Ik spring!

[Kado]

Waar begin ik? 

Hallo, ik ben een 40-jarige alleenstaande mama met 2 kinderen in co-ouderschap. 

De laatste 3 jaren heb ik me volledig laten zakken in m'n diepste dal, waarvan ik niet wist waar de bodem was en of er überhaupt een bodem was (weet ik nog steeds niet)... Ik ben ook een hele tijd in deze diepte gebleven. Bewust,... met behulp van een therapeute (gestalttherapie)... Zij was degene die me aanmoedigde om niet meer te vechten, om te bekijken wat er is, zonder oordelen/denken,... aanvaarden en vooral voelen, voelen en nog eens voelen... Ik heb intussen geleerd om veel minder na te denken, te overdenken, te zoeken naar oplossingen/theorieën,... De grootste wijsheden en de diepste boodschappen komen vanuit m'n lijf en niet vanuit m'n hoofdje... Bij m'n lijf blijven betekent ook in het hier en nu vertoeven. 

M'n therapeute moedigde me aan om bij duisternis/pijn/angst/boosheid te blijven, er aandacht aan te geven in plaats van weg te willen lopen... En raar maar waar... Telkens opnieuw kwam er een grote verlichting van diepe pijn, woede of verdriet... Dit alles was natuurlijk een lang, moeilijk en heel pijnlijk traject... En ik ben er nog niet. Ik geloof dat dit levenslang blijven oefenen is, blijven groeien... 

Af en toe bracht ik m'n alcoholgebruik (misbruik) aan in de therapie, maar daar had m'n therapeute weinig intresse in, tenzij ik het zelf nodig vond om hierbij stil te staan samen met haar. Voor haar was m'n alcoholgebruik een detail of een gevolg/symptoom en ze bleef gefocust op m'n diepere lagen.

Ik was een ferme binch drinker 's avonds... Hoe ik het deed of zo lang kon volhouden snap ik niet... Ik bleef in staat om te blijven werken en te zorgen voor m'n kindjes (wel in mindere mate natuurlijk)...al de rest verwaarloosde ik ferm.

In die drie jaar vertelde ik haar 2 maal dat ik klaar was met roken en alcohol. Telkens liet ze me weten dat ik niet geloofwaardig klonk... vanuit onechte redenen vertrok (angst voor m'n gezondheid, m'n kindjes, het beu was zo af te zien...) Ik snapte wel waarop ze doelde: zelfliefde, verlangens, mezelf...

Intussen ben ik gelukkig al een eind verder en ken ik terug momenten van vreugde, ik kan terug genieten, ken ik rust en weet hoe ik rust kan bekomen etc etc... Ik voel terug emoties... Ik ben dankbaar geworden, ook voor duisternis/pijn/frustratie, want zonder donker bestaat er geen licht, zonder verdriet bestaat geen vreugde, 'haat' en liefde, zwaarte en lichtheid ... 

Onlangs kreeg ik een financiële dobber. M'n wagen heeft het onverwachts begeven en ik heb de centjes niet om meteen al een andere aan te kopen. Deze tegenslag heeft me in een versnelling gebracht om m'n leven terug op te bouwen. Niet meer 'morgen', maar wel 'nu'! Ik voel me gemotiveerd om op allerlei gebieden te zorgen voor mezelf, te leven naar waar ik verlang... Een auto kunnen aankopen lijkt misschien een hoofddoel, maar voor mij is het dit niet zo zeer. Ik verlang al lang om terug bewust te leven... om m'n inkomsten en uitgaven bij te houden om te kunnen sparen, want ik doe dit graag (soort sport voor me)... Om organisatie in m'n leven en huishouden te brengen... Een thuis te maken van m'n huis... Rust en ruimte te creëren... Terug actief op de fiets waar ik zooo van geniet... Actiever leven op verschillende vlakken... Gewicht te verliezen... etc etc...

