Patries

Een hele poos ben ik hier niet geweest: ik kon me mijn wachtwoord niet meer herinneren (en vandaag opeens weer wel! :-) ) en het gekke was dat ik wel wachtwoordherstel had aangevraagd, maar ik kreeg geen link terug om het te herstellen. Dus toen liet ik het maar zo, ik was inmiddels toch ook een stamgast geworden in het ziekenhuis. Hersenonderzoeken, een kijkoperatie van de darmen en gesprekken met de psycholoog vanwege minderwaardigheidsgevoelens, depressieve gevoelens, overspannenheid, angsten en nog wat andere shit. Aan het werk ben ik nog niet, maar op zich gaat het niet helemaal fout, ik ben wat minder somber al en ik slaap iets beter, maar dat kan ook komen door de sedaties die ik heb gehad. De uitslagen van het slaaponderzoek krijg ik de twintigste. Alcohol is helemaal geen issue meer voor me en ook de pillen raak ik nog steeds niet aan. Daar heb ik ook helemaal geen moeite mee, hoe beroerd ik me soms ook kan voelen. En nu ga ik lezen!

Lika, hoe lang ben jij uit de running geweest? Het duurt maar en het duurt maar bij mij en ondanks dat ik niet werk voel ik nog geen enkele vooruitgang! Wel toen ik me net had ziek gemeld, toen ging ik toch veel sociale dingen doen omdat ik die heel erg had gemist, maar inmiddels kan ik ook dat al niet meer...

Ja, niemand is gelukkig onvervangbaar Benerklaarmee, een ander pikt het werk wel weer op. Toch blijf ik dit heel vervelend vinden, ik moet steeds tegen mezelf zeggen dat ik me niet schuldig hoef te voelen maar toch... Pas de 22e word ik bij de keuringsarts verwacht, men heeft wel in de gaten dat het niet om een griepje gaat in ieder geval!

Ik lees op het ogenblik heel veel over burn-outs, en het maakt toch wel dat ik me wat minder schuldig voel. Ondertussen is het wel een afschuwelijke ziekte ervaar ik, ik kan niks, ik heb nergens zin in, mijn energie is zo op dat ik al moeite heb met bijvoorbeeld even naar het toilet gaan, ik kan nauwelijks bezoek verdragen, hoe lief ik het ook vind dat men me aandacht geeft, enzovoorts. Ik kan me niet herinneren me ooit zo "niets" gevoeld te hebben, zo leeg en krachteloos. De laatste dagen kon ik niets, vrienden hebben voor me gekookt, ook omdat ik nu maar 1 hand kan gebruiken.

Hallo mensen, ik ga proberen vandaag te reageren. Niet dat er veel gebeurd is, maar ik was zo moe dat ik niets kon. Als ik mijn laptop gebruik zie ik nog steeds flitsen voor mijn ogen en ik was zo uitgeput van alles dat ik maar wat voor me uit heb liggen staren. Morgen heb ik het slaaponderzoek, slapen is nog steeds een probleem, zeker nu ik zo weinig doe. Maar van de drank en de pillen blijf ik af hoor!

Zo voelt het ook Lady Jane, het voelt als een burn-out omdat ik zo wel fysiek als mentaal volledig blokkeer en in de stressmodus schiet waar het werk betreft. Ik voel me nog steeds wat schuldig omdat ik wel in staat ben gewone sociale dingen te doen (was ik niet toen ik nog aan het werk was) maar niet kan werken, dat voelt heel raar. Maar de angst- en stressgevoelens zijn enorm heftig, ik hoop dat ik dat de arts duidelijk zal kunnen maken. Als ik nu aan het werk zou gaan zou ik meteen weer instorten. Eerst die basis maar wat sterker, want die is ook nog heel wankel hoor!

Op het ogenblik gaat werken totaal niet lukken Jim. Ondanks dat ik er best veel op uit ga voel ik me nog lang niet goed, en dat is vooral mentaal. Als ik aan werk denk krijg ik een soort wegtrekker, ik word dan helemaal angstig. Het is inmiddels zo dat ik langzaam begin te beseffen dat er het onmogelijke van me is geeist. Omdat ik in verschillende teams was ingezet kwamen alle verplichtingen, vergaderingen, communicatiestromen van al die verschillende groepen er ook nog bij, bovenop mijn normale werk. Ik kon het absoluut niet meer behappen en ik denk dat bijna niemand dat aan had gekund. Mijn normale werk vind ik enorm leuk, maar alles wat erbij komt, plus de toegenomen digitalisering waardoor er nog meer van je gevraagd wordt (bijvoorbeeld altijd bereikbaar zijn) hebben een enorme tol geeist van mij. Ik kan me amper voorstellen ooit nog te werken, mijn hersenen schieten meteen in de paniekmodus wanneer ik eraan denk. Ik krijg nog veel mail binnen van het werk, maar ik durf het niet te openen. Het is wel fijn dat ik nu even lekker gezellige en sociale dingen kan doen. Normaal ben ik op zondagen volledig kapot, nu heb ik gewoon zin om mensen te zien. Ik laat lekker voor me koken vandaag, want met 1 hand lukt me dat niet zo goed..

