Anna

Marieke, in jouw geval zou ik eens gaan praten met iemand van jeugdmaatschappelijk werk. Je zoon is weliswaar meerderjarig, maar volgens mij helpen ze je ook nog wel met 18-jarigen. Alleen al het feit dat je daar je verhaal en je zorgen kwijt kunt helpt, en ze kunnen vaak ook helpen met tips over een andere aanpak waar je zelf niet op komt. Ze kijken toch op een heel andere manier tegen de zaken aan als jij, en alleen die andere kijk kan je al op ideeën brengen. Ik weet ook niet goed hoe je je zoon zover kunt brengen dat hij een keer doet wat jij adviseert, maar hij kan toch ook niet eeuwig maar thuis op zijn kamer blijven hangen. Het beste zou zijn als hij naar de huisarts gaat, maar ik weet ook niet goed hoe je hem zover kunt krijgen. Wordt er vanuit het CWI geen druk op hem uitgeoefend, dat hij moet gaan solliciteren of een opleiding afmaken?

RJB, ik wil wel even ingaan op je vraag over bij de slijter staan zonder de craving op te merken. In een boek van Ingeborg Bosch (ik weet niet meer zeker of het "De herontdekking van het ware zelf" of "Illusies" was) las ik dat in neurologisch onderzoek aangetoond is dat bepaalde gedragingen al in gang gezet worden nog voordat de mens zich daarvan bewust is. Bijvoorbeeld: als er gevaar dreigt geven de hersenen een alarmsignaal af waardoor het lichaam zich nog onbewust al klaarmaakt om te vluchten. Een aanval leidt tot de automatische reflexreactie om te slaan. Mensen maken zich in de loop van hun leven bepaalde geautomatiseerde reactiepatronen eigen, en het lichaam anticipeert op een vaak gebruikte reactie door de start hiervan al in te zetten, nog voordat men bewust de beslissing heeft genomen op deze wijze te reageren. Echter, zodra men zich bewust wordt van deze geautomatiseerde reacties wordt het mogelijk dit te doorbreken. Men kan als het ware op de rem trappen vóórdat de reactie daadwerkelijk uitgevoerd wordt. Dit vereist echter ten eerste bewustwording van de patronen, en het vermogen stil te staan bij wat er gebeurd. Dit is te trainen, maar het kost wel tijd. In het begin van dat proces zal het dus gebeuren dat men zich pas bewust wordt van het mechanisme als het al in gang is gezet, en het gedrag al vertoond. In een later stadium wordt met zich bewust als de reactie al in gang is gezet, maar nog niet voltooid, etc.. Het grijpen naar alcohol op allerlei denkbare momenten is ook zo'n geautomatiseerde reactie geworden, die doorbroken moet worden. We zijn ons best wel bewust van vaste momenten op de dag, of bepaalde gemoedstoestanden waarin we willen gaan drinken. Maar er zijn ook van die situaties waar we ons (nog) niet van bewust zijn, maar die wel het geautomatiseerde gedrag op gang brengen. De enige manier om dit te doorbreken is steeds opnieuw als dit gebeurt stil te staan bij de situatie die er direct aan vooraf ging, en je af te vragen wat in die situatie de reactie op gang gebracht kan hebben. Jij liep die bewuste dag met een fles bij de slijter naar buiten. Wat was er die dag gebeurd, hoe voelde jij je, wat dacht je? Daarover nadenken kan je een volgende keer ervoor behoeden die fles te kopen, of nog beter, die slijter niet binnen te lopen. Ik hoop dat ik het hier enigszins correct heb weergegeven, ik heb het boek op dit moment niet bij de hand. Maar voor mij verduidelijkte het heel veel over mijzelf en mijn gedrag.

