woensdag 17 september

[Kastanje]

Agnieta: waarom zou dit niet kunnen ? Jij vind dat dit niet kan. Wijfie is in ieder geval eerlijk. Het is zoals zij op dit moment haar situatie ervaart. Ik denk dat er meer mensen zijn die op deze manier in een relatie staan. Zich zo vast voelen zitten en het gevoel hebben geen kant op te kunnen.

Ik zat zelf ook vast in een huwelijk met een dochter van nog geen vier waar ik geen kant op kon en ook gedroomd, gewenst heb dat mijn man er niet meer zou zijn. En ja dan overlijdt hij, pffff wat heb ik me schuldig gevoeld over de opluchting die ik toen voelde..

En ook teruggekeken of ik het anders had moeten doen bij leven, ja misschien maar op dat moment mistte ik de vermogens om het te doen.

[wimmelt]

Goedemorgen,

Hier de hyperactieve, en de zich soms vervelende mijnheer die in allebei een aanleiding ziet om de fles open te trekken. Na een actieve dag, waarin ik twee keer zoveel doe als wat in feite mogelijk is, is er de beloning en bij verveling idem dito. Afremmen bij teveel en schop onder de kont bij verveling. Gelukkig komt dat systeem tot betrekkelijke rust bij droogte. Gelukkig ben ik weer ADB. Zo weer sporten, een goede balansmaker voor mij.

 

 

Dagpact:

Blondie

Agnieta

Gipsy

jowan

Nancy

Wijfie

Wimmelt

 

Pluk de dag!

[bolletje]

Het is denk ik niet zo zeer dat je die ander dood wenst maar eerder dat je wilt dat de situatie waarin je zit, zo verandert dat je je er goed bij voelt Kastanje.

Ik heb dat gelukkig nooit gehad bij mijn manneke. Ik denk omdat dat komt omdat ik de situatie accepteerde en probeerde het beste ervan te maken.

Heb me gelukkig nooit schuldig gevoeld omdat ik voor mijn gevoel altijd het beste en heel veel gedaan heb voor hem.

[Kastanje]

Blijkbaar heb ik je verkeerd begrepen, Agnieta.

Ik concludeerde uit jouw woorden dat jij vond dat Wijfie zo niet mocht denken.

Mijn excuses. Het raakte gewoon iets in mij.

Bolletje: dat klopt, ook ik heb mijn mijn nooit dood gewenst, maar wel dat de situatie zo zou veranderen dat ik me niet meer gevangen voelde. Ik kon zelf namelijk niet uit die situatie stappen. En voor mij is er wel een hele wrange uitweg gekomen.

[ProudMary]

Wijffie, wat zou je doen als je alleen zou wonen?

Zou je het huisje dan willen?

17 september 2014 bewerkt door ProudMary

[ProudMary]

Poe Kastanje, heftig.

[bolletje]

Ja maar je gaat niet zo makkelijk uit elkaar Aggie ook al zou de situatie heel rot zijn. Ondanks die ellende, weet je wat je hebt, en vaak niet wat je krijgt.

 

Vaak komt er toch wel een oplossing Kastanje ook al is die niet zo zoals je gewenst zou hebben. Dan blijf je een rot herinnering houden over die situatie, maar ja, had je dan anders gekund?

 

Hé Mary hoe is het met je kleine prinsesje? Hoe oud is ze eigenlijk?

17 september 2014 bewerkt door bolletje

[dribbeltje]

Ben.....van slag en daar baal ik van! Net mijn moeder aan de lijn, blijkt dat mijn ouders mijn broer en schoonzus hebben uitgenodigd voor een weekendje weg. Gaan ze dus dit weekend doen maar ze zijn wel op tijd terug voor de verjaardagen, is ze geraden ook!

