Yana

Ik mocht als kind ook absoluut niet boos zijn maar heb als tegenreactie wel een heel 'assertieve' periode gehad. Toen werden mensen bang van me, ook niet ideaal . Nu ben ik weer een schatje, maar áls ik kwaad ben dan maakt het me niet uit wie erbij is, ik kan voluit schreeuwen als ik het écht zat ben (dan spreek ik ook opeens vloeiend Frans). Ooit heb ik allerlei therapie-achtige dingen gedaan zoals bio-energetica en andere vormen van lichaamswerk, hypnotherapie, voice dialogue, dynamische meditaties enz. Toen heb ik geleerd om voluit boos te zijn maar ook om kwetsbaar te zijn.

Rot voor je Jannigje, maar die dingen gebeuren. Jij bent wie je bent en soms zullen mensen daar niet mee om kunnen gaan, 't is niet anders. Toch lijkt me dit beter dan maar een beetje sociaal verantwoord gedrag te vertonen uit angst afgewezen te worden, dat is zóóó saai. Blijf jij maar lekker jezelf, je bent hartstikke leuk!

Bij veel mensen en zeker bij veel vrouwen is het eerder andersom volgens mij. We zijn zó bang om boos te worden (want dan zijn we niet lief) dat we dan maar verdrietig worden en gaan huilen. Ik vind het heel bevrijdend om zo af en toe eens ongenuanceerd boos te zijn. Het geeft ook zo'n lekker levendige, krachtige energie in je lijf terwijl ik van huilen vooral doodmoe word.

Leuk Nancy, en dan van de verzamelde schatten dit soort dingen maken...

Ben benieuwd hoe het met je gaat Pytje

Hé Jannigje, je bent stil hier. ❤️

No worrys @Rosee, ik fietste een uur naar de middelbare school... regen, storm, sneeuw en ik herinner me alleen maar dat het leuk was en gezellig met schoolvrienden. En je krijgt er een geweldige conditie van, heerlijk. Ik ben alleen nóg boos omdat ik na moest blijven omdat ik 5 minuten te laat was met windkracht 9 tegen

en van paprika chips en chipitos.

Wat een prachtige brief

Dat zie ik niet staan bij de info van Rijksoverheid? Er staat: 'reis minder'.

Yvonne heeft het denk ik over Windows Verkenner.

En als je dat niet zonder moeite tegen jezelf kunt zeggen dan weet je hoe laat het is. Maar ik hoop natuurlijk dat het je goed blijft gaan

20 kg @niks, dat is niet niks zeg. Geen wonder dat je veel rust nodig hebt, tijd om mooi te gaan zitten wezen met een borduurwerkje ter hand terwijl zacht licht over je perzikroze wangen strijkt (vrij naar Vermeer).

Volgens mij heb jij al een paar duizend stappen in die richting gezet hoor

74.2

Hup @Ietje, Hup @Descartes33 Hup iedereen, ik wens jullie allemaal een blij gemoed en de kracht om te doen waar je gelukkig van wordt. Oh @Rosee wat jammer van New-York, sterkte met je oor, en wat ben je een lieve moeder! Sinds een paar dagen heb ik het 'spijkermatje' van @Etty in huis, wat een raar ding is dat, je ligt echt voor janmetdekorteachternaam op dat ding, ik lig me dan te verbazen dat ik er ben ingetrapt in zoveel rarigheid, echt zeer doet het niet, het prikt nogal en als ik er vanaf kom heb ik vreselijke jeuk op mijn rug. Maarrrrr.... ik ben wel erg heppie, komt vast van dat matje

Dat begrijp ik wel en komt me heel bekend voor. Tijd om het helder te krijgen dat je het écht voor jezelf niet meer wilt. Hoe ga je het vandaag aanpakken?

Wat klink je goed en helder Tiswa, ik heb zomaar het gevoel dat het jou gewoon gaat lukken

Draagt iedereen inmiddels mondkapjes in de Nederlandse ziekenhuizen?

Jij denkt dat het leven van Bor zó moeilijk is dat zelfinzicht niet mogelijk is?

Zo zeg Yvonne, dat hakt erin. Ben jij zelf naar het ziekenhuis gaan rijden met hem? Pfff, stoer! Wees maar lekker lief voor Kees én voor jezelf. Misschien kun je nog een telefonisch consult met de specialist aanvragen?

Je hoeft de omstandigheden ook niet te vertellen, die doen er sowieso niet veel toe. Maar wat er in jou gebeurde waardoor je het nodig vond om te drinken dat is misschien wel interessant. Zo kreeg ik vandaag een moeilijk telefoontje, ik hoorde verwijten die er misschien niet eens waren. Ik kan niks aan de situatie veranderen en het is niet mijn schuld maar toch voel ik me schuldig, onrustig rond mijn hart. Ik wil het zó graag oplossen zodat ze niet meer boos op me zijn maar ik kán het niet oplossen, ik wou dat iedereen me lief vind, ik heb zin om me als een baby te laten wiegen, dat alles goed is en dat niks mijn verantwoordelijkheid is. Getver, ik voel me klein en afhankelijk van de goedkeuring van anderen. Om dat niet te hoeven voelen heb ik zin om het op een zuipen te zetten maar dat doe ik niet want 1. er is niks in huis en 2. het helpt niet. Dit gevoel is niet erg, mag er zijn en gaat vanzelf weer over.

Jij deelt hier al je privé beslommeringen in geuren en kleuren, meer dan wie ook, maar zodra het over je drankinname gaat vind je het te persoonlijk worden.

Dat snap ik niet, waarom zou dat beter zijn? Dit forum is er toch niet in de eerste plaats om verslag te doen van je slaapkamerverbouwing maar om te delen waarom je niet van de drank af kon blijven, welke gedachtes en emoties eraan vooraf gingen. Welke nieuwe inzichten je hebt opgedaan met deze uitglijder, wat je in het vervolg anders zou kunnen doen enz. Misschien krijg je nog respons waar je wat mee kunt.

Fijn Tiswa! Ik wens je een mooi en helder 'nieuw' leven. Kom maar veel hier lezen en schrijven, het helpt.