Ik heb slechts enkele zinnen gelezen nu net. Wil het volgende kwijt. Mijn psych belde vanmiddag. Ze had al twee brieven geschreven; waarom hebben wij geen gesprekken meer. Ik heb haar gebeld deze week, in antwoord op haar laatste brief. Ik heb haar nodig, vind het moeilijk om dat toe te geven. Bij mij komen dingen 'harder' binnen dan bij de meeste mensen. Dat weet ik al een tijdje. Mijn vader heeft dat ook. En dat weet ik nog niet zo lang. Ik belde hem een tijdje geleden, naar aanleiding van Andere Tijden, een programma op Nederland weet ik hoeveel. Dat programma ging over immigratie, net na de tweede wereldoorlog. Of zijn ouders daar nooit over nagedacht hadden was mijn vraag. Wat bleek, zijn gezin had op het punt gestaan om te emigreren. En wat hem het meest bijgebleven was, was een beeld van een jongetje dat z'n familie uitzwaaide. Hij kon er nog over wakker liggen. Op dat moment begreep ik dat mijn vader hooggevoelig is; en waarom ik het gevoel had dat ik stikte toen ik nog bij ze woonde. En waarom mijn broers dat niet zo ervaarden. Ik ben precies zo namelijk. Ik heb veel tijd nodig om bij te komen van een gewone dag, laat staan van een 'gewone' week. Muziek kan bij mij inslaan als een bom. Het uitje dat ik deze week had met mijn bewoners; de blijdschap die ik zag op de gezichten van sommigen, ik voel dat in m'n hart. Dagen nadien nog steeds... Ik schaam me niet meer voor deze eigenschap, ben er wel trots op..maar vermoeiend is het....!