Dank allemaal! Ik ben even niet zo actief, ik heb mijn pols gebroken op het ijs. En ik had niet eens mijn schaatsen aan, ik stapte met mijn laarsjes het ijs op om het te proberen en daar ging ik. Pech...

Zo herkenbaar weer!

Gisteren was een beetje een hangdag, ik heb vooral genoten van de winterwereld. Verder ben ik met de hond naar de dierenarts geweest, ze krabde zich helemaal kapot en ik hoop dat dat na de injectie minder is geworden. We gaan het vandaag ervaren. Ik merk wel dat ik, wanneer ik minder doe, ook minder slaap. Een aantal uur heb ik we geslapen, maar uitgerust ben ik niet. Toch wil ik veel doen vandaag: met mijn middelste naar de Action (zo schattig, mijn overdreven stoere zoon koopt allemaal snuisterijtjes voor zijn huis), op bezoek bij de vriend uit mijn studententijd die ik op straat was tegengekomen, als er hier in de buurt goed ijs is schaatsen met weer andere vrienden, en als er nog tijd over is met de hond op bezoek bij mijn zus die ook honden heeft en een enorme afgesloten tuin waar de dieren heerlijk in de sneeuw kunnen rennen. Ik zit wel te piekeren over het werk hoor, maar ik ben bang dat het nog niet gaat. Het onderzoek duurt nog even, ik zou het prettig vinden met een bedrijfsarts te overleggen. Dus misschien ga ik daar ook nog even achteraan. En nu eerst maar eens onder de douche en dan wandelen met de hond!

Ik las het Benerklaarmee! Nu bleef ik altijd al nuchter op feestjes de laatste tijd omdat ik meestal de volgende dag vroeg op moet, vaak met de auto kom en omdat ik niet meer wilde drinken dan die glazen voor het slapen gaan. Je ervaart heel erg dat de mensen steeds meer beneveld raken en uiteindelijk lukt het mij niet meer om aansluiting te vinden. Maar ik was gelukkig niet de enige die nuchter bleef! Ik heb me nooit meer geroepen gevoeld mee te gaan doen met drinken omdat ik "echt" plezier wil hebben. En dat lukt goed hoor, ik zit er niet als een stil muisje bij, ik doe volop mee. Als de mensen stoned worden en echt dronken dan ga ik weg, dat vind ik naar.

Zo is het: ontneem jezelf geen dingen die je leuk vindt om te doen! Zelf heb ik trouwens wel de neiging vooral overdag naar sociale gelegenheden te gaan, of aan het begin van de avond. Vroeger, toen ik nog jong was, maakte ik het altijd heel laat, ik feestte de hele nacht door en bleef altijd als een van de laatsten over. Dat is al heel lang niet meer zo omdat ik het niet meer lang volhoud in de avond, ik ben een dagmens. Ik ga graag naar feestjes, concerten en andere sociale bijeenkomsten die overdag gehouden worden. Heel soms ga ik weleens naar een gelegenheid waar je kunt dansen op de zondagmiddag. Ook daar wordt veel gedronken hoor, maar toch minder dan diep in de nacht.