Ze deden er wat geheimzinnig over en dat had ik al gemerkt dus kennelijk vinden ze het zelf ook wel raar! Het zegt helemaal niets over mij maar ik voel me wel ellendig, ten eerste ben ik de voortrekkerij al jaren zat. Was als kind al zo, ik was eigenlijk ook een ongelukje, 1 kind was de planning. Daar komt vast het altijd en eeuwig buitengesloten gevoel vandaan. Dat komt zo hard binnen en dat wil ik niet maar het is toch zo. Ik kan er niets mee en wil er ook niets mee maar de tranen stromen over mijn wangen. Want daar gaan mijn gedachten, zie nou wel, ze vinden hem leuker en gezelliger en dat is ook nog zo. Ik heb een hele leuke, intelligente, humoristische en sociale broer. Dus ik snap het wel maar het doet wel pijn. Ik ben dus kennelijk niet leuk genoeg, het niet waard, mag er niet zijn. En ik weet dat ze erg veel moeite met mijn man hebben en al zijn buien. Maar het zijn wel de enige opa en oma voor de kinderen. Ik zou zo graag het gewoon leuk kunnen vinden voor hun, niet geraakt worden. Het ze gunnen en dat is dat. Klaar, punt uit! Maar het maakt me verdrietig en ook boos. Ze zoekt dan een excuus , want ze zijn niet op vakantie geweest dus hadden we dit nog beloofd. Zo spekken ze ze al jaren, auto van ze gekregen want ze hadden geen geld en ga zo maar door. Toen de kinderen werden geboren grote kado's en wij wat kinderboeken. Zo kan ik nog wel even doorgaan maar dat heeft geen zin, het is in ieder geval nog niet verwerkt. Ben ik een volwassen vrouw met een eigen gezin en toch voel ik me nu net een klein kind wat zit te janken als een klein kind. Wat wil ik hier graag boven staan zeg!

Als mijn man het vanavond hoort dan wordt het nog erger want hij wordt echt boos, misschien zeg ik maar niets.m

[ProudMary]

Uhm Bol, ik wist niet dat ik een klein prinsesje heb?

[Kastanje]

Nee, op dat moment had ik niet anders gekund. Gelukkig heb ik hulp gehad ook bij de rouwverwerking en kon ik al mijn gevoelens en gedachten uiten. niets was gek. Hierdoor heb ik ook dit een plekje kunnen geven en denk ik ook terug aan de mooie herinneringen.

En het lukt me om mijn dochter een positief en mooi beeld van haar vader mee te geven.

Want hij was wel een hele goede vader en de narigheid die ik met hem heb gehad is van mij en daar belast ik haar absoluut niet mee.

Ik gun haar zo mooie en dierbare herinneringen aan haar vader.

En ja, daar zet ik mijn eigen gevoelens graag voor aan de kant.

[Kastanje]

Ik ga afsluiten nu. Ik ga zo een eindje wandelen.

Ik ben voor mijn doen behoorlijk openhartig geweest over mijn man. Het raakt me ook.

Is geen probleem hoor, maar nu even wat anders en de frisse lucht door me heen laten waaien.

Wijffie: veel wijsheid, sterkte en succes met beslissen.

Tot later.

[Kastanje]

Even nog voor Dribbel: ik heb je gelezen. Weet nu even niet wat te zeggen. Veel sterkte en huil maar lekker uit. Ik denk aan je.

[bolletje]

Mary jij hebt toch een kindje met het syndroom van down of was dat iemand anders????? Jemig zeg mijn geheugen toch.

 

Dribbeltje er boven staan gebeurt vaak als je jezelf belangrijker gaat vinden. Heb je er wel eens met je ouders over gesproken dat je dat gevoel hebt?

 

Ja en ik weet niet hoe oud jij bent maar vroeger was het wel vaak zo dat mannen een ander aanzien hadden dan vrouwen. Niet altijd hoor.

Er gewoon boven staan lukt vaak niet maar wat moet je dan???? Meer waarde hechten aan je eigen ikje. Tevreden zijn met jezelf. Oefenen en accepteren dat je hun niet kunt veranderen want ze hebben hoogstwaarschijnlijk niets in de gate. Het is een gevoel van jou   Ik geef je een virtuele arm om je heen en huil maar eens flink uit hoor want die dingen doen erg veel pijn.

17 september 2014 bewerkt door bolletje

[ProudMary]

Nou, ik ben benieuwd wat het gaat worden Wijfie.

Wijsheid gewenst.

[ProudMary]

Bol, dat is Kaboutertje.

[bolletje]

Wijfie ik heb niet het gevoel dat je te weinig aan jezelf denkt, maar je zit gewoon in een hele moeilijke situatie, waar je nu niet uit komt. Misschien geen verkeerd idee om apart te gaan slapen. Dan komen jullie beide tot rust. Dan heb je ook een bed helemaal alleen voor jezelf en kan je goed uitrusten.

