Depressie en angst: heel bekend. Drinken, roken om van het gevoel af te komen. Yep. Nog banger, want niet goed bezig, dus de dood is nabij. Het heeft eigenlijk nu al geen zin meer. Niemand weet hoe erg het echt is. Dat gevoel is ondraaglijk en moet weg. WEG! Dus rokend nog meer drinken. Nig banger etc.....
Bekend. Heel bekend.
Net toen ik dacht dat het niet meer erger kon en dat ik ook niet meer kon, letterlijk verlamd door angst, toch gestopt. Met allebei. Gered door bijkomende burnout. Lichaam zegt stop.
En......weet je. Ik ben niet zo bang meer. Ook niet om te mislukken of om dood te gaan doordat ik het zo slecht heb gedaan. Elke dag groeit mijn rust. En door de rust vertrouwen en daardoor acceptatie? Ik mag (meestal! Only human;-) fouten maken. Ik mag zeggen dat ik bang ben. Ik mag iets niet leuk vinden. Ik mag doodgaan. En dan ben ik niet slecht of eigen schuld.
Die ruimte zit ook in jou. Daar ben ik van overtuigd. Je angst is er (nu). Je gevoel is er (nu). Dat hoeft niet nu anders of weg. Je kunt het dragen want dat deed je al. En je zult zien. Net als je denkt dat het niet meer gebeurt, komt het moment dat je (achteraf) denkt: "huh, er was net even niets..."
De dreiging, het zwaard van Damocles, valt dan weg.