Corinne, gefeliciteerd met vijf maanden ADB! Een geweldige prestatie, waar je trots op kunt zijn. Beterschap voor Joann. Mickie, drank is inderdaad slechts een symptoom, daar ben ik ook achter. Maar nuchter heb je wel de kans iets aan jezelf en je leven te doen. Dat is het mooie! Succes ermee, zo lang je dat eerste glas niet neemt ben je op de goede weg. En is die weg niet het belangrijkste? Maak er allemaal een mooie dag van!

quote: Originally posted by: Soothe Misschien kan iemand er troost uit putten, dat, als het gevoel van ,ik mag niet,plaats maakt voor het hoeft niet meer, dat dat een wereld van verschil is. Daar ben ik het nu helemaal mee eens! Ik vind de discussie hoe om te gaan met heel moeilijke momenten ook boeiend, maar weet er zo gauw geen antwoord op. Het hangt denk ik van het moment af, en om wat er speelt. Anjo gaf gisteren aan er niet mee om te kunnen gaan, en daarom te drinken. We weten allemaal dat dat alleen tijdelijke verdoving is, en op geen enkele manier helpend behalve alleen gevoelsmatig op dat moment zelf. Maar we weten ook dat áls er iets gebeurt wat iemand van ons niet kan handelen, die valkuil gewoon levensgroot voor je gaapt. En wat doe je om te voorkomen dat je er niet in valt? Volgens mij is contact met iemand met wie je kunt praten dan heel belangrijk, en dat contact zoeken doe je nou juist niet als je gaat drinken. Oké, dat was mijn mening erover. Verder ben ik het laatste jaar een veel praktischer mens geworden. Morgen moet ik weer werken, dus vroeg op, dus moet ik nu naar bed. Allemaal nog een prettige discussie dus verder, ik wens jullie welterusten! (Foutje)

Hoi Soothe, hoe gaat het met je computer? RJB, een poosje geleden heeft Safi hier een aantal teksten geplaatst die ze gevonden had op een forum voor partners, o.a. dat stuk over de cirkels van Van Dijk. Als ik me niet vergis heet dat forum "ik en mijn alco". Ik dacht dat daar redelijk geschreven werd. En anders even googelen.

JRB, als je naar de site van Tactus gaat (www.tactus.nl) dan vind je daar een link naar een forum voor partners van alcoholisten. Dat is net zoiets als dit forum. Je partner zou daar even kunnen gaan kijken.

Anjo lieverd, het is vreselijk om mensen te verliezen van wie je houdt, en vooral ook om te weten dat het gaat gebeuren en daar machteloos in te zijn. Ik begrijp dat het te zwaar voor je is, en dat je vergetelheid zoekt. Maar ik denk dat die mensen liever genieten van het samen zijn met jou, zo lang ze er nog zijn. Je hoeft niet altijd sterk te zijn, je mag best laten zien dat je verdriet hebt, want daarmee laat je ook zien dat je om hen geeft. Dat doe je niet door 7 dagen per week te drinken en je in jezelf terug te trekken. Ik weet dat dit heel hard klinkt, en het is ook hard. Gooi Jan eruit, en probeer te genieten van elke dag die je hebt met je geliefden! Bedankt voor de uitleg Safi, ik denk dat ik het wel een beetje begrijp. Vind ik wel mooi, die persoon die er met jou en je hond wel uit durft. Over motivatie en inspiratie ga ik nog wat verder nadenken. Ik heb inspiratie altijd gezien als de gave om je uit te drukken, om kunst te maken, of iets nieuws te bedenken. Zo heel af en toe heb ik dat wel, maar niet zo vaak. Liefde voor dingen, of mensen, heb ik wel. Ik heb het nooit zo bekeken dat je dat ook als een vorm van inspiratie kunt zien. Bedankt voor de gedachtengang, daar ga ik iets mee doen. Ik begrijp je angst voor werk, er 200% voor gaan en dan afbranden wel. In die valkuil ben ik ook al een paar keer getrapt. Sinds een aantal maanden heb ik een andere baan, en daar probeer ik het anders te doen. Wel af en toe voor die 200% gaan, want dat zit nou eenmaal in me, maar me wel bijvoorbeeld strikt aan mijn werktijden houden en daar niet meer overheen gaan. Niet alles 200% proberen te doen, en soms iets stomweg aan een ander overlaten (moeilijk, moeilijk). Ik HOEF het namelijk niet allemaal alleen te doen, en dat zeg ik ook een paar keer per dag tegen mezelf. Ik ben ook bang om te falen, maar weet je, het wordt niet eens van me verwacht dat ik alles kan!