En wanneer doe je het in zo'n situatie wel goed. Ik denk alleen wanneer jij tevreden bent en meer (vrij) bent.

 

O wat stom Mary, ik dacht dat jij een kindje met down had. Sorry voor de stommiteit.

17 september 2014 bewerkt door bolletje

[bolletje]

Als of je over mijn situatie schrijft Wijfie. J. mopperde echt de hele dag door, er ging geen dag voorbij zonder te mopperen. Hij was zoooo ontevreden. En ik maar proberen om dat te veranderen en hem gelukkig te zien.

In het begin trok ik het me erg veel aan maar na verloop van tijd kreeg ik een soort eelt op m' n gevoel. Hoe dat precies is ontstaan weet ik niet maar anderen zeiden vaak "ik snap niet dat jij dat pikt, hij is de hele dat aan het commanderen of aan het mopperen op je". Ik hoorde dat denk ik niet meer, en bleef hem gewoon verzorgen en zorgen dat hij niets tekort kwam. En ik denk toch dat ik op een gegeven moment accepteerde dat hij niet anders was of kon.

Ik trok dus niet alles meer naar mezelf omdat ik wist dat ik het niet verkeerd deed. 20 jaar hoopte ik op een stukje tevredenheid te zien bij hem maar het was er gewoon niet. Tja je moet iets leren uit iedere relatie daar ben ik van overtuigd, de vraag is alleen wat???????

 

O en ik ben weg kanjers. Dribbeltje blijf hier komen hé? Lucht je meis.

17 september 2014 bewerkt door bolletje

[Gast]

Ha die Wijfie,

 

Kei tof dat je eerste plaats staat voor dat huisje!

Ik begrijp je twijfel wel, maar ik denk even andersom hè?

Ga daar eens voelen of je je daar wel thuis kan voelen?

Want van dit huis zeg je steeds dat je je er niet thuis voelt.

Misschien met een huis wat als jou thuis voelt, dat je J ook beter kan hebben. Denk ik even hardop.

Want als de basis goed is, kunnen mensen over het algemeen veel meer aan.

 

En.... maar dat is mijn plaatje wat ik erop plak en mijn bril waar ik doorheen kijk. Ik zie deze mogelijkheid als een soort van cadeautje van het leven aan jou.

Omdat ik meen gelezen te hebben dat je een aantal weken geleden de wens uit sprak om uit dit huis te vertrekken. Ergens denk ik dan met dit nieuwe huisje, dat je wens gehoord is.

Voor jou is het alleen heel goed nadenken en voelen of deze wens te vroeg is of precies op tijd om in vervulling te laten gaan.

Succes!

[Gast]

Ik kan je wel volgen maar  lees dat toch anders Fruitvlieg.

Bij mij komt er een gevoel naar boven van je in de steek gelaten te voelen door je partner of eigenlijk door de ziekte van je partner.

Daar kan niemand iets aan doen. Maar een gevoel stop je gewoon niet makkelijk weg.

 

Maar ja misschien projecteer ik wel mijn eigen angst op het verhaal van Wijfie. Als ik me voorstel dat ik ooit verliefd op iemand zou worden en om wat voor rede dan ook deze persoon hulpbehoevend zou worden en ik daarvoor zou moeten zorgen. Dan druip ik met mijn staart tussen de benen bij voorbaat al af. Want dat kan ik gewoon niet, een weekje of 2 griep gaat nog wel maar de rest van ons leven wat we dan nog hebben moeten zorgen trek ik gewoon niet. Daar ben ik te ongeduldig voor. En andersom ook. Ik vind het heerlijk om in de watten gelegd te worden maar na een week of 2 wil ik ook wel weer gewoon op eigen beentjes kunnen staan.

En die strijdt lees ik dus ook bij Wijfie. En vind het dan ook knap dat ze zo open over haar gedachtes en gevoelens durft te spreken.

Wel maak ik me zorgen over het feit wanneer jou J er niet meer is Wijfie. Of je je dan niet schuldig gaat voelen over het feit dat je zo open bent geweest over je gevoelens en gedachtes.

Want als je niet van hem zou houden, was je denk ik allang vertrokken.

[Gast]

Kip,

 

Ik wacht het toch nog even af of je onder deze nick je draai blijft houden.

Maar jij schreef vandaag dat je je vaak eenzamer voelt in gezelschap dan alleen. Dat heb ik dus ook!

