Goedemorgen!
Vandaag de sterfdag van mijn vader, nu 21 jaar geleden. Geregeld vlamt het gemis rauw op. Doet echt pijn. Ook de dag dat ik een jaar later de kamer van mijn moeder in het revalidatiecentrum binnenkwam waar zij na haar hersenbloeding verbleef, met in mijn handen een doos met oranje taartjes. Zij was er niet, elders therapie, en ik zag net op dat moment op de de tv die aan stond, live het ‘traanmoment’ van Maxima. Waar je later mee werd doodgegooid op tv en dat mij nu eerlijk gezegd alleen maar doet zuchten.
Ook de dag dat ik zo de huisarts bel omdat ik de symptomen die ik nu bij mijn moeder zie niet vertrouw en haar advies graag wil horen. Hoop van harte dat het niet de start is van een tweede rit in de rollercoaster. De eerste rit is nog niet eens afgerond.
Ik weet wel zeker: ik drink niet.