vrijdag 26 januari

[ferry]

Hoi Twan,

Niet doen joh, fris is net zo lekker. En je krijgt er geen kater van. Geniet van je avond.

Ferry.

[Twan]

@Ferry:

Doe ik ook heus niet hoor, ik kijk wel uit!

[stien]

Knuffie, rustige wacht, deze laatste drie nachten doe ik met je mee hoor!

Mick, ik ben weliswaar nietzo ver als jij maar eergisteren kreeg ik het ook ineens te kwaad. Daar ben ik best van geschrokken het ging me de laatste tijd zo makkelijk af. Tja, en dan ineens he.
Ik moet zeggen dat ik veel steun van hetforum heb gekregen, evenals vorige keren hoor.
Ben op aanrade in bed beland en als het eventjes kan ga ik een volgend keer ook extra vroeg te bed.
Heb daar wel een probleem mee overbrugd, al slapende weer de dag droog doorgebracht!

[ferry]

Mensen, ik wens jullie een fijne avond, voor straks slaap lekker en tot morgen.

Ferry.

[Anna]

Jij ook een fijne avond Ferry. Je gaat toch nog niet naar bed?

Stien, jij ook een rustige wacht.

[visje]

Ik wil iets delen wat te maken heeft met mijn ontwikkeling. Het is een ontwikkeling van toen naar nu.
Een kind.
Ik ben een kind, geboren, uniek, levendig en ontvankelijk.
Ik ben een kind, open,spontaan, mooi en vormbaar.
Ik ben een kind, observerend, invoelend en kwetsbaar.
Ik ben een kind, wegcijferend, pijndragend, vluchtend.
Ik ben een kind, volgzaam, goedgelovig, tranen wegslikkend.
Ik ben een kind, niet gehoord, niet gezien.
Ik ben een kind, binnenshuis volgzaam, buitenshuis grenzen zoekend.
Ik ben een kind, pubered, op zoek naar grenzen en nieuwe liefdes.
Ik ben een kind, afgestraft om de liefdes die ik zoek en niet mag hebben.
Ik ben een kind, die zich niet kan ontplooien behorende bij een puber.
Ik ben een kind, die voor het wat doet al aan banden wordt gelegd.
Ik ben een kind, echtgenote, gevend, wegcijferend, volgzaam.
Ik ben een kind, moeder, met verantwoordelijkheden.
Ik ben een kind, moeder, wegcijferend, pijndragend en vluchtend.
Ik ben een kind, een mens, op zoek naar grenzen, op zoek naar het kind, dat kind wilde zijn.....
( en toch hebben mij ouders mij goed neergezet, alleen ga ik het anders doen met mijn koters)

[Anna]

Dank je Visje, dat je dit met ons wilde delen.
Je bent niet alleen.

[visje]

@ Anna,

[Mick]

@visje:

Had/heb je zulke strenge ouders dan?

[visje]

@ Mick
ja, ik heb strenge, goed gelovige ouders. Het verdriet wat zij overkomen zijn toen ik klein was heb ik ze voor verder verdriet gespaard door volgzaam en lief te zijn. Als het ware heb ik hun getroost en mijn eigen verdriet niet willen voelen. Daarnaast speelde het geloof een grote rol . Als 14 jarige zoenen met een jongen werd als een soort hoerig gedrag gezien, tot huilens aan toe van mijn vader, terwijl ik in ontwikkeling was en dit soort gevoelens zo graag met ze had willen delen. Ik heb veel dingen stiekem moeten doen, helaas, ik wil nooit deze fout met mijn kinderen aan gaan. Mijn verhaal is te groot het komt erop neer dat je nooit heb kunnen voelen wat je voelt en daardoor nooit weet wat belangrijk voor jezelf is. Kort door de bocht: een grote identiteitscrisis.

