Weer gaan drinken na een stopperiode

[Sara]

Dhendro wat heb je dat geweldig verwoord.
Ik heb het uitgeprint en ga het nog vele malen herlezen.
Heb er niet meteen een reactie op behalve dat het veel emoties losmaakt bij me.
Het raakt me en ik kan er wat mee. dus heel erg bedankt
( overigens bedoelde ik wel dezelfde Eros als jij hoor, in de zin van liefde in de breedste zin van het woord maar vooral ook liefde voor het leven. Mooi trouwens dat Eleftherios, ik weet dat eleftheria erg belangrijk is voor grieken).

Bol; ook op jou nog even reageren. Herken ontzettend veel in je verhaal. Hier ook zo'n afgeschermd geval alleen konden mn ouders me niet beschermen tegen het kwaad dat niet van buiten kwam d.w.z. dat ik door hun eigen vrienden werd misbruikt. Tja ziedaar het begin van mijn therapie-geschiedenis.

Brengt me op jou Alf: begrijp dat jij ook al een hele geschiedenis van therapieën achter je kiezen hebt? Ik was op een gegeven moment volledig doorgetherapied en dan werkt niks meer. Gelukkig heb ik nu een psych waar ik wel weer opening voel en krijg.

Maar toch....maar toch..................elke keer komt weer die onderste steen boven.
Waarom? Wat dat betreft wou ik dat ik als Dhendro kon zijn en het echt achter me kon laten, maar bij mij lijkt alles met alles verknupt te zijn en trekt het één het ander weer mee en voel ik me weer naar beneden zakken. Ja, de pijn wordt minder elke keer als het zich herhaalt maar soms kan het ook ongemeen heftig terugkeren en zoveel pijn doen dat je niet weet hoe je je staande kunt houden zonder te verdoven.

[Alf]

f

[Mai]

Hallo Alf!

Joe know!

Liefs.

[Mai]

Dhendro:

[Hanneke]

Mijn psychiater heeft mij aangeraden mindfulness te gaan doen. Ik ben niet zo het type van therapieen ed. Ook gesprekken met psych. ben ik niet goed in. Mindfulness wordt tegenwoordig ingezet tegen depressies ed. Ik geloof zelfs dat het soms vergoed kan worden. maar ik heb een prachtig boek over Mindfulness en depressie. Als je dat door werkt kun je het jezelf leren. Met anderen het doen stimuleert wel natuurlijk. Maar het is niet moeilijk omdat je eigenlijk nooit iets verkeerd kan doen.

Ik geef hier maar de titel door: Mindfulness en bevrijding van depressie. ( voorbij chronische ongelukkigheid) Uitgeverij Nieuwezijds. Amsterdam. ISBN: 978 90 5712 249 1

Ik maak niet snel reclame voor alles wat ik lees. Maar dit is toch echt een aanrader. Via internet kun je geleide meditaties doen die in dit boek staan.

[Mai]

Ontspannen en het
denken laten

Volgens mij, Bor

[blondie6173]

Dhendro, thnx...

[dhen]

Sara, leuk dat je toch die andere Eros bedoelde. Tja Grieken en Italianen schat ik op het gebied
van vrijheid belangrijk vinden wel net zo hoog in

Marjo, Blondie

[Alf]

f

[bolletje]

Oké vriend Alf. Ik hoop alleen dat die uitschieters naar boven wat langer kunnen aanhouden, want dat gun ik je zo van harte.
Zal eens aan de kabouter vragen of hij daar ooit van gehoord heeft. Dat is bij hem heel wisselend. Een dag goed, en dan een tijd weer slecht. Als hij vroeger zich er toe kon zetten om b.v. zijn tuin te doen, wist ik dat het de volgende dag helemaal fout ging. Heb altijd het gevoel gehad dat hij niet mocht genieten van zichzelf, en dat hij zich moest straffen na een dag zich goed voelen. Zegt ook altijd dat hij niet depri is maar somber. Misschien heeft hij ook last van een dysthyme stoornis. Het zou dan bij hem toch erfelijk zijn want Pa had er ook last van.
Zijn jongste en middelste broer hebben er ook last van. De middelste wat minder maar de jongste ook. Dat uit zich bij hem in extreem narcisme.

[BamBam]

Mooi stuk Dhendro, welkom terug:heart:

[Sara]

Ja Dhen, italianen zijn wat dat betreft uit t zelfde hout gesneden.
(olijfbomenhout dus )
Lees je stuk elke dag en elke keer raakt het me weer.
Ben er nog lang niet "klaar"mee, dus nogmaals: DANK!

