RJB

Voor alle duidelijkheid (al doet het er niet heel veel toe): ik groette de buurvrouw, door naar haar te zwaaien. Ze keek me aan, vol dedain en bleef strak voor zich uitkijken.. Groeten en gegroet worden is heerlijk, inderdaad Tapas en Corinne! Dag!

Nee, Corinne, ik vind het prima om Refusal te gebruiken.. Het geeft me, na mijn uitglijder van twee weken geleden, ook heel veel rust voor mijzelf.. Ik hou er niet meer mee op.. (Gisteren keken mijn Geliefde en ik overigens naar Zomergasten en vroegen ons -- naar aanleiding van iets over hersenen -- af of Refusal of iets dergelijks ook bestaat als inwendige capsule.. Zeg maar, zoiets als de Prilkpil.. Zodat je misschien een keer per jaar bijgevuld wordt en dan weer een jaar clean bent! Houtje, voor de duidelijkheid (misschien begrijp ik het verkeerd, maar het is net alsof ik jou iets verweten heb over vertrouwen, ofzo..): ik vind dat je het heel goed doet en je bent zo ADB als wat. Ik heb niet zo snel een (negatief) oordeel over anderen. Als je het zo kan: prima, des te beter (dat geldt ook voor degene uit mijn Pessogroep die dit weekeinde weer twee glazen wijn zou drinken). Ik weet het alleen voor mezelf: Ik wil het NOOIT meer!

quote: Originally posted by: houtje RJB, was het niet hier (door jou) dat geschreven werd dat "vertrouwen te voet komt, en gaat te paard". Maar zo is het ook met mijn vertrouwen in andere mensen hoor. Hoe bedoel je dat, Houtje? Ik denk dat het voor iedereen geldt..

Ik ben, vrees ik, Francesca, meer een leuner dan iemand waarop geleund kan worden (-- dit is één van mijn doelstellingen voor het komende jaar: een betrouwbare partner kunnen zijn, op wie men kan leunen, maar zover is het nog niet...) toch herken ik wel iets in wat je zegt. Vooral de verhouding tussen negatieve en positieve dingen. Positieve dingen vergeten en de negatieve uitvergroten.. Tot in het absurde.. Een onbeduidende buurvrouw die mij niet meer groet (dat overkwam mij net, de tam-tam heeft zijn werk gedaan) weegt voor mij bijna zwaarder dan mijn Geliefde die tegen me zegt dat ze van me houdt.. Craving for Love, word je daarvan.. (Vandaar ook dat Benthe een paar dagen geleden aan mij vroeg of ik mensen wel accepteer zoals ze zijn: zoveel liefde nodig denken te hebben, dat je vergeet dat De Ander ook liefde, bescherming, aandacht nodig heeft.. Zoals Benthe dat beschreef, zo voelt het voor mij ook -- en dus zie ik daarin ook één van de opdrachten: van mijzelf houden in die mate dat ik voldoende voorraad liefde bij me draag, zodat ik - ook - kan geven en zodat - om bij het voorbeeld te blijven - niet groetende buurvrouwen mij niet krenken..) Het dal is diep, de berg is hoog -- zoals Delta schreef. Maar ik weet dat het de moeite is om door te klimmen!

@Corinne: ik neem de refusal nu nog in onder toezicht van mijn Geliefde, en vanaf binnenkort onder toezicht van de verslavingszorg... Dat doe ik vooral omdat ik na wat er twee weken geleden gebeurde, controleerbaar wil zijn.. Heeft uiteindelijk voor mij ook te maken met het herstel van vertrouwen.. Ik vind het plezierig als er iemand is die mij die pil heeft zien innemen. En mijn Geliefde voelt zich dan ook veiliger.. (En na alles wat er al is gebeurd, vind ik dat een heel belangrijke overweging). Ik vind vragen niet zo gauw indiscreet hoor! Ik weet alleen niet op alle vragen antwoord. "The Mind boggles", soms althans!

