RJB

Dankjulliewel, Benthe en Safi, voor jullie opbeurende woorden.. Het is niet, Benthe, dat ik de klap voor wil zijn voordat-ie gegeven wordt: ik beschreef gewoon gevoelens die ik al piekerend heb: dat het voor mijn Geliefde zo fijn zou zijn als ze een man had die haar gelukkig maakte, in plaats van één die haar keer op keer teleurstelt.. (Mijn Geliefde zei overigens hetzelfde: "Dat kan ik zelf wel uitmaken"). Het is een soort overspoelt zijn door zelfverachting, daar komen die gevoelens vandaan. In werkelijkheid wil ik dat we bij elkaar blijven (al is het dan LAT). Ik hou zielsveel van haar. (Positief geformuleerd: ik ga er aan werken een open, betrouwbare en steunende partner te zijn; dat is wat ik wil). Ik vind je woorden heel lief, Safi! Ze werken wel; ik werd er vrolijk van!

Dankje Haddock, Een ander ding dat hoort bij de kluwe, is de gedachte dat mijn Geliefde beter af zou zijn zonder mij. Ik vertelde haar dat en zij vroeg me of ik me rustiger voelde bij die gedachte. In zekere zin, is dat het geval, zei ik haar.. Zij herinnerde mij er toen aan hoe zij mij al eerder (ik denk voor mijn opname) gezegd had dat haar angst was dat ik, een maal weer op de been, niet met haar verder zou willen omdat zij mij steeds zou doen herinneren aan alles wat ik verkeerd, oneerlijk en gemeen heb gedaan.. Dat een nieuwe relatie beginnen voor mij makkelijker zou zijn, omdat dat zonder balast van het verleden zou kunnen... Ik wil mijn huidige relatie helemaal niet beeindigen (en al helemaal niet om aan klemmende schuldgevoelens te ontkomen) laat staan een nieuwe relatie beginnen. (Bij de gedachte dat zij beter af zou zijn zonder mij, zie ik mezelf vooral alleen .. niet met iemand anders). Ook weer onderdelen van de Grote Worsteling! Benthe, ik ben benieuwd naar je gedachten!

Beste allemaal, Ik vind het prima hier op het forum! Ik ben natuurlijk ook nieuw, maar ik stoor me geenszins aan wat "geiten" wordt genoemd, of aan het uitwisselen van recepten. Ik voel me niet buitengesloten maar ik voel me als iemand die ook af en toe een praatje komt maken op het marktplein.. Volgens mij voldoet het forum zo voor iedereen! Niet opsplisten en niet te streng zijn voor jezelf en voor anderen, zou mijn mening zijn. (ik maakte me bijvoorbeeld een paar dagen geleden zorgen over het feit dat ik wel veel vertelde, maar weinig adviezen gaf.. Iemand anders schreef toen terug dat dat prima was, omdat dat kennelijk de stemming was waarin ik verkeerde, enfin zo is het..), Mijn stemmingen wisselen nog ongeveer volgens het zelfde patroon als wat ik een paar dagen geleden beschreef.. Het ene moment voel ik me optimististisch in die zin dat ik denk dat ik sterk genoeg ben om alles te overleven en alle gevechten aan te gaan (huis, werk, relatie, kinderen), het andere moment groeit het allemaal uit tot een gruwelijke kluwe van verschrikkelijkheid die mij echt letterlijk naar de keel vliegt (met daarbovenop nog het gevoel: ik mag me niet zo voelen want het lijkt net alsof ik om medelijkden verlegen zit) en het derde moment voel ik helemaal niets.. (een dobber op de vijver). De paniekaanvallen zijn het ergst. Ook omdat er geen begin en geen einde lijkt te zitten aan het gepieker. Ik schrijf dan - hier, of in mijn dagboek - soms en dat helpt soms een beetje. vanochtend heb ik mijn ex een lange email gestuurd over hoe ik me voel. Dat had ik haar voorgesteld, toen vorige week de vertrouwensvraag aan de orde kwam.. (Ik zei: "ik kan misschien alleen vertrouwen terugwinnen door je een keer per week zo eerlijk mogelijk te schrijven hoe het is" en dat vond ze gelukkig goed). Ik mis mijn kinderen heel erg. Voel me schuldig om wat er concreet is gebeurd, maar ook over de vader met wie ik ze heb opgescheept.. (Een onderdeel van die kluwe: en dat steeds maar weer opnieuw..), om het leven dat ze misschien krijgen met dezelfde wanhoop van mijn moeder en mijzelf. Nog een lange weg te gaan.. Is eigenlijk de enige concrete gedachte die dat alles bij me oproept.. En de wetenschap dat ik het ook wil. Ik zei vanochtend tegen mijn Geliefde dat ik soms zo worstel met die stemming en denk dat het niks wordt met mijn leven.. Het wordt hard werken zei ze: om mijn vertrouwen terug te winnnen, om het evenwicht in onze relatie te herstellen (dat jij ook dat kan zijn waar ik behoerfte aan heb) en voor het overige: pak de dingen één voor één aan: maak eens een wc schoon, neem je voor om met een reintegratie bureau te gaan praten, hou contact over je kinderen, ga twee keer per week naar je therapie.. Ja, al die dingen was ik ook van plan. Mijn hart klopt op sommige momenten in mijn keel van de spanning.. Alsof het allemaal een beetje te veel is.. Godzijdank (maar ook beveemdend) heb ik geen trek, geen last van Gremlins of zelfs maar van de fantasie dat ik ooit wel weer zou kunnen drinken. (Dat is - tot nu toe - de enige echte winst van de afgelopen drie weken: ik voel sterker dan OOIT dat drank een afgesloten hoofdtuk voor me is)..

