PTSS en alcohol

[Jaap]

Of was het deze Monster waar alles nog staat.

[Monster]

uh, ff checke

[Monster]

inderdaad, Moderator kan die andere "PTSS en alcohol" verwijderd worden? Zo raken we in de war.................

[An]

Inmiddels heel wat maanden verder.

Bij de GGZ kwam ik er niet.

zowiezo wachtlijsten van eeuwen.

Maar maatschappelijk werk helpt me enorm goed!!

Wat een professionaliteit zit daar.

En vooral ' menselijk', je bent daar een mens.

Ook nog eens zonder kosten!

Ik ga met sprongen vooruit. En dan zonder drank, nul komma nul.

Ik zie de toekomst weer zitten.

[Monster]

An, fantastisch!!

[Monster]

2 dagen geleden heb ik alles opgeschreven wat ik aan niemand durf te vertellen, en waar ik eigenlijk niet meer aan wil denken. (Ik merkte dat ik graag wil vluchten en nu ik geen drank meer heb was ik vaak zoekende.) Ik heb er 4 uur over gedaan en ik vond het niet leuk om te doen maar het leek me nodig. Toen ging ik het "met de handen op mijn rug" overnieuw lezen (ik wilde het ongecensureerd houden) en wat schrok ik!! Ik weet nog niet of het gaat helpen; ik weet alleen nog dat ik die nacht mijn bed niet gezien heb. Ik wilde huilen want dat leek mij helpend. Maar ik zat te veel in mijn hoofd en genezen gebeurt 30 cm lager. Dus gebeurde er niets. Gemiste kans? Ik hoop het niet. Ik ben mij bewust van het feit dat de Therapie Traumaverwerking mij kennelijk te langzaam gaat. Maar dit draadje gaat over PTSS en niet over Ongeduld.

[Skip]

Dwars door de pijn heen is volgens mij de enige manier. Knap monster om dit aan te gaan zo helder als maar mogelijk.

Een groot compliment waard!

[kruidenthee67]

Wow...

[An]

Ja wow, ... dwars door de pijn heen, voel het maar....... dat heb ik ook moeten leren. 

[blondie6173]

Herkenbaar, vooral dat ongeduld.

[Monster]

Even een update. Afgelopen periode heb ik EMDR ondergaan als onderdeel van de behandeling van PTSS. Thuis heb ik niet stil gezeten. Ik heb al geschreven dat ik ging schrijven waar ik niet over na wou denken. Schrijven is therapeutisch dus ik ben vaker gaan schrijven. Een keertje wilde ik Boosheid ophalen want ik had al te vaak gehoord dat ik vol boosheid zat. Mwoah, leek me wel meevallen, ik zou niet weten waar ik nu nog........................................STOP.

 

Nou, dat lukte dus vééééél te goed. Ik was zo verschrikkelijk boos, ZO BOOS, dat het me werkelijk nog meeviel dat de adem die mijn mond verliet niet gifgroen was! Ik vroeg me af of ik mijn servies al zat was, maar och, die heb ik zo secuur bij de kringloop bij elkaar gescharreld; dat was geen optie.

Ik heb geen boksbal dus mijn motor of racefiets bleven over. 

Na het fietsen kwam manlief thuis na een weekje vakantie, nietsvermoedend. Ik zal de details besparen, maar volstaan met de vermelding dat wij niet geheel op dezelfde frequentie zaten. 

Waarom meld ik dit nou.

Afgelopen week was de kwestie op de dagdraad: moet je emotie opkroppen of delen? Moet het er uit of moet je het uitzitten?

PTSS therapeuten kiezen voor het er uit gooien, delen hoeft niet maar emotie is energie en die moet er uit. Anders keert die energie zich tegen de drager. Dus sport of schreeuw of huil of doe iets zolang je het nodig vindt................. Mijn toevoeging: zorg dat je tot vér na de oefening verzekerd bent van Het-Rijk-Alleen.

 

Iemand meldde dat de emotie uitzitten een oefening in zelfbeheersing zou kunnen zijn (mijn vrije vertaling), dat is dus een compleet andere insteek. 