[Anna]

Visje, ik heb ook strenge en zeer gelovige ouders, die zelfs uitgaan al een vorm van hoerig gedrag vonden. En dat iedere leeftijdsgenoot dat ook deed (meer dan ik) maakte niets uit. En ik was niet volgzaam en lief, maar kwam regelmatig in verzet, maar als kind ben je er niet tegen opgewassen. En dat was ik als puber nog steeds niet.
Dus leidde ik een dubbelleven: beurtelings lief en volgzaam, om het leven met mijn ouders enigszins draaglijk te houden, en rebels en opstandig. En daar ben ik mee doorgegaan toen ik allang uit huis was. Met als gevolg dat ik nog steeds niet precies weet wie ik nu ben.

Maar ik kan je een ding vertellen: sinds ik alcohol niet meer gebruik zowel als demper én stimulans, ben ik wel aan het ontdekken wat er aan de hand is, en kan ik eindelijk leren een compleet persoon te worden.

[Mick]

@visje:

Ik zit hier de hele tijd te kraken op een antwoord. Moeilijk voor jou om dat zo beknopt op te schrijven en moeilijk om er een beknopt antwoord op te geven, zonder te kort te zijn.

Heel herkenbaar verhaal. Bij mij thuis was het dan wel anders, maar ik herken wel de grote lijn. Ik mocht ook veel niet, ook al vonden mijn ouders dat ze heel modern en vooruitstrevend waren/zijn. Ze zijn ook nog best wel jong. Dit gaf mij de indruk dat het ook zo was, maar eigenlijk was het helemaal niet zo, het was meer omdat ze dat van zichzelf vonden en dat ook steeds zeiden. Puntje bij paaltje mocht ik vrij weinig (voor wat een puber eigenlijk allemaal wil doen), maar toch deed ik alles wat god verboden had.

Het heeft zo weinig zin om dingen te verbieden en kinderen zijn ook zo gevoelig voor de reactie van hun ouders. Dat jouw vader tot huilens toe was, omdat jij een jongen op je 14e zoende is natuurlijk een vreselijk gevoel. Alsof je werkelijk iets vreselijks doet, iets heel fouts, het maakt je klein, vies en schuldig. Het gevoel dat je je ouders vreselijk teleursteld, dat je niets waard bent. Ja, dat zijn dingen die je nooit meer vergeet. Die zijn met je vergroeit en zie die maar weer eens een plek te geven.

Mijn ouders betrapte me een keer toen ik aan het blowen was thuis, boven op mijn zolder (ja, ik heb wat met zolders). Ik was 15 ofzo. Nou, ze waren vreselijk boos en teleurgesteld in me. Ik had werkelijk het ergste gedaan, wat ze zich maar konden bedenken. Nou, dan voel je je toch heel onveilig. In plaats van gewoon met me te praten, betrokken ze het op zichzelf en vroegen zich af wat ze toch fout hadden gedaan. Mijn moeder huilen, alsof het vreselijk met me gesteld was. Nou, dat is echt een k** gevoel.

Mijn ouders hebben op hun manier het beste gedaan wat ze konden, met alle goede bedoelingen, maar geen ouder doet het helemaal goed... er gaat altijd wel iets mis. Ook geen kind is hetzelfde. Het ene kind is gevoeliger voor bepaalde situaties en sferen dan de ander.

[visje]

@ Lieve anna, ik denk dat jij een beetje begrijpt wat ik voel. dat is voor mij een delen met iemand (ookal is het virtueel) Op sommige momenten is het even heel prettig om met drank de dinge te verdoezelen, maar ook diep te voelen. en dat gebeurde met mij vanavond. Ik ben op weg naar het zoeke van mijn ik, en dit gaat gepaard met heldere momenten , waarin ik de dingen goed kan neerzetten voor mijzelf, maar ook metmomenten dat ik het allemaal wel zie, maar niet wil doorvoelen.
Ik zie dit als een stukje groeien voor mijzelf. Eigenlijk moet ik keihard voor mijzelf zijn, maar soms wil ik even in de vergetelheid. Het grappige is , is dat ik dan wel de dingen beter voel en de kern kan opzoeken . Liefs Visje

[visje]

@ Mick
het is moeilijk he om iets beknopt neer te zetten wat eigenlijk zo groot is.
Toch herken ik uit jouw verhaal iets van het mijne. Ik denk dat velen hier dit overkomen is. Onze generatie wil graag verandering aanbrengen in hoe het altijd maar ging.. daarvoor moeten wij eerst doorvoelen, alvorens het over te kunnen brengen. Ik denk zeker dat dit iets is van onze generatie.

