Stap 1 is gezet... Afkicken van benzo's is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb

[Mie]

Hoi

Ik ben nieuw hier. Ik had nooit gedacht dat ik mijn verhaal ooit op een forum zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik alle steun kan gebruiken om er deze keer door te komen. 

Ik ben nu 43, en kamp al meer dan 25 jaar met verschillende verslavingen. Ik ben nu eenmaal zeer verslavingsgevoelig, lol. Mijn hypersensitiviteit zorgt ervoor dat ik steeds op zoek ben naar een manier om de wereld een beetje draaglijk te maken. 

Ik heb mijn eerdere verslavingen (2 jaar alcohol, 10 jaar marihuana, 8 jaar speed, dan enkele jaren clean om opnieuw gedurende 3 jaar te hervallen in mijn speed-verslaving) eigenlijk met relatief weinig problemen kunnen overwinnen, maar de benzo verslaving waar ik momenteel mee kamp is toch wel heel andere koek. 

Ik ben jaren geleden benzo's beginnen gebruiken vanwege mijn speedverslaving. Na 8 jaar te hebben geleefd op een absoluut minimum aan slaap (ik gebruikte speed 24/7), leerde ik dat slaap toch wel heel belangrijk was voor mijn mentale gezondheid (Duh!) en ontdekte ik benzos. Ik ben op een bepaald moment van de ene op de andere dag gestopt met beide, zonder dat dat noemenswaardige problemen opleverde. 

Enkele jaren later herviel ik in de speed verslaving, en nam ik ook weer enorme hoeveelheden benzo's (Temazepam, Dormicum en Lendormine) om alsnog te kunnen slapen. 

In juli 2019 ben ik met alles gestopt - cold turkey, wat makkelijker bleek te zijn dan ik verwacht had. 

Ondertussen ben ik zo ver dat ik een paar keer per jaar, als ik uitga, speed op een recreatieve manier kan gebruiken, zonder dat er achteraf het verlangen is naar meer, en ik kan ook zonder problemen 'nee' zeggen als het mij wordt aangeboden.

Enkele maanden geleden, echter, zijn de benzo's terug  mijn leven binnengeslopen.

 

Even wat context: ik heb de laatste 4 jaar 4 rugoperaties ondergaan, en ben nog steeds herstellende. ik ben al 4 jaar voor het grootste deel aan huis gebonden. Naast mijn partner (die de hele dag uit werken is), zijn mijn katten mijn enige gezelschap. Ze betekenen alles voor me. 

In september of oktober werd één van de katten ziek. Ik maak me al zorgen bij het minste, en op dat moment leefde ik van paniekaanval naar paniekaanval. 

's Avonds in bed lag ik te tobben en te huilen, slapen zat er niet in. 

De Lendormine die ik door mijn huisarts voorgeschreven kreeg hielp niet voldoende, dus greep ik terug naar een middel waarvan ik zeker wist dat het mij zou kunnen laten slapen zonder erover te hoeven nadenken: Dormicum (15mg). Uit mijn vroegere ervaringen met het middel wist ik dat ik daarvan gewoon 'out' viel. 

Al snel was eentje 's avonds niet meer voldoende, dus dat werden er twee. 

Als ik 's morgens te vroeg wakker werd, zag ik zó op tegen die lange dag, dat ik nog eentje (of twee) extra nam om langer te kunnen slapen, zodat ik minder tijd te overbruggen had tot mijn partner thuiskwam van haar werk. 
Nu weet ik dat het waarschijnlijk mijn depressie was die weer de kop op stak.

De laatste 3 maanden voelde ik mij 's middags zo slecht dat ik ook 's middags 2 Dormicums nam om een middagdutje te kunnen doen. (= ik gebruikte dus 60mg tot 90mg/dag + reglematig nog extra Lendormine) - ik realizeer me nu dat ik toen al last had van ontwenningsverschinselen. Ze wegslapen was de enige oplossing.

Het was een vicieuze cirkel: mijn partner wist van niets, dus ik voelde mij niet enkel slecht over het nemen van alle benzo's, maar ook over de oneerlijkheid en de leugens die ermee gepaard gingen. Hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik enkel wou slapen. 

Ongeveer een week geleden besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik wou niet meer liegen, ik wou af van die afhankelijkheid. (Dormicum in die hoeveelheden is trouwens een dure grap. Aangezien ze hier in België niet in tabletvorm te krijgen zijn, kon ik niet anders dan bestellen op shady Nederlandse sites - het was elke keer opnieuw hopen dat ik niet opgelicht werd.)

