Waaròm drink ik eigenlijk?

[Satja]

Ik zit al een hele tijd te puzzelen over dit onderwerp maar ik heb gewacht met het maken van een draad totdat ik er lekker de tijd voor had.

De eerste weken nadat ik gestopt was met drinken zei ik steeds tegen iedereen:
'Ooit heb ik wel een reden gehad om te drinken, maar nu gaat het al jarenlang heel goed met me. De oorspronkelijke reden is er niet meer, het is nu alleen nog de gewoonte van drinken waar ik me van los moet maken.'

Twee weken geleden waagde één van de begeleiders van mijn opleiding het om deze stelling in twijfel te trekken. Ze zei: nu ben je bezig met afkicken van de gewoonte, maar daarna kom je uit bij de onderliggende reden waarom je drinkt.
Ik was pisnijdig op haar en sprak haar tegen in alle toonaarden. Maar toen wist ik al dat ze gelijk had want zo kwaad word ik alleen als ik iets per se niet onder ogen wil zien.

De dagen daarna was ik erg verdrietig en merkte ik inderdaad hoe eenzaam ik me weer voel nu ik niet meer drink. En dat is voor mij het onderliggende probleem, ik heb me van heel jongs af aan zó intens eenzaam gevoeld dat het niet te dragen was. Ik vluchtte in boeken, fantasieën en droomwerelden en toen ik goed en wel de leeftijd had om alleen op pad te gaan begon ik met drinken. Ik deed alles om het voelen van die pijnlijke eenzaamheid te vermijden.
Het gaat hier trouwens niet om letterlijke eenzaamheid, want ik had ouders, een broer en zusjes en het was helemaal niet zo'n rotgezin. Nee, ik dàcht dat ik alleen op de wereld was en ik voelde me compleet afgescheiden van de anderen.

Nu weet ik dat die eenzaamheid te maken heeft met hele oude pijn en dat ik die pijn niet meer ongedaan kan maken. Dus als volwassene moet ik die pijn onder ogen zien, en leren dealen met die eenzaamheid. En dan gewoon onder de mensen zijn zonder dat eenzame gevoel weg te drinken. Een enorme uitdaging waar ik nog jaren mee vooruit kan.

Nu ben ik ook benieuwd naar wat jullie dieper liggende reden is om te drinken. En dan bedoel ik niet de rampen die je meegemaakt hebt, maar het gevoel dat je hebt over jezelf of over de wereld. Het gevoel dat je niet kunt verdragen en daarom weg wilt drinken.

Of vinden jullie het niet belangrijk om te weten waaróm je drinkt? Dat kan natuurlijk ook en dan ben ik daar ook benieuwd naar.

Veel liefs van Satja

[tapas]

Wat heb je dat mooi omschreven en wat knap van je dat je het niet uit de weg gaat, die eenzaamheid... en die oude pijn.. ik wens je veel sterkte bij het een plekje geven daarvan!

Het zet mij ook aan het denken, waarom ben ik gaan drinken, eigenlijk heel makkelijk.. Vroeger leerde ik al snel dat wie ik was niet goed was en wie ik niet was wel.. oftewel, ik deugde niet en moest vrolijker, socialer, gevatter, zekerder enz zijn dan ik was.. eerst vanuit mijn ouders daarna vanuit mezelf.. wist ik veel wie ik nou in werkelijkheid was.. Als ik dronk dan kwamen al die gevoelens op de achtergrond, had ik pret en vond ik mezelf een leuk iemand. Zo wilde ik nou zijn.. maar zo was ik niet... Verder dronk ik vooral als ik over mijn grenzen was gedenderd.. alle gevoelens die dat opleverde wegdrinken, want hoe hou je anders jezelf op de been. Ik denk dat ik het toen ook nodig had om te kunnen blijven "bestaan"

komt weer het na-de-dagbehandeling-verhaal, want dat is zo'n keerpunt in mijn leven geweest. Toen moest ik eindelijk accepteren dat ik niet was wie ik zijn wilde, maar allang goed was zoals ik was.. (is dat nog te volgen?) Dat is zwaar geweest.. want alle dingen die ik van mezelf verafschuwde moest ik dus gaan accepteren. en alles loslaten wat ik niet kon bereiken.. maar het is me uiteindelijk gelukt.

het drinken bleef wel doorgaan, soms een periode wat meer, soms minder.. en was denk ik deels een gewoonte geworden om te kunnen ontspannen en even de controle te laten varen. Tot een jaar of 2 geleden ik op mijn werk hierover aangesproken werd, ik was namelijk behoorlijk dronken geworden op een feestje van het werk.. schaam schaam... en werkte zowiezo vaak met een kater.. wat niet bevorderlijk was voor mezelf en mijn omgeving. Toen heb ik eindelijk ook hulp gezocht voor het drinken, alleen was dat hulp met lange wachtlijst en een hulpverlener waarmee ik niet denderend klikte. Op eigen houtje ben ik in die tijd gaan minderen en besloot nog maar 2 dagen per week te drinken. Dat was al een hele vooruitgang... maar afscheid nemen van de drank kon ik (nog) niet. dus 2x per week, en feestjes enzo.. was flink zuipen...

