Even voorstellen

[Madeleine]

En toen belde mijn vader opeens.

Alles is uitgesproken.

[lady jane]

[huttula]

[earde]

Hi madeleine,

wat een spannend verhaal, en wat een doorzettings vermogen

een aanbieding afslaan, dat is toch een reuze overwinning op jezelf.

ik zou zeggen, een sterker begin kun je niet hebben, en na een tijdje is niet drinken steeds makkelijker.

ik houd het kort want ik zie dat je al heel veel goede antwoorden hebt gehad van mensen die veel beter advies kunnen geven dan ik, ik zit er ook pas een klein maandje.

maar ga vooral door met wat je doet en slapen, ach, een nacht met de ogen open, nadenken over het verleden, kan altijd een keer.

ik neem vaan valdispert nacht, dat maakt het inslapen makkelijk want daar zit melatonine bij (een beetje), dat maakt slaperig.

als het echt moet, doe ik een temazepam, ik beschouw dat als gezonder dan een fles wijn, maar het moet geen nieuwe gewoonte worden

sterkte!!

[Madeleine]

Dank je wel, Earde!

[Madeleine]

Even een update van en voor mezelf.

Na een maand droog te zijn geweest, ben ik aan het rotzooien geslagen. Drinken, omdat het kon. Al snel merkte ik dat mijn lichaam hier absoluut op tegen was. Elke kater was heftiger dan ooit te voren. Het was net of mijn lichaam zei: “Nee, meid, dit gaan we niet opnieuw doen”.

Het is niet zo dat ik dagelijks dronk (en niet de hoeveelheden die ik voorheen dronk), nog steeds niet, want al snel merkte ik dat ik complete roofbouw op mijn lichaam aan het plegen was. Ik heb me dan ook vaak afgevraagd, in de afgelopen weken, hoe ik dit ooit heb kunnen volhouden. Wat was er in mij zo sterk dat ik dag in en dag uit opstond en dat ook nog zonder een echte kater. Hoe heb ik 40u kunnen werken, hoe heb ik alles kunnen doen naast het werk wat ik altijd deed en waarom heb ik nu opeens moeite om na een avond drinken op te staan en mezelf naar de supermarkt te slepen voor meer? Om überhaupt van de bank te komen is nu al een opgave.

Misschien is er geestelijk iets veranderd? Iets in mij dat nu weet dat het nergens voor nodig is, dat drinken? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik mezelf weer moet dwingen om niet te drinken. Want hoe groot mijn katers ook zijn geweest en hoe ik merk dat ik mezelf het echte leven misgun door te drinken, hoe harder het drankduiveltje roept.

Ik moet hem indammen, ik moet mezelf iets gunnen, ik moet mezelf het goede leven gunnen. Dus vandaag is het weer de eerste dag van velen. Het moet gewoon.

[Nadia]

Hoi Madeleine, ik lees je wel vaker en meid, wat ben jij een strijd aan het voeren. Wat een achtbaan aan emoties (die ik ook ken, hoor!). Misschien moet je meer naar de winst kijken, die je al hebt gehaald? Dat is wat ik probeer te doen. Je laat je niet volledig meeslepen, die maand zit al in je broekzak en als je het 1 keer een maand kan, dan kan je het vast ook een tweede keer. Zoiets?

[Madeleine]

Hoi Lydia,

Ik schijn negatiever te tikken, dan ik het eigenlijk bedoel.

Natuurlijk ben ik blij met mijn maand nuchter. Het zegt mij dat ik het kan. En dat geeft mij ook zelfvertrouwen. De katers waren meer dan verschrikkelijk, niets van wat ik ooit heb meegemaakt en dat wil ik echt nooit meer. Maar er blijft ook nog steeds een stemmetje in mijn hoofd dat blijft zeggen dat ik wel wil drinken. Die moet ik de mond snoeren. Dat is ook wat de strijd is.

De datum staat er weer en op naar 1 april.

[Lytse]

Madeleine: op den duur wordt het echt gemakkelijker. Ik spreek uit ervaring!

Hou vol hoor!

Lytse.