Anjo, we willen graag helpen, dat weet je. Kun je iets meer vertellen?

Safi, zijn die ideeën over motivatie en inspiratie van jezelf? Ik weet nog niet of ik het er helemaal mee eens ben dat motivatie altijd op angst gebaseerd is. In een hoop denkbare situaties: ja. Maar ik heb toch wel momenten van motivatie meegemaakt die volgens mij niet op angst gebaseerd waren. Inspiratie heb ik altijd beschouwd als een moment van creativiteit, niet zozeer als iets dat persé op een ander gericht is, hoewel dat wel mogelijk is. Ik zie het meer als het kunnen uitdrukken van iets in jezelf, op wat voor manier dan ook, zodat het voor anderen waarneembaar is. Van mezelf vind ik dat ik niet zo vaak inspiratie heb, ik zou het graag vaker hebben. Kunstenaars hebben het vaak wel, en zijn daardoor in staat iets te scheppen. Ik vraag me wel eens af of dit aangeboren is. Zou het zo kunnen zijn dat in principe iedereen met inspiratie geboren wordt, maar dat dit bij veel mensen door allerlei factoren in de kiem gesmoord wordt? Of wordt de ene mens geboren met meer dan de andere?

quote: Originally posted by: safidepafi zelf daar heb ik de zelfde onmatigheid in en ben vaak verweten door ouders en zusters dat ik maar niets af kan maken...zoveel enthousiasme en het komt altijd tot niets...pfffff hoe komen we hier uit Flipsen,Anna..want ik wordt er zelf ook moe van ...i Geen idee hoe we hiervan af komen. De vraag voor mijzelf is ook óf ik er wel helemaal vanaf moet komen. Beheersen, oké, dat is nodig, zowel voor mijn gezondheid als voor mijn portemonnaiee. Maar mijn onmatigheid heeft ook iets te maken met mijn welbevinden. Als ik voortdurend op die rem sta, en iets probeer te zijn wat ik niet ben, ben ik niet gelukkig. Dat is namelijk wat ik het grootste deel van mijn leven gedaan heb, onder druk van eerst mijn moeder, en daarna anderen. Het gevoel iemand te moeten zijn die ik niet ben wakkerde mijn behoefte aan verdoving aan, en dus mijn drankgebruik. Ik probeer er gewoon zo goed mogelijk mee te leven. Haal bijvoorbeeld niet meer drop in huis dan ik van mezelf mag eten. Plan van tevoren naar welke winkel(s) ik ga en race daarna meteen naar huis om te voorkomen dat ik ga struinen. Maar ik sta mezelf wel een paar keer per jaar toe te gaan shoppen, bijvoorbeeld met mijn zus. Op mijn werk plan ik wat ik ga doen, en sta mezelf toe in een bepaalde taak onmatig te zijn. Gelukkig heb ik nu een baan waarin ik dat mág, waarin het zelfs op prijs gesteld wordt dat ik af en toe me ergens in vastbijt en doorga tot ik eruit ben. Dat is heerlijk. Als er productie geleverd moet worden ga ik als de TGV. En als ik 's avonds bekaf ben van dat alles MAG ik onmatig lui zijn en op de bank hangen. Eigenlijk vind ik het wel te doen op deze manier. Ik ben al lang gelukkig dat ik mezelf kan accepteren zoals ik het nu doe, al zit ik nog wel voortdurend te dubben of anderen me wel kunnen accepteren zoals ik ben.

