Dikkie

zo is het @bellie. en gek genoeg we hebben allemaal 1 ding gemeen. we willen allemaal horen zo moet je het doen dan komt het helemaal goed. maar zoals @Cyclad58 zegt iedereen ervaaet het weer anders. ik voel me de laatste paar weken in 1x1sxtukken beter. ik denk ook dat het door het mooie weer komt. bij slecht weer word ik wel wat onrustger. ik weet dan niet echt wat ik de hele dag moet doen. buiten scharrel ik wat om. ik ben wel heel bewust bezig om te ontspannen. in het begin ging ik dan idd maar weer wat doen om de onrust kwijt te raken. of ff naar iemand toe om maar niet thuos te hoeven zijn. dat heb ik nu wel stukken minder. ik ben nu in 13 weken van 0.75 in de ochtend tot nul in de ochtend. en 0.25 in de avond. lorezepam. incl 1 terugval. nouja ik bennog niet op 0. daar begin ik maandag mee. maar dan heb ik daar 13 weken over gedaan. de laatsten ging me heel goed af vind ik zelf. 2 dagen van slag. maar niks vergeleken bij de eerste stappen van 3 naar 1mg. na die 2 dagen bouwt het rustig weer op. er zijn zelfs dagen die ik een 10 geef. ik werk nog niet. vandaag weer voor het eerst gekookt. naja eten opgewarmd. maar voorheen kon ik daar de rust niet voor opbrengen. ik richt me nu op afbouw. maar ik wil me volkomen rustig voelen om verder te gaan. in week 11 ben ik begonnen met afbouwen eerst een halve ervan af. later weer een halve. toen liep ik vast. daarna ben ik al snel overgegaan naar een kwart minder. zo ben ik van 3 naar 1 mg gekomen. 0.75 in de ochtend en 0.25 in de avond. oh nee klopt niet. ik ben nog doorgegaan met 0.25 afbouwen tot 0.25 in de avond en ook in de ochtend. nu doe ik het met stapjes van 0.005 tot ik me echt weer goed voel. dus blij en wat meer energie heb. en geen extra angsten. eigenlijk helemaal niet meer. bij mindering merk ik dat ik onrustig word onzeker en angstiger. wanneer dat weer normaal is ga ik verder. eerder durf ik niet. tot nu toe is het met die kleine stapjes binnen een week. maar ik hou op zijn minst een week aan. nu dus op de laatste 0.005 in de ochtend. ik kijk er wel tegenop hoe ik straks ga reageren op alleen de nacht. en al helemaal op helemaal niks. dus ik denk dat de tussen posen langer gaan worden. maar dat zal wel blijken. ik wil er alles aandoen om zo min mogelijk liefst geen klachten over te houden. daarna ga ik pas proberen mijn bezig heden weer wat op te bouwen. dit kost energie genoeg. tja en dan nog de venlaflaxine maar dat is me de vorige x zonder problemen of terugval gelukt dus daat vertrouw ik dan nu maar op. hoop doet leven. dus eigenlijk benik in 20 weken van 3mg lorezepam naar 0.25. is dit te snel denken jullie?. op zijn snelst zouden daar nog 5 weken bij komen om op 0 te komen. maar ik verwacht meer.

geeft niks @ frank ga ff wandelen ofzo. ff xit alles uit je hoofd zetten. je komt er wel. samen met je coach. jij bent zo goed op weg. echt waar. ik benniet de enige die het zag. @Bellie ook. dus moet het wel waar zijn. en je bent niet alleen. we zijn hier samen. rustig aan @Frank86.

je zou hem kunnen uitprinten

goedzo @Bellie het klinkt stommaar zo begonik ook. maar je hebt al die dingen gedaan uit bestwil. je hoeft geen spijt. maar daar kom je wel achter kan nog wel heel wat tranen kosten. wat jijbeschrijft van die tranen tijdens het schrijven is zo herkenbaar. ik kan er wel een zwembad mee vullen. en dat vanje vader heb ik ook gedaan uit zelfbescherming bij mijnbeidde ouders. helaas zijn ze overleden. maar ze begrijpen het vast wel. ik denk nu als ze nu zouden zien in welke toestand ik terecht ben gekomen. dat ze me zouden stimuleren om te doen wat goed voor me is. nu begin ik ook te huilen. maar is niet erg het zijn emoties en die moeten eruit. ik denk zelfs fat ze spijt hebben dat ze ons dit hebben meegegeven. maar het is niet anders. je hendelt uit je eigen ervaring. 1 ding bellie zo te zien ontken je het blijkbaar niet. fat is de 1e stap. wel keihard helaas ik herken het. en het mooie voor mij is dat ik zoe dat ik al een stuk opweg ben. dank daarvoor