Het afgelopen jaar was erg stressvol vanwege mijn herkeuring en ik begon weer meer te drinken om die spanningen te kunnen handelen... al bleef het wel bij meestal 2 avonden per week. Ik wist gewoon niet hoe ik het anders kon doen. en het idee dat ik nooit meer zou "mogen" drinken, trok ik echt niet.

Tot begin dit jaar.. ik wilde niet meer zo doorgaan.. en toen kwam Tactus op mijn pad en vooral dit forum. Eindelijk kon ik de stap zetten! met kleine stapjes die een steeds grotere stap worden.

Ik dronk vooral om de spanning af te laten glijden, dat is nu wel duidelijk na anderhalve maand fikse spanningsklachten. en om de controle even te mogen laten varen, en om mezelf te mogen belonen, en om even geen verantwoording te hoeven nemen... en wat Satja ook schrijft.. om niet de confrontatie met bepaalde gevoelens te hoeven aangaan.

Nu ik niet meer drink is het gevolg tweeledig.. de rottige gevoelens nemen af dus ik hoef de confrontatie ook niet meer zo vaak daarmee aan te gaan. en ik voel me minder rot omdat ik niet meer drink. Dubbele winst dus uiteindelijk!

[verientje]

Ik dronk omdat..........
En daarom drink ik nu niet meer!!!

Ik dronk op zoek naar geluk en.......... vond louter ongeluk.
Ik dronk om me vrolijk te voelen, maar.......... ik voelde me slechts ellendiger.
Ik dronk om er bij te horen, maar.......... ik maakte met iedereen ruzie.
Ik dronk om "soepeler" te zijn, maar..........gedroeg me juist onaangenaam.
Ik dronk op nieuwe vrienden, maar..........ik kreeg er vijanden bij.
Ik dronk om uit te rusten, maar.......... ik werd er dood en doodmoe van.
Ik dronk om me sterker te voelen, maar.......... voelde me ál slapper en zwakker.
Ik dronk om me te ontspannen, maar.......... zat meer en meer te trillen.
Ik dronk mezelf moed in en.......... werd steeds angstiger.
Ik dronk op zoek naar zelfvertrouwen en.......... werd alsmaar onzekerder.
Ik dronk om gemakkelijker te kunnen praten, maar.......... werd totaal onverstaanbaar.
Ik dronk om te kúnnen werken, maar.......... raakte uiteindelijk mijn baan kwijt.
Ik dronk om te vergeten, maar.......... stapelde slechts herinneringen op.
Ik dronk, op zoek naar hemelse gevoelens, maar.......... belandde in een ware hel.
Ik dronk om het léven aan te kunnen, maar.......... dronk mezelf bijna dóód.

[Thil]

Hallo Satja, Tapas en Verientje.
Wat hebben jullie hier een prachtige draad geopend.
Ik denk dat hier iets kernachtigs over te veel drinken wordt aangekaart.
Mij raken deze 'ontboezemingen' van jullie me diep omdat ik in deze drie berichtjes zóveel herken.

Ik wil in de loop van de dag ook wat bijdragen aan deze discussie maar mijn dag is nogal gevuld.
Met verplichtingen,( heb twee 'zorgmantels' aan mijn kapstok hangen en die moet ik toch wel dagelijks aantrekken) maar ook met leuke dingen zoals een etentje vanavond bij één van mijn dochters met haar gezinnetje.
Ik ga nu proberen nog 2 uurtjes te slapen.
Fijne zaterdag alvast en vanavond ben ik weer van de partij.

Groetje,
Mathilde

[Dick]

Beste mensen die er over denken hoe ze tot het drinken zijn gekomen, mijn verhaal (hoewel niet compleet)

Ik weet t niet, t was lekker. De eerste keer dat je dronken bent natuurlijk niet (kamer ondergekotst e.d., dat is niet leuk). Maar de vrijheid die t gaf, je kon zeggen wat je wilde, maakte niet uit. De volgende dag weet je t toch niet meer, behalve als ze je er naar vragen (klinkt wel erg Theo Maassen achtig).