Volgens mij zie je het niet te donker, Stien! Waar wij allemaal geloof ik, mee bezig zijn is omhoog-klimmen uit het dal (zo voelt het inderdaad, Delta!) en af en toe glijden we een klein stukje terug of staan we even stil. Maar de dag tellen, waarop je begonnen bent aan de klim: dat lijkt me heel gezond! Ik was zo geraakt door de verhalen van Houtje over eerdere stoppogingen, juist ook omdat ik het herkende. En omdat ik - ook - ervaar dat het heel anders is wanneer je eenmaal ECHT besloten hebt te stoppen. Vorige week donderdag was er iemand op de Pesso Groep die dit weekende wilde experimenteren met het drinken van twee glazen wijn. En toen dacht ik, neen, voelde ik heel sterk: ik WIL NOOIT meer drank. Sterker dan ik het ooit gevoeld heb. Dat is - zeker - onderdeel van wat ik eerder beschreef als Oerkracht. Zonder dat jaar kliniek, en de werkelijke ervaring van bijna een jaar abstinentie, had ik dat nooit gevoeld. Mijn terugval van bijna twee weken geleden is - zo voelt het voor mij heel sterk - dus geen "Terug naar Af" (maar helaas ook geen "Verlaat de gevangenis zonder te betalen"). Het voelt als een herbevestiging van Alles wat ik op het gebied van Alcohol al wilde.. Dat neemt niet weg, dat de scherven enorm zijn. "Je hebt Alles kapot gemaakt", zei mijn Geliefde gisteren tegen mij.. En zo kan het op sommige momenten ook voelen.. Alles. Kapot. Mijn Schuld. Maar ik koop er niets voor, voor dat gevoel. Wel voor het bestaan en weer weten waar ik ben, waar ik was en waar ik naartoe op weg ga. Dat is het enige dat me op dit moment kracht geeft. (Af en toe maar, hoor! Soms kan ik bijna alleen maar huilen.. Soms voelt alles wat ik gedaan heb en nog ga doen overbodig.. Maar dan opeens flikkert even dat andere gevoel op: er is een weg, en IK kan die weg bewandelen. En dat voelt dan even als een bevrijding.) Dankjullie voor je lieve reacties! (ik ben een Steenbok/Slang)