Benthe, Ik vind jouw bijdragen verre van oppervlakkig! Je hebt voor mij althans al heel veel waardevols geschreven! Dankjewel nog, ook!

DANKJEWEL SAFI!!!!!

Ja Corinne, het is mooi dat mijn Geliefde en ik het ook kunnen hebben over de onevenwichtigheid in onze relatie.. Vroeger, ahum, ik bedoel voor mijn opname zou ik weg gelopen zijn, of had ik haar - op mijn beurt - allerlei verwijten gemaakt. Nu kan ik haar aanhoren, inzien dat ze gelijk heeft en haar dat gelijk ook geven.. Maar ik sla wel helemaal dicht. Ik vind het heel moeilijk om te horen, en ik vind het nog moeilijker om dan iets - betekenisvols - terug te zeggen. Wat ze zegt is waar, maar doet heel veel pijn .. (dat Eeuwige tekortschieten).. En dan wil ik ervoor waken om in een soort zelfmedelijden te schieten.. Het gaat immers om haar pijn, die ze oprecht voelt, en die ik ook kan navoelen! Maar ik voel me dan meteen ook zo onmachtig, lomp en slap... (Dat heb ik soms ook als ik alleen ben - maar dan val ik er haar tenminste niet mee lastig. En dat is lichter, dragelijker..)

Dankjewel, Safi! Voor de tips over lichttherapie! Eerst maar rustig de dingen op een rijtje en dan verder met eventuele andere therapie! (Ik kan het woord THERAPIE soms niet meer HOREN! Ik wil een normaal mens zijn, met normale dingen, met normale overzichtelijke problemen, 9-17 naar het werk, 's avonds met de kindertjes in bad, wat lezen, kopje kruidenthee en dan slapen! God, wat verlang ik daarnaar, in plaats van naar THERAPIE, patient zijn, het allemaal niet aankunnen, brrrrrr) Maar dat heeft niets met je lieve bedoelingen te maken Safi... Dat gevoel storm alleen soms in mij!

Geeft niet, hoor Benthe! Ik vind het heel lief als mensen iets aardigs, opbeurends of vermandends schrijven, maar ik schrijf ook voor een deel omdat ik het fijn vind om de dingen onder woorden te brengen. Dan krijg ik er meer grip op.. Het voelt soms so wie so een beetje alsof ik de controle helemaal kwijt ben. Schrijven geeft in elk geval de illusie dat ik zelf het stuur in handen heb.. Dat is vaak al genoeg. Ik schaam me omdat ik niet zoveel goed advies heb voor anderen.. Zoals voor jou, midden in de familie-ellende. Ik hoop maar dat het een beetje beter wordt.. Ik denk dat je het heel goed doet door je niet in het wespennest te steken.. Uiteindelijk is je partner degene met wie je te maken hebt, niet - althans zeker niet in eerste instantie - met al zijn nageslacht..