Studententijd: geen ouders (pleegmoeder) meer die mij zei wat ik wel of niet moest doen. Werd lid van de sooscie en had de sleutel van t clubhuis. Zaterdagsavonds gratis drinken!!!) En dat deed ik ook!
Na (on)afgemaakte studie weer thuis. Blijven drinken bij verschillende verenigingen., maar ook thuis.

Later bij een echte vaste baan 's avonds aan de Wodka om de stress, spanning en werk te kunnen vergeten. Gaat jaren lang goed totdat je er een keer op word aangesproken. Was al diverse keren overspannen geweest, dus meldde me ziek. Nu al weer 6 jaar thuis (ziektewet en WAO) maar nog steeds niet van die drank af!
Hoewel 3 keer geprobeerd.

Nu is t niet lekker meer, ik drink omdat ik moet. 2-3 dagen niet en dan mag ik weer en zoek de grenzen op (letterlijk met vallen en opstaan). Hoop nog eens zover te komen dat ik sociaal kan drinken maar denk dat ikgewoon moet stoppen. De geest wil wel maar t lichaam is zwak.

[Thil]

Lieve Satja en Allemaal,

Satja, voor mij is jouw berichtje nogal bijzonder.
Ik drink al meer dan een half jaar niet meer.
Ervaar de voordelen maar blijf er toch nog erg mee bezig, m.a.w. ik ben er nog niet helemaal klaar mee.

Ik heb een goede vriendin die jarenlang alcoholiste is geweest, van de ene op de ander dag gestopt is en mij steeds zegt; 'het zou fijn zijn als je wist waarom je dronk'
Ja, zeg ik dan, dat helpt mij niet want ik weet het écht niet!
Ondertussen probeerde ik wel te snuffelen in mijn verleden maar ik kwam nooit op iets waarvan ik kon zeggen, 'o ja, natuurlijk, daar is het begonnen'
Totdat onze Helder hier zijn gedachte daarover poneerde met de woorden, "ja, ik heb jarenlang teveel gedronken en dat is dom, dom, dom!"
Eureka! riep Mathilde. Dat geldt ook voor mij! En daar heb ik lang plezier van gehad. ( van die gedachte dan)
Zo simpel eigenlijk.
Jaren lang domweg teveel gedronken. Zoveel dat ik eraan verslaafd geraakt ben en nou zit ik met de 'gebakken peren'.
Nou moet ik zorgen dat ik van die vervelende gewoonte (die ik aan mezelf te danken heb ) af kom.

Maar plotseling, sinds een paar dagen, zie ik veel scherper dan vroeger, de momenten waarop ik weer naar alcohol verlang. Ik ga er een patroon in zien en kan het zelfs een beetje in kaart brengen.
En zodoende Satja, kom ik bij jouw begeleider die zegt; 'nu ben je bezig met afkicken van de gewoonte maar daarna kom je bij de onderliggende reden waaróm je drinkt.'
Zoals mijn vriendin de ex-alcoholiste dat ook zei, het zou fijn zijn als je weet waaróm je drinkt/dronk.

Ik heb lang plezier gehad van Helder zijn stelling maar ik denk dat ik nu een fase verder ben in de procedure.
Ik kom er beetje bij beetje achter waarom ik dronk.

Goeie genade, wat heeft dat lang geduurd!
Vooral ook omdat ik een lange periode heb gevonden dat ik stomweg een vervelende gewoonte had.

Waarom ik dronk...?
Ik ga er morgen een volgend berichtje aan besteden.
Maar het gaat in belangrijke mate over eenzaamheid, maar ook over geborgenheid en veiligheid. (althans over het ontbreken daarvan)

Liefs,
Mathilde

[Emma]

Boeiende draad Satje, zeker als je vraagt om niet "de grote drama's in iemands leven" maar meer het gevoel wat daar onder zit.

Ik moet dan denken aan een gedichtje van Versalis is het volgens mij,

Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet,
alleen het afscheid doen en scheiden,
en niet dat scheiden doet zo'n pijn,
maar dat afgesneden zijn.

(een ieder mag mij corrigeren hoor, zomaar even uit de losse vingers).

maar ergens is het toch de pijn van gescheiden worden van iets wat je zo dierbaar is, letterlijk afgesneden, zoals in het eerste begin van de navelstreng. Ik denk wel es dat ik zelfs daar niet goed mee om kan gaan.