 

Ik ga niet zeggen dat PTSS anders behandeld moet worden dan andere onverwerkte emoties, maar ik ben wel geschrokken hoeveel boosheid en verdriet in een mens kan huizen dat er van de drager niet uit mag. Jaren lang niet. En dat de hoeveelheid dus niet slinkt tot nul of weinig genoeg om er niet meer over te zeuren. Ik had heel veel weerstand om bij een psycholoog een boekje open te doen. Om na al die jaren alles weer op te halen, oude wonden open te krabben en kijken of er nog wat te janken valt. En gehoord willen worden. En geloofd willen worden. Bah.

Toch ben ik begonnen omdat bij het werken aan zelfrespect en eigenwaarde er onoverkomelijk stinkende wonden bleken te bestaan. Zodra ik de kans heb dan ga ik schrijvend recht op die wonden af en het draait telkens uit op óf boosheid, óf verdriet. Dit klinkt niet stoer en het is niet leuk. Maar het moet want ik weet geen andere manier om er van af te komen. 

 

Dus als je komende tijd een vrouw als een malle op haar racefietsie ziet gaan, verbeten kop enzo dan bestaat de kans dat je Monster tegenkwam in levende lijve.

[ProudMary]

Ik ben onder de indruk van je verhaal Monster.

[ProudMary]

En van je aanpak.

[Monster]

PTSS was voor mij toch wel de oorzaak om te vluchten in alcohol. Door de jarenlange traumata is de eigenwaarde onder het nulpunt gezakt. De lage eigenwaarde (en dat leerde ik niet op therapie, maar hier volgt mijn persoonlijke mening) ging ik me schamen voor mijzelf. Ik was niets, ik zou niets worden. Geen zelfrespect, geen zelfvertrouwen en geen eigenwaarde. Zo kon ik niet leven. Ik zou bewijzen dat ik wél iemand was! Ik zou bewijzen dat ik wél iets kon worden. Ik liet mij niet op de kop zitten. Ik zou respect afdwingen door mijn prestaties! 

Maar dan moest ik wel:.....................

................

..................

Ik moest veel van mijzelf. Ik moest alles kunnen. Ik moest alles áánkunnen. 

 

Afijn, de interne criticus, de dictator was geboren geworden.

Ik werd hard, hard voor mezelf, hard voor anderen. Veeleisend. 

Ik had dit pas door toen ik, in herstel, mij ging verdiepen in co-dependency (vaak de wederhelft van een alcoholist) en in die verdieping het fenomeen counter-dependent tegenkwam.

Ai. Ik las mezelf. Dat harde. Geen hulp willen. ALLES ZELF KUNNEN. 

Alles.

Zelf.

Kunnen.

 

Ik wilde wel es vrijaf van dat regime, dus ik zocht behalve de vlucht voor nare emoties vanwege de PTSS, ook een pauze van mijn eigen regime in alcohol.

 

Achteraf snap ik dat meerdere behandelaren tegen me zeiden dat zij met mijn levensstijl óók zeker een verslaving genomen zouden hebben.

Dat leek mij meehuilen met de wolven in het bos. Toen. Nu snap ik dat beter.

Hiermee praat ik alcoholmisbruik niet goed, hiermee wil ik juist aangeven dat alleen met alcohol stoppen totaal zinloos is als de onderliggende PTSS niet grondig wordt aangepakt. Tenminste ik bespeurde bij mijzelf heel veel zoeken, zoeken naar een vervangende verslaving zonder dat ik mij bewust was waar ik voor vluchtte. My 2 cents.

[Kastanje]

Monster,

Met diepe bewondering en respect heb ik je stukken gelezen.

Ik herken veel in wat je schrijft. vooral over die boosheid die een mens in zich kan hebben.

Wat mij hielp is met een mattenklopper op een stel kussens slaan en hier dan ook geluid bij maken. Was zo fijn om te doen. Of een handdoek pakken en die kapot willen draaien, wringen.

Zonder rem boos kunnen zijn en ook zonder de kans om iemand te beschadigen. Mijn boosheid heeft er helemaal mogen zijn. En uit ervaring kan ik je zeggen dat die boosheid dan minder wordt.

