Kohtje

Kijk nou, huttula... dit toetje deed het goed..

Heb m'n eerste 24 uur nicotinevrij er opzitten... Was nog niet eens de bedoeling..ik was nog aan het overwegen.
Maar goed, overwegen met 24 uur nicotinevrij maakt het doorslaan van de weegschaal naar niet meer roken toch wel
iets waarschijnlijker.
Voor de veiligheid blijf ik nog even overwegen.
Ik zei gisteren dat februari een ideale maand is om te stoppen omdat je dan na 28 dagen al je eerste maand "binnen" hebt.
Zondag 29 maart is natuurlijk een ideale dag om te stoppen. Heb je met 23 uur je eerste dag al "binnen"...
 
Zit nou al uitvluchten voor mezelf te bedenken..

Goedemiddag beste mensen,
 
Hier alles onder controle,
Schoonmaakadresje gehad, terug geweest naar de podotherapeut, die de steunzolen terug genomen heeft, en ze dikker gaat maken of zo iets.
Ik zei, dat ik er nu wel eens van af wilde, en er lang genoeg mee gelopen had.
Nou, zei ze, met zo'n instelling kom je er niet hoor.
Dit duurt minimaal een jaar!!
Nou, lekker is dat dan.
Als het goed is komen morgen, laat in de middag, mijn bestelde flipfflop schoenen aan
Moeten heerlijk lopen, volgens zeggen, en goed bij een hielspoor.
Zoooo, benieuwd!
Vanochtend 10 minuten in bed oefeningen gedaan met een fietsband.
Om je voorvoet slaan, en dan de kuit oprekken.
Lachen met mij he
Pfff, hoop toch dat het snel minder gaat worden 
 
Maar..vanaf mijn 60e verjaardag drink ik niet meer, en het gaat nog steeds goed.
Dat zijn dan weer de goede berichten he

Ja Agnieta, die redenatie heb ik ook al geprobeerd. Ik ben daar niet blij meer mee.
Rechtvaardiging zoeken. Wanneer ben ik er nou wél klaar voor? Als alles onder controle is?
Als ik zin heb om te stoppen?
Nee, dat moment gaat voor mij nóóit komen.
Ik kan gaan zitten wachten tot ik er klaar voor ben, dat schiet niet op.
Ik kán stoppen als ik er klaar mee ben. Dat ben ik al jaren.
Het enige moment dat stoppen ook daadwerkelijk stoppen betekent is NU.
 
Maar ik vind het fijn voor jou dat jij er wel blij mee bent.

De ideale maand om te stoppen met wat dan ook is weer aangebroken.
Na slechts 28 dagen heb je je eerste maand er al opzitten.
 
Ik zou stoppen met roken weer eens kunnen overwegen.....

De ideale maand om te stoppen met wat dan ook is weer aangebroken.
Na slechts 28 dagen heb je je eerste maand er al opzitten.
 
Ik zou stoppen met roken weer eens kunnen overwegen.....

Kate ik stuur vanavond een olifant jou kant op...kijken hoe dat slaapt

Wijfie, hier maak ik me nou juist zo zorgen om bij jou.. Jouw gedachten worden met grote regelmaat in de praktijk gebracht.
Je komt hier ook vaak melden dat alles goed is gegaan, dat geef ik toe, maar ik heb dan meer
het gevoel van: "pfffff, daar heeft ze mazzel gehad.." dan dat ik denk: "die Wijfie gaat lekker.."
Ik hoop van harte dat je morgen ook weer "mazzel" hebt, maar erg stabiel kom je nog niet op me over.
Ik hoop dat je eindelijk eens tot de overtuiging komt dat drank je niet staat.
Ik hoop dat je je dusdanig sterk en zelfverzekerd zult gaan voelen
dat dat drankduiveltje niet meer gemeen naar je lacht maar niet eens met je in gesprek durft te gaan.
Ik hoop dat je eens niet meer zult hoeven zeggen: "er is leven na de drank" maar dat je
kunt zeggen: "er is leven zonder drank".
 
 
 

Wijfie, als je nou toch zó geen zin hebt om te drinken, waar maak je je dan druk om?
Aan de andere kant: als je je zo druk maakt om zéér grote gevaren, waarom gá je dan in hemelsnaam?

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen,
wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand.
Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog,
ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we
elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen,
de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen
te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**...
Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum.
 
Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal
persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren.
Dat was luisteren.
 
Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan
en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje.
Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden
en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat".
Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had.
 
Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook
regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid.
Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde
motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van
een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring.
In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien
ook wel eens voor mij kan gelden.
 
Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft
ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om
daar iets aan te willen doen.
 
Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde
wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op
een weg naar de afgrond.
 
Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn
dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een
dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende,
verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen.
 
In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso
niet meer...
In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in..
Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren.
Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant.
Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen.
 
Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper...
Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in..
De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet
is de boodschap.
 
Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op
elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven
luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige
woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen.
Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer
buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een
kopje koffie...
 
 
 
Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

Met telkens kleine stapjes kom je uiteindelijk een heel eind, Suikertje. Oók bij de tandarts. Blijven stappen, hoor..

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen,
wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand.
Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog,
ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we
elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen,
de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen
te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**...
Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum.
 
Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal
persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren.
Dat was luisteren.
 
Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan
en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje.
Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden
en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat".
Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had.
 
Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook
regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid.
Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde
motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van
een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring.
In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien
ook wel eens voor mij kan gelden.
 
Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft
ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om
daar iets aan te willen doen.
 
Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde
wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op
een weg naar de afgrond.
 
Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn
dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een
dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende,
verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen.
 
In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso
niet meer...
In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in..
Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren.
Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant.
Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen.
 
Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper...
Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in..
De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet
is de boodschap.
 
Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op
elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven
luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige
woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen.
Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer
buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een
kopje koffie...
 
 
 
Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen,
wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand.
Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog,
ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we
elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen,
de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen
te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**...
Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum.
 
Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal
persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren.
Dat was luisteren.
 
Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan
en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje.
Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden
en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat".
Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had.
 
Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook
regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid.
Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde
motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van
een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring.
In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien
ook wel eens voor mij kan gelden.
 
Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft
ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om
daar iets aan te willen doen.
 
Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde
wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op
een weg naar de afgrond.
 
Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn
dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een
dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende,
verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen.
 
In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso
niet meer...
In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in..
Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren.
Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant.
Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen.
 
Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper...
Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in..
De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet
is de boodschap.
 
Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op
elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven
luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige
woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen.
Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer
buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een
kopje koffie...
 
 
 
Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen,
wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand.
Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog,
ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we
elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen,
de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen
te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**...
Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum.
 
Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal
persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren.
Dat was luisteren.
 
Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan
en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje.
Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden
en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat".
Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had.
 
Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook
regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid.
Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde
motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van
een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring.
In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien
ook wel eens voor mij kan gelden.
 
Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft
ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om
daar iets aan te willen doen.
 
Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde
wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op
een weg naar de afgrond.
 
Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn
dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een
dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende,
verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen.
 
In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso
niet meer...
In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in..
Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren.
Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant.
Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen.
 
Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper...
Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in..
De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet
is de boodschap.
 
Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op
elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven
luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige
woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen.
Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer
buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een
kopje koffie...
 
 
 
Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen,
wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand.
Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog,
ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we
elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen,
de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen
te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**...
Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum.
 
Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal
persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren.
Dat was luisteren.
 
Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan
en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje.
Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden
en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat".
Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had.
 
Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook
regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid.
Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde
motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van
een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring.
In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien
ook wel eens voor mij kan gelden.
 
Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft
ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om
daar iets aan te willen doen.
 
Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde
wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op
een weg naar de afgrond.
 
Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn
dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een
dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende,
verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen.
 
In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso
niet meer...
In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in..
Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren.
Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant.
Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen.
 
Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper...
Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in..
De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet
is de boodschap.
 
Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op
elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven
luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige
woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen.
Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer
buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een
kopje koffie...
 
 
 
Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

??

Ik wil niemand op z'n ziel trappen, niemand ontmoedigen, niemand ongelijk geven.
Ik wil alleen delen wat ik zelf ervaren heb en wat ik aan ervaringen van andere
verslaafden uit hun eigen mond heb horen vertellen in meetings.
Plus dat ik dat wil delen wat ik geleerd heb uit de literatuur van NA-Anonieme Verslaafden.
Dit alles samen maakt dat ik erg huiverig ben voor alles wat met (verdovende) medicatie
te maken heeft.
 
Ons verslaafde lichaam kent het verschil niet tussen drugs (incl. alcohol) en
medicatie die door een arts wordt voorgeschreven.
De pest met verslaving is dat we vaak wéten dat we onszelf aan het vernietigen zijn, maar dat
we ons uiteindelijk toch laten leiden door waar het lichaam om schreeuwt.
 