Stemmingswisselingen.. Ik heb er ook last van. Drie stemmingen ken ik dezer dagen en die wisselen elkaar een beetje af.. De eerste stemming is die van zelfhaat, somberheid en van het besef van wat er nog een bergen voor me liggen (en achter me). Dat er geen manier is om vergeving te voelen, te vragen of te krijgen.. Dat het allemaal een eenzame strijd is. Dat alles zo'n beetje pijn doet. Dat ik zin heb om alles zo snel mogelijk te veranderen maar dat het eerste voornemen al sneuvelt op gebrek aan energie. Die stemming noem ik: depressie. De tweede stemming is die van absolute leegte. Ik sluit me, zoals een bloem in de regen, of zoals een oester. Ik voel helemaal niets meer en heb geen contact met mezelf, maar evenmin met anderen. Mijn geliegde zegt dan dat ik als een zombie rondloop. Het voelt als niets, als non-existent en heeft al prettig voordeel boven stemming-1 dat het minder pijn doet. Ik denk dat deze stemming de stemming is van autonome zelfbescherming. De derde stemming is de stemming van mijn kracht. Dat heb ik heel af en toe, maar als ik het heb voelt het ook heel fijn. Dan kan ik inzien dat het weliswaar allemaal niet niets is, wat ik heb aangericht en wat een werk ik nog te verzetten heb. Dat ik niets uit het verleden kan "goedmaken", maar dat ik het wel als een gegeven kan aanvaarden en dragen (er verantwoordelijk voor zijn) en dat ik het in eigen hand heb, om er wat van te maken. Dat is de stemming van de oerkracht. Het grappige is, merk ik, dat ik het bericht begon in de eerste stemming en al een eind naar de derde ben opgeschoven, alleen al door het op te schrijven.. Ik was een paar dagen niet op het forum. Dobberde een beetje tussen stemming 1 en 2. Ik heb mijn levensverhaal opgeschreven ten behoeve van de Pesso Therapie. Dat viel ook niet mee. Gisterenavond nog een heel gesprek met mijn Geliefde, Of beter: zij hield een heel referaat tegen mij. Of ik me wel realiseerde dat alle ruimte tussen ons voor 90% werd ingenomen door mij en mijn problemen. Dat ze - toen ik was opgenomen - dacht dat duurt nog even en dan komt er meer evenwicht. En dat het nu weer net zo is. Dat ik niet wezenlijk geinteresseerd ben, of kan zijn, door de problemen waar ik mee worstel, maar dat zij ook zo verlangt naar steun. Naar evenwicht in onze relatie.. (Zo voelt het ook als een dubbel tekortschieten: ik richt de problemen aan (en schiet tekort) en daarbovenop schiet ik ook nog eens tekort in hoe ik ermee omga) Ze heeft natuurlijk gelijk, mijn Geliefde. Dat heb ik haar ook gezegd. Ik geloof ook dat dat het perspectief is dat goed is aan een LAT relatie. Dan kan ik ook - op mezelf en voor mezelf - de kracht vinden om iemand te zijn waar een ander wat aan heeft. Pffffff... Enfin, ik drink in elk geval niet!

Nou, dan ben je bij mij aan het verkeerde adres, Benthe! (Als je op je kop wil hebben, bedoel ik). Ik heb veel aan je korte interventies, omdat ze - daar kan ik ook niets aan doen - de spijker op hun kop slaan. En het is prettig hoe jij, en anderen trouwens ook, zeggen: "blijf er niet in hangen".. Dat helpt echt, al is het maar een beetje! Vooruit: op mijn benen gaan staan! Dat zeg ik vaak tegen me zelf en dat helpt (ook een beetje). Goedmaken met anderen en met mezelf: dat is mijn diepste wens. Kost nog tijd, maar het is precies wat ik uiteindelijk wil! Dankje, dus, Benthe!

