Even voorstellen

[Evelin]

Hallo allemaal,

Ik ben blij dit forum te hebben gevonden. Ik heb al een aantal dingen gelezen waarbij ik me nu al gesteund voel.

Ik ben al heel wat jaren een binge drinker, waar ik de laatste maanden echt niet meer tegen kan. Ik ben sinds een jaar gestopt met roken en ben daardoor ook een heel stuk minder gaan drinken. Ik drink nu gemiddeld 2 x per week, waarvan 1x per week zo veel dat ik me bijna niets meer kan herinneren. Daarbij komt ook nog dat wanneer ik een beetje emotioneel ben ik erg agressief wordt. Een paar dagen geleden resulteerde dat in een knokpartij, waar ik me uiteraard niet veel meer van kan herinneren. Ik ben inmiddels 45 en vind dit dus echt beschamend!

De dagen van schaamte zijn bijna voorbij. Maar uit ervaring weet ik dat wanneer die voorbij zijn het me allemaal niet zoveel meer uitmaakt en dat ik na een paar weken niet of weinig drinken weer in dezelfde valkuil stap.

Dat wil ik niet meer en heb besloten om hulp te zoeken. Ik ben nog in afwachting van een reactie van mijn huisarts, maar wil nu al bezig zijn met vooruitgang.

Ik denk dat we allemaal kunnen profiteren  van het delen van ervaringen en meningen en ik wil graag een bijdragen leveren en natuurlijk ook een beetje steun krijgen.

 

[lady jane]

welkom @Evelin en ja dit forum kan je net door moeilijke of onverschillige momenten heen helpen
via de huisarts kan het prof. deel starten en hier haal je de ervaringsdeskunigheid van velen op je hals
alles waar jij zelf actie in onderneemt op dit gebied, gaat jou steunen in je strijd tegen je verslaving.
Dat geeft gevoelens van euforie, frustratie, verveling, dankbaarheid, blijdschap en uiteindelijk trots/fier zijn.
En dat in willekeurige volgorde, natuurlijk, en nog veel meer. Het echte leven mag weer beginnen. En schaamte
kan je helpen niet weer te beginnen. Maar echt nodig heb je die hopelijk niet. Heel veel hier zijn heeft mij geholpen!
toitoitoi

[billy1981]

Ook van mij een warm welkom @Evelin!

Ik wens je veel succes en wijsheid bij je route naar de eeuwige nuchterheid! :-)

Zeer herkenbaar wat je schrijft. Op een rock bottom-moment denken: Dit moet écht stoppen. Dit is de belangrijkste beslissing van m'n leven. Als ik zo door ga verlies ik uiteindelijk alles.

En na een weekje denk je dan: achja, hoe erg was/is het nou eigenlijk allemaal?

De wonderlijke wereld van het menselijke brein....

[garfield076]

Welkom!

12 uur geleden zei Evelin:

De dagen van schaamte zijn bijna voorbij. Maar uit ervaring weet ik dat wanneer die voorbij zijn het me allemaal niet zoveel meer uitmaakt en dat ik na een paar weken niet of weinig drinken weer in dezelfde valkuil stap.

Heel herkenbaar wat je schrijft. En goed dat je de volgende schaamte niet meer wilt!

[Etty]

Welkom @Evelin,

Ik herken je drinkpatroon, geen rem over het drinken en dan ook niet over mijn emoties.  En die vreselijke schaamte. 

Zolang  ik me schaamde was het supereenvoudig om niet te drinken.  Onder schaamte zit ook een angst om er niet meer bij te horen, om te worden buitengesloten.  Maar als ik iedereen die getuige was geweest weer onder ogen was gekomen en ze deden vriendelijk of neutraal, dan was die angst weg.  Eigenlijk voelde ik me zelfs meer geaccepteerd dan ervóór, want ik mag kennelijk fouten maken. Weg motivatie om iets te doen aan mijn probleem.  Kop kon weer in het zand. 

