms ook nachtmerries. Laatst was ik ontvoerd in een soort oorlog, dat was echt levensecht en doodeng.

Nu heb ik me misschien toch druk lopen maken over die verjaardag maar dat gevoel had ik eigenlijk niet. Ik had er geen moeite mee om niet te drinken. Iedereen accepteert het ook, en degenen die t moeten weten wisten het ook. Toch kapotmoe vandaag.

Ik neem deze dag maar zoals ie komt. Misschien een onduidelijk verhaal maar ik denk dat dat dromen en mijn drukke dagen in verband staan met elkaar. Ik ben nogal gevoelig voor sfeer en prikkels en blijkbaar uit zich dat in dromen en erg moe zijn de volgende dag. Ik ben blij dat ik geen kater heb, dan was ik niet eens mijn bed uit gekomen. Ik wil niet weten hoe die mensen van het feestje zich voelen, maar waarschijnlijk 'valt dat wel onwijs mee', zou ik zelf gezegd hebben.

[JoAnn73]

Ik denk dat ik op het juiste moment ben weggegaan want ik heb er niks van gemerkt, terwijl de wijn daar rijkelijk vloeide. Grappig, normaal ging ik altijd als laatste weg en nu als eerste. Maar als je duidelijk bent dat je gaat, blijkt niemand je te willen overhalen langer te blijven!

Zou kunnen dat het meer energie kost, hoewel het 'bij de les blijven' in combinatie met ADD én alcohol ook altijd lastig was. Het viel me wel op dat mensen steeds drukker worden en dingen gaan herhalen, en dat sommige verhalen zo niet interessant zijn en heel langdradig. Maar waarschijnlijk is dat nou eenmaal iets van feestjes, dat die groepsgesprekken nergens over gaan . Vroeger boeide me dat natuurlijk niks, als er maar veel wijn was, was ik 'gelukkig'. Maar heb me zeker wel vermaakt ook! Dat is t leuke aan t hele verhaal.

[vino]

Je doet het prima JoAnn. Ik lees je mee.

[Akkordeon]

Hoi Jo Ann,

Goed bezig! Fijn dat het feestje zo lukte!

Akkordeon

[Indigo]

Was voor mij ook zo'n bijzondere ervaring.... Aanschouwen hoe mensen veranderen, en dat het uren en uren over niks gaat qua gesprekken, en dát vond ik vroeger leuk? Na ja, leuk, onder invloed heet dat. Wat ben ik dan blij dat ik de volgende dag nu wél fris opsta zonder kater, veel leuker!

Wat ga je goed JoAnn!   

[JoAnn73]

Na een heleboel goeie dagen, gister een heel slechte dag.. had yoga gedaan maar een voor mij heel nieuwe vorm: kundalini. Hele dag verder vreselijke hoofdpijn en in slaap gevallen op de bank. Was blij dat ik alleen was maar had wel een leuke afspraak die ik moest afzeggen. Ik denk dat ik t voortaan maar weer houd bij mijn bodybalance en poweryoga. Ik heb t even opgezocht en werd er zelfs een beetje bang van. En dan komt gelijk weer het schuldgevoel en boetedoening, zie je eigen schuld, had je je maar in moeten lezen. Nu nog hoofdpijn en een heel naar gevoel.. hoop dat dat een beetje wegtrekt in de loop van de dag. (Iemand die hier ervaring mee heeft? Zou heel fijn zijn om reactie te krijgen daarover )

[JoAnn73]

Zal ook wel wegtrekken en misschien is t nu wat anders.. ik ga zo maar weer ff slapen. Das ook niet gek, gebeurt bijna elke vrije dag nog.

[JoAnn73]

Haha dankje Gerrit, zzzzz...

[JoAnn73]

Even mijn lijntje omhoog halen om eens wat dingen voor mezelf op een rijtje te zetten..

Vandaag heb ik weer een intake, dit keer bij de psycholoog. Natuurlijk dwarrelen de gedachten als een malle door mijn hoofd. Ik ben nu gestopt met drinken en eerlijk gezegd niet eens trots. Omdat het in mijn beleving iets is wat 'normale mensen' ook kunnen. Zie ik niet in dat het een verslaving is? Heb ik die nu overwonnen?

Ik moet keihard aan de slag om de rest van mijn verslavingen te doorbreken/ overwinnen/ verslaan. Ik zie nu wel dat ik alles gebruik om niet te voelen. Is het gen alcohol is het wel eten. Gek genoeg zijn nu pas mijn ogen geopend terwijl ik al met een eetverslaving loop sinds mijn 15e. Omdat ik ook 'normale' periodes had is t mij niet opgevallen of wilde ik het niet zien.

