slientje

dankjewel om effe te reageren op mijn bericht Kannietmeer en Eleo ... Na die paar maanden zonder diazepam vind ik mezelf nog niet terug - en voel me zo ontzettend vervreemd van mezelf en anderen. Soms huil ik het uit van ellende, maar de tranen brengen geen vertroosting. Bijna dagelijks vraag ik me af of het werkelijk ontwenningsverschijnselen zijn... Soms denk ik dat er iets fout is met me, of dat ik aan een persoonlijkheidsstoornis lijd die ik maar blijf ontkennen ... Het spijt me dat 'onze' verhalen je doet huilen lieve Eleo - en ik hoop dat je hier of elders af en toe iets leest die je doet glimlachen :-) Dankjewel om moeite te doen om op mijn bericht te reageren ...

Dankjewel Bernice, fijn om van je te horen! Die eenzaamheid kan inderdaad snijden in de ziel - mensen haken af, en ook ik haak af ... Ik leer om toch in te gaan op een bezoek - zelfs als ik geen zin heb, al was het maar om eventjes terug onder de mensen te zijn. De opdringerige negatieve gedachten zijn vaak heel moeilijk te 'bevechten' ... Hou moed Bernice > zelfs al klinkt mijn verhaal nu [nog] niet bemoedigend - Ook voor jou heel veel sterkte! Wie weet, lachen we over een paar jaar het leven toe zoals nooit tevoren...

Hallo iedereen, Ik heb elders op dit forum iets geschreven en vroeg me af of dit voor jullie herkenbaar is - hebben jullie soms ook last van irritatie en ergernis en gebrek aan relativeringsvermogen?

Sinds gisterenochtend heb ik terug enorm last van een verstoord/bezwaard gemoed... die ik nauwelijks/amper of niet de baas kan. Eind april nam ik voor het laatst mijn dosis Diazepam. Sinds vorige zomer [toen ik ook aan het afbouwen was] is mijn gemoed zwaar verstoord en ga ik door depressieve episodes. Mijn handelingen en denken lijken verstoord en telkens weer gaat dit gepaard met heel veel frustratie... mijn vermogen om te relativeren is helemaal zoek ... Die episodes wegen zwaar en ik beleef ze als heel pijnlijk en soms nauwelijks te [ver]dragen en ik vecht ook met kwellende gedachten: 'waarom kan ik niet normaal reageren', 'waarom kan ik niet lachen', 'waarom kan ik niet meer genieten' ... 'waar is mijn relativeringsvermogen?' symptomen die op mijn gemoed werken: Ik wordt geplaagd/gekweld door innerlijke onrust, norsheid, geirriteerdheid, ergernis, gebrek aan inlevingsvermogen .... dit heeft dan ook een weerbots op mijn sociale vaardigheden en ook op mijn 'zelfbeeld' : ik wil niemand meer zien ... elke ontmoeting roept conflicten op, want ik merk hoe verarmd mijn sociale vaardigheden nu zijn, en herinner me hoe het vroeger was. Vertroosting/verlichting/soelaas is nauwelijks te vinden... Vreugde is zoek ... Verder is mijn concentratie/geheugen/focus ook verstoord Zijn dit herkenbare symptomen? Zelfs na 2 maanden sinds de laatste inname? Indien ja, hoe gaan jullie hiermee om?

Vandaag deze [voor mij] verhelderende en bemoedigende website gevonden: http://benzowithdrawalhelp.com http://benzowithdrawalhelp.com/2012/08/05/how-to-support-a-loved-with-benzo-withdrawal-syndrome/

