Bij een van mijn pleeggezinnen had ik een tante met het down syndroom. Ze was een nakomeling en ze zat vanaf heel jong in een tehuis omdat zij extreem veel begeleiding nodig had. Ik voelde daardoor een extra connectie met haar.
Ze giechelde veel, ze was gelukkig als ze mocht komen logeren.
Toen ze ouder werd ging haar zicht en gehoor verder achteruit. Ze werd stil en ze trok zich terug. Ze kwam in een gespecialiseerd bejaardentehuis terecht, mensen die het down syndroom hebben worden meestal niet zo heel erg oud.
Daar fleurde ze op. Haar begeleiders begrepen er niets van.
Marie vond haar lief Eva toen ze 55 jaar oud was.
Vandaag hoorde ik dat ze overleden is. Niet recent, geen condoleance nodig. Ze was niet alleen.
Marie leerde het me. Er is hoop.