Goedemorgen allemaal, Hier weer eens een bericht van mij.. Ik had een zwaar - maar droog - weekeinde en weinig gelegenheid om te schrijven.. Heb inmiddels wel alles gelezen.. Veel herkenning.. Oveleden ouders (Francesca e,a,) , vertrouwen dat maar langzaam hersteld kan worden (Stien), gevoelens bij eerdere stoppogingen (Houtje), de voordelen van en angsten rond een LAT-realtie of alleen wonen (Kohtje, Benthe), het misleidende gevoel dat je verstandige dingen denkt en schrijft als je gedronken hebt (Haddock).. Mijn zware weekend had met al die dingen ook wel iets te maken. Ik voelde me voornamelijk depressief, alsof ik opgehouden was te bestaan, alsof ik een soort leegte was verpakt in schuimplactic. Onbereikbaar, voor mezelf en voor mijn Geliefde ook -- die vond dat duidelijk ook heel vreselijk.. Een enorm verlangen naar alleen-zijn (ook om niemand lastig te vallen met hoe ik me voelde), de onmogelijkheid om mezelf een schop onder mijn kont te geven.. De uitzichtloosheid.. Inmiddels is het wel wat beter. Ik heb dingen gedaan: in de tuin gewerkt en veel geskate (geschaatst op wielen.. het staat er opeens zo gek geskate) en ik heb geen trek gehad. Dat zijn wel zo'n beetje de winstpuntjes.. Zaterdag gegeten bij mijn ex en mijn twee - kleine - kinderen. Het was HEERLIJK om ze te zien en heel fijn om te voelen hoe veilig ze zijn, bij hun moeder, maar natuurlijk ook heel confronterend. Vooral mijn zoontje heeft veel verdriet dat hij niet bij mij kan zijn.. Dat kan pas weer als - Stien e.a.! - het vertrouwen is hersteld. Mijn ex zei me, toen de kinderen in bed lagen, dat het helemaal weg was.. Ik heb verteld over de Refusal die ik nu onder toezicht gebruik, en afgesproken dat ik haar wekelijks zo uitgebreid en eerlijk mogelijk zal mailen over hoe het met me gaat.. Herstel van vertrouwen moet ergens beginnen.. Per slot van rekening.. Betraand naar huis gefietst. Daar nog even met mijn Geliefde gepraat.. Gezegd dat mijn ex niet begreep waarom zij nog met mij verder wilde (al is het dan LAT). "Dat begreep niemand in haar omgeving", zei mijn Geliefde.. Tsja, de input was ook weinig vrolijk, dit weekend.. Gek genoeg voel ik dan ook opeens weer wat ik eerder omschreef als een soort oerkracht: Ik kan zelf veranderen. Waar ik straks ook woon, hoe de dingen ook verder zullen gaan: ik kan er zelf invloed op uitoefenen. Ik verlang - gek genoeg - ook erg naar mijn eigen plek, opeens.. Ik vond het mooi om te lezen, Benthe, dat jij daar ook zo van bent opgeknapt. Dat is natuurlijk uiteindelijk de bedoeling. Ik weet dat mijn Geliefde gelijk heeft dat LAT de enige manier is om onze relatie nog een kans te geven en dat als we samen zouden blijven wonen dat niet zou lukken.. (ik word inderdaad ook doodzenuwachtig van die controle de hele tijd, en van het de hele tijd het gevoel hebben te moeten voldoen aan verwachtingen. Dat ligt allemaal ook aan mij, geloof ik, maar het lijkt me heerlijk om daar bevrijd van te zijn). En dan weer verder bouwen aan onze relatie.. Ik hoop dat ik niet te lang van stof was! Ik wens iedereen een goede, fijne en gelukkige dag!

Sterkte, iedereen met of zonder trek vanavond! Veel plezier degenen die zich plezierig voelen en zich verheugen (op Monique van der Ven, bijvoorbeeld).. Mijn geliefde is weer thuis en dat is heerlijk - al voel ik me nog even somber als al de hele dag. Het is vast een fase, waarna zich weer nieuwe kracht aandient! Iedereen bedankt voor de steun van vandaag en tot morgen!

Dankjewel Corinne, Je hebt natuurlijk gelijk, maar ik voel het alleen even niet zo.. (Dat kan toch, he?) En inderdaad: die PB51 slogan klopt helemaal.. Als je nagaat wat er allemaal al kapot is...

Gefeliciteerd, Haddock, met je gemaaide gras! Tolie: het is vijf over vier! Ik hoop dat je niet doet wat je van plan bent. (IEDEREEN hier, en jijzelf ook, weet dat het alleen maar alles erger maakt) Zelf sleep ik me werkelijk deze dag door. Van bui naar bui.. Ik voel me intens hopeloos.. (Maar de fles lokt niet; die is juist de HOOFDREDEN dat ik me nu zo voel) Intens hopeloos en vol kinderlijke verlangens.. Gewiegd worden, achter op de fiets zitten en geen idee waarheen, custardvla gevoerd krijgen, applaus voor de eerste stapjes, nog nooit iets verkeerd gedaan hebben.. Daar verlang ik naar..

En Benthe ook, natuurlijk!

Kate, dankjewel voor je steun!