Ondanks (wat Satja ook zegt), het warme gezin, de liefde en aandacht, maar net niet voldoende geborgenheid, net niet die zekerheid. Zoals een asiel katje; je zal het nooit genoeg liefde en aandacht kunnen geven om het de rest van z'n leven duidelijk te maken dat het bij jou wel gewenst is, meer dan gewenst.

En zo voel ik me ook wel vaak. Net of ik niet nodig ben, er niet bij hoor, niet pas, er niet toe doe. En als ik zo verhalen lees van andere forum genoten herken ik daar veel in.
En dan probeer ik om mezelf niet zo belangrijk te laten zijn, ik ben voldoende in wat ik ben, meer is er niet, maar wat er is is genoeg.
Maar ik blijf het gevoel houden dat er tussen mij en de rest van de wereld een muur zit die ik steeds maar weer over moet klimmen. En misschien heeft iedereen dat eigenlijk wel. En dan vraag ik me direct weer af waarom een ander daar toch minder ongelukkig of ontevreden mee is dan ik dat ben.

En dan neem ik maar eens een slokje, en dan voel ik me weer meer in mezelf, ben ik tevreden met datgene wat ik heb, ik, niks meer dan dat nodig.
Raar he, hoe doen andere dat nou toch? Andere die niet zoveel alcohol nodig hebben of ooit nodig hebben gehad en gewoon kunnen leven. Of stelt iedereen zich deze vragen?

Emma

[tapas]

Ik denk dat anderen minder last hebben van die muur en die gevoelens. Ik had mijn muur nodig ter zelfbescherming tegen het overspoeld worden door emoties en gevoelens (van mezelf en anderen). Ik herken die muur heel goed en realiseer me opeens dat hij me niet meer in de weg staat en dat ik hem een functie heb gegeven.. Schijnbaar heb ik er een deur en ramen in gemaakt. Ik kan ook echt niet zonder die muur, want die biedt me veiligheid... en ja, ook eenzaamheid... maar steeds minder.. hoe ik dat gedaan heb? tjee.. ik denk door te accepteren dat ik ben wie ik ben en dat het is zoals het is, door mijn verwachtingen bij te stellen, en door gebruik te maken van die muur (dit alles met hulp van een paar heel goeie peuten hoor) Ik ben voorzichtig dingen gaan ondernemen, vrijwilligerswerk, een hond nemen.. dingen die me onder de mensen brengen maar niet te intensief zijn.. kontakten die aan mijn muur willen knabbelen heb ik afgestoten.. niemand verteld mij meer hoe ik moet zijn en denken en voelen, en verder is internet voor mij het grote wondermiddel. Daar kan ik kontakt met mensen hebben vanachter mijn eigen veilige muurtje, oftewel, op mijn eigen tempo. Ik heb mijn leven aangepast aan mijn kwetsbaarheid.

Ik realiseer me nu ook waarom ik ging drinken in gezelschap.. voornamelijk omdat ik me niet veilig voelde en bang was dat mensen mijn muur zouden zien en ook bang was dat de muur me niet kon beschermen. In gezelschap kon ik eigenlijk alleen van achter mijn muur vandaan komen na een flinke dosis drank....

Nee, ik denk niet dat iedereen zo'n muur heeft...

[verientje]

Hallo Satja, Emma, Tapas en allemaal, ik herken veel in jullie ervaringen van je eenzaam voelen en het gevoel dat je er niet bij hoort. Heb dat ook altijd gehad, en nog steeds. Voelde me vaak een toeschouwer, iemand die vanaf de zijlijn meekijkt en niet mee mág maar ook niet mee kán doen. Ben het mijn hele leven blijven proberen, maar het gevoel is er áltijd.

Ik ben wel erg graag alleen, met mijn boeken, vind ik heerlijk, ik kan niet zónder, ben grootverbruiker van de bieb, maar ik vind ménsen ook heel leuk, alleen áltijd dat gevoel dat je niet mee doet maakt je heel onzeker. Ik ben van mezelf niet zo'n prater, behalve als ik drink, alcohol is praatwater voor mij, maar ik heb het zo vaak meegemaakt dat ik nieuwe mensen leerde kennen, alles uit de kast haalde om aan het gesprek mee te doen, zonder alcohol dus, ik moest het dan uit mijn tenen halen, werd er ook heel moe van, en dan zeggen ze op het einde van de avond: ben jij altijd zo stil?