zobegonik ook @Frank86 toen ik het gelezen had en met mijn therapeut bezig was. wat een spijt en woede. had ik maar. hadden mijn ouders maar. ga zo maar door. op een gegeven moment komt de acceptatie. blijf doordenken. had ik maar kunjeniet terug draaien. maar je kunt wel daarmee verder. en dan zeggen. dus dat had ik niet moeten doen van mezelf en hoe zou ik dat fan vanaf nu kunnen veranderen. mijn psycholoog zei tegen me. je hebt heel veel in je jeugd meegekregen. en daar ga je naar leven datneem je mee als zo hoort het. hard werken. niet zeuren doorzetten. niet ziek zwak of misselijk zijn. dat was normaal. je ouders hebben het ook zo geleerd van hun ouders en ga zo maar door. dat is geen schuld hebben aan. dat is niet beter weten met de beste bedoelingen voor ons. maar voor ons is dat blijkbaar niet goed en we racen allemaal maar door tegenwoordig. alles moet kunnen. werken, kinderen opvoeden. socialecontacten. het liefst zo veel mogelijk want dat heeft iedereen toch. onzin dat lijkt op socialmedia wel zo maar zo werkt het niet. ga uitzoeken wat voor jou belangrijk is. wie is er nou echt voor jou. en vraagt niet hoe gaat het en voor je antwoord kan geven beginnen ze zelf met klaagliederen hoezwaar ze het zelf hebben. zijn dat echte vrienden waar je je tijd om tot rust te komen altijd ingezet hebt. ik noem maar wat. zoek uit hoe jij je leven wilt leiden voortaan. het is hard werken maar ga daar mee aan de gang. het verleden is geweest maar heeft je ookveel gebracht. maar ga vetder met de toekomst. kijk niet te vaak achterom. je valt vaak weer inhet negatieve. men wat een verhaal weer. vreselijk.

het is lastig er achter te komen wat er mis is met jou. ik ken ook mensen die een burn-out hebben met hele andere klachten dan ik. ik was ook heel angstig alleen kon ik niet onder woorden brengen waar voor. de symtomen er zijn zo veel dat bijna iedereen een burn-out zou hebben. dat is ook niet zo natuurlijk. daarvoor heb je een specialist nodig om dat uit te zoeken. maar deze uitleg uit dat boek is bijna mijn verhaal. dus geen twijfels. en als ik het nu lees nu ik een beetje de goede kant op ga dan herken ik steeds meer. ik lees het ook regelmatig. en haal er steeds nieuwe tips uit. die mij nu in mijn stadium kunnen helpen. waarvan ik eerst dacht het zal wel @Cyclad58. het is niet mijnbedoeling jullie allemaal een burn-out aan te praten. dat zou nergens op slaan. maar volgens mij staat er voor vele wel een aantal bruikbare tips en herkenning in. doe er je voordeel mee.

ja zeker die had en heb ik ook. @Bellie. grenzen stellen is heel moeilijk. aanvoelen dat het te veel is of nog beter wordt. ik was laatst aan het onkruid wieden tussen de tegels van een cirkel met een doorsnee van ca 3 meter. steld niks voor. ik ben er 3 dagen mee bezig geweest. gewoon opdat het niet meer wilde dus dan stop ik en ga de volgende dag verder. nou moet je niet denken dat ik zo makkelijk in het leven sta. alles behalve dat. maar zo kom je de dag wel door. in het begin keek ik erna en werd ik al moe. onrust in de nacht heb ik nog niet. maar ik gebruik nog steeds 0.25 lorezepam voor de nacht. ik merk wel dat ik me s'avonds rustiger voel. misschien ook omdat je daar wel aan gewend bent om dan minder te doen. al vermijd ik sommige films wel.