[Madeleine]

Het is midden in de nacht en ik kan niet slapen. Ik bedacht me dat ik dan wel iets op mijn telefoon zou kunnen tikken op mijn eigen draad. Maar dat is zoveel moeite en daarnaast had ik ook dorst. Dus de laptop maar weer even aan geslingerd.

Inmiddels kom ik zes maanden op het forum. 6 maanden en 11 dagen om precies te zijn. En wat heb ik toch veel geleerd. Geleerd van jullie. Dat leerproces bestond voornamelijk uit in het begin niets (willen) begrijpen, om vervolgens woorden toch te kunnen/willen plaatsen. Ik kan oprecht zeggen dat ik er soms echt geen snars van snapte, maar dat veel dingen pas later op zijn plaats vielen.

Toen ik hier kwam in oktober dacht ik dat ik er wel zo even zonder kon. Ik had immers 22 jaar zonder geleefd, dus waarom zou ik ergens afhankelijk van zijn? Maar dat bleek nog moeilijker dan verwacht. Er werd daadwerkelijk een strijd in mijn lijf en geest gevoerd, daar waar ik me eigenlijk nooit echt bewust van was geweest. Als ik wilde drinken reed ik naar de supermarkt en eenmaal in de supermarkt haalde ik 'mijn bier'. Dat vond ik ook gewoon mijn recht. Ik vond dat ik recht had op 'mijn bier'. Een ander had vrienden, werk, familie waar ze op terug konden vallen, ik had mijn gezelligheid/ontspanning etc. in 'mijn bier'.

Ik deed mijn eerste poging om te stoppen onder het mom van 'We zullen wel zien waar het schip strandt'. Nooit had ik de intentie om een stopper te worden. Kerst kwam eraan, verjaardagen, het weekend. Ik had werkelijk waar elke smoes klaar om weer te kunnen drinken. En kennelijk leefde ik met de illusie dat als ik ook maar langer dan een week nuchter was, dat ik 'genezen' was.

In Januari veranderde dat. Ik begon met Refusal en dat resulteerde in mijn eerste maand. Ik begon anders naar mijn probleem te kijken. Ik had echt een probleem en alleen met medicatie kon ik stoppen. Maar hoelang wilde ik eigenlijk stoppen? Zat er een eeuwigheid in mijn verhaal? Nee, ook in Januari vond ik het nog niet echt de moeite waard om mijn drank voor eeuwig aan de wilgen te hangen. Dat merkte ikzelf al toen ik begon te sjoemelen met het gebruik van Refusal. Het 'expres' vergeten en dan 'opeens' merken dat er best gedronken kon worden. Tja, dat heeft me genekt.

Mijn tweede poging was heftiger. Opeens begon ik me te beseffen wat ik continu aan het weggooien was. Mijn jongere jaren hebben continu in het teken gestaan van problemen, mijn leven is nooit normaal geweest en ik heb nooit geleefd. Wat had ik een spijt van alle jaren die ik had weggegooid. Wat was ik verdrietig om de strijd die ik continu heb moeten voeren. En wat was ik boos op mezelf. Echt zo boos, dagen en nachten was ik boos op mezelf. Hoe heb ik dit mezelf kunnen aandoen?

En toen was de Refusal op, tijd voor een feestje. Het gekke is dat de eerste keer drinken echt een feest is. Er is geen standaard voor het te vele drinken. Je drinkt gewoon wat je op kan en dat is bijna niets, omdat je het zo gewend bent om niet te drinken. Ik kreeg het bier mijn koelkast niet uit. Ik besloot eerst dat ik het wilde bewaren, voor visite. Kreeg toen grip op het drinken en besloot dat ik het voor mezelf moest bewaren, voor morgen. En toen besefte ik mij opeens; Wow, we zitten al snel in het oude ritme! Wat gaan we morgen doen, bijhalen? Resoluut heb ik de overige zes flesjes in de gootsteen gemikt.... Om de volgende dag toch af te maken waar ik aan begonnen was, door een nieuw kratje te halen in de supermarkt. In no time was het duiveltje terug. En sneller dan waar ik op had kunnen rekenen. Er is een moment van 'geen sloek hebben' (zoals ze dat hier zeggen?) en het moment waarop je meer en meer wilt. En wat was dat moment er snel.