In onze schaamte overdrijven we de gevolgen vreselijk, vanwege die angst.  Maar uiteindelijk doet het wel iets in je relaties.  En wat dat precies is, dat krijg je niet zo gauw te horen. Hoeft ook niet altijd een probleem te zijn.  Niet iedereen begrijpt het even goed, dat we geen controle hebben, lelijk gaan doen, gaan paaldansen met een vlaggemast, oeverloos over onszelf lullen enz.  Mensen die zelf geen probleem hebben met alcohol, mensen die zijn gekwetst in relatie tot alcohol zullen er weer heel anders tegenaan kijken dan wij hier. 

Mijn gedachte hierover is  dat mensen zoals ik die gebukt gaan onder schaamte na een drinkgelag vaak teveel naar zichzelf kijken door de ogen van anderen. En zich in hun dagelijks leven veel te veel aanpassen aan dat vermeende beeld dat anderen van ze hebben.  Je straalbezopen presenteren met alles wat je in het dagelijks leven zo zorgvuldig probeert te verbergen word in één klap teniet gedaan.  

Zolang het er voor de buitenwereld uitzag alsof ik oké was, succes had, gelukkig was, dan was het goed.  Of ik echt gelukkig was, mijn eigen behoeften kende, daar stond ik niet bij stil.  Ik was de hele dag bezig met voldoen aan het beeld. Veel piekeren.  Passen in het plaatje.  De angst om er niet bij te horen zat er diep in, zonder er echt bewust van te zijn.  Daar iets aan doen was uiteindelijk de uitweg uit een vicieuze cirkel waar ik in zat.  Zelfcompassie, ontdekken hoe vervreemd ik was van mezelf, hoe ik steeds bezig was met erkenning en bevestiging krijgen van buiten. Hoe bang om het te verliezen.  Dat had ik allemaal niet zo door hoor, ik vond mezelf een heel stoer mens.  

Stoppen met drinken zodat ik me niet meer hoef te  schamen, aan mezelf denken in de meest vreselijke toestanden werkt gek genoeg niet bij mij. Dat komt omdat het zo streng is, zo niet liefdevol naar mezelf.  Ik doe het dan eigenlijk weer zodat anderen me een braaf kind vinden. Daar zit juist de pijn en alcohol maakt dat ik die niet hoef te voelen.  Dan krijg ik mijn dopamine zomaar, zonder eerst aan allerlei voorwaarden te hoeven voldoen.  Nooit goed genoeg. 

Ik vind het heel fijn dat ik niet meer wakker word in schaamte.  Maar dat is bijvangst.  

 

[Evelin]

@Etty

Fijne uitleg, het bevestigd een hoop.

Ik denk dat het inderdaad belangrijk is om eens goed mezelf te leren kennen en dus eerlijk moet zijn over mijn onzekerheden.

Heel veel mensen zijn onder de indruk van mijn zekere voorkomen. Mensen complimenteren me vaak en willen vaak ook zo in het leven staan zoals ik doe. Het verbaast me wel eens dat mijn beste vrienden, familie en zelfs mijn man denken dat ik alles zo goed op een rijtje en onder controle heb. Zelfs als ik zeg dat dit niet zo is, vinden ze het zo sterk dat ik ervoor uitkom en zijn ze onder de indruk van mijn zelf kennis.

Misschien ben ik helemaal niet zo zeker als iedereen (en ikzelf) denkt. Die schaamte komt zoals je schreef natuurlijk vanuit onzekerheid. 

Weer stof tot nadenken....

[garfield076]

13 uur geleden zei Etty:

Welkom @Evelin,

Ik herken je drinkpatroon, geen rem over het drinken en dan ook niet over mijn emoties.  En die vreselijke schaamte. 

Zolang  ik me schaamde was het supereenvoudig om niet te drinken.  Onder schaamte zit ook een angst om er niet meer bij te horen, om te worden buitengesloten.  Maar als ik iedereen die getuige was geweest weer onder ogen was gekomen en ze deden vriendelijk of neutraal, dan was die angst weg.  Eigenlijk voelde ik me zelfs meer geaccepteerd dan ervóór, want ik mag kennelijk fouten maken. Weg motivatie om iets te doen aan mijn probleem.  Kop kon weer in het zand. 