ik zou de pammen ff layen wat het is bellie, ik denk dat je er eerder schade mee aanricht. of overzetten op ad. wanneer je hersteld bent kom je er wel weer af. dan ben je wel sterk genoeg. nu vliegen je gedachten en gevoelens alle kanten op. ophogen heeft geen nut er komt dan geen einde aan. je hebt steeds meer nodig. mijn ervaring is dat dat bij ad niet zo is. als je stabiel bent dan blijf je stabiel. mar dat is jou keuze.

herkenbaar rixie, ik kan dat ook bijna niet, maar zal toch .oeten leren

heel herkebaar @bellie, ik kreeg die diagnose ook niet gelijk. snapte het ook niet. maar toen ik het e book (gratis) heb gedownload. hoe herken je een burn-out toen vielen de kleppen van mijn ogen. en idd tranen met tuiten gejankt. zo herkenbaar en ohh wat komt dat hard binnen. maar ontkennen had geen zin. ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad. hier hebben ze me aan het denken gezet. ik heb heel hard gewerkt de laatste tijd. om erachter te komen hoe en waar en vooral waarom dit is gebeurd. en het heeft me echt geholpen. vooral veel geschreven. telkens weer mijn gedachten opgeschreven en maar janken. je kan aan mijn handschrift zien wanneer ik weer wat kalmeerde. het is een enorme strijd maar echt het is de moeite waard. geef jezelf de tijd. ik heb er iig een jaar vooruit getrokken . en heel veel met mijn man gesproken en nu nog steeds. bij mij is het begonnen in december. ik jankte echt de hele dag. als iknaar bed gong kon ik alleen maar denken zo weer een dag vechten voorbij. maar nu kan ik weer blij zijn echt blij. maar ik heb wel alles wat mij teveel prikkels gaf vermeden. ik ga nog niet naar feestjes. ik zeg het ook gewoon eerlijk tegen iedereen die het me vraagt. ik heb facebook en degelijke van mijn mobiel gegooid. allemaal on odige prikkels die ongewenst bij je binnenkomen. ik heb telefoonnummers met naam opgeslagen zodat ik kan zien wie me belt. voicemail ingesteld. en alle geluidjes op uit. want wat kan zo'n ding vervelend zijn. en ik ben gaan leven met de gedachte. nu draaid alles om mij. wanneer ik niet herstel dan ben ik voor iemand anders ook niet leuk. dus ze moeten het maar voor me overhebben. en anders jammer dan. het is voor iedereen anders natuurlijk maar ik had echt rust nodig. iedereen leeft echt alleen voor zich zelf. ik altijd voor een ander. maar nu het op mij aankomt is er bijna niemand die zich aan mijn leefregels wil houden. nou jammer dan maar ik ga ff niet meer met een ander mee. egoïstisch worden. het is nu jouw beurt. @Bellie, je weet wat er aan de hand is. probeer het te accepteren. praat eventueel op papier heel veel. huil zoveel je kunt. dan stroomt de cortisol uit je lichaam. en doe alleen wat jij wilt. en download dat e-book hij staat wel ergens in de tekst. dat is een goed begin. echt meid je kunt het jij bent een vechter en een doorzetter geen opgever. anders was je niet in een burn-out terrecht gekomen. je mag mij alles vragen of gewoon ff je ei kwijt. of ik altijd een oplossing weet dat denk ik niet maar je komt erdoor. ook via prive berichtjes hier mag. veel sterkte

bovenstaande heb ik heel veel van geleerd. ook zonder burnout denk ik dat vele van jullie hier wel dingen uit kunnen halen. er zit een stukje reclame tussen. negeer dat maar het gaat om de tekst. als dit niet mag verwijder het dan maar. ik wil graag delen waar ik iets uit heb gehaald. prettige dag allemaal