Bijna op het einde van mijn drinken wilde en zou ik bier hebben. De winkel waar ik naartoe had gekund ging alleen om zes uur dicht en ik had geen zin in opstaan. Op internet heb ik uitgezocht of er in een buurdorp nog een winkel open was en dat bleek het geval. De bankrekening bijna leeg, de tank leeg en toch in de auto stappen met het laatste tientje om naar de supermarkt te gaan. Halverwege gaf de tank leeg aan en toen heb ik van de laatste dubbeltjes op de rekening nog een beetje bijgetankt. Al het geld was bedoeld voor de vaste lasten, maar het zou me op dat moment wat. En wie kom ik tegen bij de supermarkt? Mijn ex-schoonfamilie. Ze hebben zo'n hekel aan mij, dat het waarschijnlijk goed uitkwam dat ze me zagen in verlepte kleding, haar dat net niet gestyled was en ik die een kratje in een boodschappentas stopte (jaja, mijn kratjes gaan niet in de hand mee. Nee, die worden verstopt in een boodschappentas).

Twee dagen erna heb ik nog gedronken en toen ben ik weer gestopt. Iemand schreef dat ze een dieptepunt nodig heeft om te kunnen stoppen en ik ben ook continu op zoek naar zo'n dieptepunt als ik wil stoppen. En die vond ik dit keer ook wel weer.

Dit is mijn derde poging. Ik ben een week nuchter. Dit keer ben ik niet boos op mezelf. Ik voel even helemaal niets meer. Ik wilde eigenlijk niet terug aan de Refusal. Door de bijwerkingen, maar ook omdat het bijna Koninginnenacht/dag is. Daar hoort toch een drankje bij? Maar het is net als in wat vroeger het weekend was. Voorheen was zaterdag speciaal, omdat het weekend was en daar drank bij hoorde en ik had nooit kunnen verwachten dat ik nu al zo vaak op een vrijdag ben gestopt. Zaterdag zegt me ook niets meer. Het is gewoon een dag, net als maandag. Koninginnenacht/dag is toch niet minder leuk als ik niet drink? Heb ik de afgelopen nuchtere weken als slecht, minder leuk, ervaren omdat ik nuchter was? Nee, integendeel. Ik vond het heerlijk. En dat is toch wel mijn dank aan Refusal. Want als de pil was geslikt, dan konden de kledingstukken uit en kon ik heerlijk de hele avond lummelen op de bank. Niet wachten tot de supermarkt dicht was, niet om 20.30u nog in de auto stappen. Nee, heerlijk. En slapen, wat sliep ik meestal lekker.

De afgelopen dagen stond ik trouwens wel continu om 20.30u in de supermarkt. Want ik wil stoppen met roken en om 20.30u stond ik snel nog even sigaretten te scoren. Ik moest eigenlijk wel lachen om mezelf. In de ban van de verslavingen. Roken moet ik er ook echt uitgooien. Doet niets goed.

Wat wilde ik nog meer vertellen?

Ik heb een angst voor de spiegel (oven en glazen) ontwikkelt. Ik ben niet alleen bang om ouder te worden, al vind ik dat al minder erg (lijkt me ergens ook wel weer heerlijk om ouder te worden), maar ik ben al maanden bang voor mijn eigen verval. Daarvoor ben ik medicatie gaan slikken dat niets hielp en waar ik dan ook alweer mee gestopt ben. Ik ben boos op mezelf geweest, omdat ik zoveel jaren heb laten liggen en nu begint dit gezeik? Ga ik nu serieus een probleem met de spiegel opbouwen of verder uitbouwen? Ik klaag enerzijds dat ik het leven laat liggen, maar door niet in de spiegel te kijken, doe ik mezelf ook tekort. Ik kan relativeren en ik weet dat deze angst grote onzin is. Maar ik moet er even doorheen. Ik wil gewoon niet over 10 jaar terugkijken en weer spijt hebben van dingen die ik alweer heb laten liggen. Ik moet NU leven.

