Gisteren had ik een gesprek met een medewerker van MSOC, het was niet mijn eerste gesprek bij haar. Ze bleef me vragen stellen over mijn craving. Aanleiding, wat ik dan doe … . Ik vond het niet zo een goed gesprek, ze vond dat ik niet voldoende antwoorden gaf. Kan ik eraan doen dat ik niet veel craving heb. Ze hadden me jaren geleden al eens gezegd dat ze zich eigenlijk richten op mensen die illegale drugs gebruiken. Zo is ook op hun website te lezen. Volgens mij vindt mijn vertrouwenspersoon van MSOC dat ik daar niet op mijn plaats ben. Ik heb daar in het verleden nochtans al zeer goede gesprekken gehad met andere medewerkers. Op zijn minst een van de psychiaters van de verslavingskliniek verleent ook zijn medewerking aan MSOC.
Dan vandaag mijn gesprek met de hulpverlening. Aanwezig was een begeleidster van Hestia, een leidinggevende van de hulpverlening, twee hulpverleners en ik. Zij klagen vooral over mijn hondje en dat mijn woonst rommelig is. Ik heb niet durven zeggen dat ze dan maar eens helpen met opruimen. Ik heb niet veel durven zeggen. De begeleidster van Hestia deed het voor mij. Oplossingen zie ik niet veel, ik had dan ook van de bijeenkomst niet veel verwacht. Opruimen is nooit mijn sterkste kant geweest, mijn hondje ga ik niet wegdoen. Ik denk ook niet dat de hulp het anders gaat aanpakken. Bijvoorbeeld in mijn ogen verspillen ze groenten bij het bereiden van gerechten.
Deze middag had ik ook een lang gesprek met mijn toegewezen verpleegster van de verslavingskliniek. Ze vindt dat ik het goed doe. Wel dat mijn haar weer lang wordt, de vorige keer dat ze die opmerking maakte liet ik me kaalscheren. Dat was begin Oktober.
Morgen heb ik ook nog gesprekken.
Volgende week donderdag mag ik starten bij een psychologe buiten de kliniek.