Dus zondagavond nam ik mijn laatste 2 Dormicums, er ten volste van overtuigd dat ik ook dit weer te boven zou komen. Boy, was I wrong!

Tegen maandagavond voelde ik me slechter dan ik me ooit gevoeld heb. Mijn hele lijf trilde, ik had hartkloppingen, ademhalingsmoeilijkheden (paniekaanval??). In het midden van de nacht kón ik gewoon niet meer. Ik had ondertussen het een en ander opgezocht, and mij gerealiseerd dat alles wat ik voelde 'gewoon' ontwenningsverschijnselen waren. 
Ik heb mijn vriendin wakker gemaakt, en haar alles opgebiecht. 
Ik voelde mij zelfs zo slecht dat ik zelfs geen Dormicum meer durfde nemen, uit angst dat ik het niet zou overleven. 

Ik ben maandag en dinsdag door een hel gegaan. Ik kan zelfs niet beschrijven hoe slecht ik me voelde - ik weet enkel dat ik dit NOOIT meer wil meemaken. 

Dan maar naar de huisdokter gebeld en alles opgebiecht. Gelukkig heb ik het getroffen met mijn huisarts. Ze was heel begrijpend, en heeft zich ontzettend ingezet om een manier te zoeken om me te helpen. Ze nam contact op met een arts die gespecialiseerd is in verslavingen. Die stelde een ziekenhuisopname voor, waar via een infuus zou worden afgebouwd. Dit zou de snelste manier zijn, met de minste ongemakken.

Een ziekenhuisopname zou waarschijnlijk 10 tot 14 dagen duren, afhankelijk van hoe mijn lichaam zou reageren.

Ik zie hier echt tegenop, om een aantal redenen. O.a.

- door de coronacisis is bezoek niet toegelaten, ik zou daar dus de hele tijd geïsoleerd zitten

- hier thuis kan ik doen wat ik wil. Als ik me slecht voel ga ik een wandelingetje maken, doe wat huishoudelijk werk, spendeer wat tijd met de kippetjes + ik kan mijn avonden doorbrengen met mijn vriendin. In het ziekenhuis lijkt het mij moeilijk om afleiding te vinden als ik me slecht voel

- de katten zijn 21 jaar, en aan het sukkelen. Als er iets met hen gebeurt terwijl ik niet thuis ben, vergeef ik het mezelf nooit
 

Mijn huisarts contacteerde een specialist in het ziekenhuis, en gelukkig stelde deze voor dat ik het eerst thuis zou proberen,. Als het niet lukt, kan ik alsnog vragen om opgenomen te worden. 

Ik heb sinds vrijdag een afbouwschema met Diazepam.

Week 1: 45mg Diazepam 's avonds and 45 mg 's ochtends vroeg
Week 2: 40mg 's avonds and 40mg 's ochtends
etc....
Na 10 weken zou ik op 0 moeten zitten

Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm geschrokken ben van de hoeveelheden. Ik heb nooit echt beseft dat het zó erg was.
Weten dat Dormicum in de palliatieve zorg wordt gebruikt, en dat de meeste mensen die dit daar toegediend krijgen sterven van minder dan de helft van de dosis die ik dagelijks nam is een heel creepy idee. 

 

Ik ben dus nu aan dag 2 van mijn Diazepam behandeling. 
Ik neem mijn avond dosis om een uur of 10, en de ochtendosis om een uur of 6, half 7.
Ik heb gelezen dat Diazepam normaal zo'n 8 tot 10 uur werkt, maar meer dan 5 uur slaap achter elkaar zit er nog niet in. 
Gelukkig zorgt het middel ervoor dat ik 's nachts best 3 uur kan wakker liggen (van 3 to 6, bijvoorbeeld) zonder dat ik begin te malen in mijn hoofd. 

Ik heb veel minder ontwenningsverschijnselen (wat waarschijnlijk normaal is met zo'n hoge dosis ), maar de eerste uren na het ontwaken zijn toch moeilijk. Ik probeer bezig te blijven om er niet te veel bij te hoeven stilstaan, maar door mijn rugproblemen (en het hele corona-gedoe) is dat niet altijd even makkelijk.