Dus dénken dat we verantwoord bezig zijn (hetzij met medicatie, hetzij met een enkel glaasje op z'n tijd) is
geen garantie voor een clean leven. Verslaving gaat het verstand te boven.
Ook artsen zijn te misleiden.
Dat is waar ik me vaak over verbaas en waardoor bij mij regelmatig alarmbellen gaan rinkelen
wanneer ik lees over allerlei met naam en toenaam vermelde middeltjes die het leven makkelijker maken.

Och wat een herkenning weer.. door die herkenning telkens weer, kan ik bij mezelf vaststellen dat ik net zo ben
als een heleboel anderen. Ik denk vaak dat ik bijzonder ben, apart, niet helemaal sporend, dat ik dingen
ontzettend fout doe of dat ik egoïstisch ben, stronteigenwijs, kort-lontig, kort-tenig, mopperig, ontevreden, slap, etc..
En ja, dat ben ik ook vaak wel. Maar dan lees ik hier dingen waardoor ik tot de conclusie kom dat
dat vrij normaal is. Dat ik me geen zorgen over al die "slechte" eigenschappen hoef te maken zolang
ik me ervan bewust ben.
 
Zolang ik me bewust ben van al deze negativiteit in mezelf kan ik er namelijk wat aan doen.
En dat "er wat aan doen" loopt niet altijd even soepeltjes, maar het zet me wel aan het werk.
Het zet me er toe aan om mezelf te willen verbeteren. Het houdt me eerlijk naar mezelf, het houdt
m'n geest open en het houdt me bereidwillig.
En laten nou net deze drie dingen: eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid de sleutel naar
een succesvol herstel zijn...
 
De herkenning die ik vandaag op het forum tegenkom zit hem in het gepasseerd voelen als iemand anders
taken van me overneemt.
 
Ik voelde me, nadat ik drie jaar lang een meeting die ik zelf had opgezet en voorgezeten, behoorlijk gepasseerd
toen ik het stokje had overgedragen en merkte dat er dingen veranderden. Het gaf me het gevoel dat ik dingen
niet goed had gedaan en tegelijkertijd het gevoel dat m'n opvolger dingen niet goed deed.
Het magische begrip "loslaten" was iets wat ik hier maar niet leek te kunnen toepassen.
Ik zei wel steeds tegen mezelf dat ik moest loslaten, maar het gevoel bleef aan me kleven, liet mij niet los.
 
Dit is lange tijd hoofdbestanddeel geweest van m'n zelfonderzoek. Waarom bleven dingen aan me kleven als
ik ze losliet? Hoe werkt dat loslaten nou?
Dat zelfonderzoek ging met vallen en opstaan. Ik stuiterde heen en weer tussen totale onverschilligheid en
overdreven inleven in het doen en laten van m'n opvolger. Om uiteindelijk tot een soort evenwicht tussen die
twee uitersten te komen.
 
Loslaten houdt voor mij aan de ene kant een soort van onverschilligheid in naar wat er
allemaal staat te gebeuren en aan de andere kant een proberen in te leven in de motieven
van waarom een ander dingen doet zoals hij of zij die doet.
Op die manier kan ik een soort van logica vinden in dat alles gaat zoals het gaat en me er dan ook
bij neerleggen. Niet uit onmacht, maar uit vrede, vanuit een innerlijke rust.
Mezelf accepteren zoals ik ben is nog de makkelijkste kant van acceptatie,
maar een ander accepteren zoals die is is een stuk moeilijker.. wel te doen, maar moeilijker.
 
Om een ander te kunnen accepteren zoals die is, vooral als het doen en laten van een ander me niet aanstaat,
zal ik bij mezelf eerst op zoek moeten gaan naar de bron van irritatie. Meestal kom ik uit bij het begrip "controlefreak".
Ik wil graag dat dingen gaan zoals ik dat wil.
Door dát los te laten, door me neutraal op te stellen en de realiteit de realiteit te laten zijn, kan ik makkelijker
de twee kanten van het verhaal in hun eigen waarde laten.
 
Dat is er nog niet zodanig bij me ingesleten dat dat vanzelf gaat. Misschien gebeurt dat ook nooit.
Ik heb wel geleerd om mijn geïrriteerdheid of boosheid naar anderen te onderzoeken en meestal kan ik dan
na een tijdje mijn eigen aandeel of overeenkomst herkennen. Dan lost het ongemakkelijke gevoel in de meeste
gevallen op en zakt het geruisloos weg in het verleden..
 
Ik ben een werk in uitvoering..