Met een aantal vrienden heb ik weer contact. Ze vonden het wel dierbaar dat ze continu de eersten moesten zijn om contact te zoeken. Tja, ehmz. Geef ze eens ongelijk.

Oeh, heb nu wel zin in die extra vette Broodje Hamburger Speciaal op Koninginnenacht. Tja, ik moet toch iets hebben om naar uit te kijken. Broodje Hamburger Speciaal op Koninginnenacht en 12u later weer één op Koninginnedag. En dat doe ik al zolang ik me kan herinneren, haha. Zelfs voor ik hier boven het feestgedruis kwam wonen.

Goed, volgens mij wordt het tijd om weer naar bed te gaan. Ik wilde ook dit gewoon even op mijn draad posten. Al heb ik niet gekeken hoe ik het heb geschreven, want volgens mij is het nogal aardig hak op de tak. En met telefoon was het helemaal niet te doen geweest, haha.

[Jen]

Hi Madeleine,

de "moet" in de zin "ik moet NU leven" is angstaanjagend. Wat moet je dan wel gaan doen, volgens jou? Leven doe je gewoon al, dat staat buiten kijf. En tenzij je drastische beslissingen neemt, zal dat hoogstwaarschijnlijk nog lang zo blijven.

Het hangt samen met je angst voor verval, vermoed ik. Ik kreeg daar later mee te maken dan jij, en weet ook nog niet hoe ik ermee moet omgaan. Toen ik 35 was, gingen mijn man en ik uit elkaar. Al zeg ik het zelf, op mijn 16de - toen ik hem leerde kennen - nou, ik mocht er heus wezen. Tussen mijn 16de en 35 ste keek ik amper in de spiegel - zo effe rap om voor een feestje een lijntje onder mijn ogen aan te brengen, ge weet wel. Op mijn 35ste begon ik dat dus weer wel te doen, omdat ik een andere vent wilde - ik kan érg slecht tegen eenzaamheid. Awel, ik zal daar niet over liegen, dat viel érg tegen.

Inmiddels ben ik nóg 5 jaar ouder geworden, en - vermoedelijk omwille van medicatie - 20 kilo bijgekomen (op 2 jaar tijd). Ik ben niet meer slanke Jen in strakke jeans, nee, ik ben mollige Jen die nog steeds niet voor de juiste outfit gezorgd heeft. Omdat ze eigenlijk nog steeds niet goed weet wat voor kleren je moet kopen als mollige vrouw.

Geen opbeurend verhaal he? En een happy end komt er ook niet. Hoogstens dit: kort geleden was ik langdurig aan het zwanzen met een internetvriend die ik graag dacht te mogen. We hebben elkaar al jaren niet meer gezien. Toen we elkaar de eerste keer zagen - hij als vijftiger - begonnen we te zoenen en was ik zo gevleid omdat hij me vertelde dat ik zóveel mooier was dan zijn vrouw - ja, dit verhaal spreekt niet echt in mijn voordeel, maar ach, als ik al mijn lelijke kanten verberg dan kom ik ook geen stap verder. Ineens vroeg hij me "maar zeg, hoeveel weeg je nu eigenlijk?" Ik heb teleurgesteld het gesprek afgesloten, maar vermoedelijk heb ik iets gewonnen: verbazing over mensen die op uiterlijk afgaan, en mildheid voor de Jen in de spiegel.

Liefs.

[huttula]

@Madelaine...heel mooie terugblik op de afgelopen 6 maand

Van vallen en opstaan word je groot...als je telkens er wat van opsteekt kom je er ook

Stoppen is ook geen moeten....het is een afspraak die je maakt met jezelf voor een betere toekomst

Omdat het met alcohol niet echt werkt

Goed bezig

[Madeleine]

Jen, ik herken me wel in jouw verhaal. Ik ben van mijn 16e tot mijn 26e heel erg slank geweest. Strakke jeans, leuke shirtjes, goede hakken. Nu ben ik 20kg bijgekomen en geen idee hoe ik deze mollige tante moet kleden. Ik heb kleding in mijn maat, maar dat houdt op bij een spijkerbroek, spijkerrokje, twee shirtjes en twee vestjes en een blazer. Ik zou mezelf wel leuk willen kleden als mollige, maar geen idee hoe en eigenlijk vind ik het ook zonde. Want ik hoop nog steeds weer terug te gaan naar de slanke ik.

