Anna

@Jos, ik ben ziek, weet je nog, dus ik heb een mega-excuus om niet te veel schoon te maken. Dat is namelijk niet mijn hobby. Ja Fran, bij verkleinwoorden gebruiken wij ook -kes. Als je onder 'we' tenminste het dialect verstaat waar ik vandaag kom. Waar ik nu woon verkleinen ze bijna alles met -ties.

? Snap ik niet Fran, ik moest van Jos aan het werk om 22.00 uur, en van jou mag ik het niet om Twan te sparen???

Gekeimde haerkes, geknipte naegelkes en de uurkes oetgeboend... Ik ken ook wel een dialect hoor!

@Jos, het is tien uur 's avonds, waarom zou ik in vredesnaam nu moeten gaan kuisen, als ik het overdag al niet doe?

O ja Twan, dat snap ik, voor die inburgeringscursus moet je zoveel weten dat je geen tijd hebt voor andere dingen. Jammer, mijn huis kan echt wel een kuisbeurt gebruiken (of hoe zeg je dat Fran?) Overigens is er helemaal niets mis met Vlaams, ik vind het juist leuk klinken. Dus jij mag mijn huis ook wel komen kuisen hoor, maar dat is niet zo je hobby geloof ik hè.

Als je hubbie toch zoveel weg is in februari Twan, wil je dan niet mijn huis ook fris ende rein komen maken? Dat Vlaamse accentje maakt me niet uit.

Goede instelling Twan, je wil natuurlijk fris en fruitig zijn als je hubbie thuis komt..

Jij ook nog een fijne avond Visje, en voor straks welterusten.

Tja, dat kan niet Twan.

Waar ben je in vredesnaam zo boos over Cato, en waarom? Kun je het niet hebben als iemand kritiek heeft op iets wat je schrijft? Of zich aangesproken voelt en je om uitleg vraagt? En waarom begin je dan op iemand af te geven? Neem even de tijd om daar rustig over na te denken. Ik denk dat jouw reactie nu meer over jou zegt, dan over wat er vanmiddag gezegd is.

Cato, voor je nog een keer een oordeel over iemand velt, lees even kritisch je eigen berichtjes terug, wil je? Ik vind die eeuwige kritiek van jou hier niet zo heel erg leuk, alsof jij als enige de wijsheid in pacht hebt. En je opmerking over psychiatrische patienten vond ik ook niet zo leuk.

BamBam, ik weet niet precies hoe het is voor honden die bij mensen leven, maar in de natuur is het eigenlijk een enigszins tegennatuurlijke situatie als een teefje de aanvoerder van een roedel is. Het komt wel voor, bijvoorbeeld als het alfa-mannetje overlijdt, en het overblijvende alfa-vrouwtje dominanter is dan de overblijvende reuen. Maar vroeg of laat ontpopt toch altijd een reu zich als leider van de roedel. Mijn hond is een reu. Ik heb geen flauw idee of hij zich ervan bewust is dat mijn kinderen mijn kinderen zijn, maar hij heeft ze wel op zien groeien, en hij weet dat ik de baas ben en volgens mij ook dat ik geen man ben. Als hij nog enigszins zijn instinct volgt, dan is het dus logisch dat hij probeert een dominantere positie in te nemen. In ieder geval lijkt het af en toe alsof ik, nu ik meer thuis ben, weer helemaal opnieuw moet bewijzen dat ik de baas ben, en niet hij. Echt wat voor mij, dat snap je.

@Twan, ik weet het joh, ik weet het. Daarom wordt hij ook steevast terug zijn mand in gedirigeerd, maar hij blijft het proberen. Wij zijn een mannengezin (lees: roedel) met een vrouw aan het hoofd. Dus als het mijn hond lukt dominant over mij te zijn, is hij in zijn optiek waarschijnlijk de baas in huis. Overigens is hij vaak ook heel onderdanig hoor, gaat spontaan op zijn rug liggen als ik binnen kom. @Anjo, ik ben het met je verhaal eens. Daarom schreef ik ook al, laat het geven van directe en indirecte adviezen met betrekking tot het nemen van medicatie over aan artsen. Het feit dat een persoon wel of geen medicatie heeft gehad, zegt absoluut niets over wat goed is voor een ander. @Fran, ik hoop dat je rotbui snel over gaat. En niet teveel luisteren naar die andere stemmen!