Ik geloof wel degelijk dat onmatigheid een typisch kenmerk is van een alcoholist. Voor mijzelf geldt in ieder geval dat ik weinig of niets met mate kan doen. Frisdrank en water giet ik in enorme hoeveelheden naar binnen. Toen ik stopte met drinken ben ik ter compensatie drop gaan eten (deed ik ook toen ik gestopt was met roken, 30 jaar geleden, tot mijn bloeddruk de pan uitsteeg), en het kost me de grootst mogelijke moeite dat enigszins te matigen. Als ik me op iets nieuws stort, op mijn werk of thuis, doe ik dat met volledige overgave, en weet ik van geen ophouden tot het doel bereikt is. Hetzelfde doe ik als ik iemand wil helpen: onmatig, ik dring me op, zou de eerste de beste zwerver bij wijze van spreken in huis nemen in plaats van alleen een euro te geven. Het gevolg is dat ik voortdurend over mijn grenzen ga (onmatig dus) en over de grenzen van een ander. Dat mensen gemakkelijk misbruik maken van mijn goede wil, ik nodig ze er zelf voor uit. Dat ik in paniek raak, en in een diepe put wegzink, als ik mijn gestelde doel ondanks alle inzet niet kan bereiken, en ook dat doe ik onmatig. Het scheelt dat ik me er inmiddels van bewust ben. Ik probeer erop te letten, en probeer onmatig te matigen in het onmatig zijn. :PB)

Hoi Yettsie, welkom hier. Wat Safi zei over vermoeidheid enz. is waar, dus het is een goed idee haar advies op te volgen als dat kan. Wat betreft het openen van een nieuw draadje: dat staat hier iedereen vrij! Alleen is het niet zo handig meerdere dagdraadjes te hebben, omdat je dan continu op en neer zit te switchen. Maar verboden is het dus niet. Als je iets te zeggen hebt, waarvan je vindt dat het niet zo goed binnen de dagdraad past, dan kun je daar altijd een nieuw draadje aan wijden. Dat kan hier, maar ook bij Tips en Adviezen of Thema's. Veel succes met minderen en/of stoppen!

Sneeuwwitje, HIEP HIEP HOERA!!! Gefeliciteerd met jullie overwinning! Ik ben zo blij voor je, ik heb echt mee in spanning gezeten. Wat zul je je opgelucht voelen. Ik ben er zeker van dat het ADB zijn nu ook echt gaat lukken, hoewel ik de prestatie die je het afgelopen jaar geleverd hebt toch ook al heel knap vond. Het ging wel af en toe mis, maar je bent steeds opnieuw begonnen, hebt vele droge periodes gehad, en hebt de moed niet opgegeven. Een grote voor jou! Blacky, nogmaals gecondoleerd, het is wel veel achter elkaar, maar zoals je zegt: zo is het leven. Ik vind dat je er sterk onder bent. Ik was laat thuis, dus ik moet nog eten. Zit een beetje te hyperventileren, zeker een beetje te druk geweest vandaag. Dus nu voel ik me net als vroeger, als ik op zo'n moment de eerste glazen te snel naar binnen had gegoten, een beetje dizzy. Gaat met wat rust en een glas fris wel weer over, maar blèh ik hou niet meer van een dizzy gevoel. Allemaal een fijne avond. Lekker weekend, lekker relaxen!

Mieke, gefeliciteerd met je verjaardag! Maak er maar een heel erg fijne dag van. Ik doe vandaag met je mee An, ik drink niet. Maar ik moet wel nog werken vandaag, dus toedeloe!

Houtje, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag! Ik weet dat je het niet viert, maar ik heb toch een lekker koud glas rivella en een paar dropjes genomen op jouw gezondheid. Dat er nog maar vele jaren mogen volgen. Speciaal voor jou heb ik een: grote rubberen om eventuele gremlins mee te lijf te gaan, een krat spa rood om samen te kunnen toosten, een met veel strikjes om uit te kunnen pakken, een om je hoofdpijn te verjagen, en op beide wangen! Fran, gefeliciteerd met je nieuwe bad! Ik ruik de frisse geur van je zeep tot hier toe! Rudy, ik moest ook lachen om je wc-verhaal, vooral omdat het zo vreselijk herkenbaar is. Ik ben ook niet zo'n geweldige klusser, maar al heel lang genoodzaakt allerlei klusjes in en om het huis zelf te doen. Alles wat ik kan heb ik geleerd door het simpelweg te doen, met heel veel vallen en opstaan en ettelijke tochtjes naar de doe-het-zelf-zaak vol ongeïnteresseerde infobalie medewerkers. En nee, mij lukt het niet om stoere ridders voor me te laten lopen met een hulpeloze-vrouwtjes-blik. Kennelijk zie ik er niet hulpeloos genoeg uit, of ik heb nog nooit ergens gewoond waar ridders voorkomen. Blacky, nog gecondoleerd met je verlies. Ik had gisteren te weinig gelegenheid om het draadje te lezen. Sneeuwwitje, ik hoop zo ontzettend op een voor jullie gunstige afloop. Uit eigen ervaring weet ik dat de rechtspraak hier in Nederland soms heel krom kan lopen, maar ik hoop dat jullie een rechtvaardige rechter hebben getroffen, die zich niet laat ompraten door de duurste advocaat. Ik zit zelf hier nog in spanning, voel me bijna anderhalf jaar terug in de tijd, toen ik zelf zo in spanning zat. Drinken voegt hier niets aan toe, dus ik hoop dat het je lukt het droog te houden. Ik denk aan je.