Het moeten leven komt eigenlijk voort uit het feit dat ik altijd wel iets heb gelaten uit angst. Toen ik op mijn 18e twee kg was bijgekomen, omdat het kerst was geweest, ging ik niet meer naar de discotheek, want ze konden de twee kg eens zien. Toen ik in de kliniek (voor eetstoornissen) 10 kg bijkwam, kleedde ik me enkel nog in trainingspakken en zat alleen thuis, omdat ik niet naar buiten durfde. Daarna dronk ik en ging ik vaak niet weg omdat ik verzadigd was en op bed wilde. Hoe vaak is het wel niet voorgekomen dat ik me had voorgenomen nog snel even wat aan kg kwijt te raken voor een bepaalde evenement, om er net even mooier uit te zien, daarin faalde en vervolgens herrie schopte, omdat ik er toch echt niet uitzag en niet naar buiten wilde. En nu denk ik: "Wat spijtig dat je je leven zo hebt laten leiden door onzin". Als ik over tien jaar terug wil kijken naar mijn leven als dertiger, dan moet ik toch kunnen zeggen "Je hebt in ieder geval geen kans onbenut gelaten om te leven". Dat meer.

En qua leeftijd, waar ik het altijd over heb, en verval; Ik had mijn leven tot mijn 27e uitgestippeld en daarna geen voorstelling van hoe het zou zijn. Kijken of ik het wel goed kan uitleggen, want het is absoluut niet depressief o.i.d. bedoeld, maar ik heb geen idee wat ik van mezelf nog kan verwachten op deze leeftijd. Behalve dan dat ik nog ouder word. En ik ben, denk ik, bang voor het ouder worden, omdat ik me niet kan voorstellen dat mensen daarna nog leven zoals ze op hun 24e leven en dan dartel ik daar als mens tussendoor. Tja, moeilijk uit te leggen. Is bij mij ook nog niet helemaal uitgedacht. Ik krijg soms van die gedachten van "Hoe moet dat dan? Ik weet het niet" *Grote angst (voor het ouder worden dan, terwijl ik denk dat het iets anders is dat de angst aandrijft)*

Hoop dat iemand het wel begrijpt haha, want ik kan het echt niet goed uitleggen.

[Madeleine]

En daar ging ik dan!

Het ging beter en toen had ik niet door dat het echt slechter met mij ging.

Ik had wat vreemde angsten en wat gekke momenten, maar echt down voelde ik me niet. Wel was ik het overzicht kwijt en heb dagen op mezelf lopen foeteren, omdat het me gewoon echt niet lukte om het overzicht terug te krijgen. Een doekje pakken was al een hele opgave. Want dan stond ik midden in de woonkamer na te denken over hoe ik een doekje moest pakken. Het hele schoonmaken stond stil en met moeite kreeg ik een wasmachine aan. En ik die maar boos op mezelf was, want hoezo moet dat moeilijk zijn? Tot ik gisteren de hele dag heb geslapen, wakker werd en me het opeens bij mij binnenkwam; Ik ben depressief.

Alcohol en ik waren weer vrienden aan het worden. Niet zoveel als ik gewend ben, want ik was meestal halverwege de krat er alweer zat van. Vol goede moed heb ik vele flesjes leeggegooid in de gootsteen en dan gewoon de volgende dag weer bij de supermarkt te staan. Het moest echt stoppen, want zo wil ik helemaal niet leven. Prima dat ik depressief ben, nou ja prima , maar laat ik dat nu niet gaan wegdrinken. Want heb ik daar echt iets aan?

Gisteravond zat ik klaar met mijn autosleutels en geld om naar de supermarkt te gaan, maar ik ben niet gegaan. Alles in mij wilde drinken. Maar ik heb het gisteren gewoon maar uitgezeten. En dit keer niet tot 21.00u, maar tot het moment dat ik zeker wist dat ik niets meer zou kunnen krijgen. De onderbuurman nodigde me namelijk regelmatig uit voor een biertje en dat sloeg ik de afgelopen weken niet echt meer af. Dom, dom. Want dat is het laatste wat ik moet doen.