Mooi gedicht over "loslaten", Corinne..! Allemaal raak, die zinnen! Benthe, je hebt - alweer - gelijk: ik wil iets betekenen maar houd op een verwrongen manier mensen op afstand die iets voor mij willen betekenen. Uit angst om kwetsbaar te zijn! Met mij is alles goed, loop maar snel verder! "Kan'k zelf wel", zoals mijn zoontje al vroeg zei.. Misschien is dat de grootste stap: durven kwetsbaar te zijn.. Hier, op dit forum, is er - gelukkig - zoveel ruimte om te oefenen daarmee! Ja An, de angst voor de angst! Ook! Ik vind dat je dapper bezig bent! Volhouden is het enige advies dat ik je kan geven! Maar dat doe je ook, zie ik.. Dat boek ken ik niet, Haddock.. Ik geloof dat mijn worsteling op dit moment niet zozeer gaat over het einde van mijn verslaving (dat hoofdtuk heb ik al heel erg goed gelezen), maar meer over het begin van een nieuw leven.. De onthulling van mijn eigen bestaan, zeg maar. Gaat dat boek ook daarover? Dankjewel Delta, voor het licht aan de einder.. Grappig hoe zoiets simpels al een heilzame werking heeft en - alsvast - veel plezier op Vakantie. Met de tips van Corinne moet het helemaal goed gaan! Dank, dus, allemaal!

Dankjullie allemaal wel voor de feedback van vanmorgen! Lief forum is dit toch! Het heeft verder niet echt geholpen.. Het is gewoon een waardeloze dag, geloof ik.. Ik voel me zo opgesloten in mezelf en zo leeg; ik zie op tegen de kleinste dingetjes; ik sleep me een beetje voort.. Ik ben evenmin als Corinne ooit gaan drinken om een bepaalde reden. Ik ben een uit de hand gelopen gezelligheidsdrinker geworden, waarbij drank heel goed bleek aan te sluiten bij mijn zwakheden.. Ik ben een vermijder, een vergeter, een uitsteller en heb een KOLOSSALE behoefte aan liefde en harmonie.. Drank vulde alle gaten: ik kon vergeten en vermijden en uitstellen omdat ik dronk en de drank leek alles te veranderen in een soort mild sprookje van wazigheid.. Het begon ermee dat mensen in mijn omgeving wel eens vroegen of ik niet teveel dronk... en het groeide uit tot stiekem drinken, tot ontsporen, opname en waar ik nu ben. Goed op dit moment: ik drink niet, ik heb ook geen last van gremlins, ik slik opgewekt mijn Refusal, ik skate als het weer het toelaat. Slecht: ik ben bang voor de toekomst, ik ben bang voor alles wat ik moet loslaten om tot de kern-RJB te komen en ik ben heel bang dat de kern-RJB helemaal niets voorstelt (het definitieve door de mand vallen, zeg maar), ik ben bang voor - nog grotere - eenzaamheid, ik ben bang voor onproductiviteit.. Ik heb geprobeerd mijn "blessings" te tellen, maar die vervullen me - ook - met heel veel schuldgevoel.. Nou ja, zo is het op dit moment.. Meer kan ik er niet van maken!

Marsman, is de schrijver van dat gedicht, Benthe! ja, ik ken het.. en lijd er een beetje onder! Je hebt gelijk: relativering kan helpen -- maar ik ben niet al te goed in zelfspot, helaas. Nog niet.. Moet ik erbij zeggen, want ik zou het wel willen! Jouw gedicht had ik gisteren ook gelezen, Lucienne! Heel mooi, inderdaad! Overigens, Benthe: ik ken ook alle voornemens van wat er vandaag allemaal moet gebeuren die dan smelten in een soort poel van lamlendigheid.. Liever zou ik dan gewoon geen voornemens hebben..