Accepteren van burnout: De pest van altijd maar doorgaan ruudmeulenberg.nl Accepteren van burn-out: je zit al maanden niet lekker in je vel. Je voelt steeds meer aversie op je werk. Je bent moe, moe en nog eens moe. Leuke dingen lijken minder leuk en je zin om iets te ondernemen is weg. Lusteloos sleep je je door de dagen heen. Niets lijkt je meer te lukken. Die vrolijke alleskunner van maanden of jaren terug ben je kwijt. Voor de buitenwereld wil je dit niet laten blijken en tracht je keer op keer je schouders er weer onder te zetten. Je tracht je jezelf op de been te houden met motiverende argumenten: ‘Er zijn ergere dingen in de wereld’. ‘Niet te flauw’. ‘Kom op, even doorduwen, dan is het klaar’. ‘Stel je niet aan’. ‘Niet zeuren, even doorbijten, dan is het zo gebeurd’. Een extra bak koffie of blikje energie drank geven je kortstondig een boost. Maar later op de dag ben je gevloerd. Langzaam begint het besef te groeien: dit moet anders. Toch ziet de dag erop er precies het zelfde uit en geef je jezelf een schop op onder je kont als het even niet wil en ga je door! De symptomen van een burn-out helpen vaak bij het realiseren dat je burn-out bent. Download hiervoor gratis ons E-book: symptomen van burn-out Ontkennen dat het niet meer wil Je omgeving heeft je vast wel eens gevraagd: gaat het wel goed met je? Maar de kans is groot dat je volmondig zegt: ja hoor! En ontkent dat er iets met je is. Misschien gewoonweg omdat je het zelf nog niet wilt zien of door hebt. Herken je, wanneer iemand aan je vraagt, hoe het gaat of de zorg over je uitspreekt dat je het bagatelliseert of onder het tapijt schoffelt? Om vervolgens snel op een ander onderwerp over te stappen in het gesprek? Of dat mensen zich vaak verwonderen over: hoe doe je dat toch allemaal? Al die ballen in de lucht houden? En jij denkt: gewoon, niet meer dan normaal toch? Niet meer tot rust kunnen komen Dan is het zinvol om jezelf toch eens even stil te zetten. Want de kans is heel groot dat je vol op de automatische piloot en met een lading/ overdosis stresshormonen de dagen aan één rijgt en je zonder adempauze afstevent op een burn-out. Want je lijf geeft je genoeg signalen maar je negeert ze gewoon! Uit eigen ervaring kan ik volmondig zeggen: dat is niet handig! Die signalen zijn er namelijk niet voor niets! Ze zijn simpelweg je dashboard dat aangeeft: stop, ga eens goed herstellen! Zie ook: de stekker eruit trekken Toegeven aan burn-out Maar toegeven aan die signalen is ook toegeven aan dat je ziek (aan het worden) bent. En dat is lastig. Dat je tegen je partner, leidinggevende of vrienden moeten zeggen: het gaat niet goed met me. De gedachte alleen al benauwd je. Want eigenlijk voelt het dan dat je zegt: ik heb gefaald in het leven en breekt het schild van altijd sterk moeten zijn. En dat voelt vreselijk naar. Want eigenlijk voelt het dan dat je zegt: ik heb gefaald in het leven en breekt het schild van altijd sterk moeten zijn Dus lijkt het handiger om maar door te duwen. Maar pas op! Want er ligt een sluipmoordenaar op de loer als hiervoor kiest en door blijft gaan op de oude toer. Dan grijpt je lichaam in en kun je niet meer kiezen, dan kiest je systeem! Altijd sterk moeten zijn Maar waarom is dat toegeven zo lastig? Mensen die een burn-out op (dreigen te) lopen zijn