Nu weet ik even niet meer hoe het verder gaat. Maar ik denk dat ik nu het begin weer heb gemaakt.... Twijfelachtig. Ik hield het niet drinken voor langere tijd vol met Refusal, maar dat is gewoon iets wat ik echt niet meer wil nemen, want dat maakt me zo ziek, dus dan maar op pure wilskracht en misschien toch een doorverwijzing naar de verslavingszorg. Ik moet even kijken wat er gaat gebeuren. Wat ik wil en kan.

[Lytse]

Hallo Madeleine,

Weer een les geleerd! Jammer dat het zo moet gaan, maar het is kennelijk jouw weg. Dat je niet meer voor Refusal gaat snap ik, maar als ik jou was zou ik dan toch naar verslavingszorg gaan. Het helpt om van tijd tot tijd tegen iemand te moeten zeggen hoe het gegaan is. Het houdt je bij de les en is misschien soms zelfs een stok achter de deur.

Je benedenbuurman zal wel blij zijn geweest dat je inging op zijn uitnodigingen! Voor je het weet heb je een nieuwe (slechte) gewoonte!

Goed van je dat je jezelf weer bij elkaar gepakt hebt. Je hebt nog een heel leven voor je!

Je weet dat je pas een verliezer bent als je blijft liggen, nadat je gestruikeld bent!

Ik wens je veel succes, doorzettingsvermogen en goede moed.

Lytse.

[Madeleine]

Het is een lange tijd geleden dat ik mijn eigen draad heb geupdate, dus bij deze.

Het ging echt goed met me. Ik dronk doordeweeks niet en in het weekend nog maar zelden. Ik besloot mijn huis wit te gaan verven, omdat ik klaar was met het donker denken (en donkere ruimte; Donker grijs) en wit staat voor helder en voor mij voor een nieuw begin. Het hele project zou ik alleen gaan doen en alle vrienden heb ik afgeraden om me te helpen.  En dat is maar goed ook, want ik was een partij chagrijnig. Maar het is gelukt en daarmee begon het drinken ook opnieuw. Want ik had het verdiend, want deze dag kon ook nog wel, want... Elke smoes heb ik inmiddels wel weer gehad.

Het enige positieve punt aan dit hele nieuwe drinken is dat ik mijn 'blur' herken. Ik voel me lichamelijk amper ziek, ben ook in staat tot alles waar ik me voor in zet, maar ik leef compleet in mijn eigen wereld. Het moet gaan zoals ik wil dat het gaat en gaat het niet dan word ik boos. En dat zelfs als ik al dagen nuchter ben, maar kennelijk nog niet ontwend ben (althans, zo ben ik het zelf gaan zien). Toen ik nog zo vaak heel erg nuchter was en zelfs langere tijd achtereen was ik echt een leuke meid, klinkt stom uit mijn mond, maar ik stond open voor opbouwende kritiek, ging gesprekken aan omdat het kon etc. Leven in een 'blur' is echt niet leuk. Er wel zijn, maar er niet bij zijn.

Met de buurman gaat het niet. Voor de mensen die er benieuwd naar waren. We spreken elkaar niet, zien elkaar niet en eigenlijk vind ik het nu wel even goed.

Eh, nieuwe start dan maar?

[Ztiertje]

Uhhh zou ik zeker doen Madeleine , maar nu dan maar helemaal maar niet meer drinken ?

 

En wat dacht je van weer wat hulp zoeken er bij ?

 

Je zit zo in een isolement lijkt mij .

[Lytse]

Ha Madeleine,

 

Je hebt de weg naar deze nieuwe uitvoering van het forum gevonden. Zoals je weet ben ik lange tijd een minderaar geweest. Mij lukt het niet om lange tijd alleen in het weekend een paar glazen te drinken. De alcohol blijft zo in je systeem zitten. Ik keek vrijdag al uit naar de glazen die ik de volgende dag mocht drinken!

