Indigo

Dag lieve mensen, lang gelee! Wil hier graag eea delen, misschien herkenning bij andere vrouwen? Ben 46, aantal jaren gelee burn-out gehad, daarna aanhoudende depressieve en angstklachten. Enfin, alcohol leek een middel om de ellende te verdoven. Not, alleen maar meer problemen. Ben nogal van het onderzoeken, lezen op internet van vergelijkbare verhalen etc. Pas na een tijdje viel het kwartje, na veel lezen over perimenopause, wat het inhield, ontelbaar veel verhalen over burn-out en andere problemen in leeftijdscategorie rond 40-50 kon ik er eigenlijk niet omheen: zo ontzettend veel vrouwen die grijpen naar pillen en/of alcohol, zoveel vrouwen gaan door de zwaarste tijd van hun leven. Vooral degene die pms, pnd doormaakten in hun leven. Ik wil natuurlijk niet alles over 1 kam scheren! En dit is puur mijn verhaal. Therapie helpt, maakt zaken duidelijker en meer hanteerbaar, sowieso is stap 1 alcohol laten staan, maar voor mij kwam het grote verschil toen ik progesteron voorgeschreven kreeg. De depressieve, zwaar op de hand toestanden zijn verdwenen. En t belangrijkste voor mij; behoefte om te verdoven gezakt naar praktisch nul. Als er even een mindere fase is kan ik het makkelijker laten om naar alcohol te grijpen, tis beter hanteerbaar.Enfin, als er maar iemand is die hier ook baat bij zou hebben.. mijn zoektocht heeft veel stappen gekend, waaronder antidepressiva, supplementen, mindfulness, therapie (laatste zaken super waardevol en nog hard mee aan de slag) Maar het aanvullen van 1 hormoon bracht eindelijk meer rust in mij. Mocht het je interesseren, Google eens, kijk ook eens bij oestrogeen dominantie, premenopause. Er ging een wereld voor me open. En voor mij zo gerelateerd aan alcohol want al die moodswings, nare stemmingen waren voor mij directe aanleiding tot drinken en verdoven.. Sorry guys, geklets over hormonen. Maar jullie zullen waarschijnlijk wel onderschrijven dat hormonen bij vrouwen een rol spelen op een niet altijd fraaie manier ahum

❤️

❤️

Toch maar even inloggen. Ben eigenlijk de laatste tijd te lui om te schrijven/reageren. Neemt niet weg dat ik regelmatig even bij lees. En op de dagdraad zie ik regelmatig jouw humor voorbij komen als een frisse wind. Dank je voor regelmatig een grijns. Nadia, herken alles. ‘Wandel’ sinds begin vorig jaar rond op forums. De eerste keer dat ik meemaakte dat zaken niet klopten/niet fair waren, dacht ik dat het lag aan het feit dat ik op een forum zat zonder moderator. Na goed rondkijken besloten naar AdB over te stappen, wánt met duidelijke regels en mods. Maar ook dat valt blijkbaar te omzeilen. Wat wil ik nu eigenlijk zeggen met dit verhaal… Mmm. Ben gevlucht van het ene forum, en vorig jaar bijna weer na alle toestanden hier. Zat weer te veel ‘erin’, te betrokken, te te… whatever. Heeft bij mij bewerkstelligd dat ik ging leren iets meer afstand te nemen. En, hoe moeilijk ook, leren scrollen. In een forum gezogen worden gaat snel, ja verslaafd zelfs aan frummen als ik voor mezelf spreek. Maar een stapje terug doen is mogelijk. Gooi het kind niet gelijk weg met het badwater zoals ik deed met het eerste forum. En tuurlijk bijt ik af en toe nog op mijn tanden, wil wat zeggen over dit of dat. Zoals: ‘Alles wat je niet onder eigen identiteit durft te zeggen is het daglicht niet waard’, en nog veeeeel meer zaken. (Ha heb ik toch nog iets erover gezegd). Maar bedenk me keer op keer waarom ik hier eigenlijk ben. Om te leren. Om het droog te houden. En dan lees ik weer mooie berichten, lieve berichten. En ben weer blij dat ik het vandaag droog mag houden. Hoe ik ook soms kan balen van zaken, zonder forum was ik niet waar ik nu ben. Niet meer constant in gevecht met alcohol, wel/niet, wanneer kan het weer. En het kán mbv dit forum. Met een klein beetje afstand soms, scrollen waar nodig. En vooral telkens focus houden op het goede. Elke keer weer. Zo, voor iemand die weinig schrijft, klets ik toch weer een eind weg nu. Hoop je weer te lezen. Zou de glimlach missen. En meende te lezen dat ook jij er veel aan had/hebt om het niet alleen te hoeven doen. Maar uiteraard moet je nu vooral doen wat goed is voor jou Nadia