Ik ben gelukkig overdag niet zo suf als ik verwacht had, maar ik heb wel het gevoel dat ik me door de dag sleep. Vanaf het moment dat mijn vriending thuis is, gaat het goed. Ik heb voldoende afleiding, + ik doe mijn best om haar niet te veel te belasten, en doe me vaak beter voor dan ik me voel. Wat echt helpt, vreemd genoeg. 

Maar ik ben bang.... doodsbang. 
Ik weet echt niet of ik dit 10 weken volhoud (zelfs nu - mijn ontwenningsverschijnselen zijn minimaal, omdat de dosis Diazepam deze week nog gelijk is aan wat ik voordien nam. )
Wat als de dosis volgende week wordt verlaagd? 
Ik wil me nooit meer voelen zoals ik me eerder deze week gevoeld heb - dat zou ik echt niet aan kunnen. 

Ik weet dat mijn bericht lang is, maar het doet me eerlijk gezegd goed dit allemaal even op te schrijven. Naast mijn vriendin en de huisdokter is niemand in mijn omgeving op de hoogte. Binnen enkele dagen zal ik het ook moeten opbiechten aan mijn psychotherapeut.
Ik schaam me dood omdat ik zo stom geweest ben het zo ver te laten komen, dus ik wil mijn vrienden hier het liefst buiten houden.

 Het gevolg is natuurlijk dat ik op weinig plaatsen terecht kan als ik het moeilijk heb. 
Vandaar mijn beslissing om hier even open kaart te spelen. 

Ik vermoed dat sommigen onder jullie ooit ongeveer in dezelfde situatie gezeten hebben, en tenminste begrijpen waar ik mee worstel....

 

 

 

 

10 januari 2021 bewerkt door Mie

[Vechter]

44 minuten geleden zei Mie:

Hoi

Ik ben nieuw hier. Ik had nooit gedacht dat ik mijn verhaal ooit op een forum zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik alle steun kan gebruiken om er deze keer door te komen. 

Ik ben nu 43, en kamp al meer dan 25 jaar met verschillende verslavingen. Ik ben nu eenmaal zeer verslavingsgevoelig, lol. Mijn hypersensitiviteit zorgt ervoor dat ik steeds op zoek ben naar een manier om de wereld een beetje draaglijk te maken. 

Ik heb mijn eerdere verslavingen (2 jaar alcohol, 10 jaar marihuana, 8 jaar speed, dan enkele jaren clean om opnieuw gedurende 3 jaar te hervallen in mijn speed-verslaving) eigenlijk met relatief weinig problemen kunnen overwinnen, maar de benzo verslaving waar ik momenteel mee kamp is toch wel heel andere koek. 

Ik ben jaren geleden benzo's beginnen gebruiken vanwege mijn speedverslaving. Na 8 jaar te hebben geleefd op een absoluut minimum aan slaap (ik gebruikte speed 24/7), leerde ik dat slaap toch wel heel belangrijk was voor mijn mentale gezondheid (Duh!) en ontdekte ik benzos. Ik ben op een bepaald moment van de ene op de andere dag gestopt met beide, zonder dat dat noemenswaardige problemen opleverde. 

Enkele jaren later herviel ik in de speed verslaving, en nam ik ook weer enorme hoeveelheden benzo's (Temazepam, Dormicum en Lendormine) om alsnog te kunnen slapen. 

In juli 2019 ben ik met alles gestopt - cold turkey, wat makkelijker bleek te zijn dan ik verwacht had. 

Ondertussen ben ik zo ver dat ik een paar keer per jaar, als ik uitga, speed op een recreatieve manier kan gebruiken, zonder dat er achteraf het verlangen is naar meer, en ik kan ook zonder problemen 'nee' zeggen als het mij wordt aangeboden.

Enkele maanden geleden, echter, zijn de benzo's terug  mijn leven binnengeslopen.

 

Even wat context: ik heb de laatste 4 jaar 4 rugoperaties ondergaan, en ben nog steeds herstellende. ik ben al 4 jaar voor het grootste deel aan huis gebonden. Naast mijn partner (die de hele dag uit werken is), zijn mijn katten mijn enige gezelschap. Ze betekenen alles voor me. 

In september of oktober werd één van de katten ziek. Ik maak me al zorgen bij het minste, en op dat moment leefde ik van paniekaanval naar paniekaanval. 

's Avonds in bed lag ik te tobben en te huilen, slapen zat er niet in. 