Het fietsen is ook een advies geweest van mijn huidige therapeut. Het liefste doe ik dat tegen de wind in, en maar stampen op die pedalen.

Ik ben aan mening dat emoties de ruimte moeten hebben, maar ook dat ik er niet in moet blijven hangen. Ik heb een therapeut gehad die me maar naar die boosheid wilde brengen, ik deed dat dan om haar te plezieren, maar het verliest dan zijn functie. Het is op een gegeven moment ook klaar en moet ik verder in mijn huidige leven en dan is loslaten en er niet in duiken aan de orde. Althans zo was het voor mij.

❤

[lady jane]

en zo is het proces weer voor ieder anders,

ik mocht ooit trelefoonboeken verscheuren, heerlijk!

de mattenklopper, bokshandschoenen, worstelen,

door 4 mensen op de grond gedrukt en me vrij vechten,

nog beter, want mijn boosheid was tegen mensen gericht.

Alles onder veilige begeleiding. Want wat bleek ik sterk.

Onder de boosheid zat verdriet, maar ook angst. Pure doodsangst.

Vele therapievormen gehad, maar de lichaamsgerichte psychotherapie

en later sjamanisme en mindfulness, hielpen mij het beste.

En ook dan, de therapeut was soms belangrijker dan de methode,

want zonder vertrouwen, kon ik me niet (over)geven.

Pas na het stoppen met drinken vielen de subtiele dingen op hun plek

en kon het echte integreren en verwerken beginnen.

Mijn weg was lang, maar dat was de weg omlaag ook geweest.

En ik ben een laatbloeier.

Maar mijn nieuwe pad loopt goed en stevig.

Nu achteraf, kan ik zien dat het niet anders kon, inclusief de drank.

 

Monster, jouw nick is niet zomaar gekozen, na jouw gevechten

wordt er hopelijk een nieuwe nick geboren in jouw ziel.

[Kastanje]

Jane: ook voor mij geld dat integratie en verwerking pas plaats konden vinden na het stoppen met drinken.

Dank je voor het delen van jouw proces. Het raakt me omdat het zo herkenbaar is.

Je bent een mooi mens ❤

10 augustus 2014 bewerkt door Kastanje

[Monster]

Dank.

 

Lady Jane, de nick is niet zomaar gekozen. Maar doe me een plezier, google op Ducati Monster  -afbeeldingen- en je krijgt brommers waar ik gek van ben. Klein, sterk, lastig te hanteren en een lawáái! Dan heb je eigenlijk de technische versie van deze meid gezien. 

[lady jane]

de zin: zonder De Monster

was de Ducati al lang ter ziele gegaan:

dat geeft een andere kijk op jouw nick

(Iron lady)

10 augustus 2014 bewerkt door lady jane

[Monster]

on topic - update

Sinds vanmiddag weet ik weer es goed hoe onrust gaat naar trek wat ontaardt in een heleboel koffie en peuken.

Vanochtend was traumaverwerking , wat vorige week vooral walging enz opleverde (ik snap dat mensen willen overgeven; niet om niet aan te komen maar voor het overgeven zélf) en deze week bleef ik steken bij Vernedering. Bij het onderwerp voel ik me duizelig worden en vanuit de verte komt er iets wat stinkt naar schaamte. Ik werd misselijk.  Waarom moet dat nou hier?

Dit draadje gaat over PTSS en alcohol. Alcohol is om te vluchten een heel fijn transportmedium. 

PTSS maakt bij sommigen dat er grote behoefte is aan vluchten.

Vluchten voor :

1. Bah, bah.

2. Ik wil niet weten en ik wil dit niet voelen.

3. Bah, ik word misselijk als ik aan mijzelf denk.

4. Boos zou ik snappen, bang ook maar bedroefd en bang samen is niet wat ik nu zoek. Bah.

 

Vanmiddag was ik EEN en AL onrust. Ik wilde weg, niet voelen. Bah. 

Dus (if you want to use, use the phone) heb ik mijn maatje opgebeld en alles eerlijk verteld.