Hoi, Ik val hier even midden in de discussie die ik nog niet gelezen heb, om BamBam te feliciteren met 1 jaar ADB!!!! Fantastisch gedaan BB! Het is er misschien niet allemaal leuker en gemakkelijker op geworden, maar je hebt wel je leven in eigen hand genomen. Tot mijn grote frustratie heb ik de hele dag niet achter een computer kunnen zitten, en dat terwijl ik BamBam zo graag wilde feliciteren! Nu is het inmiddels al bijna tijd voor mijn rondje met het hondje en mijn bed, en ik heb nog niet eens het draadje kunnen lezen. Werkelijk mensen, een computerloos leven is voor een verslaafde beslist niet te doen! Voor alle anderen die vandaag een mijlpaal hebben bereikt: ook allemaal van harte gefeliciteerd!

Kohtje, zo'n beetje alles is al geschreven. Ik sluit me bij de anderenaan: schrijf, bel, doe iets vóórdat je begint. Dan krijg je alle aandacht die je nodig hebt. Charlie, voor jou geldt precies hetzelfde. Aandacht vragen terwijl je drinkt is niet fair naar de rest. Bovendien tast alcohol het beoordelingsvermogen aan van de wijze waarop die aandacht getrokken wordt. En dat kan nogal schokkend zijn voor andere forumdeelnemers. Benthe, mijn hond is ook dol op piepspeeltjes. Als hij er een heeft laat ik hem daar alleen mee spelen op de tijden die ik uitkies, daarna wordt het weer opgeborgen. Zo gaat het ook langer mee, want hier zijn die piepjes er ook in no time uitgebeten. Stien, je verhaal over angsten is heel herkenbaar. Ik heb ook last van enkele angsten, en die zijn door te stoppen met drinken niet echt overgegaan. Voor mij had het drinken ook daarin een functie, het verdoofde de angst. Op zich ga ik er vrij goed mee om, dat wordt me tenminste van alle kanten wel verteld. Ik zet me er regelmatig toe iets te doen wat ik eigenlijk doodeng vind. Vaak lucht dat erg op, omdat blijkt dat het helemaal niet zo erg was als ik verwachtte. Ik denk dat die angsten langzaam wel kunnen verminderen, door me er steeds opnieuw overheen te zetten. Maar dat maakt het nog niet gemakkelijk. Een complimentje krijgen omdat ik iets moeilijks tóch gedaan heb is leuk, maar geen mens voelt die enorme molensteen op mijn borst, dat hevige gevoel van paniek tot het moment dat ik me ertoe aanzet het tóch te doen. Pfff, het is één voortdurende strijd, en doodvermoeiend. Ik heb op het moment een erg leuke baan (vind ik zelf), waar ik veel plezier in heb. Maar deze functie brengt met zich mee dat ik af en toe iets moet doen waar ik doodsbang voor ben. Die angst hindert mij echt in de uitoefening van dat stukje van mijn werk. Heel vervelend is dat. Het leidt tot (jawel BamBam!) uitstel, en nog meer uitstel. En barstende hoofdpijn! Tja, hoe verzamel je moed?