over het algemeen mensen die van aanpakken weten. Die van aanpakken weten en die daar waar anderen afhaken doorgaan. Het zijn veelal mensen die graag en vaak klaar staan voor anderen en weinig of geen invulling geven aan eigen belangen of behoeften. Het zijn mensen die sterk zijn en die hard werken. Doordat je burn-out raakt, kun je al die mooie eigenschappen opeens niet meer inzetten. Van een harwerkend, altijd klaarstaand persoon, ben je hulpbehoevend geworden en moet je op sleeptouw genomen worden door anderen Los van het feit dat je dit voor jezelf beseft, dat je momenteel heel kwetsbaar en total loss bent zie je er als een berg tegen op dit aan de buitenwereld te moeten melden, want de wereld heeft zijn zegje klaar: Lees ook: Hulp bij een burn-out Pijnlijke opmerkingen wanneer je burn-out bent Ah ik voel me ook wel eens niet goed en dan is het morgen weer over. Weet je wat erg is…. Stel je niet aan, iedereen is wel eens moe. Ik ken dat: ik ben ook wel eens een tijdje moe geweest Als je al niet lekker in je vel zit,zit je hier niet op te wachten en lijkt gewoon doorduwen en niet piepen de meest eenvoudige weg. Lees ook: hoe voelt een burn-out? Eigen overtuigingen Want juist jij hebt vroeger het voorbeeld gehad dat je van hardwerken niet doodgaat of dat je altijd klaar moet staan voor anderen. Het zijn die gedachten die voortvloeien uit jouw normen en waarden die ervoor zorgen dat je in belemmerende gewoonte patronen beland. Omdat je gewoon weg niet anders weet en het al jaren zo doet. Je eigen overtuigingen leiden tot gedachten als: Dat doe ik wel even Als ik het zelf niet doe gebeurd het toch niet Als ik een ander het laat doen heb ik er toch nog werk van Zo laat ik mijn team in de steek Wie doet het anders De anderen hebben het al zo druk, geef maar aan mij Er is niemand anders die kan helpen Anders zeggen ze er straks wat van Het moet wel goed Ik kan het niet maken dit niet te doen Dat doe ik in mijn pauze wel even Een ander doet dat toch ook? Maar besef dat je met continue doorgaan roofbouw op je eigen lichaam pleegt en op lange termijn meer kapot maakt dan je lief is. Lees ook: Beperkende overtuigingen Negatieve gevolgen van doorduwen Als eenmaal je lichaam de regie overneemt, want dat is wat er uiteindelijk gebeurd als je niet tijdig op de rem trapt en ondanks alle signalen gewoon door blijft duwen. Je lichaam bevindt zich dan continue in een stress-modus en staat paraat om te kunnen vluchten of vechten. Echter dat grote gevaar waarop je systeem zich voorbereidt blijft uit. Jij duwt door en je lichaam krijgt niet de mogelijkheid zich te herstellen met alle gevolgen van dien. Je klachten nemen toe, het leven gaat je steeds moeizamer af, voor leuke dingen en ontspanning heb je geen tijd of zin en langzaam raak je in een isolement. De balans herstellen Kijk eens oprecht naar hoe het met jezelf gaat? En merk je op dat het al een lange tijd niet goed gaat met jezelf, geef dit dan toe. In ieder geval naar jezelf. Hoe verdrietig of boos het je ook maakt: maar zeg en omarm wat er is en hoe je je voelt. Ik ben vreselijk moe Ik heb pijn Mijn hoofd is één grote chaos Ik kan de drukte in mijn hoofd niet stoppen Ik voel me continue boos en gefrustreerd Een vreselijk kort lontje, ik kan niets hebben Nergens zin in, laat me met rust Ik ben zo