Maar ook als kind heb ik me altijd ánders gevoeld, ik heb ontzettend lieve ouders die echt alles voor me doen, maar ik weet nog dat ik als kind van een jaar of 8 weleens in de spiegel keek en dacht: volgens mij ben ik een mongooltje (sorry voor het woord maar dat dacht ik toen), maar mijn ouders durven het niet tegen me te zeggen! Ik voelde me toen al ánders maar kon er niets mee, en dat is nog steeds zo.

En als ik alcohol drink valt dat gevoel totaal weg, voel ik me erbij horen, sta ik er gewoon niet meer bij stil, dan práát ik, ik krijg respons en ik hoor erbij. Het lukt me wel om een hele periode niet te drinken, maar dat is denk ik de reden dat ik telkens terugval, omdat ik dat gevoel dat ik erbij hoor af en toe wil ervaren, dat voelt goed. Aan de andere kant zijn de nadelen zo groot dat ik weet dat de balans toch uiteindelijk doorslaat naar de negatieve kant, dus stoppen of minderen is de enige optie. Zou er geen pilletje zijn dat je pas ziek wordt als je meer dan 3 glaasjes drinkt?

Emma, ik wilde voorstellen om dat pilletje voor je poes door haar eten te prakken, maar las dat je dat al geprobeerd had. Dacht daaraan omdat mijn oma vroeger bij de huisarts pilletjes voor mijn opa haalde, zonder dat hij daar iets van wist, daar eentje van door zijn eten prakte, en hij dan als hij 's avonds een borreltje pakte, helemaal rood aanliep, doodziek werd, en van ellende naar bed ging. Dat zal ook Refusal geweest zijn.

Nou wat een ontboezemingen allemaal,

in ieder geval een hele fijne zondag iedereen!!!

Verientje

[verientje]

Tapas, we hebben tegelijkertijd zitten schrijven, dus ik had je vorige berichtje nog niet gelezen. Ik vind dat wel een hele goeie, die muur waar je wat raampjes en een deur in hebt gemaakt, dat kan natuurlijk óók! Daar had ik nog nooit bij stil gestaan (heb ook niet zo'n goeie peuten als jij gehad). Bij mij is het alles of niets, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Je kunt af en toe een raampje open doen, en ook weer dicht doen als het te veel is.

Goeie gedachte hoor, die houden we erin!

Groetjes, Verientje

[Tosca]

Wat herkenbaar allemaal. Ik vind het een moeilijk onderwerp, en heb voor mezelf daar nog geen antwoord op. Toen ik nog dronk wist ik vaak wel waarom ik het deed: me zelf belonen, spanning wegdrinken maar vaak uit onvrede over mezelf. de buitenwereld maar het meest uit onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen, mezelf absoluut niet leuk vinden, eenzaamheid en ga maar door. Toen voelde dat allemaal zo.
Als ik een periode helemaal niet drink en men vraagt me naar de reden dan denk ik: ja waarom deed ik dat eigenlijk en heb dan ook geen antwoord omdat de redenen die je dan opvoert op dat nuchtere moment heel kunstmatig lijken, drogredenen lijken omdat je je op dat moment dat helemaal niet kunt voorstellen. Ik ben dan toch geneigd het op een uit de hand gelopen gewoonte te zien, zonder duidelijke oorzaak en dat ik nou eenmaal behept ben met dat "monstertje" net zoals het nicotine monstertje (waar ik ook behoorlijk last van heb, maar dat laat ik maar even met rust)
Denken jullie dat het zou helpen om er voorgoed van af te komen als je precies weet waarom je drinkt? Zou het makkelijker zijn om er dan vanaf te blijven? Of leer je dan bepaalde situaties, emoties etc te vermijden? Ik vrees dat dat nooit zal lukken, je kunt alleen proberen om beter met situaties om te gaan misschien, maar daarom zijn ze er nog wel. Ik ben er nog niet uit en hoop met hulp van de psycholoog daar achter te komen
Vind dit een lastig maar goeie themadraad.
Hoop op een vervolg hiervan
Groet
Tosca

[Thil]

Hoi iedereen op deze boeiende draad,
Ik had in mijn mailtje van gisteravond beloofd mijn berichtje te vervolgen.
Lieve allemaal, ik laat het erbij want als ik dieper ga kom ik alsnog aandragen met de drama's in mijn leven.
We hebben met elkaar goed gevonden dat we rampen er zoveel mogelijk buiten zouden houden, dus...

"Ik mis mijn anker,
misschien dat ik destijds verdriet had
maar ik merkte het niet.

Anker.
Ik leef door
met een gat in mijn lijf
en een niet te beschrijven leegte.