Het brengt me in een stroomversnelling om NU te starten met het ondernemen van dingen die me gelukkig maken... Die m'n hart blij maken, laat genieten... M'n hart heeft intussen een naam gekregen: 'Médard'... Ik kan nu herkennen wanneer Médard blij, boos, verdrietig of bang is of wanneer Médard liefde, dankbaarheid voelt, etc ... Médard en m'n lijf zijn maatstaven geworden om dicht bij mezelf te staan (in het hier en nu) en Médard toont me wat ik wil en wat ik nodig heb. In m'n buik en bekken voel ik leven, energie en goesting opborrelen bij deze nieuwe start... Weliswaar met een klein hartje nog... Want deze nieuwe stapjes gaan natuurlijk gepaard met lichte angst en onzekerheid... Wat ik nu ook niet negeer... In volle bewustzijn maak ik NU die sprong.

Het klinkt misschien allemaal melig als ik over m'n lijf als maatstaf schrijf, maar voor mij is dit effectief een grote hulp en steun. 

 

11 juni 2023 bewerkt door Kado

[Donder]

Nou ja zeg! Niemand van de dames die zich herkent in het verhaal? 

Succes met je streven. 

[Kado]

Ik geloof dat het een te optimistisch verhaal is 

Als ik m'n nare herinneringen beschrijf van alcohol zal er waarschijnlijk meer herkenning zijn 

Misschien doe ik dit ook eens, volledig met de billen bloot. Zodanig dat ik nooit meer vergeet hoe dit leven was. 

 

[SoberMummy]

Ik vindt het een mooi beschreven verhaal @kado! 

Voor mij persoonlijk weinig herkenning @Donder maar dat maakt voor mij niet uit. we hebben hier allemaal hetzelfde doel gelukkig  

Vooral lekker blijven schrijven! 
en veel wijsheid en sterkte met het laten staan van de alcohol ! 

[Kado]

Ok... Nare herinneringen en m'n wegglijden in m'n diep dal, zodanig dat ik het nooit meer vergeet: 

- Eigenlijk heb ik een probleem met alcohol van sinds ik het leerde kennen. Op 14 jarige leeftijd. Ik heb nooit een rem gekend, altijd drinken met als doel om in die roes te vertoeven. Mijn eerste ervaring was meteen: passoa/pissang + bier drinken tot ik het lekker vond en om af te sluiten appeljenever. Gevolg: thuis in bed beland, kotsen tijdens m'n slaap zonder wakker te worden. Nooit heb ik nog appeljenever gedronken. 

- Tijdens m'n studententijd enkele nummertjes zoals: op een fuif ladderzat, had frisse lucht nodig (na een kotsje) om te bekomen met als gevolg: in lichte kledij, nat van het zweet, in de sneeuw gaan liggen en in slaap gevallen... Tot ze me vonden en meesleurden naar binnen. Niet meer op m'n benen kunnen staan en een rustig plekje zocht om te zitten... Het dichtstbijzijnde was een plekje op de grond, leunend tegen een gigantisch grote box waaruit de muziek knalde. 

- Als ik zat ben, praat ik altijd met een grote dubbele tong! Beschamend! En er gebeurt ook iets raars met m'n ogen. Precies alsof ze verzakken... M'n linkeroog hangt precies lager dan m'n rechter en is ook opvallend veel kleiner dan m'n rechter... Hahaha, en me maar mooi opmaken voor het uitgaan.

- Tijdens studententijd ging ik ieder weekend naar lokale fuifjes... Drinken en dansen... Dit vond ik nog ok... Door het dansen leek ik precies beter 'nuchter'... Na het afstuderen gingen we vaker naar de kroeg of drankpartijtjes bij elkaar thuis... Waar het meer rond de 'gezellige babbels' draaide... Daar herinner ik me vooral m'n dubbele tong en 'filosofische' gesprekken willen voeren ofwel werd ik vaak helemaal stil in de groep... Praten en drinken gaan voor mij precies niet goed samen... in nuchtere toestand vind ik converseren in groep sowieso al moeilijk, laat staan dronken, dan heb ik daar niets aan en zit ik er maar in stilte bij (grijze muis), het ene na het andere drankje binnenkappen en me settelen in een luisterende glimlachende modus... Daarnaast kende ik natuurlijk ook regelmatig kotsen of beschamende plassituaties (zoals in het mannen urinoir plassen omdat het té dringend was, in of op m'n broek plassen)... Grote katers en mottig opstaan.

