JamesM

Goed gedaan Bob! Geniet ervan daar in het hoge noorden.

Wat mooi omschreven en heel herkenbaar! Zo beleef ik de meetings ook en ik ben pas in herstel sinds ik de 12 stappen doe. Daarvoor was ik simpelweg gestopt.

Welkom Chanel! Kan je ook iets over jezelf vertellen, jouw eigen situatie?

Klopt Claudius, al 20 maanden droog, en dat wil ik graag zo houden. Ik zat zoals gezegd de afgelopen maanden minder lekker in mijn vel en heb wel fantasieën over gebruik gehad. Ik wil het moment voor zijn dat ik mogelijk echt weer naar de fles grijp.

Ik ben zelf in 1x gestopt, daarna een online behandeling van drie maanden bij Brijder gevolgd. Tegelijkertijd had ik ook al verschillende therapeuten vanwege een burn-out en jeugdtrauma. Als ik die niet had gehad dan had ik zeker hulp ingeroepen van kliniek (ambulant of opname). Na een half jaar ben ik ook AA/NA/CA meetings gaan volgen en gaan werken aan de 12 stappen. Voor die tijd was ik gewoon gestopt, daarna vind ik echt dat ik 'in herstel' ben gekomen. Stoppen deed ik namelijk op wilskracht. Sinds de meetings en 12 stappen ben ik ook echt bezig met het onderliggende gedrag en persoonlijke groei. Daarmee pak ik dan ook de diepere oorzaken van mijn verslaving aan. Ik merk dat dat mij heel erg helpt in het abstinent blijven. Ik heb nauwelijks last van echte zucht. Desalniettemin heb ik vanmorgen bij de huisarts toch een strip Antibus aangevraagd, voor de zekerheid. Afgelopen maanden zat ik er wat minder lekker in en kwamen er toch gedachten voorbij over gebruik. Ik wil het moment voor zijn dat ik ook daadwerkelijk de stap zou gaan ondernemen.

Ik denk dat juist wat alle verslaafden gemeen hebben, is dat ze geen rem hebben, geen grenzen kennen oftewel geen maat kunnen houden. Alhoewel dat bij de een destructievere vormen aanneemt dan bij de ander. Dan is het maar goed dat je je tegenwoordig alleen bij ijs kunt houden Claudius.

Vanavond een condoleance van een fella die zichzelf het leven heeft ontnomen. Dat houd me bezig. Hoe eenzaam en hulpeloos zij zichzelf moet hebben gevoeld, en niet meer in verbinding met anderen en zichzelf. Wat een verslaving uiteindelijk kan doen. En dat je van de buitenkant niet kan zien hoe iemand zich van binnen voelt. Ze was zo goed bezig en ik ze kwam op mij de laatste keer dat ik haar zag positief over, ondanks een terugval die ze had gehad. Ze laat jonge kinderen na, hoe verschrikkelijk ook voor hen. Ik hoop dat ze nu de rust heeft gevonden die ze zocht. Aan de andere kant is het ook mooi om te zien hoeveel kracht, steun en liefde er bij de andere fellows en fella's vrijkomt, ondanks het grote verdriet. Daar ben ik echt van onder de indruk.

Heeft het tweede deel van je tekst betrekking op de jaren vóór eind 2024 of de jaren erna? En wat versta jij onder een ‘doorsnee verslaafde’?

Gefeliciteerd Bob, zo is het!

Gefeliciteerd Bob! Weer een mooie mijlpaal. Ik was m weer vergeten, dank voor de reminder

Ik lees in je stukje vooral veel aannames. Heb je haar bovenstaande vraag zelf wel eens gesteld? Misschien is haar beleving wel heel anders.

Gefeliciteerd Bob!

Ik ben bezig met mijn vierde stap: het grondig en onbevreesd maken van een morele inventaris. Daar gebruik ik het werkboek van de NA voor inclusief extra verkrijgbare info op internet. Dat levert een heleboel nieuwe inzichten op, en niet per se inzichten waar ik op zat te wachten Over mijn eigen aandeel in situaties, over hoe ik onbewust toch het leven van mijn naasten (vrouw, ex vriendinnen en kids) zeer moeilijk heb gemaakt. Situaties waarvan ik in eerste instantie dacht dat ik zelf het slachtoffer was, blijken veel genuanceerder te liggen. Ik ben erachter gekomen dat ik veel ex vriendinnen emotioneel heb gegijzeld met mijn issues/angsten, en mijn woedeaanvallen hebben denk ik veel meer schade aangericht dan ik had verwacht. Niet in de laatste plaats bij mijn vrouw en kinderen. Ongemerkt ben ik toch diegene geworden die ik niet wilde zijn. Enige tijd geleden heb ik van twee ex vriendinnen van vele jaren terug de brieven gelezen die zij me nadat ik het uitgemaakt had, hadden geschreven. Dat heb ik lange tijd niet aangedurfd. Daar komt toch een ander beeld van mij naar voren dan ik mijzelf al die tijd had voorgehouden. En dat beeld kan ik nu ook terugbrengen naar mijn relaties de afgelopen jaren, met de nieuwe kennis die ik inmiddels over mijzelf heb opgedaan. Dat is heel confronterend. En tegelijkertijd bevrijdend. Omdat ik nieuwe inzichten kan toelaten en mijzelf in de spiegel kan aankijken. Het verleden kan ik helaas niet veranderen. Wel mijn herstel nu en in de toekomst. Als ik mijn persoonlijke groei van het afgelopen jaar bekijk dan is die gigantisch. En niet in de laatste plaats door het volgen van de meetings en het doen van stappenwerk.

Mijn eerste biertje was toen ik zes was. Maar daarna tot mijn ca 15e niets meer gedronken, behalve een door mijn ouders opgedrongen Shandy tijdens feestdagen en verjaardagen. Mijn echte verslaving aan alcohol (en daarnaast ook drugs) begon rond mijn 23e. Dat is 23 jaar geleden. Tel ik mijn eerste biertje mee, dan zou ik al 40 jaar een verslaving hebben.

Wanneer wilde je dat voor jezelf toegeven, en wat was daar voor nodig? En puur uit interesse, vanaf wanneer ben je je verslaving gaan tellen? Vanaf eerste biertje of toen je echt het gevoel had dat het problematisch was? Vraag me dat altijd af als ik mensen zoiets hoor zeggen vandaar.