Evan van me af schrijven. Zit al een paar dagen totaal niet goed in mijn vel. Voelt alsof ik elk moment in huilen uit kan barsten en ik wil het liefst in bed blijven liggen dat voelt ook niet goed, maar als ik wel dingen doe is het ook niet goed. AAARGGGGHHHHH,
Wil nu dat poppetje uit die strips zijn dat uit zichzelf weg kan hollen.
Misschien is het de tijd van de maand. Misschien is het de burn-out. Misschien is het het thuis zitten. Misschien is het het feit dat mijn intake is afgerond, maar dat het traject nog niet is ingepland. Dat het te lang duurt. Misschien is het dat ik getipt ben voor werk dat ik graag zou doen, terwijl ik weet dat ik nu er nog niet klaar voor ben....? Waarschijnlijk alles bij elkaar. Voel me ellendig. Wil huilen en dat lukt niet.
Gisteravond zin om wijn te drinken. Maar ik doe het niet, morgen 10 weken. Ik ben daar gek. Maar even uit dit gevoel. Weg van mezelf.
Alles lijkt dan ook mis te gaan. Kras over mijn nieuwe laarzen, pak melk kapot in tas met allerlei boodschappen, bijna vallen met de fiets. Alles of niets. Of het gaat. Of het gaat niet. Er zit weinig tussen in. Nu gaat het niet.
Werken aan het tussenin gebied denk ik. En verduren, verdragen.