[Anna]

@Visje, @Mick, ik herken ook veel in Mick's verhaal, vooral inderdaad dat gevoel wat ik als kind en puber kreeg, dat ik het meest kwade en onvergeeflijke ooit had gedaan, terwijl het helemaal niets voorstelde. Het gevoel van afwijzing, en daarbij ook nog schuldgevoel, omdat ze in werkelijkheid nog niet eenvijfde wisten van ik in feite uitvoerde. Dus als dat éne, kleine, onschuldige vergrijp al zo verschrikkelijk was, wat voor slecht mens was ik in feite dan niet?
En ja Visje, drank gaf mij de mogelijkheid om dingen te durven, om (dacht ik) degene te zijn die ik graag wilde zijn, maar ook (dacht ik) om te voelen. Maar toen ik een paar maanden niet gedronken had werd ik vrij onverwacht heel hard geconfronteerd met een heleboel verdrongen emoties en herinneringen, en dat proces gaat nog steeds door. En ik weet nu, dat de emoties die ik nu heb echt zijn, en dat de tranen die ik vergoot als ik dronken was alleen krokodillentranen waren, en het verdriet zelfmedelijden. Nu heb ik oprecht verdriet om alles wat er gebeurd is, alles wat er mis is gegaan, alles wat me aan is gedaan, en ik kan het nu pas beginnen te verwerken. Aan echte verwerking kom je niet toe als je gevoel beïnvloed is door alcohol.

[Mick]

quote:

---

Originally posted by:

Anna

vooral inderdaad dat gevoel wat ik als kind en puber kreeg, dat ik het meest kwade en onvergeeflijke ooit had gedaan, terwijl het helemaal niets voorstelde. Het gevoel van afwijzing, en daarbij ook nog schuldgevoel, omdat ze in werkelijkheid nog niet eenvijfde wisten van ik in feite uitvoerde. Dus als dat éne, kleine, onschuldige vergrijp al zo verschrikkelijk was, wat voor slecht mens was ik in feite dan niet?

---

inderdaad ja.

[Jos]

Ik ben er weer, ik wou dat ik sommige raad kon geven . Maar dat valt mij moeilijk . Ik heb dat vooral op een gedichtensite geprobeerd, vooral dan snij niet in je armen of andere lichaamsdelen. Ik krijg ik de indruk dat hier niet echt naar de oorzaken wordt gekeken waarom iemand drinkt ?

[visje]

Lieve Anna, ik kan mij volledig in jouw woorden vinden. Het verdrinken is absoluut niet goed en in de afgelopen weken met het niet drinken komen gevoelens en emoties binnen, die ik nooit zo heb ervaren.
maar het is goed dat deze emoties komen, het leert mij te dingen te zien zoals ze zijn . Het ermee dealen is een volgende stap. Vanavond wilde ik ze niet zien en niet voelen, alhoewel ik er toch mee bezig ben geweest. Dank voor jullie luisterend oor(oog). Jammer dat het forum nu juist zo rustig is. Misschien is iedereen aan het cocoonen. Ik ga slapen. Welterusten. tot morgen. Liefs Visje

[Kohtje]

Welterusten lieve mensen. Dit wordt een mooi draadeinde zo te zien. Zelf zit ik ook nog weer eens bij mezelf naar binnen te kijken en ben eigenlijk blij dat ik niet meer zo jong ben. Dat ik nu verantwoordelijkheid voor mezelf kan en durf te nemen. Dat ik niet meer het gevoel hoef te hebben dat ik me moet verantwoorden voor de dingen die m'n zus in de ogen van m'n ouders niet goed deed en daarom de voorbeeldige oudere broer die alles wél goed en netjes en beleefd en beheerst deed probeerde te zijn. En toen ik dat niet meer volhield zich daar zo schuldig over voelde dat ie met niets en niemand meer wat te maken wilde hebben. Die 'in het geniep' dwars tegen alles wat goed, netjes, beleefd en beheerst was inging. Ondergronds, als slachtoffer.
Nu ben ik weer bovengronds en weet wat ik doe. Ik doe wat ik doe omdat ik daar zelf voor gekozen heb.
Maar heb nog steeds een allergie voor allerlei ge- en verboden.