Och wat een herkenning weer.. door die herkenning telkens weer, kan ik bij mezelf vaststellen dat ik net zo ben
als een heleboel anderen. Ik denk vaak dat ik bijzonder ben, apart, niet helemaal sporend, dat ik dingen
ontzettend fout doe of dat ik egoïstisch ben, stronteigenwijs, kort-lontig, kort-tenig, mopperig, ontevreden, slap, etc..
En ja, dat ben ik ook vaak wel. Maar dan lees ik hier dingen waardoor ik tot de conclusie kom dat
dat vrij normaal is. Dat ik me geen zorgen over al die "slechte" eigenschappen hoef te maken zolang
ik me ervan bewust ben.
 
Zolang ik me bewust ben van al deze negativiteit in mezelf kan ik er namelijk wat aan doen.
En dat "er wat aan doen" loopt niet altijd even soepeltjes, maar het zet me wel aan het werk.
Het zet me er toe aan om mezelf te willen verbeteren. Het houdt me eerlijk naar mezelf, het houdt
m'n geest open en het houdt me bereidwillig.
En laten nou net deze drie dingen: eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid de sleutel naar
een succesvol herstel zijn...
 
De herkenning die ik vandaag op het forum tegenkom zit hem in het gepasseerd voelen als iemand anders
taken van me overneemt.
 
Ik voelde me, nadat ik drie jaar lang een meeting die ik zelf had opgezet en voorgezeten, behoorlijk gepasseerd
toen ik het stokje had overgedragen en merkte dat er dingen veranderden. Het gaf me het gevoel dat ik dingen
niet goed had gedaan en tegelijkertijd het gevoel dat m'n opvolger dingen niet goed deed.
Het magische begrip "loslaten" was iets wat ik hier maar niet leek te kunnen toepassen.
Ik zei wel steeds tegen mezelf dat ik moest loslaten, maar het gevoel bleef aan me kleven, liet mij niet los.
 
Dit is lange tijd hoofdbestanddeel geweest van m'n zelfonderzoek. Waarom bleven dingen aan me kleven als
ik ze losliet? Hoe werkt dat loslaten nou?
Dat zelfonderzoek ging met vallen en opstaan. Ik stuiterde heen en weer tussen totale onverschilligheid en
overdreven inleven in het doen en laten van m'n opvolger. Om uiteindelijk tot een soort evenwicht tussen die
twee uitersten te komen.
 
Loslaten houdt voor mij aan de ene kant een soort van onverschilligheid in naar wat er
allemaal staat te gebeuren en aan de andere kant een proberen in te leven in de motieven
van waarom een ander dingen doet zoals hij of zij die doet.
Op die manier kan ik een soort van logica vinden in dat alles gaat zoals het gaat en me er dan ook
bij neerleggen. Niet uit onmacht, maar uit vrede, vanuit een innerlijke rust.
Mezelf accepteren zoals ik ben is nog de makkelijkste kant van acceptatie,
maar een ander accepteren zoals die is is een stuk moeilijker.. wel te doen, maar moeilijker.
 
Om een ander te kunnen accepteren zoals die is, vooral als het doen en laten van een ander me niet aanstaat,
zal ik bij mezelf eerst op zoek moeten gaan naar de bron van irritatie. Meestal kom ik uit bij het begrip "controlefreak".
Ik wil graag dat dingen gaan zoals ik dat wil.
Door dát los te laten, door me neutraal op te stellen en de realiteit de realiteit te laten zijn, kan ik makkelijker
de twee kanten van het verhaal in hun eigen waarde laten.
 
Dat is er nog niet zodanig bij me ingesleten dat dat vanzelf gaat. Misschien gebeurt dat ook nooit.
Ik heb wel geleerd om mijn geïrriteerdheid of boosheid naar anderen te onderzoeken en meestal kan ik dan
na een tijdje mijn eigen aandeel of overeenkomst herkennen. Dan lost het ongemakkelijke gevoel in de meeste
gevallen op en zakt het geruisloos weg in het verleden..
 
Ik ben een werk in uitvoering..

Och wat een herkenning weer.. door die herkenning telkens weer, kan ik bij mezelf vaststellen dat ik net zo ben
als een heleboel anderen. Ik denk vaak dat ik bijzonder ben, apart, niet helemaal sporend, dat ik dingen
ontzettend fout doe of dat ik egoïstisch ben, stronteigenwijs, kort-lontig, kort-tenig, mopperig, ontevreden, slap, etc..
En ja, dat ben ik ook vaak wel. Maar dan lees ik hier dingen waardoor ik tot de conclusie kom dat
dat vrij normaal is. Dat ik me geen zorgen over al die "slechte" eigenschappen hoef te maken zolang
ik me ervan bewust ben.
 