verdrietig Ik ben mijzelf kwijt… Het liefst zou ik je nu een tijdje bedenktijd geven en dat je pas verder kan lezen als je jezelf hebt toegestaan er te laten zijn wat er is. Zoals jij je voelt, hoe kl… dit ook is. Er is moed voor nodig om dit met jezelf aan te gaan. Wanneer oprecht jezelf hier bij stil gezet hebt, ben je een drempel over gestapt die je mogelijk al maanden omzeilt. Je mag jezelf hier echt wel even een compliment voor geven want het zijn niet de meest makkelijke dingen in het leven om bij stil te staan. Je hebt de eerste stapjes gezet bij het accepteren van burn-out. Accepteren en herstellen van een burn-out is niet eenvoudig. Vraag hulp aan een gespecialiseerde coach! Kijk hier: coaching bij burn out Accepteren van burn-out Pas als je eenmaal toestaat te beseffen hoe het leven je nu afgaat, pas dan kun je ook kijken naar wat je anders wilt. Eerder lukt dit niet, want dan zit je in de doorduw modus en zijn je eigen behoeften van ondergeschikt belang. Kijk naar wat jij anders wilt of kunt doen. Zorg ervoor dat de situatie zich stabiliseert, dat je in ieder geval niet verder burn-out raakt. Je zorgt er dan uiteindelijk voor dat je vermoeidheid of klachten afnemen en je energie weer toeneemt. Acceptatie van burn-out in kleine stapjes In het begin zijn dit mogelijk kleine stapjes, kies datgene wat bij jou past: Nee zeggen: daar waar je vanuit vanzelfsprekendheid ja zou zeggen (nee tegen een ander is een ja tegen jezelf) Maak het jezelf makkelijk, vraag hulp of draag een taak over aan een ander, op je werk of thuis Schrijf iedere dag 3 dingen op waar je trots op bent dat je dat hebt gedaan Kies voor jezelf en doe iets waar je blij van wordt (wandelen, lezen, in bad, niets!) Ga meer bewegen (zonder prestatiedruk!), dit is wetenschappelijk bewezen dat het je stress- niveau doet dalen Breng je dagtaken in beeld en kijk waar je in je planning iets kunt schrappen Er is vast iets wat ik je niet aangereikt hebt maar je nu van denkt: dat ga ik doen (of laten!) Gun jezelf hierin de tijd. Verwacht niet dat iets wat je al jaren doet in een week tijd rigoureus verandert. Gewoontepatronen zijn hardnekkig: a) om te herkennen en b) om ze te doorbreken. Geef jezelf zeker 3 maanden. Van accepteren van burn-out naar een beter leven na burn-out Lukt dit je niet of duurt dat je te lang, neem dan gerust vrijblijvend contact op om te kijken of we je kunnen helpen. Daar zijn we voor. Besef dat een ieder van ons als coach ook in het leven voor vergelijkbare moeilijkheden heeft doorstaan en hulp heeft ingezet, we spreken uit eigen ervaring. Onze missie? Een beter leven na burn-out! Hoe kun je datgene wat je hebt geleerd inzetten om een gezonder, gelukkiger leven in te richten met meer vrede met jezelf en meer plezier? Daar kunnen we je bij helpen. Bel of mail wanneer je er zelf niet uitkomt. Hulp bij burn-out en stress Het verminderen van stress en het herstellen van een burn-out is geen sinecure. Heb je ondersteuning nodig, dan kan je op onze hulp rekenen. Onze coaches zijn allemaal gespecialiseerd in jouw problematiek. Door hun jarenlange ervaring kunnen ze samen met jou werken aan jouw herstel. Van het resultaat van onze 1-op-1 coaching heb jij je leven lang plezier! Bekijk ons aanbod voor: Stress coaching Burn out coaching Ondernemerscoaching