Liever de pijn
van mijn nabestaan
dan lafhartig half gestorven te zijn"

Mathilde

[Satja]

Lieve Mathilde,

Wat heb je dat mooi beschreven. Ik mis mijn anker. Wat je beschrijft is zó goed in te voelen. Het gat in je lijf, de niet te beschrijven leegte. Dàt is waarom je drinkt, om dat niet te voelen, om te kunnen vergeten dat dat gat er is en nooit meer dicht zal gaan.
En nu: liever de pijn dan lafhartigheid. In mijn woorden is dat: liever de waarheid onder ogen zien dan in de mist te blijven leven. Maar we bedoelen hetzelfde.

Ik vind het heel mooi dat je dit met ons wil delen. En ik ben blij met je herkenning.

Dank je wel,

Satja

PS: Ik heb niet bedoeld dat er geen drama's verteld mochten worden, ik wou alleen voorkomen dat het een draad van levensgeschiedenissen werd dus ik hoop niet dat je je hierdoor beperkt hebt gevoeld.

[pietjepuk]

tjonge jonge

ik had deze draad nog niet bekeken (ik lees in internetcafe's en pak telkens een paar draadjes) maar toen ik dit allemaal las kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik voel me rot dat ik gisteren nog moest lachen om het verhaal van Satja over 'eenzaamheid' in een ander draadje, "met drank ben je net zo eenzaam alleen merk je het niet!" Ik vond dat lollig maar in deze context is het helemaal niet lollig en begrijp ik pas heel goed wat je bedoelt. Alle verhalen trouwens, herkenbaar en mooi. Maar Mathilde gaf definitief de traantjes in mijn ogen (iets dat ik trouwens nooit had toen ik nog dronk, zulke emoties) Wat heb je dat mooi beschreven zeg en wat heb je daar goed over nagedacht.

Hoe zit het bij mij, vrij basaal volgens mij:
Voor mijn gevoel heb ik twee belangrijke redenen om te drinken:
de eerste:
ik ben altijd aan het piekeren en het doemdenken. Het draaft maar door in mijn hoofd met negatieve scenario's die zich meestal helemaal niet voordoen. Daarbij komt dat IK verantwoordelijk ben om ze op te lossen wat me zo moe maakt dat ik drink om dat gevoel even kwijt te zijn. Dat is volgens mij mijn belangrijkste reden.

de tweede reden is: ik drink om letterlijk een simpel smeermiddel te hebben om me in sociale situaties losser en opener te voelen. Paar borrels op en ik ben weer ' leuk'.

M.i. zijn mijn redenen niet dieperliggend dan dit (althans, dat hoop ik, anders moet ik er nog achter komen).

Maar... wat ik dus ook gemerkt heb is dat ik het voor mijzelf omdraaide toen ik eenmaal verslaafd was: ik ging piekeren om een excuus te hebben om te drinken. Als ik maar flink pieker ' mag' ik van mezelf wel een fles wijn om mijn hoofd leeg te maken. Het werkte dus in een spiraal naar beneden. Ik ging volgens mij steeds meer piekeren omdat ik behoefte had aan steeds meer drank.

Nu ik niet meer drink pieker ik ook veel minder. Dat was een bijkomstigheid die ik pas veel later doorhad.
Overigens ben ik ook verrassend 'gezellig' in sociale situaties! Echt veel gezelliger dan ik had verwacht. Ik heb ook niet meer dat dubbele gevoel als ik mensen zie: oh, was ik vorige keer dronken? ken ik deze persoon al maar weet ik het niet meer omdat ik al wat op had enzo? Dat maakt het een stuk simpeler en ik kan me nu concentreren op gewoon ' kletsen' in plaats van dat bange gevoel op de achtergrond.

Het spijt me dat mijn verhaal niet mooier is, maar volgens mij is dit bij mij de volledige waarheid. Maar de tijd zal het blijkbaar leren.

[Lee]

Met tranen in mijn ogen heb ik dit allemaal gelezen. zo herkenbaar!
En ik veroordeel mezelf niet meer zo. Zie dat het een rotverslaving is, maar dat het niet komt door slapheid, maar dat er zoveel verdriet achter zit.
En dat herken ik zo.
Dat gedichtje van Mathilde...ik heb het uitgeprint. Zo mooi, zo wat ik ook voel!
En Satja, ik dacht altijd dat het jou zo makkelijk afging, te makkelijk, dacht ik (sorry daarvoor).
Maar nu las ik ineens hoe je werkelijk bent en dat herkende ik ook zo. Die eenzaamheid. Van af 4jarig kind al en nu, 42 jaar later nog steeds. Tranen...
Ben blij dat te lezen, dat maakt weer minder eenzaam, en weer minder veroordelend naar mezelf.
Zie dat ik in herhaling val, maar dat laat zien hoe hoog me dat zit.
Zonder alcohol voel ik me zo vreselijk overgevoelig. Mis de bescherming van de alcohol.
Alles doet pijn. Maar dankzij dit forum, maar ook dankzij ik er genoeg van heb, besef ik dat ik dat nu maar eens moet voelen en over me heen moet laten komen.
Ik wil niet halfhartig half gestorven zijn...
groetjes medea.