Alf ik heb ooit bio-energetica gedaan en dat werkte bij mij ook goed, heel bevrijdend.
Maar net als jij; helaas niet blijvend....
Voel wat dat betreft met je mee want ik heb ook die neiging tot rationaliseren.
En mijn gevoel en verstand líggen vaak al zo verschrikkelijk ver uit elkaar.
Cognitieve benadering helpt wel in concrete situaties bij mij (zo heb ik de alco onder controle gekregen, nou ja ahum) maar lost de diepere lagen van mijn zijnsprobleem absoluut niet op.
Tot heden dan hè, ik zeg nooit meer nooit.
Ik ga volgende week trouwens maar eens met de HA praten want voel me afglijden, in zowel lichamelijk als geestelijk opzicht. Betere pijnstillers en spierontspanners zouden het dagelijks leven denk ik toch een stuk aangenamer maken.

[lady jane]

Saar niets is blijvend
en ik heb ook veel aan lichaamswerk gehad.
Net als aan Mindfulness, sporten enz.
En als ik somber ben of depri, heb ik niet de discipline om het
geleerde in de praktijk te brengen.
Het zegt dus weinig over de methode en alles over mij.
Er is niet zo maar een oplossing. het geworstel zal blijven, want discipline,
ook al weet ik dat je die aan kunt leren, zal nooit mijn grote vriend worden.
Ik denk dat er velen hier mee worstelen, want ook die 1e, 3e of 4e laten staan
kost discipline. Er is geen wondersleuteltje. En als die er zou zijn, zouden we de voldoening missen
van de keren dat we die discipline wel op kunnen brengen.

[Sara]

Zo, meld me maar weer eens hier.
Alf, waar ben je? Waar sta je? Wat doe je?

Ben zoals eerder gemeld gisteren bij de HA geweest.
Naast griepprik ook een heel diep gesprek (had ik om gevraagd), bij haar durf ik het diepst van mn gevoelens te uiten. Niet bij vrienden, die zijn me te dierbaar en ik weet dat ze zich dan zorgen zouden maken en/of verdrietig zijn en dat wil ik niet.
Maar nu is de deksel van de beerput gelicht en komt alle #$%^@&* naar buiten........
Begin de houvast aan het geloof nl. ook te verliezen en dat was mijn laatste "deur"zeg maar die nog dicht zat.
Nu krijg ik de volledige regie over mn leven in handen, dus niet alleen over het leven maar ook over de dood......Ga er nu maar ff niet op in want probeer overeind te blijven, ga werken zo.
Alleen zit het me zó hoog dat de HA vroeg of ze opname voor me moest regelen.
Nee dus, wil ik niet. Ken ik, heeft geen nut en ik laat mijn honden beslist niet in de steek.
Ook niet als ik zou gaan kiezen voor de dood, dan neem ik ze mee, dat is zeker.

Bah, hoop niet dat ik jullie nu somber(der) maak maar wil gewoon ff vertellen hoe het met me gaat.
Drijfzand.

[lady jane]

[dhen]

Hoi Sara, ik ben na een maand of 5 niet drinken in een paniekaanval terecht gekomen
oftwel het zwarte gat ingedonderd. Er was niets en niemand meer wat de moeite van
leven waard was, vond ik. Ik heb dagen in bed doorgebracht, niet in staat om ook maar
een beweging te maken. Jankend en in foetushouding. Ik dacht dat ik dood ging en het
interesseerde me totaal niet, het was gewoon een constatering, alles om me heen zwart,
dit zal wel dood gaan zijn. Niet dat ik een doodwens had maar het maakte me gewoon allemaal
niets meer uit. Het deed er niet meer toe. Ik deed er niet meer toe. Onbewust ging ik door
mijn angst heen, naar mijn verdriet, mijn pijn. Ik heb heel veel gezien, mijn verlatingsangst,
mijn doodsangst, mijn eenzaamheid en het intense verdriet van iemand die alles kwijt is en
nooit heeft gekregen van wat er ooit aan hoop was. Leegte, leeg en zwart. Voor mijn gevoel heb
ik mijn ziel er uit gejankt om het leed van de wereld, uiteindelijk ging het niet meer om mij,
het ging over het leed wat de mens, de wereld zich zelf en een ander aan doet, een universeel leed ofzo.