Beste Sandra, Wat in elk geval goed is, denk ik, is dat jij weet welke omstandigheden risicovol voor je zijn (zoals spanningen en boosheid).. Heb je al eens nagedacht, of met iemand gepraat over hoe je die boosheid, of die spanningen op een andere manier kan kwijtraken? (Meditatie, Zingen, heel hard op een kussen stompen, de televisie het raam uitgooien.. ik noem maar wat..).. Ik kan het bij mezelf zo moeilijk nagaan. Ik drink (dronk, laten we maar eens optimistisch zijn) omdat ik verslaafd ben.. Craving, god mag weten wat en ik ben verslaafd omdat ik daar aanleg voor heb en -- denk ik -- omdat ik onvoldoende van mezelf hou.. Dat is nu de volgende fase voor mij: leren mezelf OK te vinden (hoe heette ook weer dat hele oude boekje "Ik ben OK, jij bent OK..). Neem jezelf in elk geval niet te veel kwalijk, maar put kracht uit wat je al hebt bereikt... (Ja, tegen een ander kan ik zoiets makkelijk zeggen...)

Beste Haddock, Benthe en Roosje (ik vind je HELEMAAL geen wijsneus!), en beste allemaal, eigenlijk! Dankjulliewel voor jullie harten onder de riem! Na wat er vorige week gebeurde was ik de eerste dagen echt IN SHOCK alsof alles me de hele tijd en voortdurend naar de keel greep. Afgelopen maandag ontdekte ik jullie en dat heeft me enorm geholpen, alleen vandaag al de hele dag ben ik zo in- en in- verdrietig... Net alsof er helemaal geen uitweg is.. Ik weet en voel dat drank in elk geval niet meer tot iets leidt: ik heb ook nog steeds echt geen trek -- ik weet alleen niet meer hoe het is om me niet zo ongelukkig te voelen als ik me nu voel (net als wanneer je griep hebt: je kan dan zo het gevoel hebben dat dat altijd zo blijft, en alle herinneringen aan gewoon gezond zijn lijken heel ver weg).. Ik heb in elk geval wel iets aan de lieve dingen die jullie schrijven! Ik hoop dat jullie, Roosje en Tolie, het hoofd koel kunnen houden en dat de buitenlucht je goed doet.. En iedereen - en Sandra in het bijzonder - wens ik toe, waar ik mezelf ook toe in staat wilde achten: kijk met een zekere mildheid naar jezelf..

Sterkte Tolie!

Goedemorgen! (Als het tenminste een goedemorgen is, maar daaraan twijfel ik..) Ik ben twee etmalen alleen thuis geweest en stond vanochtend op met een enorme behoefte aan heel hard huilen. Die behoefte heb ik nog steeds maar het lukt niet. Ik overzie mijn leven van dit moment: Baan kwijt, al twee jaar eigenlijk niet meer gewerkt, onzekerheid over hoe het met mij en de kinderen verder zal gaan, beginnen het huis te verkopen, geliefde en ik allebei een nieuw huis kopen. Alleen zijn, nauwelijks een idee hebben waar te beginnen.. Het gevoel een volledig overbodig leven te hebben, nee beter: te zijn. Mijn geliefde was gisteren even thuis. Dat was heerlijk. Ze zei zo bang te zijn dat ze me kwijt zou raken als we apart wonen (want als ik iemand anders tegen zou komen dan zou ik dat natuurlijk niet vertellen, omdat ik zo oneerlijk ben..).. Terwijl ik alleen maar bang ben haar kwijt te raken... Ik voel me een beetje als voor mijn opname in de kliniek, alsof ik niemand meer onder ogen kan komen. Bang.. Bang voor echt contact. Huilen als ik iets aardigs lees op het forum.. Huilen ook als ik door de kamer van mijn kinderen loop... Daar liggen hun donsjes, de Donald Ducks, Bloem (het knuffeltje).. Ik walg van al die gevoelens omdat ze lijken op zelfmedelijden, terwijl ik het ben die leed heeft aangericht. En nu moet beginnen met dat te herstellen. Er is geen vergiffenis.. Ik moet het zelf doen. Maar de kracht ontbreekt (vandaag in elk geval) nog.. Geen trek, of Gremlins (zoals dat hier kennelijk heet), alleen geen idee waar ik moet beginnen.. Sorry voor dit geklaag!