Mick, ook van mij gefeliciteerd! Ga zo door!

quote: Originally posted by: xienix Hoe gaan jullie om met verdriet, tegenslag, teleurstelling enz. zonder naar de fles te grijpen? Laten zijn, je verdriet, teleurstelling enz. voelen, accepteren dat het er is en begrijpen waar het vandaan komt. Verdriet en teleurstelling doen pijn, maar het is niet echt nodig het te verdoven. Zonder verdoving overleef je het ook, en met de tijd slijt het, en wordt de pijn minder. Als je het verdooft wordt het niet minder, maar blijft het onder de verdoving gewoon aanwezig, wachtend op het moment dat je het wel kunt verwerken. Gem, ik was net even afwezig, maar begrijp je antwoord. Naarmate je langer niet drinkt zul je er niet meer de hele dag mee bezig zijn, zoals nu. Bedenk wel dat je er op een andere manier voorheen ook altijd mee bezig was. Altijd in de gaten houden of je nog voldoende in huis had, na het werk nog even langs de winkel, regelmatig de lege flessen weggooien, en liefst niet altijd in dezelfde glasbak. Het kost tijd, veel tijd. Ik merk bij mezelf de laatste tijd dat ik ook vind er nog teveel mee bezig te zijn, bijvoorbeeld door toch steeds weer even hier te kijken. Gisteren kreeg ik ook kritiek van mijn zoon erop. Hij zei: "je bent gestopt met drinken, stop dan nu ook met steeds op dat stomme forum te zitten". Dat doet pijn, ook omdat hij in zekere zin gelijk heeft. Ik voel me de laatste dagen onbestendig, en de somberheid komt ook weer opzetten. Ik krijg mezelf niet bij elkaar geraapt om dingen te doen die moeten gebeuren maar die ik niet leuk vind om te doen. Zit tijd te verdoen met lezen op het forum zonder behoefte om iets te schrijven. En daardoor ben ik weer ontevreden met mezelf, wat mijn negatieve gevoelens weer versterkt. Zouden de najaarsblues weer komen opzetten? Tijd om iets te gaan doen!

quote: Originally posted by: Gemotiveerd .... ik ben me heel erg bewust van alles wat ik doe en voel. Het lijkt me dat dat gevoel wel minder wordt in de loop van de tijd en uiteindelijk over gaat. Dat we niet meer heel bewust denken: ik drink vandaag niet. Of: ik zou anders gaan drinken en nu doe ik dit! Hier wil ik wel graag even op ingaan Gem. Na bijna 13 maanden niet drinken ben ik inderdaad niet meer dagelijks bezig met het voornemen: vandaag drink ik niet! Het is er wel, maar het is meer vanzelfsprekend geworden. De eerste weken en maanden maakte ik dagelijks bewust 's morgens die afspraak met mezelf: vandaag drink ik niet. Dat heeft mij door die moeilijke eerste weken heen geholpen. Me niet houden aan de afspraak die ik 's morgens met mezelf had gemaakt, zou voor mij betekenen dat ik als persoon niet de moeite waard was om een afspraak mee te houden. Ik vocht niet alleen tegen de drank, ik vocht ook voor mijn gevoel van eigenwaarde. En juist de gedachte dat ik het wél waard was, maakte dat ik mijn afspraak hield. Ik hoef niet meer iedere ochtend voor de spiegel mezelf te beloven vandaag niet te drinken, want ik weet dat ik dat niet ga doen. Toch voelt het vaak goed om het wel te doen, als een vluchtige gedachte "vandaag drink ik niet". Omdat ik het waard ben! Ook heb ik nog regelmatig momenten waarop ik me realiseer dat dit 'vroeger' een reden zou zijn geweest om te gaan drinken. Het zijn meestal maar momentopnames, ik sta er niet uitgebreid bij stil, maar de gedachte is er wel. Als ik een lange werkdag heb gehad, en moe thuis kom. Als er iets vervelends is gebeurd, waar ik niet goed mee om kan gaan. Als ik me weer eens somber voel. Ik denk dat die momenten een functie hebben, ik kan er uit opmaken hoe ik gegroeid ben het afgelopen jaar. Ik heb nu een keuze, hoe om te gaan met een lastige situatie. En als ik dat niet weet, kan ik er redelijk over nadenken, of het met anderen bespreken. De vroegere reactie om bij alles wat er gebeurde te gaan drinken, remde me in het vinden van een oplossing of een goede reactie. Als ik terug kijk naar de stukjes die Rudy hier de afgelopen maanden geschreven heeft, dan zijn dat in feite steeds bespiegelingen over iets wat hij meemaakte, wat dit met hem deed, en hoe hij in dezelfde situatie vroeger gereageerd zou hebben. Ook hij is na zes jaar zich nog steeds bewust van het verschil tussen vandaag, en toen hij nog dronk. En wat is daar verkeerd aan, om je daarvan bewust te zijn zelfs na al die tijd? Mij helpt het, steeds opnieuw de keuze te maken niet te drinken. Ondanks dat gevoel van saaiheid, van "is dit het?" en de somberheid waar ik op dit moment weer veel last van heb.