Nu sta ik 1,5 jaar droog en ik merk dat de alcohol steeds  verder op de achtergrond verdwijnt, zelfs als mijn man zit te drinken. Gisterenavond bijv. toen we uit eten gingen vanwege onze trouwdag.

Je weet het allemaal wel en volgens mij houd je alleen jezelf voor de gek nu. Ook het mogen drinken omdat je een klus gedaan hebt, is zo herkenbaar. Het smoezenboek is open en er is er altijd wel één van toepassing op de situatie. Je wilt niet aftakelen? Dan zou ik maar beginnen met stoppen met drinken!

 

We hebben in de loop van de tijd al veel berichten van elkaar gelezen. Hoe wij je ook proberen te steunen, je moet het zelf echt willen! Kom dagelijks op het dagpact als het je helpt.

Heb je nog een maatje?

 

Pak jezelf bij elkaar meid. De eerste stap heb je weer gezet door hier te komen. Ook al zijn het kleine stapjes, je beweegt in de goede richting. Zet hem op!

 

Lytse.

[Madeleine]

Ztiertje, ik ga later even in op jouw pb. Het geluk is dat ik tegenwoordig niet meer in isolement leef en dat ik zelfs vandaag gewoon ben gaan shoppen met een vriendin. Vanavond vroeg ze nog of ik zin had om mee te gaan naar de kroeg, maar even niet.

Lytse; Ik heb het forum inderdaad gevonden en dat ook nog in nieuwe stijl. Ziet er een stuk beter uit.

Het smoezenboek ging open en ik had het niet eens door. Even een moment van rust, even een moment van mezelf en toen ik het smoezenboek in de smiezen kreeg, was het al te laat. Of nee, ik had het nog niet echt door tot ik mijn vader gisteren binnen een half uur drie bier zag weg klokken (Ik krijg nog steeds alleen cola light). Ik heb naar hem gekeken en naar zijn gedrag en ik dacht: "Madeleine over vier uur zit jij ook zo". Mijn vader is niet verslaafd, maar lust zijn biertje wel. En gisteren had hij Bingo, dat vindt hij spannend en dus drinkt hij in. Erg eigenlijk.

Goed, het moet nu veranderen. Ik heb geen maatje, ik moet het alleen doen en als het lijkt alsof ik jullie woorden niet opzuig, dan lijkt dat maar zo, want ik zuig alles op en neem alles op... Maar drankduivel is me soms te snel af. Ik ga ervoor en ik ga proberen weer dagelijks op het forum te komen.

[lady jane]

een vorm van afhankelijk

zit er ook bij jouw vader toch

wel in madeleine, al eerder gelezen ook meen ik.

Misschien is hij wel het ideale maatje?

[Madeleine]

Mijn vader zal inderdaad een vorm van afhankelijkheid hebben. Het viel me gewoon op dat hij het had over de Bingo waar hij naartoe moest en vervolgens zo snel bier wegdronk. Misschien had hij daar gewoon even zin in, want ik zie hem ook vaak genoeg aan een sinasje, maar misschien was het ook omdat hij een hele avond gezellig moet doen en dat misschien van nature niet kan. Daarin lijken we veel op elkaar. Mijn vader ziet er alleen geen probleem in en voor zover het om mij gaat; Hij ziet me niet meer drinken, dus het probleem is opgelost. En ik laat hem graag in die waan.

Door jouw berichtje, Lady Jane, moest ik opeens weer denken aan vroeger. Mijn ouders bij het voetbalveld en hoeveel die mensen dronken. Mijn buurman zei eens:"Madeleine, dat is geen voetbalclub. Maar dat is een club voor alcoholisten, die voetbal als excuus gebruiken om te kunnen drinken". Die kwam wel hard aan, moet ik zeggen. Ik vroeg nog of het niet bij elke voetbalvereniging zo was en hij zei dat overal bier wordt gedronken, maar dat het bij deze voetbalclub echt extreem is. Maar het klopt, mensen gingen er compleet laveloos weg en dat was meer dan normaal. Is nog steeds meer dan normaal, ook al komen mijn ouders er niet meer en bij de andere voetbalclub is de sfeer wat anders. Nou ja, ik moest er opeens aan denken.