" Ik wil best mijn 'kelder' schoonmaken, maar dan moet je me wel een soppie meegeven!" Na een half uur praten was de onrust weg, het beltegoed op...................................................... en ik nog steeds misselijk. 

Dit is even niet de leukste fase. Er staat geen beloning in het vooruitzicht, hooguit een einde aan de wens om te vluchten. Hoe vaak ik al verbeten gedacht heb: "Ik mag hopen dat dit het allemaal waard is, kosten-baten-analyse lijkt nog nergens op." Al weet ik ook wel dat verwerken geen sinterklaasfeestje is, hopelijk kan ik dit stukje es glimlachend teruglezen en bedenken: "Ja, das war einmal." 

[blondie6173]

Gevonden waar ik naar zocht...

Monster!

Dit dringt heel diep binnen bij mij.

Pfff...

[huttula]

Monster...dat van boosheid en verdriet

Zijn dat ook niet de gevoelens die we hebben verzopen..onderdrukt

Waar we nu last van hebben...

Hebben wij uberhaupt wel geleerd om met gevoelens om te gaan (opvoeding )

Mooi om te lezen hoe je bezig bent..volg je graag

[Monster]

PTSS en de grondige aanpak waar ik een paar postings geleden zelf om vroeg:

 

Allereerst moet ik mijn mening herzien. Ik heb geschreven dat schaamte en lage eigenwaarde ontstaat door jarenlang vernederd worden. Ik denk dat ik oorzaak / gevolg niet zo mag stellen. Ik denk nu dat een onveilige leefomgeving een lage eigenwaarde kan veroorzaken en dat daarná iedere vernedering een bevestiging is.

Iedere vernedering zal de schaamte toe doen nemen, maar de schaamte was er al. Dit is belangrijk voor mij omdat ik niet wil wijzen naar schuldige mensen, in de slachtofferrol gekropen.

Er zijn mensen die zich meer of minder schamen voor wie ze zijn. Of voor hun hele mens-zijn. Schamen voor onhandig gedrag of uiterlijke kenmerken laat ik hier buiten beschouwing, het gaat wat dieper dan het niveau van ego.

Mensen die trauma langdurig hebben ondergaan zonder iets te doen om het te laten stoppen, gaan zich heel erg schamen. Dit geldt heel erg voor mij. Er kwam ronduit zelfhaat.

Ik denk dat automutilatie óók kan ontstaan uit zelfhaat. Professionele hulpverleners zullen het fijne er wel van weten, ik weet dat niet. Ik denk wél dat drankmisbruik, het misbruiken van eten of een andere manier van misbruik van eigen lichaam allemaal voort kan komen uit zelfhaat.

 

Van de week zei éérst mijn maatje, en later de bedrijfsarts en collega's dat ik es wat zachter moet zijn voor mijzelf. Eigenlijk houd ik niet van gepamper. Voor je het weet zwelg ik lekker rond in een slachtofferrol zonder dat ik het door heb. Maar met bovenstaande in gedachten ben ik per gisteren serieus werk gaan maken van de goed bedoelde adviezen. Ik wil mijn schaamte om hoe ik ben aanpakken. Ik wil waarmaken wat ik steeds roep: iedereen is alle moeite waard, ook ik. Ik wil al die moeite doen, want dan word ik steeds mooier en fijner mens. 

 

Ergens schreef ik dat stoppen met drinken geen zin heeft als ik de PTSS niet aanpak. Daar raak ik van doordrongen ook al is het niet fijn om zonder muur van trots en hardheid en zonder roes en zonder vluchtroute recht op een plek af te lopen waar ik niet wil zijn. Eigenlijk schaam ik mij voor mijn zelfhaat. Toch is het beter om het open te gooien dan het geheim te laten groeien in het donker. 

[Yogajuf]

Wow... Wat een indrukwekkende inzichten. En zo goed beschreven. Ik ga dit draadje eens helemaal lezen. Thanks Monster. En fijn dat het vandaag beter gaat.

[Skip]

Mooi verwoord Monster.

En " dan word ik een mooier mens" = dan word ik een NOG mooier mens

Dank voor het delen Monster. Ik leer hier ook van

❤️