[Thil]

O, o, lieve Medea, Satja, Pietje en iedereen...,
Wat hebben wij hier op dit forum elkaar toch een hoop te bieden hé, en wat een steun geven we en ontvangen we.
Het klinkt een beetje cliché, maar ik meen dit écht.
En dan nu die dappere Tapas weer.
Voorbeeld van 'opgesodemieterd met het taboe'.
Ik ben Tapas, ik kom nu uit de kast, ik krijg het bepaald allemaal niet kado in het leven, maar met hulp van Tactus en de 'zotten van het forum' ga ik het hoogstwaarschijnlijk redden.
Dit is toch fantastisch!!!
Lieve groet,
Mathilde

[pietjepuk]

Ik weet niet of ik een nieuw draadje moet openen of dat het een vervolg is op dit draadje, wat ik eigenlijk niet wil verpesten omdat ik de geschreven zaken zo mooi vind maar....

we geven bijna allemaal redenen aan waaróm we zijn gaan drinken of waaróm we drinken. Maar, ik ken ook heel veel mensen die ook vervelende zaken meemaken en zich regelmatig rot voelen maar níet naar de fles grijpen. Ik denk dat ieder willekeurig mens een aantal moeilijke zaken meemaakt, de een meer dan de ander, maar waarom was dat voor óns reden om naar de fles te grijpen terwijl dat voor anderen niet het geval is. Daar ben ik nog steeds niet uit.

Ik heb een vriendin wiens zoon op 15 jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd. Dit was en is echt verschrikkelijk. Ik heb haar altijd als voorbeeld. Waarom is zíj niet aan de drank geraakt of zelfs niet aan lager wal geraakt. Ik weet bijna zeker dat zo'n gebeurtenis voor mij de nekslag zou zijn geweest en zij drinkt nog steeds gewoon 2 biertjes op een avond. Blijft dus toch de vraag: waarom zijn zaken voor míj reden geweest om naar de fles te grijpen terwijl dat voor anderen niet zo is????

Daar ben ik toch nog niet uit en dan denk ik dat erfelijkheid gewoon ook een grote rol speelt. Maar ik weet het niet zeker.

[verientje]

Hoi Pietje,

Ja, ik durf er niet aan te denken, maar als mij iets dergelijks als bij je vriendin zou overkomen, zou ik vrijwel zeker in de goot belanden, afschuwelijk!

Ik denk dat het te maken heeft met (over)gevoeligheid voor alcohol. Veel mensen drinken alcohol omdat ze het lekker vinden, of om wat te ontspannen, drinken een paar glaasjes en houden dan op. Maar ik merk dat, als ik een hele tijd niet meer gedronken heb en dan alcoholvrijbrier drink, waar 0,1 % procent alcohol inzit, dus maar een spoortje, ik mezelf al voel veranderen, ik kan niet precies zeggen wat het is, maar ik voel iets in mijn hoofd gebeuren, iets aangenaams. Tenminste, ik vind het aangenaam. En dat is nog maar alcoholvrij bier. Kun je nagaan wat er in je hoofd gebeurd als je echt alcohol drinkt! Ik denk dat dat wel iets is wat erfelijk bepaald is, die overgevoeligheid voor alcohol.

In het begin toen je begon te drinken wist je dat nog niet natuurlijk, en in de loop van de tijd heb je zoveel dingen die je met alcohol associeert, onbewust, ik kan het erg moeilijk krijgen als ik bepaalde muziek hoor bijvoorbeeld, maar zo heeft iedereen tig dingen denk ik. Het verschil is alleen dat je je er nu langzaam van bewust gaat worden (met dank aan Tactus:present: ) en dan kun je je wapenen.

Ik vind dit een nieuw draadje waard, ben benieuwd wat andere ADB-ers ervan vinden!