Vandaag precies twee weken sinds mijn pijnlijke terugval! Pijnlijk om wat er had kunnen gebeuren (met twee kinderen in een auto.. Het grijpt me af en toe naar de keel), pijnlijk om de gevolgen: hoe gaat het verder met de kinderen?, hoe zal de LAT relatie die mijn Geliefde en ik nu aangaan er precies uitzien? Wat moet ik eigenlijk met mijn leven? Waar haal ik de dingen vandaan die waardevol zijn? Uit mezelf? En hoe dan? Soms voel ik de paniek die bij al die vragen hoort.. Soms voel ik de eenzaamheid ook. Soms ook - ik schreef het eerder en schrijf het nog eens, omdat het opschrijven al kracht geeft - voel ik een soort kracht die hoort bij (bijna) verloren zijn en nu in de gelegenheid te zijn de dingen terug te winnen die mij maken tot wie ik ben.. Ik voel die kracht ook, omdat ik me in de afgelopen twee weken heb gerealiseerd dat ik niet helemaal op 0 begin. Maar dat ik al een stevig eind van de tocht achter de rug heb. OK, een beetje terug gegleden, OK met grote gevolgen: maar wat ik voor mezelf gewonnen heb in het afgelopen jaar, dat ben ik niet in eens kwijt.. Ik moet nu vooral leren gelukkig te zijn met kleine dingen, en met mijzelf. Als ik mijn leven overzie dat heb ik altijd een soort Held willen zijn.. In mijn relaties, in mijn werk .. en levend - bijna uitsluitend - op de energie die de bewondering van mijn Heldendom opleverde. Zelf vond ik mijzelf niets. Een masker, met een facade erachter.. Zelfs, denk ik nu, mijn terugkeer uit de kliniek - in mei - heb ik beleefd als een Held: Sint Joris heeft de drank verslagen! Hiep Hiep Hoera! Wat een Geweldige Man ben ik eigenlijk... (en dat is niet de manier. Ergens wist ik dat ik onder die laag nog steeds dezelfde kwetsbare man was, die ik was voor mijn opname.. Als er maar niet over nagedacht moest worden, en al helemaal niet over gepraat.. Dat laatste viel vooral mijn Geliefde zwaar). Ik ben geen Held of Heilige, geen Geweldige Vader, Fantastische Man of Groot Denker.. Ik ben gewoon RJB, met mijn leuke en minder leuke kanten en ik moet het daarmee doen! Dat ga ik de komende tijd leren. (De winst zit dan ook in dat ik me hopelijk ga realiseren dat ik evenmin een Enorme L*L, een Zwakkeling, een Nietsnut, een Grap of een Angsthaas ben.. Maar gewoon, RJB, met mijn leuke en minder leuke kanten).. Niet alles zo Groot.. Maar gewoon in het juiste perspectief.. Werk aan de winkel, dus...

Arme BB! Ik denk dat velen het hier herkennen, wat je schrijft: die wanhoop, die paniek, die radeloosheid. (Zelf val ik er ook af en toe aan ten prooi) Ik weet uit ervaring dat het niet helpt wanneer iemand zegt dat het allemaal wel meevalt. Wat mij wel helpt - en ik schreef daar ook eerder over - is vaststellen waar ik nu ben en vooral wat ik allemaal al achter me gelaten heb. Dat zou voor jou ook kunnen gelden: je bent gestopt, je hebt besloten dat je een ander leven wilt, je hetb een therapeut: je bent KEIHARD aan het werk! En dat is heel erg goed van je! Je weet ook wat je wilt: een evenwichtiger leven zonder drank! Dus je hebt een doel! Dat is ook heel erg goed van je! En al die dingen heb je helemaal zelf gedaan! (En wat ook goed van je is: als je je zo voelt al nu, dan verstop je je niet, je trekt geen fles open, maar je vertelt het eerlijk zoals het is: hier!) Let us consider what reconciliation we can gain from despair! Bekijk jezelf een beetje mild!

Geen flessen openen, Haddock, als meisje weer vertrokken is... (dit is liefdevol bedoeld!)

Der Sünden Wust hat mich nicht nur befleckt, Er hat vielmehr den ganzen Geist bedeckt, Gott müßte mich als unrein von sich treiben; Doch weil ein Tropfen heilges Blut So große Wunder tut, Kann ich noch unverstoßen bleiben. Die Wunden sind ein offnes Meer, Dahin ich meine Sünden senke, Und wenn ich mich zu diesem Strome lenke, So macht er mich von meinen Flecken leer. -- Uit een troostrijke cantate van Bach --

Die zijn mooi: die Orgelwerken, bedoel ik! (Wou dat ik buren had die zoiets opzetten, in plaats van niet meer naar me te zwaaien! :$)

Götterdämmerung!! (Maar dat ging mij wel een beetje te ver, geloof ik...)