Op een gegeven moment door de tranen heen zag ik "het licht". Tjee en daar is het mooi; echt.
Ik zag liefde, liefde voor mij, liefde van mij. Toen zag ik Eros, universele liefde of hoe je het ook
wilt noemen. Ik was af van m'n angst voor mezelf, ik was af van het verdriet om wat mij is aangedaan,
ik was af van: ik ben een gebroken mens. Ik ben, ik leef, ik heb een ziel, ik heb een keus,
ik ben heel met alles wat ik in mij heb.

Achteraf zie ik het als een psychose of een lsd trip of wat dan ook, maar ik was zo nuchter
als ik nuchter zijn kan en ik heb de hemel en de hel gezien in mijn beleving. Ik weet niet meer
hoeveel dagen het duurde of ik heb gegeten, geslapen of wat dan ook.

Sindsdien kreeg ik ruimte voor mij, ruimte voor een voorzichtige nieuwe basis. Het fijnste er aan is
dat ik weer blij ben geworden, zin in leven heb gekregen, voorzichtige stappen dat wel maar blije,
opgeluchte stappen.

M'n onderschrift hier werd: de regenboog, er kwam kleur in mijn leven.

Achteraf begreep ik dat ik dat feitelijk altijd al deed in mijn verslaving, het duister opzoeken,
ik deed er niet toe dus zuip maar maak je zelf maar kapot. Achteraf zag ik de patronen in mijn leven
van zelfdestructie en hekel aan mezelf hebben, geprojecteerde versies van een zieke opvoeding
met als gevolg een zichzelf waarmakende voorspelling (self-fulfilling prophecy). Ik heb nooit anders
gekund vanaf ergens in mijn puberteit, ik moest wel het geloof waar maken dat ik nergens voor
deugde. Achteraf begreep ik in welk web, zeg maar wespennest ik vast zat. Onbewust de grenzen
opzoeken, onbewust gedrag en denkpatronen (depressie) vertonen die mijn er-niet-toe-doen
gevoel bevestigden. Zo dat ik kon zeggen zie-je-wel. En dan moet je wel verslaafd zijn zowat,
welke andere vluchtweg ligt er open dan dood of verslaving, om maar niet te voelen dat je niet bestaat.
Want dat is het gevoel, er-niet-toe-doen, niet-goed-genoeg-zijn om te mogen bestaan en zo ziek zijn,
onbewust, dat je de weg neemt die dat bevestigd.

De clou, vind ik, ligt bij die onbewuste patronen, die oud en daarmee hardnekkig zijn, en foutief voor
waar worden gezien. De werkelijkheid is anders, maar verander dat maar eens, zie dat maar eens,
na 30 jaar of wat dan ook.

De "klik" bij mij zit in bewustzijn, gewaarwording, wat ik dus zag door mijn verdriet heen,
de zon door de regen; een regenboog. Niet buiten maar binnen. Binnen in jou, in mij,
zit een zuivere kern, een onaangetaste ziel, een natuurlijke zelf, een bron van inspiratie,
levenslust, passie, zingeving, geloof en liefde.

Het gevoel van die ziel is alleen maar uit zelfbescherming verstopt, uit een overlevingsdrang
veilig weggezet en daarna zijn we vergeten dat we die weggezet hadden, ooit toen we nog
onschuldige kinderen waren. Maar dat onschuldige kind heeft nooit een zwarte ziel gekregen, wat wel onze angst is.
Die onschuldige ziel is nooit werkelijk afgepakt al denken wij van wel.

Toen ik in staat was om bij dat bewustzijn, die gewaarwording te komen, die dus achter angst,
verdriet, boosheid zit, toen begon er een voorzichtige start van thuis komen bij mezelf,
m'n oorsprong, m'n bestemming en van daaruit de puinhopen van 30 jaar geleefd te zijn,
overleeft te hebben op te ruimen maar ook los te laten. Het zij zo, het doet er niet werkelijk meer toe,
ik vergeef mezelf ipv te straffen, ik probeer (en dat lukt vrij aardig) er mijn leven niet meer door te laten leiden,
maar te leven vanuit een diepere kracht, een inspiratie, een teruggevonden zelf,een blij met leven zijn.