 

Rond m'n 26ste ging ik me settelen en samenwonen met hubbie, huisje verbouwen, kindjes krijgen, voltijds werken... en herinner ik me vooral: 

- Steeds meer apathisch als ik alcohol dronk. Met alcohol op word ik écht lui en wordt alles een grote inspanning... Maar ik gaf er niet aan toe. Ik bleef actief om perfect te willen zijn, want ik had iemand/iets om voor te zorgen, waar ik een goeie indruk wou bij maken, iemand waarvan ik liefde verlangde (behoefte)... Gelukkig dronken we niet dagelijks... Nu besef ik m'n rare onbewuste kronkels waarmee ik opgegroeid werd. Ik kende enkel voorwaardelijke liefde, daardoor wou ik altijd het perfecte vrouwtje zijn, perfecte mama, de perfecte gastvrouw, perfect op m'n werk... mezelf wegcijferen, een masker opzetten, daar was ik goed in... Bérgen heb ik verzet, zelfs óók met alcohol op... Hoe vaak kreeg ik de opmerking niet van vriendinnen: 'ik zou niet kunnen wat jij allemaal doet' of: 'sterke madam ben je'... Ik bleef maar doorgaan, ik vond het normaal om 'perfect' te moeten zijn... Ik was uiteindelijk mezelf compleet verloren... Ik leefde met een grote leegte in mezelf, kon steeds minder oprecht genieten, kroop steeds meer in m'n schulp... Automatische piloot... Dat was een patroon/gevoel waarmee ik m'n ganse leven strubbelde... Alcohol gaf me enigszins rust... Het verdoofde me, de pijn van m'n leegte... Met alcohol op verdween ik steeds meer in m'n eigen innerlijke wereld, in m'n eenzaamheid en door alcohol vluchtte ik weg van die pijn... Het verdoven en tegelijkertijd die leegte was iets wat ik kende, voelde vertrouwd aan... Ik vocht om door te gaan, om zo goed mogelijk te blijven zijn,... Overlevingsmodus... Besefte niet dat ik daardoor steeds meer en meer een schim werd voor m'n omgeving... Ik dacht dat ik een masker op kon blijven houden... Maar dat kon ik niet... M'n hubbie en anderen zagen ook het schim van mezelf (grijze muis) en had het daar lastig mee... Geen communicatie hierover, stilzwijgend hopen dat het overwaait... Dat werkt niet... Integendeel... Ik begon thuis stiekem te drinken in de momenten dat ik alleen was... 

- De geboorte van m'n kindjes zitten verweven in bovenstaand verhaal... Sinds kinderen is die leegte een groot stuk gegroeid en bleef maar groeien... Ik geraakte steeds meer en meer geïsoleerd in mezelf, terwijl ik een innerlijke strijd voerde naar de buitenwereld toe, alles voor m'n kinderen, voor m'n hubbie, vrienden, familie, collega's, voorbijgangers... Ik was het gewoon om alles alleen te doen, ik kende niets anders... In deze tijd werd de strijd zo zwaar dat ik stiekem begon te drinken. 

- ... Scheiding. Ik was niet meer die levendige, energieke vrouw... Hij had intussen een ander energiek vrouwtje gevonden...Alcohol had eigenlijk niets te maken met de scheiding... M'n relatie met alcohol was eerder voor mezelf, alles bleef binnen de perken... 

 

Rond m'n 35ste: alleenstaande met 2 kinderen in co-ouderschap: 

- Een hels traject! Meerdere grote verlies ervaringen op een korte tijd en deze hadden ook weinig tot niets met alcohol te maken, maar eerder met m'n onbewuste patronen die in opstand kwamen. Periode van kwaadheid, woedend, onmacht, hulpeloosheid... Verdriet of pijn voelde ik nog niet, ik kende dit gevoel niet (heb ik later geleerd)

- Ik begon met binch gedrag in de avond wanneer ik thuis kwam na het werk. Meteen heel stevig... ongeveer 3/4 fles rum of 2 flessen wijn... In deze periode heb ik beschamend veel kwaaie berichten/mails verstuurd... Telkens opnieuw als ik dronken was verloor ik m'n rem en stuurde er maar op los... Grote schaamte wanneer ik de berichten nadien herlas... Gelukkig had ik het na de eerste jaren afgeleerd om berichten te versturen in een dronken bui, met uitzonderlijk een uitspatter de laatste jaren.