[Anna]

Welterusten Visje, tot morgen.

Jos, waarom heb je de indruk dat hier niet gekeken wordt naar de oorzaken van het drinken? Naar mijn gevoel gebeurt dat juist wel. Het ontdekken van de redenen waarom je drinkt, en daar iets mee doe, is een voorwaarde om echt van de drank af te komen en te blijven. Stoppen met drinken is niet meer dan een eerste stap.

[Anna]

Oei Kohtje, ik ben ook het jongere zusje dat alles fout deed. Misschien was mijn oudere zus ook wel zo'n modeldochter, omdat ze onbewust goed wilde maken wat ik allemaal verkeerd deed in de ogen van mijn ouders. Nu voel ik me nog schuldig ook.

[visje]

Hee kohtje, daar ben je weer. Wat herkenbaar wat je daar schreef over je zus.... Ook ik heb mij vergeleken met haar altijd voorbeeldig willen gedragen, en nu nog steeds een antipathie tegen waqt ik wel en niet moet. daarom denk ik nog steeds dat mijn niet willen opgeven daarmee te maken heeft, dat ik behoefte heb aan mijn drankje. Verstand en gevoel druisen tegen elkaar in.
@ Jos; wat jij schrijft over jezelf pijnigen, dat klinkt voor mij heel heftig. En wb. dat hier niet voldoende aandacht is voor het waarom van het drinken; daar is niet altijd een kant en klaar antwoord voor.Wij kunne hier wel delen wat ons bezig houdt.

[visje]

Nu ga ik echt slapen. doei! XX

[Anna]

Vreemd Visje, ik ben ook nogal allergisch voor moeten, terwijl ik tegelijkertijd mezelf vanalles opleg. Mijn zus heeft daar totaal geen last van, dus de omgekeerde parallel gaat denk ik toch niet helemaal op.

En natuurlijk is er nooit één eenduidende reden waarom iemand drinkt, maar meestal een heel complex van samenhangende redenen en oorzaken en gevolgen. Maar een heel belangrijk punt is, dat we er allemaal ooit zélf mee begonnen zijn. Wie nooit het eerste glas neemt, krijgt nooit een alcoholprobleem.

Visje, wat jij zegt over de reden waarom je misschien het drinken nog niet op wil geven, daar heeft Kohtje een tijd geleden een keer een mooi stukje over geschreven. Het kwam er op neer, dat jij van het stoppen met drinken een moeten maakt voor jezelf: je MOET stoppen. En die dwang roept weerstand in je op. Je kunt er ook anders tegenaan kijken. Je neemt namelijk zelf de beslissing om niet te drinken, omdat je vindt dat dat beter voor je is. Je besluit, geheel zelfstandig en uit vrije wil, om niet te drinken.

[Ariel]

Ik heb ook zo'n streng calvinistische opvoeding gehad en het heeft mij tot ongeveer midenin mijn dertiger jaren geduurd voor ik er los van kon komen. Daarvoor voelde ik mij altijd heel schuldig als ik iets deed wat mijn ouders niet goed vonden. Ik heb mij ervan los kunnen weken, gelukkig maar. Dat heeft heel veel strijd gekost en in die tijd is het drinken begonnen. En dat was niet goed want met drank op durf je heel veel te zeggen tegen je ouders...dingen waar je volgende ochtend als je weer een beetje nuchter bent, spijt van hebt. Dat ik uiteindelijk mijn eigen weg ben gegaan hebben zij me eigenlijk helemaal niet kwalijk genomen. Maar toen ik dat nieuwe evenwicht in mijzelf had gevonden was het drankprobleem niet opgelost. Als je met je alcoholisme al ver heen bent en de verslaving stevig is, helpt het niet alleen dat je de oorzaken oplost. Je moet echt ook een gevecht aangaan met die verslaving en dat heeft nog even geduurd.

Dag 32 is droog verlopen. En zonder problemen.

Ariel.