Mijn puinhopen zijn niet zomaar weg, mijn problemen zijn niet in 1 klap over, verdriet om
vernietigd leven is er soms. Er is nog een tweede paniekaanval geweest maar minder diep
dan de eerste, ik was ook minder bang, want ik had al het vertrouwen dat het ook weer over zou gaan.
Ik werk me regelmatig een slag in de rondte om verloren tijd die ik wil inhalen.
Vaak sta ik stil bij: doe/voel ik dit vanuit mijn overlevings-ikje of vanuit mijn leven-ikje.
M'n angsten zijn ook niet allemaal voorbij, maar ik zie, herken en begrijp het en neem mezelf
dat niet kwalijk. Ik werk er aan en weet dat ik ze aan het oplossen ben of zal gaan oplossen.

De bevrijding van het niet meer vast zitten is nu mijn leven, elke dag heb ik een vrije keus
hoe ik met mijn leven omga, te zien als een last of een lust en van beiden heb ik genoeg in voorraad,
maar de lasten slinken langzaam maar zeker, hetzij omdat ik ze oplos, hetzij omdat ik er niet
meer zwaar aan til. Zou ik blijven zeulen aan mijn lasten geef me dan maar de fles terug
dan hoef ik het tenminste niet zo hard te voelen dat ik leven kapot maak.
Maar dat doe ik dus niet, ik vind het veels te leuk, dat teruggevonden, verloren gewaande leven in mij.



Sara, ik kan je niet mijn blij-met-leven-zijn geven, want jou-blij-met-leven-zijn zit in jou.
Wel wens ik je toe dat je die weet terug te vinden. Ik kan alleen maar tipgever, lotgenoot zijn.
Je geloof in God is hetzelfde geloof als in je innerlijke zelf, denk ik.
Vertrouw er op dat er na je drijfzand vaste grond is en geen eindeloze diepte.

[peggy]

Dhendro,

Dank je wel voor dit openhartige delen, schitterend... ik lees veel mee
maar dit van jou geeft me echt een steuntje in de rug, ga zo verder.

Liefs Peggy.

[Anton23]

Onthoud één ding: depressie en andere "stoornissen" kunnen wel degelijk te wijten zijn aan het eerder drank (of andere drugs) gebruik/misbruik.

[Sara]

Dhendro.........................
wat weet je mijn innerlijke strijd weer ontzettend goed te verwoorden. Heb het alweer uitgeprint en ga het, samen met je eerdere bericht, zeker nog vele malen herlezen.
DANK
Ik hoop ooit ook zo ver te komen als jij maar vooralsnog maakt de wetenschap dat ik (h)erkend word al dat ik me niet meer zo eenzaam voel. Dat er toch nog hoop is. Dat er leven is ná dat "zwarte gat".
Nogmaals dankjewel, het doet me heel veel.


Anton: de depressieve periodes had ik al heel lang vóór ik aan de drank ging.
Heb al veel therapie gehad daarvoor en in die tijd dronk ik niet. Ben pas een jaar of 4 geleden gaan drinken. Weet dat het de depressie kan verergeren.

[dhen]

[Alf]

d

[Bethanie]

Kon er ook niet mee uit de voeten Alf.

[BamBam]

Mogge.
Alf, ook al heb jij niets meer aan de verhalen van een mede adb-er, wat is de meerwaarde van het plaatsten van die mededeling? Iemand schrijft dat ze er iets aan heeft en kedeng daar kom jij voorbij scheuren. En met nogal heftige woorden, as I may add. Waarom?

Heb een fijne dag allen.

[Hanneke]

Het gaat niet aan iemand onderuit te halen. Als iemand iets heeft aan de schrijfsels van een ander is dat goed. Ik vind het niet erg stijlvol en helpend hier kritiek op te hebben.

[lady jane]

Ik denk dat alles wat je aanspreekt
je helpt, je voedt.
En of dat nu zweverig klinkt of je je erin herkent
wat maakt het uit. Zolang je er niemand mee schaadt
en je jezelf er beter van kunt laten voelen, dan werkt dat ook
door naar anderen.
En als jezelf niet lekker in je vel zit, is het logisch dat een verhaal
van iemand die het ff jeel goed heeft en dat wil delen, je tegen staat.
En als het lekker gaat met mij, kan ik een ander soms niet goed lezen,
zonder ge irriteerd te raken. Ons leven draait met onszelf als centrum/middelpunt.
Daar is niks mis mee. Mijn ervaring is wel dat als ik lekker ga, ik ook mijn wereld weer wat
groter kan maken en er meer zijn voor anderen.
En als dat niet vanzelf gaat, dan oefen ik gewoon hier.
Weten jullie meteen waarom ik zo blijf plakken hier.