Verientje

[pietjepuk]

Ja, Verientje,

ik heb dat ook, dan hebben we het toch weer over dat 'stofje' in onze hersens, is vaker aan de orde geweest hier. Ik had een toetje met drank erin vorige week. Na één hap proefde ik het en kreeg ik 'het gevoel' ook weer. Ik heb de rest niet opgegeten want ik werd er bang van. Dát gevoel, wat jij niet kan omschrijven maar wat ik precies begrijp, zal het inderdaad zo zijn dat anderen dat niet hebben? Dan is het gewoon écht iets chemisch en is het helemaal niet 'dom, dom, dom' zoals Helder en Mathilde denken dat wij verslaafd zijn.

Dan kunnen we er dus écht weinig aan doen. Overigens is dat met roken exact hetzelfde. Na één trekje krijg je ook 'dat gevoel'. Alleen denk ik dat bij róken echt iedereen dat heeft. Bij drinken weet ik dat inderdaad niet.

Wat wilde ik eigenlijk zeggen? alleen maar dat ik begrijp wat je bedoelt!

[Satja]

Nieuw draadje meiden!

Wel een interessant punt hoor. Hier vind ik ook wel wat van maar dat zal ik op een ander moment inbrengen.

Satja

[lenaliey]

Hoi allemaal
Ik zie dit 'oude draadje' nu pas.
Ik wil hier graag zelf een steekje aan toevoegen, maar heb nu geen tijd.
Maar heb bang dat ik het straks vergeten ben waar het staat, vandaar...ja dat geheugen toch.
Maar jullie hebben daar zo een waardevolle zaken opgezet...en zo is het misschien ook beter te zien voor 'nieuwer forumers'.
Fijn, zo inspirerend.
tot strakjes

[Houtje]

Tot mijn grote spijt lees ik deze heeeeeele belangrijke draad nu pas:
Jullie weten hoe ik denk dat het zit: het gat in je hart. Dat staat in een ander draadje en heb ik nu wel vaak genoeg verteld. Het is een combinatie van al het voorafgaande. Haha, ik vind dat iedereen ook altijd beter zijn best doet dan ik en beter Alcohol de Baas is, raar toch? Dat soort dingen hebben wij volgens mij allemaal en daarom voelen we elkaar ook zo goed aan.

[wil133]

satja,
ik vind dat je het probleem goed herkent hebt, er is bijna altijd een achterlichende gedachte waardoor je bent gaan drinken.
Bij mij was het een verlies van een dierbaar persoon en het gebrek aan cognitive vaardigheden.
Vooral het gebrek aan cognitieve vaardigheden hebben mij destijds naar de drank doen grijpen. Als je je gevoelens niet kunt uiten en je moeilijk over problemen kunt praten moet dit op de een of andere manier gecompenseert worden, bij mij was dit de alcohol. Je voelde je dan vrijer, niet meer zo eenzaam, dacht dat je makkelijker contacten maakte, vooral dit laatste was een illusie want niemand wil iets te doen hebben met een dronken iemand. dan hoef je nog niet ladderzat te zijn.
De cognitive vaardig heden heb ik mij aangeleerd, dit is niet makkelijk en vergt veel dissipline maar als het lukt heb je er veel profeit van. Om cognitive vaardigheden alleen aan te leren is moeilijk hiervoor zijn er ook verschillende mogelijkheden.
Ik zou zeggen luister goed na wat je begleidster te zeggen heeft, want je ziet zelf al in dat ze geleik heeft.
Dit is al een hele grote stap.
groeten Wil

[Willem65]

Grrr, dit is wel heel erg waar.
Ik heb nog vrienden, een baan en een leven, maar ik blijf die dingen op het spel zetten. Vanavond heb ik WEER gedronken, sorry.
Ik moet helemaal mee kappen met dat gezuip, want er is gewoon geen einde.

[catie]

Ik las dit draadje voor het eerst.

Ik vind hier heel veel herkenning.

Vooral de eerste 2 van Satja en Tapas, vrolijker en vrijer willen zijn dan ik ben
en een innerlijk gevoel van eenzaamheid.
Thuis werd er sporradies alc. gebruikt, maar op feestjes met collega's merkte ik
dat ik er wat losser door werd en dat was een prettig gevoel.
Zo ben ik langzamerhand meer gaan drinken.
Nu moet ik leren mezelf te accepteren zoals ik ben en om zien te gaan met gevoelens van eenzaamheid.
Ik ben er nog niet maar het begin is er. Ik dacht altijd doe niet zo kinderachtig, zo eenzaam ben je
heus niet, nu merk ik dat er meer mensen zijn die dat hebben. Lieve groetjes, Catie.