Lijkt veel, snap ik. Maar aan de andere kant, wat is 100 dagen op een mensenleven?! Met 'dag voor dag' kom je al snel een heel eind. hang in there. jij ook Agnieta! Niet meer terug naar af joh

Als je het filmpje van Noorlander kent; na 3 maanden gaan de hersencellen zich herstellen. Na 100 dagen wordt ook de verslaving minder (bij mij). Gun ik iedereen

Dan kan ik je dat aanraden Lars..... 100 dagen. Wens eenieder dat mee te maken. Het verschil. Minder hoeven knokken. Nieuw gevoel van vrijheid. Oké, wat langere adem, maar dag voor dag maakt het haalbaar. Uitstellen, op wat voor manier dan ook, zooo de moeite!

Mooi, Urania Wat ik nog vragen wil; de mensen die nu knokken met alcohol, wel/niet drinken. Hebben jullie ooit honderd dagen niet gedronken? Is voor mij namelijk een soort 'gouden drempel'. Daarna wordt het voor mij makkelijker. Minder trek, minder gedachten over drank. En als die gedachten komen, kan ik ze veel makkelijker parkeren. In dat opzicht lijkt het een kwestie van 'een langere adem'. Maar kan natuurlijk heel persoonlijk zijn

Nadia, zal voortaan aan je denken op zondagochtend, gedeelde smart en zo. Niks raars aan hoor tomtom. Op vakantie geniet ik ook van, bijvoorbeeld, een apart gerecht. Wordt anders als dat gerecht je telkens door de keel gedouwd wordt. Ik was ook om tien uur te mopperen, mot dat kerkje nou echt zo dicht bij mijn huis staan?!

Fleurtje, zo veel mensen, zo veel gebruiksaanwijzingen. Kan alleen maar uitgaan van mezelf, na mijn uitglijder strafte ik mezelf enorm. Als daar nog meer zwepen aan te pas gekomen waren had ik de draad waarschijnlijk niet weer gelijk op kunnen pakken. Wat voor de een werkt, pakt voor een ander totaal anders uit. Juist door de fijne reacties kon ik mezelf vergeven, en weer door. Ha lieve Smart, ben niet zo vaak online, klopt. Lees nog wel regelmatig hoor, maar lang niet altijd de energie om te schrijven. Mis Kohtje ook...

'Hopelijk doet het pijn' gaat mij een stap te ver. Het was al duidelijk dat tomtom enorm baalde.

Blijf vooral dan hier tomtom. Weet je, je kunt nu het verschil maken tussen een uitglijder, of terugval. Mijn ‘scores’ zijn ook niet perfect, heb 1 x gedronken de afgelopen 15 maanden. Maar staat niet in verhouding met alle dagen die ik niet gedronken heb. Het proces gaat door, voor mij waren ook een aantal HALT factoren de crux. Ik heb ervan geleerd. Zie nu zaken aankomen waarbij ik heel erg moet gaan opletten, jij weet nu ook weer wat meer over jezelf, en waar op te letten. Gewoon weer vandaag. Altijd weer vandaag. De enige dag die telt - edit, zie dat Nancy precies hetzelfde zegt. Dan zal er toch waarheid in zitten hè

Tomtom, toen ik in november uitgleed, kreeg ik fijne, steunende reacties. Komt deze je bekend voor? - ........ Ik heb er ook tijden over getwijfeld. En langzamerhand ook begrepen dat een leercurve niet zo: maar zo: werkt, ................Het gaat automatisch weer omhoog na zo'n tegenvaller en je bent niet terug bij af maar je hebt al een hele afstand afgelegd...en het volgende punt komt dan weer in zicht. Zo'n dipje in de lijn kan van alles zijn, een alcoholische terugval maar ook een niet alcoholische waarbij je, zonder te drinken, in je eigen, oude valkuilen valt................. Jouw eigen woorden, Tomtom, en zo waar. Inmiddels ben ik weer vijf maanden verder en zit weer stevig in het zadel. Jezelf nu straffen is het ergste dat je kunt doen, maakt de cirkel rond. Zelfverwijt - drinken - nog meer zelfverwijt - drinken - etc. Mild zijn naar jezelf. Het is niet terug naar af, het is een leermoment. Gewoon weer vandaag. Vandaag niet. Je kunt het!