In onze schaamte overdrijven we de gevolgen vreselijk, vanwege die angst.  Maar uiteindelijk doet het wel iets in je relaties.  En wat dat precies is, dat krijg je niet zo gauw te horen. Hoeft ook niet altijd een probleem te zijn.  Niet iedereen begrijpt het even goed, dat we geen controle hebben, lelijk gaan doen, gaan paaldansen met een vlaggemast, oeverloos over onszelf lullen enz.  Mensen die zelf geen probleem hebben met alcohol, mensen die zijn gekwetst in relatie tot alcohol zullen er weer heel anders tegenaan kijken dan wij hier. 

Mijn gedachte hierover is  dat mensen zoals ik die gebukt gaan onder schaamte na een drinkgelag vaak teveel naar zichzelf kijken door de ogen van anderen. En zich in hun dagelijks leven veel te veel aanpassen aan dat vermeende beeld dat anderen van ze hebben.  Je straalbezopen presenteren met alles wat je in het dagelijks leven zo zorgvuldig probeert te verbergen word in één klap teniet gedaan.  

Zolang het er voor de buitenwereld uitzag alsof ik oké was, succes had, gelukkig was, dan was het goed.  Of ik echt gelukkig was, mijn eigen behoeften kende, daar stond ik niet bij stil.  Ik was de hele dag bezig met voldoen aan het beeld. Veel piekeren.  Passen in het plaatje.  De angst om er niet bij te horen zat er diep in, zonder er echt bewust van te zijn.  Daar iets aan doen was uiteindelijk de uitweg uit een vicieuze cirkel waar ik in zat.  Zelfcompassie, ontdekken hoe vervreemd ik was van mezelf, hoe ik steeds bezig was met erkenning en bevestiging krijgen van buiten. Hoe bang om het te verliezen.  Dat had ik allemaal niet zo door hoor, ik vond mezelf een heel stoer mens.  

Stoppen met drinken zodat ik me niet meer hoef te  schamen, aan mezelf denken in de meest vreselijke toestanden werkt gek genoeg niet bij mij. Dat komt omdat het zo streng is, zo niet liefdevol naar mezelf.  Ik doe het dan eigenlijk weer zodat anderen me een braaf kind vinden. Daar zit juist de pijn en alcohol maakt dat ik die niet hoef te voelen.  Dan krijg ik mijn dopamine zomaar, zonder eerst aan allerlei voorwaarden te hoeven voldoen.  Nooit goed genoeg. 

Ik vind het heel fijn dat ik niet meer wakker word in schaamte.  Maar dat is bijvangst.  

 

@Evelin sorry dat ik jouw topic kaap om te reageren op @Etty. Maar het raakt me.

Zit hier nu in de Spaanse hitte keihard door het proces heen te gaan dat Etty beschrijft. Heb altijd al last van fomo en willen voldoen aan "de perfecte vakantie".  Dat mooie baaitje, snorkelen tussen de vissen, lekker bbq'en, verse vis eten in een idyllisch haventje. Voorheen kon ik dat nog enigszins dempen met drank en werd het even ontspannen. Althans, zo leek het. Nu zit ik op de veranda aan een Fanta limón. En we gaan al die dingen ook nog wel doen. Ben alleen ontzettend onrustig in mijn hoofd.

De mooie bijvangst is dan wel weer dat ik iedere ochtend begin met hardlopen en/of een flink stuk zwemmen in zee. Heerlijk zonder kater.

[Etty]

@garfield076 Op vakantie kom je dat heel erg tegen is ook mijn ervaring.  Zijn we normaal gewend om in de toekomst te leven, van moment naar moment, plaatje naar plaatje, op vakantie hoor je te genieten, dat is een harde wet. Van elk moment.   Je mag je niet even waardeloos of ongemakkelijk voelen.   Maar het ongemak laat zich eigenlijk veel vaker voelen, omdat we allerlei momenten van ontspanning hebben gecreëerd waar we ons geen raad mee weten omdat we dan direct geconfronteerd worden met die verstopte overtuiging: dat we in de kern waardeloos zijn.  En dat dekken we doorgaans af met van anderen horen dat we dat niet zijn.   Zelf zijn we daar niet toe in staat.  Alles moet van buiten komen.  En dat klopt niet, we zijn zelf heel goed in staat om vanuit een intrinsieke motivatie te leven zonder toestemming van anderen, we hebben dat alleen niet nog geleerd.