goed bezig @Rixie, zo kom ik de afbouw ook het beste door. en dan als de dip is geweest langzaam weer opbouwen. wel goed insmeren hè

goede zonnege morgen, allemaal weer een beetje uitgerust? ik wel al had ik nog wel uren kunnen slapen. pluk de dag

een beetje een hypochonder @bolletje

dank je @Cyclad58, als er nou 1 iemand is die ik hier mee wat vertrouwen kan geven en help dan is het het delen waard. jij en bellie hebben mij laten inzien dat het eigenlijk het zelfde is maar dan met andere stofjes. jij bent hier ook een geweldige steun man. ik hoop dat voor jou ook weer alles op zijn pootjes terrecht komt. en dat je dan ook zo dankbaar in het leven kan staan als ik tot die stomme burnout. echt je leven kan zo veranderen door zo iets. zoveel waardevoller worden. dat wens ik iedereen toe.

graag gedaan @Lory, ik hoop dat er wat mee kunt. en er de kracht uithaald en vertrouwen. daarvoor deel ik het. nergens anders voor

jeetje @Bellie wat een verhaal. jij was telkens zo als @Frank86 al eerder zei degene die ons oppepte. wij doen het met liefde nu voor jou maar ik had liever gehad dat dat niet nodig was geweest. ik denk niet dat je cortisol te hoog is. ik was nl in een paar maand 35 kg gegroeid. ik dacht dat het kwamvan de antidepressiva die ik toen slikte. en doordat ik niks meer deed. voorheen fietste ik iedere dag 10km naar mijn werk en 10 terug. dus ik vond het niet gek dat ik groeide. maar op een gegeven moment moest ik halverwege de trapnaar boven eerst gaan zitten zo verzuurd waren mijn benen. maar ik was niet ziek wat een stomme gedachte. niet luisteren naar je lichaam noemen ze dat. tot ik in op de seh belande met gebroken ribben zonder oorzaak ja dan klopt er iets niet. en toch hebik er niet van geleerd. ook nu luisterde ik weer niet naar mijn lichaam ik kreeg waarschuwingen genoeg achteraf. maar toch doorgaan hè. tot ik weer in het zh terecht kwammet een darmontsteking en daardoor kwam mijnburnout naar boven. dus ik ben niet sterk en zeker geen held. wel een domkop. ik hoop dat ik er nu wel van leer. afwachten. ik geniet nu wel weer van het leven en wil het heel graag nog lang blijven doen dus moet beter luisteren. gelukkig hebben jij en @Cyclad58 mijn ogen geopend met de waarschuwing ga niet te snel. en daarna moest ik aan dit verhaal denken en vond het wel zo eerlijk om het te delen. eigenlijk was mijn lichaam toen ook verslaafd, dat zei de arts ook. alleen aan veeel te veeel cortisol. nu dus aan de lorezepam. voorheen al 30 jaar terug aan het roken. dus afkicken herken ik wel. ik hoop dat bij jou de oorzaak snel gevonden word. je kan ook vragen naar een verwijzing naar een endocrinoloog. die gaat over hormonen. dan gaat het vanuit je ziektekosten. trouwens bij een tekort aan cortisol val je wel af. ik hoop dat ze het snel vinden. onzekerheid is nog het zwaarste lijden wat er bestaat

haha, nee helaas @Frank86 , dat schoet niet op met mij. ik ben aan een stukje van de tuin bezig. misschien 20m2 en doe er al twee weken over. normaal een paar uur. maar ach mooie bezigheidstherapie. ik ben echt geen held hoor. het overkomt je en je moet door. en gelukkig mocht ik door. het is nu 7 jaar geleden ik heb er echt geen last meer van hoor. iig geestelijk niet. ook nooit echt gehad door een fantastische arts die me goed begeleide. het verhaal vertel ik om duidelijk te maken dat je lichaam wel weer herstelt zo lang je maar stopt met vechten en het gaat accepteren en vooral het allerbelangrijkste rustig aan doen.

dat is helemaal niet moeilijk @Greta om positief te blijven. ik ben heel dankbaar dat ik er zo door gekomen ben. ik heb het nooit echt als zwaar ervaren gek genoeg. mijn omgeving was banger dan ik. ik had er wel vertrouwen in dat het goed kwam. ik kon weinig maar het was niet anders. ik vond de depressie het ergste daar had ik geen grip op. maar ik vond het wel vergelijkbaar. het afbouwen

dank je @Rixie ik heb lang getwijfeld of ik het zou delen. maar vond het toch wel belangrijk. ik heb er veel aan. eerst zag ik de overeenkomst niet. maar nu wel.

leuk @Rixie, je hebt gelijk. genieten van de mooie momenten. dat maakt het draagbaar.