Gisteren heb ik best een leuke dag gehad. Eerst ben ik me in het zweet gaan werken in de sportschool en daarna ben ik heel lang aan het zoeken geweest naar betrouwbaar ijs. Dat was niet te vinden, zelfs de ijsbaan in een dorp hier vlakbij was gesloten. En ook op de ondergelopen weilanden was niemand te bekennen. Dat was echt een teleurstelling. Maar in de supermarkt trof ik een collega van mijn vrijwilligerswerk en daar heb ik een uur lekker mee staan kletsen. Tegen etenstijd ben ik naar mijn feestje gereden.....het was al behoorlijk glad!.....en daar heb ik gewoon genoten, ondanks dat de waterpijp en de jointjes al snel tevoorschijn kwamen en de drank rijkelijk vloeide. Ik heb veel zitten praten met een vriend die net als ik met de auto was gekomen en die ook broodnuchter bleef. Maar de stemming zat er goed in en het was hartstikke gezellig. Over de jarige maak ik me wel heel veel zorgen, hij wordt al wat ouder, hij heeft het aan zijn hart en bloedvaten en hij leidt het leven van een student. Ook op zijn verjaardag ging hij weer helemaal los op de drank, de sigaretten en de wiet. Vandaag ga ik toch maar even een kijkje bij hem nemen, hij is een dierbare vriend van me en als hij zo doorgaat dan wordt hij niet oud. Het vervelende is dat hij zijn verslaving ontkent, hij doet dat al tientallen jaren, maar nu hij ouder wordt maak ik me steeds meer zorgen. Hij ziet zijn gebruik niet als een verslaving, want "ik gebruik ook weleens een aantal dagen niet". De terugweg was trouwens prachtig, maar doodeng in de sneeuw. Ik miste alle grip op de weg, remmen was ook onmogelijk. Maar ik ben heelhuids thuisgekomen en ik hoop dat dat voor de andere feestgangers, veelal op de fiets, ook geldt.. En vannacht heb ik heel redelijk geslapen, ik schat een uurtje of vijfenhalf.

Ah Ron, jammer, maar je kunt het zo weer oppakken he?

O, wat gelukkig dat het nu waarschijnlijk op tijd ontdekt is!

Ach Sober, je hebt het ook niet gemakkelijk, en dat het kwaadaardig is vind ik echt een naar bericht. Wel fijn dat de kans groot is dat het goed te behandelen is. Dat betekent dat je genezingskans groot is? Doe je schouder nog veel pijn?

O Etty, wat een hoop herkenning! Ik vind het wel stoer dat jij je best bent blijven doen, ikzelf ben daarmee gestopt op den duur. Zo enorm als ik op mijn tenen had gelopen als jong kind, zo gaf ik er de brui aan in mijn puberteit.Het gevoel toch nooit geaccepteerd te worden legde me lam. Als kind werd ik wel vaak uitgescholden vanwege mijn gebrek aan schoonheid om het zo maar te noemen. Eigenlijk hoefde het voor mij niet meer. Ik ging in een soort hongrstaking, legde bijna het loodje, werd opgenomen in het ziekenhuis en toen ik er weer bovenop was gekomen verliet ik heel snel het ouderlijk huis. Eenmaal op mezelf(15) ging ik aan de drank en ik spijbelde. Mijn ouders zullen best veel zorgen om me hebben gehad. Net als jij ontwikkelde ik ook wel iets stoers. Althans...mijn eveneens verslaafde vrienden vonden me erg stoer. Maar de mensen die een burgerlijk leven leidden keken op me neer. Toch ging ik me in zekere zin ontwikkelen. Ik kreeg werk, ik maakte een studie af en ik werd moeder. Al gauw kwam ik er totaal alleen voor te staan. En zo kwam ik ook in het burgerlijke leven terecht: ik werkte, ik zorgde voor de kinderen en mijn leven werd gestructureerd en "normaal". Net als jij sta ik tolerant en open in het leven. Wat jij ook zegt: niets menselijks is mij vreemd, ik kijk niet snel ergens van op en ik veroordeel mensen niet snel. Maar net als bij jou zit er nog steeds die enorme angst. En bij mij ook een diep minderwaardigheidscomplex. Zoveel dank voor je verhaal Etty!

PRI, ook hierin ga ik me verdiepen, ik ben al aan het googelen geweest om er een beetje een idee over te krijgen, maar ik wil er nog meer over weten. Een leuke jeugd had ik niet. Mijn moeder hield veel van me, maar ze was totaal anders dan ik. Ik denk dat mijn biologische vader ook wel van me hield, maar hij had een stoornis waardoor hij continu enorme driftbuien kreeg, ook naar mij gericht, hoe klein ik ook was. Als klein kind ben ik verschrikkelijk bang geweest, ik kan me dat nog heel goed herinneren. Mijn ouders scheidden en mijn moeder hertrouwde met een prima man, maar ik paste niet in het best elitaire gezin. Er was een bepaald niveauverschil tussen mij en de rest van het gezin. Er werd veel gesproken over wetenschap, klassieke muziek, politiek en ik begreep daar allemaal niets van. Ik werd een soort zondebok, een zwart schaapje. Het was niet zo dat men niets om me gaf, maar ik werd raar gevonden. Ik ben ook al heel jong het huis uitgegaan. Als puber spijbelde ik en ik zwierf rond.