Kan jij wel de vinger erop leggen waarom je dit zo voelt? Want ik ben dat nog steeds uit aan het dokteren waarom dat is.

 

En hoe was het bij de tandarts?

[Gast]

Owké, ik zit hier weer even tegen mezelf te praten. Mooie spiegel om te zeggen Spud ga eens genieten van het mooie weer.

[Kohtje]

Min of meer een vervolg, of herschrijving van m'n bericht eerder vandaag (#72)..

 

Ik zit in herstel en soms vergeet ik dat omdat alles steeds makkelijker wordt... Dan realiseer ik me ineens weer

dat dat het gevolg is van het (12 stappen) programma, en dan vooral van het daadwerkelijk toepassen daarvan.

Want het programma kennen is één ding, het krijgt pas waarde als ik het toepas in m'n dagelijkse leven.

Ik treed het leven tegemoet alsof het een cadeautje is. Soms snap ik niet hoe iemand me iets bepaalds cadeau kan

doen, maar door het aan te nemen, te bestuderen, te wikken en te wegen, kan ik ontdekken dat ik niets voor niets krijg,

dat alles wat ik krijg waarde heeft. Soms om mee te spelen, soms om van te leren.

Ik ontdek, onderzoek de dag die ik cadeau krijg voordat ik eventueel het besluit neem zo'n dag als waardeloos te bestempelen

en kwaad in een hoekje gooi.. Ik heb ondervonden dat juist in dat hoekje zo'n weggegooid cadeautje tot monsterlijke

proporties lijkt uit te groeien, dat het mijn aandacht extra hard trekt..

De waarde zit hem meestal niet in wat ik leuk vind, maar in wat ik nodig heb.

Soms gaan die twee samen, maar heel vaak zijn ze tegengesteld aan elkaar. 

En dan weegt wat ik nodig heb zwaarder dan wat ik leuk vind..

[blondie6173]

Weer terug van werk.

Als eerste de deur uit, als laatste terug thuis.

Zoon op kamer achter pc aan de games, dochter op de bank voor de tv...

En een hele hoge stapel afwas op het aanrecht...

En dan verzoek dat eten over kwartier klaar is, want de dame moet snorkelen...

Grrr... Werk aan de winkel dus!

Lijkt hier wel een hotel, en ik ben het kamermeisje zekers!

[Gast]

Hihi, Fruitvlieg had ik je goed ingeschat. Wat bomen vellen betreft.

 

Dat andere wat je schrijft raakt me enorm omdat het me laat kijken in mijn eigen spiegel van negatieve dingen.

Bij mensen die ziek waren waar geen einde datum aan zat, rende ik uiteindelijk heel hard weg. Bij mensen waar wel een einde datum aan zat kon ik heel lang blijven en was een trouwe dondersteen.

Ik ben dus blijkbaar meer van de duidelijkheid dan van in twijfel blijven zitten. En je lang moeten voorbereiden op het wat is moment. Afscheid nemen en loslaten.

 

Ik hecht me gewoon niet graag aan mensen, want voordat je het weet verlies je ze weer.  (is mijn inprentingsfase) Maar hechten uit sluiten is blijkbaar ook geen optie want ongewild doe ik dat wel. Ik zal er toch behoefte aan hebben.

En dan is het best wel confronterend om helder te zien dat ik bewust sommige dingen ontwijk. Zoals een partner toelaten. De behoefte is er wel, om ook eens het regel of plan werk over te laten aan een ander. Maar mijn hart eraan te hangen is wat teveel gevraagd voor me. Dan voelt het kattenvrouwtje zijn gebeuren en daarmee mezelf eigenlijk gewoon neerzetten als onmogelijke kandidaat voor een relatie erg veilig.

Door jou schrijven zie ik nu dat ik dieren gewoon gebruik om mijn fundering van mijn bunker rond mijn hart nog sterker te maken.

En dat is best confronterend, omdat ik meer van het angsten ondergaan ben dan er heel hard voor weg te lopen. Maar in echt contact maken met mensen doe ik dat dus wel.

 

Geen leuk besef, wel een helpend besef.

[Gast]

Nee, ben er niet meer aan bezig geweest.

Mensen moeten mij maar nemen zoals ik ben, zonder dat ik mezelf op poets. Anders zit ik gewoon niet op de goede werkplek.