Welterusten allemaal! Welkom Roosje, veel plezier morgen Anna en dank aan iedereen voor de nuttige en ondersteunende berichten van vandaag! Dag!

Ik heb dat precies zo, bij IKEA.. Althans, precies? Meestal ga ik voor bepaalde dingen en kom dan thuis met enkel zo'n zak met 1000 waxinelichtjes... Of een pak van een of andere duistere soort Zweedse koekjes, die thuis niet echt lekker blijken te zijn... Nog even over Ouders, Liefde en Kinderen: (ook nav wat Kate hierboven schreef) Ik geloof dat er geen ouders bestaan die het slecht voor hebben met hun kinderen. Alle ouders proberen vanuit hun mogelijkheden er het beste van te maken. Dat betekent niet dat dat altijd lukt. Sommige kinderen komen ernstig tekort; ikzelf ben ernstig tekort gekomen, maar ik had waarschijnlijk ook de aanleg om me zo te laten beinvloeden door hoe mijn ouders waren... Zelf probeer ik er vooral nu van te leren, door -- naast alle andere dingen waar ik mee worstel -- na te denken over hoe ik kan voorkomen dezelfde "fouten" te maken als mijn ouders. En - zo zei mijn therapeut mij vandaag - ik moet leren (durven) kwaad te zijn over de dingen die ik tekort gekomen ben.. Dit was evenmin bedoeld om de feestvreugde te doorbreken. Ik heb net een glas tot de rand gevuld met goed gekoelde Tonic (las gisteren onder een andere thread dat dat heel lekker is... en het klopt!!). Moedig voorwaarts, zoals de Grote Reve al zei!

Ja, Safi! Ook van mij van harte gefeliciteerd met je eerste maand! Wat geweldig dat jullie zo'n mooie bus hebben! (Wordt daar nog mee naar zee gegaan dit jaar?)

Welkom Roosje! Ik ben hier pas sinds gisteren en ik heb er nu al veel aan gehad! Ik hoop dat jij hier ook veel steun vindt, bij alle dingen waarmee je worstelt!

Goed zo, Haddock! Dat jij je ook hebt aangemeld! Ik ken de internet behandeling niet, maar ik heb 9 maanden kliniek gedaan.. Dat was ook niet niets, en dat zal de internet behandeling wel evenmin zijn! Je hebt in ieder geval vandaag een aantal prima besluiten genomen! (ook om het gras niet te maaien als het nat is..

Ik herken wel wat in wat je schrijft, safi: quote: Terwijl ik later pas door had dat ik ten eerste besloot hoe geverig onze relatie werd en daarmee een standaard zette waar bepaalde mensen aan moesten voldoen. Niet dat ik zo geverig ben (uiteindelijk voel ik me eerder een egoist), maar wel altijd iedereen te vriend willen houden, slecht ruzie kunnen maken, geen eisen stellen, liegen over dingen waarvan ik denk dat ze me kwetsbaar maken, alles altijd goed, fijn en leuk willen hebben.. Mijn therapeute zei vandaag "feitelijk leef jij je leven als een sprookje waarin alles klopt" en zo is het ook. Maar sprookjes bestaan niet, en alles klopt ook niet.. Dat te aanvaarden, daar gaat het - geloof ik - om. De gewone realiteit met leuke dingen en minder leuke dingen en dus niet door mijn pleaserige gedrag afdwingen dat anderen mij alleen maar pleasen, en niet confronteren.. Begrijp je me nog?

Tsja Benthe, wat zal ik zeggen? Het was een goed gesprek en het heeft me geholpen de dingen weer een beetje in een perspectief te zien.. Het helpt alleen al erg om alles te vertellen en ook om een soort van agenda te maken voor de komende tijd. Er is nog een wereld te winnen. Zo voelde het, na het gesprek.. (terwijl ik natuurlijk ook af en toe bang ben, dat het nooit beter wordt...). Maar: de dingen die ik wil bereiken zijn - zegt mijn therapeute - voor iedereen te bereiken. Werk aan de winkel dus, aan de slag! Gefeliciteerd Tolie en Blacky, dat jullie kunnen beginnen! Vanavond meer, ik ga nu eerst even koken en eten.. Wat een zegen, dit forum!

