Quinn

Hmm ja dat, van degenen die je irrireren, leer je soms heel veel. Spiegels. Niks mis mee. Nou ja, dat.

't Is een afweging, voor mij inmiddels tenminste wel @Smaragd. Helpen en advies geven is een tweede natuur. Je zegt nu dat het je helpt en dat is top. Maar tegelijk kun je er ook kwaad om worden en enorm fel reageren. Daar ben ik momenteel niet goed tegen opgewassen en dus wordt het kiezen. Ja, ik wil helpen. Nee, ik kan nu niet omgaan met die woede en felheid. Dus soms is het dan kiezen om te zwijgen. Voor mijn eigen welzijn. Niet dat jouw emoties er niet mogen zijn, juist dat de mijne hier ook een plek hebben.

Probeer het eens @bumperjim

Maar van degenen die hier schrijven en met elkaar delen, doen de meesten dat tamelijk intens en vanuit het hart. Daarom vind ik het forum ook echt een gezamenlijke groep, een gemeenschap, bij gebrek aan een prettiger woord.

Maar welk punt? Voor nu zit ik op proberen los te laten. Iets dat heel slecht bij me past, I kid you not. @Smaragd ja, de redder, tegen wil en dank van beide kanten. Mensen willen vaak helemaal niet gered worden en ikzelf wil helemaal geen cape. En je wordt er zo wanhopig van als het steeds niet lukken wil. Miscommunicatie en verkeerd begrijpen alom. Moedeloos. En zelf? Ik doe m'n best. Intussen moet in alleen wel elk zwerfkatje dat langsloopt, oppakken en voeren, het zelf even weer op pauze. Je kunt niet iedereen redden, je kunt zelfs niet iedereen helpen. Maar dat wat je wel kunt doen, moet je zeker doen. En die grenzen, die zijn lastig.

Hard van binnen, zacht van buiten, of was het andersom?

Frankly, my dear... Toen de politiek nog niet politiek correct was.

Denk aan je @lady jane. Geniet van het strand en de rust en die dingen Ik ga het concept loslaten wat niet vastgehouden wil worden eens oefenen. Go Quinn! Wooot.

@bumperjim hoop dat je het okay vindt dat ik citaat hierheen haal. Zeg het gerust, dan wis ik het. Ik zit hier al even op te kauwen. Voor mij werkt het niet zo, ook niet hier op het forum. Mensen hier zijn voor mij geen namen op een scherm, maar echte mensen, met echte verhalen, echte levens. Mijn geheugen is ook veel te goed, ik onthoud van alles over iedereen. En dus leef ik mee, geef ik om, probeer te helpen of in elk geval mee te leven. Soms holt dat mezelf uit, vreet het op, veel te intens en te intensief, zoals alles, altijd. Misschien stop ik er gewoon te veel van mezelf in. Of gaat het ten koste van mijn eigen proces. Is het misschien afleiding van mijn eigen weg ook. Zo langzaamaan loop ik bij sommigen tegen een muur op, een muur in mezelf. Het lukt me niet meer mezelf te motiveren om hen te motiveren, op te vrolijken, een hand uit te steken. Dat voelt als falen. Fail, try again, fail better. Geestelijk masochisme. Wat mij afstoot, probeer ik des te harder aan te trekken. Pure onwil om op te geven. Of onmacht? Als ik een ander opgeef, geef ik dan niet een deel van mezelf op? Wanneer is opgeven en weglopen gerechtvaardigd?

Lieve @Maja dat is gigantisch balen, dat eerst. Teleurstelling ook, misschien ook even boos op jezelf. Maar dat jaar nuchter is niet weg na één uitglijder. Je kunt het. Knieën afvegen, kopje weer hoog. Sterkte vandaag. @lady jane dat is schrikken, hoop dat alles meevalt. Knuffel. DAGPACT:NunPedroYvonneVIIIQuinn

Wanneer doe je het goed? Geen idee, misschien nooit, misschien altijd. Vanavond vind ik zwijgen de beste optie. Dan komt er ook niks verkeerds uit. Later.

I need your boots. And your clothes. And your motorcycle.

Je bent. Je schrijft. Je helpt. En niet vergeten, eerst je eigen zuurstofmasker opzetten voor je een ander helpt.

Ik had me plechtig voorgenomen om hier meer te delen van de moeilijke momenten, de ik wil drinken momenten en desnoods de ik heb gedronken momenten. Maar dat blijft er toch wat bij. Want ik heb ze allemaal al gedeeld, voor mijn gevoel en het lijkt een herhaling van zetten. Maar, je weet nooit of het toch iemand kan helpen. Of dat er een opmerking komt die mij weer helpt. Plus niet te vergeten, het delen alleen al kan soms echt helpen. Dus. Rotdag vandaag. Weinig geslapen, gespook in mijn hoofd en wild. Tegen de muren op. Verlangend naar rust en stilte, al was het maar de verneukeratieve namaakrust van drank. Drank. Want dat helpt. Not. Ben het punt van m'n verhaal even kwijt. Maar okay. Het ging over. Ik wilde drank. Zie je hem? Wilde. Nu niet meer. Dat was hem dan voor nu.

@Zbb dank je wel, ik ben onder de indruk van je.

Oef. Respect voor je kalmte, ik zou dat niet trekken. Al helemaal geen whisky.

Fijn om je wat beter te leren kennen. Goed van je om steun te zoeken, ook hier.

Prima plan, even niets doen. Ik wil wel, maar het hoofd is weer zo wild.

De golven van mistroostigheid die je meevoeren naar de diepten van waanzin.

Oef... I don't know how much longer I can hold this!

Ach weet je @Etty ik kan prima bovenop een kast springen als ik onaangenaam geraakt word. Maar @lady jane zei het en die is allesbehalve vals. Dus bedoelde ze het vast anders dan ik het las. Simpel genoeg. Zonder mijn verleden was ik niet waar en hoe ik nu ben, mindere en betere onderdelen. Het is zoals het is. Alleen dat omgaan met blijft maar lastig. Vannacht ook flink last van de spoken gehad en dat blijft ruk. Meer koffie.

Morgen. DAGPACT:zbbReacherYvonneJannigje ikkanhet Pedro Spirit Quinn

Nee, deleten hoeft niet. Het verleden drukt inderdaad zwaar op het heden en dat deleten gaat niet. Steeds wat meer leren omgaan met, dat is het enige. Tijd om te gaan slapen.

Ik snap niet waar deze nu vandaan komt jane en daarom valt het niet goed. Alsof ik zwelg en rondwentel. Maar ik geloof niet dat je dat vindt, dus ik vraag het maar gewoon: wat bedoel je precies?

Ik geef even door dat we stante pede naar Italië vliegen. Of de pizza vervangen door Brinta, ook een optie.