sorry ik had hem bij de verkeerde dag gezet. nu gekopieerd

Dikkie Geplaatst 1 uur geleden goedemiddag allemaal, ik wil huer ff iets met jullie delen waaruit blijkt dat je lichaam straks echt wel weer alles kan oppakken. en dat langzaam afbouwen echt nodig is. Ik heb in 2013 de ziekte van cushing gehad. dat betekent kort gezegt een goedaardige tumor op de hypofyse. de hypofyse regelt je hele hormoonhuishouding waaronder het aansturen van de bijnieren tot de productie van cortisol bij vooral lichamelijke stress. aangezien de hypofyse die tumor als stress ervaarde bleef hij de bijnieren maar aansporen tot cortisol productie. met als gevolg een levensbedreigende hoge cortisol. op een gegeven moment gaat je lichaam in overlevingstand en breekt hij zichzelf(je lichaam dus) compleet af. dat wil zeggen hij tast je bliedvaten aan en je spieren in mijn geval ook mijn botten met als gevolg dat ik over 3x 8 ribben heb gebroken zomaar uit het niets. 1x gewoon toen ik liep, 1x1gxewoon toen ik wakker werd met kapotte ribben en de eerste keer weet ik het niet daar heb ik best lang mee rondgelopen ik dacht gewoon veel last van mijn rug te hebben. maar daar had ik geen tijd voor ik moest aan het werk (zzper). nou komt het; ik moest geopereerd worden. die tumor moest er weg. hij was maar 1mm. bizar. maar na de operatie werden mijn bijnieren niet .eer aangestuurd tot cortisol productie. zonder kun je niet leven. dus moest ik cortisol slikken. net zo lang tot mijn eigen lichaam het weer overnam. ik weet niet meer in welke hoeveel heden ik ze slikte. wat ik wel weet is dat ik ieder 6 weken hier een beetje vanaf mocht halen. dan werden de waarden weer getest. en dan iets naar beneden en dan 6 weken stabiliseren. en dan 6 weken later weer. die mindering werd steeds kleiner maar de tussen tijd bleef gelijk. dus eigenlijk gaat het voor je gevoel steeds langzamer. maar ook iedere x na afbouw werd ik weer weggegooid in dezelfde ellende. na een week of 4 begon ik me iets beter te voelen en dan moest ik weer afbouwen. gek genoeg voelde ik me wel heel slecht kon amper lopen en traplopen ging helemaal niet. ach teveel om op te schrijven en dat iedere 6 weken weer opnieuw. maar toch voelde ik me ook wel weer goed want ik had me nog slechter gevoeld. ik ben mede hierdoor net van te voren in een depressie gekomen. logisch met al die cortisol. konniet meer normaal lopen en dan nog zomaar die gebroken ribben en een hele tijd dat niemand wist waar het vandaan kwam. danvoel je je pas klote. tijdens die afbouw van die cortisol pillen wist ik wat het was. de arts liep nooit op de feiten vooruit. wat later komt zien we later wel was zijn visie. en wat was ik daar blij mee. dat heeft me echt rustig gehouden en ik bennooit angstig geweest. hij heeft vooraf wel gezegd dit gaat 1 tot 2 jaar duren. dan kan het zijn dat je lichaam weer een beetje cortisol gaat produceren. maar dat moet eerst weer opgang komen. als we nu in 1x1sxtoppen dan is je lichaam daar nog niet klaar voor. en ga je dood ik kan er niks anders van maken. heel duidelijk. mijn lichaam heeft het weer opgepakt. met goede begeleiding, ook fysio en 1 leefregel. doe rustig aan ( ik kon ook niks anders de slakken liepen me nog voorbij zo traag was ik. )en niks overhaasten. ik zit nog steeds laag in cortisol maar ik leef nog. zonder grote problemen. al blijkt nu wel dat ik niet meer zoveel aankan als voorheen. vandaar die burn out nu dus. ja dat is soms moeilijk vooral als je een bezig bijtje bent. lres een baan en een opleiding. 2 kids, samen met mijn man een kwekerij hij had nog een baan. en nee zeggen bestond niet. we genoten echt waar wel overal van. maar zolangzamerhand sluipt de gewoonte er weer in. niet zoals toen maar wel weer teveel boven mijn kunnen. ik heb hier veel van geleerd. 1 probeer je situatie te accepteren. alles heeft tijd nodig. 2 ga ondertussen zoveel mogelijk door met leven en probeer het leuk te houden 3 rustig aan afbouwen levert je in de toekomst tijd op. ga je te snel lukt het niet, word je angstig kwaad op je zelf noem maar op. en je hebt alleen jezelf te pakken. ik denk nr 4 wel een hele belangrijke is. zoek de oorzaak op. durf die onder ogen te komen. het zijn niet die rotpillen die je leven op de kop zetten. er is daarvoor iets gebeurd wat je leven op de kop heeft gezet. waarvoor je die rotpillen nodig had om rustig te worden zodat je je probleem onder ogen kon zien en oplossen. en ja voor je lichaam de eigen productie van wat nu je verslaving veroorzaakt heeft heeft net als bij mij toen de corisol tijd nodig. en ik moet zeggen deze lijdensweg van nu is bijna evenzwaar als toen. maar vergelijkbaar ook in klachten. maar ik herken hem nu. en ik probeer het te omarmen tot weer een beter leven. en ik hoop dat het ons op deze manier met vallen en opstaan en menig traantje weer gaat lukken. het leven is het echt waard. Citeren Bewerken Dikkie Geplaatst 1 uur geleden ohh jemig wat een verhaal, ga toch eens denken om een boek te schrijven

ohh jemig wat een verhaal, ga toch eens denken om een boek te schrijven