@Twan, nou mijn hond is lief voor mij op zijn manier. Dat houdt in dat hij als ik ergens mee bezig ben voortdurend op strategische plekken in de weg ligt, zodat ik bijna mijn nek over hem breek. Dat hij zodra ik ergens ga zitten zeer lomp geplaatste en pijnlijke poten komt geven, en daar het liefst uren mee doorgaat. En dat hij, als ik even op de bank wil liggen lezen, bij voorkeur mét zijn kluif bovenop me komt liggen, en dat ligt erg oncomfortabel en leest bovendien nogal moeilijk. Bovendien wil hij uit pure liefde graag mijn gezicht aflebberen. Maar ja, aangezien alles zo lief bedoeld is, is het moeilijk om boos op hem te zijn. BamBam, zie die twee shagjes maar als een uitglijder. Je hebt een valkuil (her)ontdekt, dus probeer er de volgende keer niet meer in te trappen. En misschien nog belangrijker: je hebt niet gedronken! Petje af.

Zo, even afwezigheid in verband met het uitlaten van het hondje. Het dier loopt helemaal over van liefde nu ik zoveel thuis ben. Grappig om te lezen dat de een me voor gek verklaart omdat ik morgenochtend ga werken, en de ander het goed vindt. Wat dat over mij zegt had ik er al bij gezet. Het zegt dus ook iets over jullie. BB, ik denk dat voor ons de vergelijking van de pot en en de ketel wel opgaat hè, de hele dag aan de telefoon terwijl je maar 2 uur zou werken. Wat betreft het stellen van diagnoses en het geven van adviezen: we kunnen elkaar best advies geven voor wat betreft het niet drinken, maar als het over medicijnen en het schetsen van ziektebeelden gaat, laten we dat maar aan de artsen overlaten lijkt me. Als ik na uitgebreide gesprekken met mijn arts medicatie voorgeschreven krijgt, en iemand hier vertelt me dat ik dat beter niet kan nemen, dan ga ik toch weer twijfelen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar een arts geeft mij die medicijnen niet voor niets, en mijn klachten zijn ook niet niks. Omgekeerd kan ik niemand adviseren iets te gaan gebruiken wat niet door een arts is voorgeschreven, want ik zou niet weten wat dat voor risico's met zich meebrengt. Dus wat adviezen betreft: beperken tot adviezen om dat eerste glas (en alle volgende) te laten staan. Dat is waarvoor we hier zijn. Dat is mijn mening.

@Rosie, ik ben nog steeds lelijk verkouden. Het zakt nu naar beneden, dat betekent dat mijn neus meer open is, maar dat ik erger begin te hoesten. En ja, ik ga morgen toch een aantal uren werken. Ik ben namelijk str*nteigenwijs met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel, en de enige die werkt morgen. Ik hoef gelukkig niet de hele dag, omdat ik 50% ziek ben, dus ik gooi er morgenochtend een paracetamol in en werk me de ochtend door. En dan kruip ik 's middags wel weer een paar uur in bed. Het fijne van zo'n verkoudheid is dat je met zo'n duf hoofd absoluut geen zin in A hebt.

Psychiatrische problemen zijn een combinatie van aangeboren aanleg en omgevingsfactoren, die het ontstaan van de problemen triggeren. Een psychotische aanleg hoeft nooit aan de oppervlakte te komen, maar onder bepaalde omstandigheden kan dat wel gebeuren. Dat is volstrekt geen reden om psychiatrische patienten af te doen als onredelijke, kwijlende en gevaarlijke wezens. Het kan iedereen overkomen, want totdat je het krijgt weet je helemaal niet of je de aanleg hebt of niet. Net zo goed als iedereen onder stress een depressie of een burnout kan krijgen.