@ Bernice Hoi Bernice, ik ben hier echt een groentje en daarenboven ook een Vlaamse meid > dus minder vrank en vrij misschien dan de meesten onder dit gezelschap. Ik weet nog niet goed hoe zo'n forum precies werkt en wat het voor mij kan betekenen maar ik las dat je net als ik die Rivotril aan het afbouwen bent. Ik weet niet hoe het nu met je gaat … na die paar dagen stilte … maar ik wou je toch iets meegeven … Een 10 tal dagen geleden nam ik mijn laatste beetje Diazepam. Wat je beschrijft ken ik zo goed en de ontwenningsverschijnselen zijn belange nog niet van de baan maar deze avond merkte ik hoe 'de hemel' opklaarde en vreemd genoeg: ik vond mezelf een beetje terug. Ik vind het tot op vandaag nog altijd moeilijk te geloven de problemen waar ik dagelijks mee worstel sinds 2005 grotendeels te wijten zijn aan die voorgeschreven medicatie … maar zoals zovelen hier schrijven: er is werkelijk concrete en reeele hoop… Die lange periodes van vervreemding en afschuwelijke innerlijke kwellingen zullen afnemen … Dat schrijf ik nu ook tot mezelf…. en hoop dat je er ook iets aan hebt. Vandaag vond ik een verhelderende website [weliswaar in het engels geschreven]… en als reactie op jou berichtje stuur ik het naar je en hoop dat het misschien een beetje soelaas kan brengen. Voor mij was het in ieder geval een eye opener … http://benzowithdrawalhelp.com/2018/04/30/god-where-are-you-2/ heel veel liefs Slientje

Hallo moedige forum-schrijvers, Al een paar dagen dip ik in en uit jullie bemoedigende schrijfsels. Ik heb mezelf op een ander plekje voorgesteld. Een 'Benzo-parcours' neerpennen en lezen is best een hele klus. De context waarin die medicijnen voorgeschreven worden is op zichzelf vaak al een verhaal op zich. In mijn geval werd het voorgeschreven om zwaar verstoorde slaap en insomnia de baas te kunnen. "Het kon geen kwaad" en "ik zou er overdag geen last van hebben." Fijn! Een medicijn die me hielp om mijn slaapritme terug op peil te krijgen en dan ook schijnbaar zonder nevenwerkingen. Met blind vertrouwen ben ik zo'n 13 jaren geleden in die val getrapt. Toen ik naar het buitenland verhuisde gingen de poppen pas echt aan het dansen: op een dag had ik een voorschrift nodig, dus ik wandelde de plaatselijke artsenpraktijk binnen met met mijn hulpvraag. De dokter fronste zijn wenkbrauwen en daarna volgde een waar kruisverhoor. Ik raakte helemaal van streek: tot nu toe werden die pillen me in mijn thuisland telkens zonder blikken of blozen voorgeschreven. Deze keer botste ik voor het eerst tegen een dikke muur. Tot die dag was ik me niet bewust dat dit kleine pilletje mijn zenuwstelsel helemaal in de greep had. De dokter was vastberaden en wou van geen wijken weten: ik ZOU afbouwen. Instructies gaf hij me niet, wat resulteerde in een veel te snelle afname, zonder kennis over de mogelijke gevolgen. Na een paar dagen voelde ik me helemaal vervreemden van mezelf en mijn omgeving. Alles waar ik normaal gezien plezier aan beleef werd een klus. Ik werd geplaagd door een soort depressie. De link naar de Benzo maakte ik helaas niet. Ik dacht dat er iets ernstig mis met me was en probeerde nog harder mijn best te doen in mijn leven. Leven werd overleven.... Na de eerste moeizame winter begon ik me vragen te stellen over de afbouw van de pillen en pauzeerde de afname. Het duurde niet lang of de hemel begon op te klaren. Ik vond mezelf terug ... maar was ook een trauma rijker. Nu bevind ik me aan het andere eind van het verhaal. Eind April nam ik mijn laatste portie Benzo. De 'drop' was nog maar een fractie van wat ik vroeger nam. Ik maakte me sterkt dat dit kleine beetje wel niet zo veel van zich zou laten spreken.... Na een paar dagen begon ik me terug diep ellendig te voelen. Emotioneel uitgeput, gespannen, depressief, afgeleefd en heel moeilijk in staat om in het hier en nu te zijn. Mijn gedachten gedragen zich als een naar drugs snuffelende politiehond: obsessief op zoek naar verlichting. Mijn gemoed en levenslust kelderde... Innerlijk voel ik me als een ellendige junkie ... wat in se ook wel een beetje klopt :-) ... Mijn geheugen laat me in de steek bij de meest basale handelingen: vandaag stapte ik eerst op de verkeerde bus, mijn huissleutels ben ik thuis vergeten, en ik vond het gebouw niet meer waar ik een afspraak had. Op zich allemaal niet erg maar ondertussen blijf ik mij afvragen of dit nu aan mezelf ligt [psychische oorzaak], of maken deze verstoringen deel uit van de ontweningsverschijnselen? Volgens 'internet' zouden de symptomen dempen na de eerste week maar die zijn bij mij in hevigheid toegenomen... De angel zit in de staart, is een gezegde die in me opkomt. Ziezo, dit is een hele boterham dus dankjewel als je dit allemaal gelezen hebt... De plus zijde: sinds januari heb ik een paar heldere momenten beleefd die bij me insloegen als een 'bloemen-bom' bij heldere hemel. heel veel liefs en aan hen die de forum bezoeken: veel sterkte en hou de moed erin, ook al is die moed nog zo klein

dankjewel @Kaida om me daarnaar toe te verwijzen.