De Lendormine die ik door mijn huisarts voorgeschreven kreeg hielp niet voldoende, dus greep ik terug naar een middel waarvan ik zeker wist dat het mij zou kunnen laten slapen zonder erover te hoeven nadenken: Dormicum (15mg). Uit mijn vroegere ervaringen met het middel wist ik dat ik daarvan gewoon 'out' viel. 

Al snel was eentje 's avonds niet meer voldoende, dus dat werden er twee. 

Als ik 's morgens te vroeg wakker werd, zag ik zó op tegen die lange dag, dat ik nog eentje (of twee) extra nam om langer te kunnen slapen, zodat ik minder tijd te overbruggen had tot mijn partner thuiskwam van haar werk. 
Nu weet ik dat het waarschijnlijk mijn depressie was die weer de kop op stak.

De laatste 3 maanden voelde ik mij 's middags zo slecht dat ik ook 's middags 2 Dormicums nam om een middagdutje te kunnen doen. (= ik gebruikte dus 60mg tot 90mg/dag + reglematig nog extra Lendormine) - ik realizeer me nu dat ik toen al last had van ontwenningsverschinselen. Ze wegslapen was de enige oplossing.

Het was een vicieuze cirkel: mijn partner wist van niets, dus ik voelde mij niet enkel slecht over het nemen van alle benzo's, maar ook over de oneerlijkheid en de leugens die ermee gepaard gingen. Hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik enkel wou slapen. 

Ongeveer een week geleden besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik wou niet meer liegen, ik wou af van die afhankelijkheid. (Dormicum in die hoeveelheden is trouwens een dure grap. Aangezien ze hier in België niet in tabletvorm te krijgen zijn, kon ik niet anders dan bestellen op shady Nederlandse sites - het was elke keer opnieuw hopen dat ik niet opgelicht werd.)

Dus zondagavond nam ik mijn laatste 2 Dormicums, er ten volste van overtuigd dat ik ook dit weer te boven zou komen. Boy, was I wrong!

Tegen maandagavond voelde ik me slechter dan ik me ooit gevoeld heb. Mijn hele lijf trilde, ik had hartkloppingen, ademhalingsmoeilijkheden (paniekaanval??). In het midden van de nacht kón ik gewoon niet meer. Ik had ondertussen het een en ander opgezocht, and mij gerealiseerd dat alles wat ik voelde 'gewoon' ontwenningsverschijnselen waren. 
Ik heb mijn vriendin wakker gemaakt, en haar alles opgebiecht. 
Ik voelde mij zelfs zo slecht dat ik zelfs geen Dormicum meer durfde nemen, uit angst dat ik het niet zou overleven. 

Ik ben maandag en dinsdag door een hel gegaan. Ik kan zelfs niet beschrijven hoe slecht ik me voelde - ik weet enkel dat ik dit NOOIT meer wil meemaken. 

Dan maar naar de huisdokter gebeld en alles opgebiecht. Gelukkig heb ik het getroffen met mijn huisarts. Ze was heel begrijpend, en heeft zich ontzettend ingezet om een manier te zoeken om me te helpen. Ze nam contact op met een arts die gespecialiseerd is in verslavingen. Die stelde een ziekenhuisopname voor, waar via een infuus zou worden afgebouwd. Dit zou de snelste manier zijn, met de minste ongemakken.

Een ziekenhuisopname zou waarschijnlijk 10 tot 14 dagen duren, afhankelijk van hoe mijn lichaam zou reageren.

Ik zie hier echt tegenop, om een aantal redenen. O.a.

- door de coronacisis is bezoek niet toegelaten, ik zou daar dus de hele tijd geïsoleerd zitten

- hier thuis kan ik doen wat ik wil. Als ik me slecht voel ga ik een wandelingetje maken, doe wat huishoudelijk werk, spendeer wat tijd met de kippetjes + ik kan mijn avonden doorbrengen met mijn vriendin. In het ziekenhuis lijkt het mij moeilijk om afleiding te vinden als ik me slecht voel

- de katten zijn 21 jaar, en aan het sukkelen. Als er iets met hen gebeurt terwijl ik niet thuis ben, vergeef ik het mezelf nooit
 

Mijn huisarts contacteerde een specialist in het ziekenhuis, en gelukkig stelde deze voor dat ik het eerst thuis zou proberen,. Als het niet lukt, kan ik alsnog vragen om opgenomen te worden. 

Ik heb sinds vrijdag een afbouwschema met Diazepam.