Nee hoor Fran, je bent niet overgevoelig. Ik vind het ook een nogal boute bewering, temeer daar twee afzonderlijke artsen verwijzing naar psychiatrie voor mij op dit moment niet geïndiceerd achten. Wél andere vormen van hulpverlening. En als moeder van een ex-psychiatrisch patientje dat niet kwijlde en ook niet platgespoten hoefde te worden voel ik mij eveneens enigszins aangesproken.

Wat ik bedoel Ferry, is of die mensen met behulp van de AA gestopt zijn met drinken, of zijn ze pas bij de AA gekomen nadat ze gestopt waren, zoals jij? Ik vraag me ook af of je, als je eenmaal bij de AA komt, daar altijd moet blijven komen? Rudy drinkt ook al vijf jaar niet meer, en komt er ook nog steeds. Ik vraag me af of dat je hele leven lang nodig blijft? Ik schrijf na een half jaar nog steeds hier op het forum, maar ik kan me toch voorstellen dat je op een gegeven moment meer afstand neemt, omdat het niet meer zo'n deel uitmaakt van je leven. Zo althans had ik het me voorgesteld. Maar als ik hoor hoe lang mensen bij de AA blijven komen dan vraag ik me af of dat een soort verplichting is (het is toch een van die 12 stappen dat je zelf ook iemand's sponsor moet worden?), of dat men het nog steeds als een noodzaak ervaart. Ik zit hier zomaar een beetje de vragen waar ik mee bezig ben te spuien hoor. Ik kan me voorstellen dat jij daar ook geen antwoord op weet. Niettemin, alle antwoorden moeten even tot morgen wachten. Ik ben moe, en ga mijn bed opzoeken. Tot morgen allemaal!

Zijn er bij jouw AA groep meer mensen die al langere tijd niet dronken voor ze naar de AA gingen, of ben jij de enige Ferry? En hoe vinden ze dat, dat jij al bijna een half jaar niet drinkt? Voor jou is het toch anders dan voor iemand die voor het eerst bij de AA komt en nog drinkt.

Nou Knuf, was je niet blij met mijn roos? *pruillip*

De verkoudheid is ongeveer hetzelfde Ferry. Jouw AA groep is in ieder geval beter verdeeld dan die waar iemand het gisteren over had. Stien, toch hebben ze iets gemeenschappelijks, die moeders van ons. En Knuffie, ja, wij snappen het heel goed wat jij probeert. Dat probeer ik ook. Twan, welterusten alvast voor zometeen. Had ik je even moeten waarschuwen voor ik de hond ging uitlaten? Het regende, daar was ik niet zo blij mee met die verkoudheid.

Welterusten BamBam. Gesport vanavond?

Stien, weet je zeker dat onze moeders geen familie van elkaar zijn?

Niet geduld hebben Knuffie, heel veel schrijven. Kohtje, het is fijn dat jouw aanpak bij jouw moeder heeft gewerkt. Ik heb dat jaren geleden al meerdere keren geprobeerd. Maar bij mijn moeder werkte het niet. Als ik probeerde haar uit te leggen dat ik het gevoel had dat ze me een schuldgevoel probeert aan te praten, omdat ik dingen anders doe dan zij goedkeurt, dan kreeg ik als antwoord dat dat ook precies de bedoeling was. Ik MOET een schuldgevoel krijgen, want zij is er echt van overtuigd dat haar visie de juiste is. En het is onmogelijk haar van het tegendeel te overtuigen. Zowel mijn zus, mijn vader als ik hebben het tenslotte maar opgegeven, en geloof me, ik ben degene die het het vaakst en langste geprobeerd heeft. En nu heeft het geen zin meer, omdat haar geestelijke vermogens afnemen, en ze na vijf minuten al vergeten is waar we het over hadden. Maar ze is nog steeds net zo dwingend, en vindt nog steeds dat haar mening de juiste is.