Dankjewel Tolle, Corinne en anderen voor jullie wijze en aardige woorden! Voor alle duidelijkheid: ik wil juist NIET in een slachtofferrol schieten! Ik wil alleen mijn kinderen behoeden voor wat mijzelf overkwam (zodat de keten van generaties wordt doorbroken) en ik wil begrijpen wat mij maakt tot wie ik ben en hoe ik mijn moeilijkheden kan overwinnen. Geen slachtoffer dus, maar handelen!

Ja, Houtje, ik herken wat je schrijft, maar ook niet helemaal.. Mijn kinderen zijn ten eerste nog te klein om mij naar bed te sturen, en het is niet zo dat ze hier de boel overnemen (of: overnamen, moet ik zeggen -- ze zijn nu - veilig - bij hun moeder.. Bij mij is het anders.. Heeft ook te maken met die enorme onverzadigbare behoefte aan liefde.. Met dat ik de kinderen meer zie als de basis van mijn geluk, als dat ik ze zie als degenen die voor hun geluk afhankelijk zijn van mij. Mijn zoontje met name is daar erg gevoelig voor. Dus die vind mij alsmaar lief. Hij was zelfs na het gebeurde van afgelopen dinsdag niet boos op mij, terwijl het zo gezond zou zijn als hij dat wel was. Mijn moeder was net zo.. Ja, bij haar nam ik de dingen wel over, ook als kind.. Maar ik voelde instinctief ook aan dat ik HEEL VEEL van haar moest houden en ik voelde me schuldig als ik gevoelens toeliet die daarvan afweken en daarom uitte ik nog meer liefde voor haar.. Ik werd - zo zie ik het nu - oneerlijk in mijn gevoelens.. Uit angst haar teleur te stellen (een neiging die ik, maar dan op een heel andere manier, ook goed leerde van mijn vader), uit angst haar kwijt te raken misschien ook wel.. Als ik naar mijn zoontje kijk, en - gelukkig - heb ik mijn kinderen afgelopen zondag even gezien, dan zie ik in zijn ogen, wat ik zelf voelde als kind en waarvoor ik hem zo graag wil beschermen. En daar begint "The long and winding road, that leads to MY door", en die weg ga ik vastbesloten in. Ik las, in het - op zich al tamelijk oude boekje - "Gras onder mijn voeten" van Bruno-Paul de Roeck dit sprookje: "Er waren eens twee mannen en die wilden beiden hetzelfde: een klontje suiker geven aan een paard. De eerste zei: "Ik vind het fijn om een klontje te geven. Ik hou van beesten. Vooral van paarden". En hij meende wat hij zei. De tweede man zei: "Ik vind het fijn om een klontje te geven. Ik hou van beesten, vooral van paarden". En ook deze man meende wat hij zei. Maar hij vertelde niet hoe hij zich alleen voelde en dat het een heerlijk gevoel geeft als zo'n paard met zijn vochtige paardenlippen aan je hand slobbert en je dan dankbaar aankijkt... De eerste man kwam het klontje geven. "Nee", zei het paard, "vandaag niet. Mijn kiezen, weet je wel.." "Dan maar niet", sprak de eerste man. En hij dacht "wat zielig voor het paard, dat hij kiespijn heeft". De tweede man kwam met zijn klontje en bood het aan. "Nee", zei het paard, "mijn kiezen, weet je wel".. "Dan maar niet", sprak de tweede man. En hij dacht: "Arme ik, er is niemand die om mij geeft". Ik ben zo'n tweede man.. Mijn moeder was ook zo.. En kinderen voelen dat aan! Ik wil zo worden als die eerste man. Genoeg hebben aan mijzelf.. Dag!