- onbedoeld in slaap vallen na het werk (ik werkte toen niet meer voltijds), wakker worden en beseffen dat m'n kindjes nog in de crèche zaten... Net voor sluitingstijd, dronken en diep schuldig + beschaamd toekomen in de crèche... Hopend dat ze de drankgeur en m'n gedrag niet zouden opmerken, met een smoes...

- In de nacht in slaap vallen in de zetel en wakker worden in een grote plas urine. 

- Ellenlange telefoongesprekken met familie van m'n ex (die ook dronken waren) om gezamenlijk te klagen over m'n ex. M'n ex was niet alleen naar mij toe veranderd in een arrogante, agressieve verbitterde zak... Ook anderen werden hiermee geconfronteerd... Dus ik had toen deugd en steun (dacht ik) van te lullen over het gedeelde leed ... Gelukkig leerde ik door therapie wat me deugd deed en wat niet... En leerde ik die gesprekken af te blokken. Ik had daar geen deugd van om dat zware gevoel te blijven en te blijven herkauwen. 

- Stomdronken naar de nachtshop rijden om een fles wijn en sigaretten, terwijl m'n kindjes lagen te slapen. Opgejaagd om zo snel mogelijk terug te zijn, hopend dat ik onderweg geen accident tegenkwam, Rode kaken van schaamte in de nachtshop om de fles wijn en sigaretten af te rekenen, gevoel van falen omdat ik mezelf niet kon bedwingen, etc etc... 

- De hoeveelheid lege flessen wegmoffelen met rode kaken. 

- Een dagje ziek melden op het werk, omdat ik te dronken wakker werd, nauwelijks geslapen had en veel te misselijk...

- Het eerste jaar na scheiding begon heel heftig... Ergens heb ik me een tijdje (deels) herpakt en genoot van mijn vrijgezellen leven, uitgaan, nieuwe mensen leren kennen, dating... Ik dronk me vnl in coma als ik alleen thuis was... Ik ben toen in een relatie beland waar ik achteraf nog dieper dan diep ben gezakt. Een veel te lieve man die me onvoorwaardelijk graag zag, alles voor me deed, al m'n sterke en mooie eigenschappen bleef benadrukken, die keek naar me op en zette me op een voetstuk, alles samen wou doen, voor me kookte, verwende, verraste... Veel écht diepe gesprekken... Alles wat ik nooit gewoon was... Het voelde zó verstikkend! Ik voelde me barslecht en begreep niet waarom ik geen verliefde gevoelens voelde voor die man, ik wilde hem zo graag zien, maar m'n gevoel bleef uit en ik kreeg een aversie van hem. Ik kwam niet graag thuis omdat hij aanwezig was... In deze periode begon ik zelfs ín de auto te drinken en op het werk. Ik goot wijn in een petfles, zodat het minder zou opvallen... 

 

Na deze relatie ben ik opnieuw verhuisd, ging ik in therapie (3 jaar op wekelijkse basis) en begon zo aan het pad naar de bodem van m'n dal, om daar een aantal jaar in te blijven onder begeleiding... Om te leren eruit.

- Dagelijks binge drinken. Het ging van 2 flessen wijn per dag naar 3, in het weekend soms meer ... 

- Mezelf verwaarlozen... Alle lak aan hygiëne en gezondheid... Stinken en daar niet om geven... vettig haar, 25 kg in gewicht toenemen... urineverlies,... stinkende kledij iedere dag opnieuw... 2x dezelfde kousen of ondergoed dragen wegens gebrek aan vers... 

- M'n huis was een puinhoop... Geen energie om op te ruimen... 

- Licht in het hoofd op oudergesprekken verschijnen omdat ik niet kon wachten met de eerste glaasjes... Hopend dat ze het niet zouden ruiken of horen in m'n spraak. 

- Dronken met de auto rijden.

- Dromen van een fataal ongeval (zonder andere betrokkenen natuurlijk). Mezelf kapot willen drinken/roken.

- Financiële leegstroom... aan alcohol, comfortfood, sigaretten... gezond eten weggooien omdat ik het liet beschimmelen, betalingen veel te laat in orde brengen waardoor extra administratiekosten,... Voor alles de auto ipv fiets nemen omdat ik geen fut had... Etc etc Naar verschillende supermarkten rijden om niet steeds in dezelfde winkel wijn, enkele pizza's en een 2 liter fles cola te halen (zie dat het opvalt?)