Ik ben bang, bang om te falen, bang om kritiek te krijgen (het ergste: van mezelf), bang om iets fout te doen, bang om niet geaccepteerd te worden, bang om op te vallen, bang om uit de toon te vallen, bang om mijn eigen mening te laten horen, bang om nee te zeggen.

Ik voel me alleen maar ben niet alleen. Ik denk dat het echt tijd wordt voor therapie. Ik vind t heel spannend en hoop dat ze me zien zoals ik ben. Of hoop ik dat ik kan laten zien wat ik voel en denk? Het is nogal een streng type die therapeut, die triggert juist mijn onzekerheid en dan ga ik dus mezelf verdedigen en bijdehand zitten doen.

Ik weet t ook ff niet, ik laat t maar over me heen komen, ze zijn er tenslotte om mij te helpen (alleen dat gevoel heb ik nu even niet).

[huttula]

Verslaafd worden doe je niet zomaar.

Zo herkenbaar wat je schrijft

Goed dat je het totale plaatje aanpakt met hulp

Gesprekken over je heen laten gaan.

Verdedigen hoeft niet meer

Je wilt het graag anders.

Succes Joann

[Monster]

JoAnn, Wat open en wat eerlijk schrijf je. Die openheid en het lef om je op een (weliswaar anoniem) forum kwetsbaar op te durven stellen toont toch al dat je begonnen bent met Niet Meer Weglopen?

Ik was ook altijd bang, maar vanwege een krachtig imago zagen alleen aandachtige mensen mijn angst. Het is ook bij mij heel herkenbaar wat jij schrijft.

 

Het hoeft niet zo uitzichtloos te blijven. Hopelijk leren jij en de therapeut elkaar beter kennen waardoor er een werkzame sfeer komt. Als die sfeer niet komt, aangeven he!

[kruidenthee67]

Op zoek naar wie je werkelijk bent...mooi toch?!

 

Laat het maar op je af komen en eerlijk blijven naar jezelf.

En je ook uitspreken. Een peut kan alleen maar werken met wat jij geeft/laat zien.

Succes!

[Indigo]

Ook hier een wereld aan herkenning JoAnn... Misschien een schrale troost, veel herkenning hier op het forum? En voor wat betreft jouw therapie... Het is JOUW therapie! Jaren geleden tijdens een burn-out werd er mij ook een psycholoog toegewezen. Na maanden vastlopen, geen stap vooruit eindelijk aan de bel getrokken. En aangegeven dat het niet aansloot. Vervolgens mocht ik verder gaan bij een andere therapeut. En binnen een paar weken werd al duidelijk dat het tussen ons wél aansloot, dat ik me prettig voelde, dat er vooruitgang kwam, en o zo veel inzichten. Ook voor therapie geldt, het moet op de een of andere manier 'klikken'.... Heel veel succes, en vergeet niet, het gaat om jou....

[Gast]

Niets toe te voegen aan de mooie reacties hierboven. Ik wens je een goed gesprek toe.

[JoAnn73]

Erg fijn en steunend deze reacties (en likes geven hetzelfde gevoel!).

Ik heb inmiddels het gesprek gehad, viel erg mee alleen dat ik zoooo moe zou zijn daarna had ik niet verwacht. Blijkbaar heeft dat praten over jezelf veel impact en kost het mij erg veel energie. Ik heb sterk het vermoeden dat uit haar onderzoek gaat blijken dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb, ik maak me nogal druk daarom.. is het slecht om een persoonlijkheidsstoornis te hebben? Ik blijf wie ik ben en mijn vrienden en familie ziet me nog steeds graag.

Gister ook een gesprek gehad met mijn broer, die zelf ook in therapie is. Hij zei dat ik moest uitkijken dat ik er niet naar ga leven als dit eruit komt, omdat ik daar nogal de neiging toe heb volgens hem. Ik weet nu niet of hij gelijk heeft en dat ik het niet wil zien dat ik dat altijd doe, of dat ik het er niet mee eens ben.

Ik heb volgende week weer een afspraak en dan kan er een soort behandelplan besproken worden. Ik ben heel benieuwd. Wil alleen het stempel niet. Of ben bang dat de behandeling heel gericht gaat zijn omdat ik nu in dit hokje word geplaatst. Of ga ik nu teveel af op meningen van anderen die vinden dat dit niet het juiste plan voor mij is? Ik hoorde mezelf toch gister zeggen dat ik me hier goed bij voelde?