Vandaag gaan we weer verder. Ik moet vanavond een sollicitatie via het net versturen. Een goede, geen afgeraffelde. Dus daar ga ik maar eens even goed voor zitten.

[Madeleine]

Hoi,

Vannacht heb ik voor het eerst in een dik jaar mijn hele draad teruggelezen. Ik durfde voorheen niet zo goed, maar vannacht had ik er opeens zin in. Ik wist helemaal niet dat ik zoveel heb gedeeld op het forum. Niet dat ik iets verteld had over mijn vader, mijn moeder en vrienden. Niet door alcohol hoor, maar ik was er werkelijk van overtuigd dat ik een gesloten boek was. Dat valt toch wel mee als ik het zo teruglees. 

 

In een jaar is er erg veel veranderd. Na de laatste aanvaring met mijn vader hebben we geen problemen meer gehad. Het is ook meestal mijn schuld niet meer als er iets mis gaat. Ik was dan het oud zeer ook alweer helemaal vergeten. Puur om het feit dat het nu zo ongelofelijk goed tussen ons gaat. Met zijn vrouw heb ik het zo nu en dan nog wel moeilijk. Voorbeeld: Ze hoort me binnenkomen maar blijft een paar minuten met haar rug naar me toe bij de tafel staan. En als ze zich dan omdraait en ik goedendag zeg, zegt ze dat ik dat ook had kunnen doen toen ik binnenkwam. Tja, dat kan. Maar ik hou er niet zo van om tegen een rug te praten. Maar als het niet erger is dan dat, dan is het volgens mij wel goed.

Ik schreef over mijn moeder en dat ik geen contact met haar had. Ik was zo boos op haar, maar dat is inmiddels ook weggespoeld. We spreken elkaar inmiddels weer regelmatig. De afspraak is dat ik niets met haar man te maken hoef te hebben, hem zelfs geen goedendag hoef te zeggen in de supermarkt, als ik haar maar wel begroet en wel met haar wil praten. Het contact komt van mij uit, omdat zij zich niet wil opdringen. We hebben laatst uren met elkaar gepraat op whatsapp en vervolgens tijdens de koffie en dan gaat het gewoon goed. Ik vind het fijn dat ik haar iets kan vertellen, zonder dat er vraagtekens komen. Ze weet natuurlijk van de afgelopen twee/drie jaar weinig, maar ze kent mijn vrienden wel en een half woord is genoeg voor haar om te weten hoe ik me wel of niet voel. 

Inmiddels heb ik een goede vriendin. In het begin vond ik dat ze me teveel in de weg zat en ik weet nog dat ik nadat ze was vertrokken naar de supermarkt ben gegaan voor een portie mij-tijd (alcohol), daar heb ik inmiddels geen last meer van. Kan oprecht zeggen heel veel lol met haar te hebben en ze is goed voor me. Ik vertrouw haar ook en ik denk dat daar een issue lag. Ik geef alles en zij verlaat me weer. Maar tot nu toe is dat niet het geval. 

Het drinken is niet altijd goed gegaan. Dan dronk ik langere periode niet en dan opeens haalde ik het in. Maar ik wil gewoon niet meer drinken, omdat ik mijn leven dan zo doelloos vind. Drinken, slapen, kateren, halve dag weg, niets gedaan, schuldgevoel, met wazige hoofd naar de supermarkt voor de volgende portie. Nee, dat wil ik gewoon echt niet. 

Nu alleen nog hopen op de baan waarop ik heb gesolliciteerd en dan kan ik echt verder. Ik zal het wel nooit achter me laten, maar dat hoort ook bij mij. Ik ben verslaafd aan verslavingen. Van eetstoornis tot alcoholisme of in ieder geval alcoholmisbruik. Dat moet ik niet ontkennen, ik moet het omarmen dat ik het herken. En zoals dr. Phil altijd zegt:"Je kunt niet veranderen wat je niet erkent". 

Zo weer een heel stuk. Ach, hoort er bij bij een dagboekje.