Ik kan - in de stemming waarin ik nu ben - moeilijk muziek verdragen, merk ik.. Alsof alles al te indringend is.. (Zelfs mijn piano staart me verwijtend aan...)

Hier nog zo één met een hele puberteit vol klassieke muziek: Bach, vooral -- maar ook Purcell, Handel en - voor de uitzichtloze somberheid: Mahler.. Misschien is het daar mis gegaan! (Popmuziek tegen Drankmisbruik!)

Welkom, An! Ik ben hier ook nog maar kort, maar je zult merken dat je er veel aan kan hebben. Praten over onszelf en de dingen die ons bezighouden doen we onder "Ditjes en Datjes", kijk daar en praat mee. De internetbehandeling van ADB schijnt heel goed te zijn.. Daar kunnen anderen je over vertellen! Sterkte!

quote: Originally posted by: Tolie Het lijkt er inderdaad op dat op het forum het merendeel van de gebruikers vrouw zijn. Hoe zou dat komen, zijn ze eerlijker, of zouden ze minder te doen hebben? Hihi... Ik denk dat er meer mannen opgenomen zijn in klinieken.. (Waar ik was waren vrouwen ver en ver in de minderheid...)

Dankjullie wel, Benthe en Haddock! Fijn dat jullie er zijn! (ik weet dat de tijd mijn enige bondgenoot is, ik hoop alleen maar dat ik er op een verstandige manier mee omga.. Ik wil dat de dingen beter worden, en niet nog slechter dan ze nu zijn; ik wil dat ik dingen kan herstellen, maar dan op een - ook voor mezelf - geloofwaardige manier, enfin: het is een worsteling, indeed!)

Goedemorgen, nog net -- Ben een beetje geschrokken van wat zich hier gisterenavond allemaal nog afspeelde.. Wat zou het fijn zijn als mensen hier -- tenminste -- een beetje mild tegen elkaar waren! Maar misschien verlang ik daar ook wel naar vanuit een onvolwassen zucht naar harmonie.. Ik schrok ook een beetje van de opmerking - van iemand, ik weet niet meer wie - dat het hier niet te veel over relaties e.d, moest gaan - omdat het een ADB-forum is.. Ik dacht: misschien heb ik zelf wel te veel over relaties, kinderen en gevoelens die met dat alles samenhangen geschreven. Voor mij zijn die emoties op dit moment veel actueler dan de worsteling met Drank. (Al is Alles wel een gevolg van die worsteling... ) De enige gremlins die mij geregeld bestoken zijn die van schuldgevoel, tekortschieten, nergens goed genoeg voor zijn, van een soort Absolute Overbodigheid van mijn bestaan.. Daar vecht ik me dan over heen, door me te concentreren op de dingen die lichtpuntjes lijken en door het feit dat ik nu helemaal alleen aan het begin van de reparatiewerkzaamheden te zien als een kans, in plaats van als een bedreiging.. Soms voel ik dat dat kracht oplevert (it's all in the brain, stupid), soms voel ik me diep eenzaam. Mijn Geliefde kon vanacht niet slapen.. Ik werd wakker en ze moest verschrikkelijk huilen.. Ik heb haar vastgehouden en gezegd dat ik van haar hield en het voelde allemaal zo Enorm Ontoereikend. (Mea Culpa, Mea Culpa, Mea Maxima Culpa).. Ik wilde dat ik tegen haar kon zeggen "Het komt allemaal wel goed", maar dat heb ik allemaal al te vaak gezegd om nog geloofwaardig te zijn.. En dus rest er maar een ding: door op deze weg - het steile, lange pad dat voor me ligt.. Dat wilde ik nog even zeggen.. (Nu de buurvrouw - zie gisteren - mij niet meer groet, loop ik als een soort zombie langs hun huis.. Ik durf niet meer te kijken en word op zo'n moment ZO MOE van mezelf!)