En hier nog eentje.... inderdaad een zoektocht, na het stoppen met drinken. Ik oefen met je mee Jannigje, milder worden. Dank je dat je schrijft

Is ook mijn ervaring Erik, daten voelt geforceerd. Mijn relaties begonnen in 'real life', ongedwongen en spontaan. Wens je een heerlijke vakantie

Lieve Bol, heel veel beterschap Dank je Jane, voor de kaart namens ons

Och mensen Zien jullie dan niet wat er gebeurt? In plaats van bezig zijn met mekaar steunen in het adb gebeuren, gaan we mekaar aanvallen. Wat wel of niet waar is, daar ga ik niet op in, is ook zinloos. Wat wél in beide gevallen gebeurt; mensen worden tegen mekaar opgezet. Doet gewoon pijn te lezen. Als, áls er een trol mee leest, uit het verleden of heden, zou die persoon zich suf lachen. Want dit is een énorm drama aan het worden.

Dag voor dag, je kunt dit Mikki! :rose:

Och Lars, laat je gedachten niet met je op de loop gaan. Niet raar, angsten momenteel. Heeft in mijn ogen niks met straatvrees te maken, maar alles met je algehele gevoel nu, in weer een nieuwe situatie. Jezelf niet overstuur 'denken'. Veel succes daar, als je weer een beetje gewend bent, gaat straks een blokje om ook weer normaal. Alle vertrouwen in

Even bij gelezen. Wat zalig Smart, in het groen! Is je zo gegund Las net een stukje van je op de dagdraad, mooi. Inderdaad, tis maar net hoe veel waarde je hecht aan gedachten. Wat nou zielig, eenzaam. 9 van de 10 keer vermaak ik mezelf prima in mijn uppie, dus dan wordt het inderdaad 'alleen, maar zelfstandig'. En ook tijdens 'mindere' periodes houd ik voor ogen; ook dit is niet 'de ware staat van zijn', niks zo veranderlijk als gevoelens. Het wordt altijd weer soepeler, makkelijker. Fijn hè, niet zo veel waarde hechten aan gedachtenflarden of gevoelens. Tis zo vergankelijk allemaal. Bamboe in de wind Heb je 'Vrij' al uit? Zit met smart (haha) te wachten tot vriendin het boek uit heeft, dan ga ik het lezen

Jaaaa, precies zo, Poppy! Gedachte: ach, was het toch niet relaxed, feestelijk?? Maar dan al heel snel het besef, altijd veeel te veel, midden in de nacht wakker en dagen van slag, kater, ellende! Tot de volgende keer dat ik zou zwichten, enz, enz. Brrrrr En dan is bagatelliseren snel weer voorbij, nee dank u feestelijk! Gedachten komen en gaan, hebben we weinig invloed op. Wél of we ernaar handelen, Maar ach, meeste van mijn gedachten zijn onzin. Weg ermee

Welkom Bugno Herkenbaar, zaken die je vertelt (dus helemaal niet zo ongelooflijk hoor Heb je ook gemerkt dat je in de loop der tijd meer 'drinkgelegenheden' gaat zoeken of ze gaat creëren? Was mijn ervaring, vaker, meer (ook ooit begonnen met alleen op zaterdagavond bingen) Drankgebruik (misbruik) is in mijn ogen progressief, het wordt niet spontaan beter/minder als er een bepaalde grens gepasseerd is. Remmetje kapot noemen ze dat hier. Ook ik kon niet stoppen na een paar, werd standaard veel te veel. En ook al was het nog niet dagelijks, de katers, schuldgevoelens, niet meer baas over eigen leven (wanneer MAG het weer!), dat alles brak mij enorm op. Er ging zo veel energie in zitten, overschaduwde steeds meer de goede zaken in het leven. Het levert zo'n vrijheid en opluchting, niet meer constant in gevecht met jezelf zijn. Voor mij begon het met complete erkenning, niet meer bagatelliseren. En vervolgens stap voor stap, dag voor dag: 'Vandaag niet'. Na verloop van een tijdje wordt het soepeler, en worden er zo veel voordelen duidelijk. Veel succes, en schrijf vooral lekker van je af