Ik hoop dat ik er ooit eens vanaf kom Annasterre. Het probleem is dat het zo diepgeworteld is, ik kan niet anders over mezelf denken en ik zie als ik eerlijk naar mezelf kijk geen reden om positiever te zijn. Ik kan dat niet en ik hoop dat ik dat ooit wel zal kunnen. Vandaag ga ik maar weer eens flink actief zijn. Eerst de hond uitlaten, dan naar de sportschool, daarna schaatsen, maar ik heb geen flauw idee of dat kan, en waar. Dat moet ik eerst gaan uitvogelen. Gisteren was het aan het dooien en ik spotte nergens iemand op de schaats helaas. Toch heb ik wel een goede dag gehad, ik heb veel voor mijn zoon kunnen doen, we zijn ook samen naar Ikea geweest om nog wat spulletjes op te halen die hij nodig had. En ik heb nog wat vrijwilligerswerk gedaan, dat doe ik naast mijn gewone werk elke maandagmiddag. Maar goed: vandaag moet het een sportieve dag worden met aan het einde van de dag een feestje. Wat voor mij dan weer gewoon leuk en totaal niet spannend is, want drinken op feestjes deed ik sowieso al niet, ik ben ook met de auto, want het is voor mij niet naast de deur. Er komen voornamelijk stevige drinkers, rokers en blowers. Allemaal lieve, aparte mensen met wie ik het uitstekend kan vinden. Het leuke is dat zo'n feestje altijd verrassend is, ondanks dat ik er nooit "nieuwe" mensen ontmoet. Er gebeuren vaak onverwachte dingen: gekke spelletjes, bizarre relationele ontwikkelingen, huishoudelijke ongelukjes, liedjes die gezongen worden, gekke verhalen en ga zo maar door. We zitten niet in zo'n vreselijke kring met thee en een gebakje, maar rond een tafel en daar komt dan van alles op te staan. In de zomer worden dergelijke feestjes vaak in de tuin gegeven, dan wordt er een vuurtje gestookt, er wordt geschoten op blikjes, er wordt gedanst en gezongen...enfin, het zijn altijd wel originele feestjes en ik vermaak me er uitstekend. Als men dronken en stoned begint te worden ga ik altijd naar huis. Dan is het welletjes. Als ik ervoor zorg dat ik actief blijf moet dit een leuke dag worden. Ondanks mijn maar erg matige nachtrust.

Extranaut, hoe is het nu met je?

Weet even niet wat te zeggen.

Kruidenthee...ik vind je een prachtmens, juist met al je twijfels en strijd.

Daar zeg je wat Etty! Ik ga daar eens heel diep over nadenken. Zo heb ik er nog nooit over nagedacht, dan zou het dus een soort wapen zijn om jezelf mee te beschermen of te verdedigen. In mijn perceptie lag alles wat er mis ging aan mij, hoe klein ik ook was. Ik gaf mezelf overal de schuld van, ik zag mezelf als puur schadelijk en nutteloos.. Ik vraag me wel af of ik als kind niet teveel van het leven verwachtte. Of ik niet het onmogelijke van mijn ouders eiste. Of ik niet van nature en extreem eisend wezen ben. Dat ik daardoor zo kwetsbaar in het leven sta. Maar goed...zoveel therapieen verder ben ik er nog steeds niet uit. Het is eenzaam en triest, maar vooral ergerlijk en irritant, het is toch bezopen dat ik daar nu nog steeds mee rondzooi? Terwijl er zoveel mensen zijn die het in alle opzichten moeilijker hebben dan ik en die toch minder aan het strijden zijn. Die een nog slechtere start hebben gehad, die nog minder capaciteiten hebben, die met hun gezondheid kampen, grote verliezen hebben geleden en noem maar op. En dat kan ik ook niet hebben he...als ik zie hoe anderen lijden, als ik zie wat mensen elkaar aan kunnen doen, wat mensen dieren aan kunnen doen, dan zak ik weg en dan ben ik woedend op mezelf dat ik hier maar op de bank zit en er niks aan kan doen (nutteloos). Dan zit ik als een puber te dubben over de zin van al dat lijden en alles en dan wil ik er eigenlijk helemaal niet zijn. Patries, grow up woman. ik hoop dat ik straks slaap en dat ik in staat ben morgen leuke dingen te doen. Een van mijn vrienden is jarig en hij geeft een feestje. en daar wil ik gewoon heen.

Thanxxx

Dank Benerklaarmee, lief!