Week 1: 45mg Diazepam 's avonds and 45 mg 's ochtends vroeg
Week 2: 40mg 's avonds and 40mg 's ochtends
etc....
Na 10 weken zou ik op 0 moeten zitten

Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm geschrokken ben van de hoeveelheden. Ik heb nooit echt beseft dat het zó erg was.
Weten dat Dormicum in de palliatieve zorg wordt gebruikt, en dat de meeste mensen die dit daar toegediend krijgen sterven van minder dan de helft van de dosis die ik dagelijks nam is een heel creepy idee. 

 

Ik ben dus nu aan dag 2 van mijn Diazepam behandeling. 
Ik neem mijn avond dosis om een uur of 10, en de ochtendosis om een uur of 6, half 7.
Ik heb gelezen dat Diazepam normaal zo'n 8 tot 10 uur werkt, maar meer dan 5 uur slaap achter elkaar zit er nog niet in. 
Gelukkig zorgt het middel ervoor dat ik 's nachts best 3 uur kan wakker liggen (van 3 to 6, bijvoorbeeld) zonder dat ik begin te malen in mijn hoofd. 

Ik heb veel minder ontwenningsverschijnselen (wat waarschijnlijk normaal is met zo'n hoge dosis ), maar de eerste uren na het ontwaken zijn toch moeilijk. Ik probeer bezig te blijven om er niet te veel bij te hoeven stilstaan, maar door mijn rugproblemen (en het hele corona-gedoe) is dat niet altijd even makkelijk.

Ik ben gelukkig overdag niet zo suf als ik verwacht had, maar ik heb wel het gevoel dat ik me door de dag sleep. Vanaf het moment dat mijn vriending thuis is, gaat het goed. Ik heb voldoende afleiding, + ik doe mijn best om haar niet te veel te belasten, en doe me vaak beter voor dan ik me voel. Wat echt helpt, vreemd genoeg. 

Maar ik ben bang.... doodsbang. 
Ik weet echt niet of ik dit 10 weken volhoud (zelfs nu - mijn ontwenningsverschijnselen zijn minimaal, omdat de dosis Diazepam deze week nog gelijk is aan wat ik voordien nam. )
Wat als de dosis volgende week wordt verlaagd? 
Ik wil me nooit meer voelen zoals ik me eerder deze week gevoeld heb - dat zou ik echt niet aan kunnen. 

Ik weet dat mijn bericht lang is, maar het doet me eerlijk gezegd goed dit allemaal even op te schrijven. Naast mijn vriendin en de huisdokter is niemand in mijn omgeving op de hoogte. Binnen enkele dagen zal ik het ook moeten opbiechten aan mijn psychotherapeut.
Ik schaam me dood omdat ik zo stom geweest ben het zo ver te laten komen, dus ik wil mijn vrienden hier het liefst buiten houden.

 Het gevolg is natuurlijk dat ik op weinig plaatsen terecht kan als ik het moeilijk heb. 
Vandaar mijn beslissing om hier even open kaart te spelen. 

Ik vermoed dat sommigen onder jullie ooit ongeveer in dezelfde situatie gezeten hebben, en tenminste begrijpen waar ik mee worstel....

 

 

 

 

Welkom,heftig verhaal hoor..goed dat je van alles af wil...ik denk dat je eerst en vooral eerst is Ashton  Manuel beter leest...te vinden op internet .

[Mie]

@Vechter
Bedankt voor de tip.   Ik zoek het op

[Mie]

Op 10-1-2021 om 16:19 zei Vechter:

Welkom,heftig verhaal hoor..goed dat je van alles af wil...ik denk dat je eerst en vooral eerst is Ashton  Manuel beter leest...te vinden op internet .

Ikheb het ondertussen helemaal gelezen, en ben weer een heleboel nuttige informatie rijker. Nogmaals bedankt voor de tip

[Molletje]

Dapper dat je zo uitgebreid je verhaal doet. Medicatie afhankelijkheid (en ook andere middelen) speelt zich zo vaak alleen in je hoofd af. Ik heb zelf net ook de stap genomen om mijn verhaal te doen hier en dat lucht toch een beetje op. Ik kan me goed voorstellen dat je het afbouwen van de diazepam moeilijk vind. Ik hoop voor je dat de ontwenningsverschijnselen meevallen. Ik wens je veel sterkte en succes!

[Loetje]

Hi,

 

ik ben benieuwd of het je gelukt is het afbouwen