Ja ik ken het boek, lieve Jane, ook gelezen toen de kids klein waren. Is een andere, mooie manier van kijken naar zulke episodes. Groeien doet pijn, geeft tranen of ander gedrag, waarom niet bij volwassenen ook? Zo heb ik er nog nooit naar gekeken. Zoals jij jouw proces beschrijft, daar zou ik zéker voor tekenen. Heel misschien voelt alles voor mij over pakweg 5 jaar ook meer zo... Dank je voor het delen van jouw verhaal, is al een stukje therapie, troostend En ja Lotus, lijkt de laatste tijd alsof inderdaad het daadwerkelijke voelen pas begint. Schrok er van en kwam natuurlijk het drankduiveltje fluisteren; hé, ik ben er nog hoor, dé makkelijke uitweg. Even niet voelen blabla. Gelukkig toch droog doorheen gekomen. Na aanvankelijk verzet nu ‘het’ er maar laten zijn. Door jullie te lezen voelt eea minder onverklaarbaar, meer als iets dat er bij hoort. Al blijft het nog vier maanden ‘wachtkamer’, ik ga er voor, dank je Bedacht me laatst, JUIST NU wil ik het droog houden, juist nu alles pijn doet. Want dan kan ik nog het meest leren over mezelf, soort uitdaging, klinkt misschien raar…. Voel me toch een beetje gegeneerd. Oké, depressieve moeder - vader alcoholist - flinke verwaarlozing. Niet prettig en eenzaam maar als ik soms lees wat anderen als kind voor vreselijks hebben meegemaakt dan kun je het bijna niet een trauma noemen. Pff warrig, ook met eea op papier krijgen. Even genoeg voor vandaag Oh en natuurlijk ook Kruidje, Smart, Erik en Gerrit:

Aarzel vaak om te schrijven als het minder gaat. Aan de andere kant, ik heb er juist veel aan als anderen hun gedachten en moeilijkheden delen. Toch maar In het kort; lang euforisch geweest, trots dat het stoppen met drinken ging lukken. En blijf ik blij mee, dankbaar voor, absoluut. Maar oud zeer heeft me ingehaald nu er wat ruimte komt. Ontwijkend persoontje sinds weet ik hoe lang. Alcohol was een manier om daar af en toe uit te kunnen stappen, met wat wijn achter de kiezen ondernam ik nog zaken. Alcohol is geen optie meer, dat is pas enorme zelfverloochening. Dus werk aan de winkel, in plaats van comfortabele individuele therapie, groepstherapie met traumaverwerking. En dan loop je tegen de wachtlijsten aan. Eer er een groep met gelijkgestemden samengesteld is, kan nog tot vier maanden overheen gaan. Zit in een wachtkamer, zo voelt het nu. Niet een fijne wachtkamer, een donkere, met veel oude spoken. Huilde nooit, maar de laatste tijd is het vaak raak. Ik weet het, 'goed zoals je bent', en vooral: geduld is een schone zaak. Maar kan eea nu absoluut niet voelen. Las laatst van Jane dat ze vanuit geen liefde voor zichzelf naar een punt is gereisd dat ze dik tevreden is, prachtig. En van andere mensen zelfs oprechte zelfliefde, wow. Hut, van zo ver gekomen, Lotus die vertelt hoe veel ze had aan therapie, enz enz. Voor mij zo belangrijk om te lezen, ik vind hier veel naast niet meer drinken. Bij compassietraining kwam naar voren dat ik best veel compassie bezit..... maar nauwelijks voor mezelf. Mijn ‘innerlijke helper’ laat het momenteel weer behoorlijk afweten. 'Goed zoals ik ben'. Eerst maar eens op een neutraal punt komen, goedkeuring laten we maar ff voor wat het is. En het gaat op en neer, soms lukt het een tijdje wél om milder naar mezelf te kijken. Dat is al winst. Bah, best zwaar stukkie geworden. Dag voor dag maar weer, vooral op het gebied van acceptatie hoe het nu is qua stemming. 5-HTP helpt een beetje, maar het is zwaar. Maar hé, ik drink niet! (Ietje). En ondanks dit zware gevoel zie ik nog wel helder voor ogen; tis een reis, en dit hoort bij het traject. Niemand heeft me beloofd dat het makkelijk zou worden...

Wat mooi om te lezen, dank je voor het delen Lotus. Ik sta ook voor het vervolgtraject, groepstherapie met traumaverwerking. Zó fijn om te lezen dat het jou veel heeft gebracht. Geeft deze burger moed