Rudy, gefeliciteerd met zes jaar niet drinken! Je bent een groot voorbeeld voor mij, het levende bewijs dat het allemaal goed kan komen, mits ik de eerste laat staan. Ik stel het erg op prijs als je zo af en toe je ervaringen hier neer blijft zetten, niet alleen omdat het zo enorm herkenbaar is, maar ook als een reminder waar ik mee bezig ben, en waarom.

Knuffie

Water, gesnapt. Eigenlijk hoop ik ook dat ik op een dag niet meer dagelijks de drang heb hier te lezen of schrijven. Ik denk dat dat ook wel zal komen. Eigenlijk ben ik al bezig met niet meer voortdurend bezig te zijn met niet of wel drinken. Niet-drinken is normaal nu, en ik geniet ervan dat het zoveel beter met me gaat dan een jaar geleden. Maar ik ben er nog niet, daarvan ben ik me ook bewust. Ik ben druk aan het bouwen aan een ander leven! En nu écht slapen.

Wat heerlijk Blacky, dat je zo'n fijne dag hebt gehad, en dat mensen speciaal voor jou van zo ver gekomen waren. Alleen al deze dag zal een extra motivatie zijn om zo door te gaan denk ik. Safi, ik begrijp dat de mening van AA jouw mening niet was en is. Ik heb ook moeite met sommige puntjes van de AA, maar met deze toevallig niet. Ik ben het in zoverre met je eens dat ik ook niet in het verleden wil blijven hangen. Veel van mijn problemen waren en zijn nou net het directe gevolg van mijn verleden, en daarom heb ik nu therapie. Maar dan bedoel ik niet mijn drankverleden. Drank was voor mij zowel medicatie als symptoom. Ik heb hier nog niet zo lang geleden geschreven dat ik in al die jaren dat ik dronk (niet altijd even veel) ook veel dingen goed gedaan heb. En dat is niet alleen mijn mening. Ik wil niet (meer) blijven steken in mijn verleden, dus ook niet in mijn drankverleden, maar ik kijk er niet naar terug als alleen maar waardeloos en negatief. Het wérd wel steeds waardelozer, dat wel. Misschien zou je kunnen zeggen dat ik net voor de complete ondergang gestopt ben. Het is juist vanwege het feit dat ik wéét dat ik altijd alert moet blijven, dat ik mezelf niet ex-alcoholist wil noemen. Tapas, misschien lijken we dan nu wel een beetje op elkaar. Ik ben alleen een paar kopjes kleiner en heb een ander schoenmaatje, een ander hondje, en een véél rommeliger huis. Maar ik snoep helaas wel teveel! Ik ga naar bed, morgen nog een werkdag. En míjn hondje mag niet mee, want dan lig ik ernaast. Welterusten!

Tapas, ik vrees dat iedere toevallige meelezer nu gaat denken dat ik jou was op de televisie. Ik neem tenminste aan dat jij de vrouw met het hondje bent, waar "Anna" bij stond? Hihi, ik lijk helemaal helemaal niet op je!