Voor de duidelijkheid (en voor oplettende meelezers is t naar aanleiding van mijn verhaal misschien al duidelijk ), mijn vermoeden is OPS.

[Indigo]

Maak je vooral niet te druk over 'stempels' JoAnn, ook ik scoorde hoog in aspecten van ontwijkend gedrag, net niet genoeg voor de officiële 'benaming'. Weet je, als je gaat kijken bij 'persoonlijkheidsstoornissen', dan herkent bijna iedereen wel een aantal dingen. Het is gewoon een soort houvast voor de hulpverlener, verder blijft ieder mens uniek. Blijf je inderdaad net zo geliefd voor je dierbaren, verandert er niets. 

De therapie hoort echt gericht op jou te zijn, niet op een 'bepaald soort mens'. Waar jij tegen aan loopt, waar jij hulp bij wilt. Heeft voor mij veel zaken duidelijk gemaakt, meer begrijpen. Mindfulness heeft me geleerd echt te voelen, en daar niet voor weg te lopen. Stap drie is doen. Voor mij: meer stappen ondernemen om meer zaken te doorbreken, ook het forum is voor mij goede oefenstof  : )) 

[Monster]

JoAnn, wat denk je veel!

(welkom in de club)

Kijk je uit dat je niet te veel gaat invullen? Zonde van je energie, al die keren dat je te ver dacht, onjuist dacht of onnodig vooruit dacht.

Een dag tegelijk, zeggen sommigen.

Loslaten, zeggen anderen.

Wat er ook komen gaat, dat zie je dán wel weer. Jij hoeft nu niet het verloop van je eigen behandeling op je nek te nemen. JoAnn, je hoeft er zelfs geen mening over te formuleren. Piekeren kan een hobby worden, doe maar niet.

succes JoAnn, je bent niet alleen.

[JoAnn73]

Niet denken en piekeren is mijn grootste wens Monster! Zou mindfulness toch iets voor mij zijn?

Ik ben alleenstaande moeder van een hoogbegaafde zoon van 10. In het dagelijks leven praat ik daar nooit over maar het leven met een kind dat zich anders gedraagt dan de meeste is niet altijd makkelijk. Ik heb gister dus een therapeut bij mij thuis gehad (vanuit verslavingszorg) om mij te helpen met vragen en dingen waar ik tegenaan loop met de opvoeding. Heel verhelderend en prettig gesprek.

Gezien het gegeven dat ik voor mezelf al met issues loop vind ik het ook nog steeds lastig om te zeggen dat hij zo intelligent is. Omdat ik zo gevoelig ben en bang voor kritiek, moet ik eerst goed aftasten wie ik voor me heb om erover te kunnen praten. Ik heb in het verleden best vaak rotreacties gehad, in de trant van dat ik maar blij moest zijn dat hij er zo makkelijk zou komen in de maatschappij, dat ik liep op te scheppen, of dat hun kind ook zo slim was (dat laatste zou kunnen, maar die van mij maakt elke citotoets foutloos). Misschien ligt het aan mij maar dat vind ik pijnlijk. Ik ben er daardoor heel voorzichtig mee geworden maar daardoor krijgt hij misschien niet de begeleiding die hij nodig heeft. De therapeut raadde me aan om me aan te melden bij iets van ouders met hoogbegaafde kinderen. Om daar herkenning te vinden. Zou fijn zijn.

Toch even erbij vermelden dat ik heeeel blij ben met dit leukste kind van de wereld , waarmee ik ontzettend kan lachen (geweldig gevoel voor humor), samen zeer analytisch (bijna volwassen niveau), we op onze manier de dag heel fijn kunnen doorbrengen met lezen en praten en t gewoon een heel lief mannetje is!

[lady jane]

mf help zeker bij MF JoAnn

en is een fantastische methode

waar je heel veel aan kunt hebben.

Juist ook m.b.t. de piekers rond zoon.

hoogbegaafde kinderen hebben het net zo lastig

als andere kinderen, anders zijn, geeft vaak onrust.

Anders is ook goed, las ik ergens en dat helpt me nog steeds

als ikzelf pieker over kids of mezelf.

Voor kinderen lijkt erbij horen jarenlang een doel op zich en dat

zijn vaak de meest kwetsbare jaren.

Humor kan jullie helpen ook, houd dat in stand meis. Zelfs al moet

dat soms galgenhumor/overlevingshumor zijn, het helpt!