- Mezelf opsluiten in huis na het werk... Letterlijk alle deuren op slot, rolluiken beneden laten... Mensenschuw worden... Angstig zijn wanneer de deurbel ging en doen alsof ik niet thuis was. 

- Slapen en leven in m'n zetel wanneer m'n kindjes hier niet waren. Of als m'n kindjes hier wel waren: in de zetel in slaap vallen, waardoor ze soms te laat in bed lagen. 

- Inconsequente grenzen stellen naar m'n kinderen...

- m'n academisch kwartiertje steeds meer beginnen nemen op het werk... Eerst 5 minuten te laat naar 10 minuten... Gelukkig nergens geen problemen mee gehad door m'n natuurlijke nonchalance en steeds bekwaam was om goed werk te verrichten... Raar maar waar... Mensen bleven me een kei vinden in m'n werk... 

- etc etc... Ik kan het lijstje blijven aanvullen.

- Het klinkt waarschijnlijk niet zo... Maar naar m'n kindjes en m'n werk toe... Bleef ik naar 'behoren' functioneren in m'n overlevingsmodus... Ondanks ik evenveel dronk in de weken dat m'n kindjes hier waren... Toch had ik gelukkig een sterke oerdrang om voor hen te zorgen. Weliswaar heel ver van perfect. 

 

Zoals in m'n eerste bericht van m'n draadje... M'n therapie was zwaar, maar ik wou doorzetten om mezelf te vinden... Ik wou geen cognitieve therapie, ik wou een therapie die ging naar die onbewuste patronen... Dat het zooo zwaar zou worden, had ik niet verwacht, maar het was het waard... stoppen met vechten, alles laten gaan/verloederen en leren wat m'n duisternis/leegte wil vertellen... Onbewuste patronen leren herkennen en inzicht krijgen hierin, inzicht in m'n kindertijd en welke behoeften verwaarloosd werden, leren waaraan ik energie verlies, leeggezogen wordt, waar grenzen liggen,... emoties leren herkennen, toelaten en laten exploderen om een uitweg naar buiten te leiden... Raar maar waar... Emoties leren herkennen en benoemen was nieuw voor me... In contact/verbinding leren komen met vooral mezelf, met m'n kinderen, met alles en iedereen... Verbinding in en met het leven... Daar waar ik van kinds af zo'n behoefte aan had... Daar waar ik nog steeds behoefte aan heb en altijd zal hebben... Ik wou dit niet onbewust doorgeven aan m'n kinderen... 

 

Ik heb nu uitgebreid de tijd genomen om dit neer te schrijven... Dit zal goed voor me zijn in momenten van craving... Of wanneer ik zo lang gestopt ben en twijfel om af en toe een glaasje te kunnen drinken... Nee... Want 1 glaasje lukt niet voor mij... En

ik wil nooit terug naar deze ellende! 

 

[rapilos]

Ach, wat een heftig verhaal @Kado
wat goed dat je dit allemaal opschrijft
ik wens je heel veel succes met gestopt blijven.
en wat goed, dat je al zo hard aan jezelf gewerkt hebt door middels van therapie !
jij komt er vast wel 

[Lonster1]

Ja knap, dat je zo naar de duistere diepte gaat. Met emoties omgaan is volgens mij een uitdaging voor de meesten die veel alcohol drinken. 

Ik heb stukjes van je verhaal gelezen. Goed dat je dat hier zo opschrijft. Dwars erdoorheen, lekker doorgaan zo.

[Alexanderrr]

ZOOOOO herkenbaar! Geen energie, rekeningen te laat betalen, drinken in de auto, sociaal isolement, terugtrekken in mijn eigen werkkamer, slapen in mijn comfortabele bureaustoel, enzovoort enzovoort.

Ik ben vorig najaar in therapie gegaan om van de drank af te komen. Is een tijd gelukt en nog steeds drink ik thuis niet meer, maar als ik op zakenreis ben gaan 's avonds in het hotel de remmen weer los.

Bedankt voor je bijdrage. Je hebt me veel stof tot nadenken gegeven. En succes natuurlijk!