Vorige week vrijdag heb ik [hopelijk] voor het laatst mijn dagelijkse 0.6 g diazepam dosis ingenomen. Die stop was niet gepland: ik was ergens blijven logeren en had mijn medicijnen vergeten. Van de nood heb ik dan maar een deugd gemaakt en heb toen besloten om vanaf die dag mijn 'benzo' deur - hopelijk - definitief achter me te sluiten. [Mijn afbouwverhaal begon in 2013, toen de huisarts me erop wees dat de Rivotril die me in 2005 tegen insomnia voorgeschreven werd, zwaar verslavend was.] De eerste 36 uur na de allerlaatste inname verliepen redelijk, maar vanaf zondag begon ik te merken dat ik me meer en meer teruggetrokken en vervreemd van mezelf voelde. Alsof ik niet bij mezelf kan. De lusteloosheid, moedeloosheid overheerst mijn dagen en beneemt me van het verlangen naar elk sociaal contact. Ik moet me mechanisch dwingen om met mensen te spreken. Het lukt me bijna niet om in het hier en nu te zijn. Het is alsof mijn innerlijk leven 'bevroren' is. Nu is het zo dat mijn afbouw jaren behoorlijk traumatisch waren [zoals voor velen waarschijnlijk het geval is]. Telkens weer dacht ik dat ik 'schuldig' was aan die zwaarmoedigheid, lusteloosheid die me overviel. Het kwam meestal niet in me op dat dit ontwenningsverschijnselen zouden kunnen zijn. Door de jaren heen zijn mijn sociale contacten herleid tot mijn huisgenoten met wie ik samenwoon waardoor ik in een soort isolement terecht kwam. Die lusteloosheid, die op alle vlak lijkt door te werken, heeft zijn tol geeist, en nu die terug toeslaat vraag ik me af of dit blijvend zal zijn. Van nature ben ik een heel levendige persoon, maar die ben ik nu al zo lang kwijt ... Tijdens de lente van 2017 heb ik 4 maanden vlot kunnen afbouwen van 10mg diazepam naar 2mg. Gedurende die maanden was ik helder van geest. Alsof ik mezelf helemaal terug gevonden had. Ik was aangenaam verrast door die ommekeer, en greep de gelegenheid om dus tijdens die maanden verder af te bouwen. De ontwenningsverschijnselen gedurende die tijd waren miniem vergeleken met wat ik voordien [en nadien] al had meegemaak. Vorige zomer raakte ik emotioneel uitgeput en kreeg een soort van inzinking. [stress? depressie?] Sindsdien heb ik gewacht om die laatste 2mg af te bouwen. Ik raakte maar niet meer 'bij mezelf' ... Probeerde het toch maar bleef zwaar worstelen met onzekerheid, lusteloosheid, verlies van toekomst perspectief ... en voelde me emotioneel afgesneden van de wereld in en om me heen. Sinds januari heb ik een paar momenten gekend waar die uitzichtloze buien opklaarde. Die 'opklaringen' zijn zo verrassend en onvoorspelbaar. Meestal gebeuren ze 's morgens. Dan geraak ik vaak verbaasd over het verschil in gemoedsstemming. Dan pas weet ik hoe diep ik gezeten heb. Jammer genoeg blijven die goeie momenten niet. Als die verstarrende bui me terug overtrekt, is de ontgoocheling groot en slaat de moedeloosheid soms toe... Ik zie dan door het bos de bomen niet meer. Zal die dikke muur van innerlijke en uiterlijke vervreemding ooit werkelijk eens en voor altijd optrekken? Heeft iemand soortgelijke ervaringen gehad? of maakt dit deel uit van een onderliggend probleem in mijn geestelijke gezondheid? Maakt dit deel uit van ontwenningsverschijnselen? Klinkt dit bekend in iemands oren?