Zolang ik me bewust ben van al deze negativiteit in mezelf kan ik er namelijk wat aan doen.
En dat "er wat aan doen" loopt niet altijd even soepeltjes, maar het zet me wel aan het werk.
Het zet me er toe aan om mezelf te willen verbeteren. Het houdt me eerlijk naar mezelf, het houdt
m'n geest open en het houdt me bereidwillig.
En laten nou net deze drie dingen: eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid de sleutel naar
een succesvol herstel zijn...
 
De herkenning die ik vandaag op het forum tegenkom zit hem in het gepasseerd voelen als iemand anders
taken van me overneemt.
 
Ik voelde me, nadat ik drie jaar lang een meeting die ik zelf had opgezet en voorgezeten, behoorlijk gepasseerd
toen ik het stokje had overgedragen en merkte dat er dingen veranderden. Het gaf me het gevoel dat ik dingen
niet goed had gedaan en tegelijkertijd het gevoel dat m'n opvolger dingen niet goed deed.
Het magische begrip "loslaten" was iets wat ik hier maar niet leek te kunnen toepassen.
Ik zei wel steeds tegen mezelf dat ik moest loslaten, maar het gevoel bleef aan me kleven, liet mij niet los.
 
Dit is lange tijd hoofdbestanddeel geweest van m'n zelfonderzoek. Waarom bleven dingen aan me kleven als
ik ze losliet? Hoe werkt dat loslaten nou?
Dat zelfonderzoek ging met vallen en opstaan. Ik stuiterde heen en weer tussen totale onverschilligheid en
overdreven inleven in het doen en laten van m'n opvolger. Om uiteindelijk tot een soort evenwicht tussen die
twee uitersten te komen.
 
Loslaten houdt voor mij aan de ene kant een soort van onverschilligheid in naar wat er
allemaal staat te gebeuren en aan de andere kant een proberen in te leven in de motieven
van waarom een ander dingen doet zoals hij of zij die doet.
Op die manier kan ik een soort van logica vinden in dat alles gaat zoals het gaat en me er dan ook
bij neerleggen. Niet uit onmacht, maar uit vrede, vanuit een innerlijke rust.
Mezelf accepteren zoals ik ben is nog de makkelijkste kant van acceptatie,
maar een ander accepteren zoals die is is een stuk moeilijker.. wel te doen, maar moeilijker.
 
Om een ander te kunnen accepteren zoals die is, vooral als het doen en laten van een ander me niet aanstaat,
zal ik bij mezelf eerst op zoek moeten gaan naar de bron van irritatie. Meestal kom ik uit bij het begrip "controlefreak".
Ik wil graag dat dingen gaan zoals ik dat wil.
Door dát los te laten, door me neutraal op te stellen en de realiteit de realiteit te laten zijn, kan ik makkelijker
de twee kanten van het verhaal in hun eigen waarde laten.
 
Dat is er nog niet zodanig bij me ingesleten dat dat vanzelf gaat. Misschien gebeurt dat ook nooit.
Ik heb wel geleerd om mijn geïrriteerdheid of boosheid naar anderen te onderzoeken en meestal kan ik dan
na een tijdje mijn eigen aandeel of overeenkomst herkennen. Dan lost het ongemakkelijke gevoel in de meeste
gevallen op en zakt het geruisloos weg in het verleden..
 
Ik ben een werk in uitvoering..

.

Ik heb ook een off-day vandaag. Ik kon het eerst ook niet vinden met mezelf,
maar toen ik mezelf na een paar uur tegenkwam
heb ik vrede gesloten.
Nu is het best een happy-day.
Als klap op de vuurpijl vanavond ook nog een meeting..

Ik heb ook een off-day vandaag. Ik kon het eerst ook niet vinden met mezelf,
maar toen ik mezelf na een paar uur tegenkwam
heb ik vrede gesloten.
Nu is het best een happy-day.
Als klap op de vuurpijl vanavond ook nog een meeting..

Ik heb ook een off-day vandaag. Ik kon het eerst ook niet vinden met mezelf,
maar toen ik mezelf na een paar uur tegenkwam
heb ik vrede gesloten.
Nu is het best een happy-day.
Als klap op de vuurpijl vanavond ook nog een meeting..

Ik heb ook een off-day vandaag. Ik kon het eerst ook niet vinden met mezelf,
maar toen ik mezelf na een paar uur tegenkwam
heb ik vrede gesloten.
Nu is het best een happy-day.
Als klap op de vuurpijl vanavond ook nog een meeting..