Even in haast, want ik zit in de wachtkamer. Ik weet dat het tijdelijk is, waarschijnlijk, rationeel in elk geval. Maar het is weg. De dingen die ik doe om de verbondenheid tr hebben, te voelen die is weg en dat is angstaanjagend. Daar helpt geen rationaliseren tegen. Het is niet okay, het is weg. En komt nooit meer terug.
Gisteren was ik verdrietig, vandaag ben ik bang. En verdomd eenzaam.