knakker

Deze vrijdag verloopt grijs met veel bewolking en is het flink koud, zegt Buienradar. Je zou er moedeloos van worden. Maar gisteren zag ik, voor het museum, mijn eerste krokus bloeien. Alles komt weer goed.

Gefeliciteerd allen! @Reacher: ik hoop dat je hier nog eens binnenvalt…

Vestdijk heb ik vroeger ook verslonden. Ik vond vooral de Anton Wachter geweldig. Verdrinken in een boek. Je onderdompelen in taal. En vervolgens in slaap sukkelen. De tragiek van het ouder worden. Tegenwoordig lees ik vooral poëzie. Taal op de vierkante centimeter. Dat kan mijn concentratievermogen nog wel aan. En sinds gisteren keert met Bob Dylan een oude liefde terug. Die heeft warempel de Nobelprijs voor literatuur ook nog gewonnen. Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues again. Schitterend.

Heerlijk inderdaad: lezen. Toen ik leerde lezen werd ik ook een ander kind heeft mijn moeder wel eens gezegd. Ik denk ook dat boeken en schrijvers bijna meer invloed op mij hebben gehad dan de mensen om mij heen. Maar met de introductie van het digitale crackpijpje schiet het lezen van een boek er wel eens bij in. Dat probeer ik terug te veroveren. En ik merk daarbij tot mijn schrik dat ik niet meer de rust en concentratie heb. Nu sukkel ik soms ook in slaap bij een goed boek. Vroeger was dat alleen bij Harry Mulisch.

Katten: altijd goed 🙂 Mooie eigenzinnige dieren. Ik heb er drie. Aanhankelijke beesten. Soms. Maar ik vind het ook altijd fascinerend hoe zo’n kat jou of zijn soortgenoten volstrekt kan negeren. Alsof je lucht bent. Ik denk dat het mijn katten eigenlijk ook geen reet kan schelen of ik wel of niet drink. Mijzelf wel, daarentegen 🙃 Gedoe met die pillen zeg. Maar staar je daar ook niet blind op. Je lot niet in handen leggen van de apotheek. Gewoon kalm voortbouwen aan een structuur in een leven zonder drank. Andere gewoontes aanleren. Nieuwe patronen rustig laten inslijten.

Dat was bij mij ook altijd zo. Van dat HALT heb ik nooit zoveel last gehad. Maar die verdomde macht der gewoonte.

Mogge. Gisteren heb ik godbetert naar de reünie van Winterse Liefde gekeken en mij geërgerd. Sommige mensen lijken niet eens een beetje moeite te willen doen om gelukkig te worden. Maar dat is ons alcoholisten natuurlijk ook niet vreemd. Hoe vaak heb ik niet doelbewust en trefzeker de koers richting afgrond ingezet. Maar dat is nu voorbij. Schilderijtjes kijken met mijn jongste zoon straks. En boeken uitzoeken in de bibliotheek, want hij kan intussen zelf lezen en doet dat als een malle. Zeven is een mooie leeftijd, hij slurpt nog enthousiast het leven naar binnen. Ik probeer een stukje van die onbevangenheid ook overeind te blijven houden. Als tegenhanger van het cynisme dat met het ouder en wijzer worden vanzelf meegroeit.

Fijn dat het verblijf je zo goed is bevallen Maia. Wat rust, reinheid en regelmaat wel niet kunnen doen. (Zie je nou wel, hoor ik mijn moeder in gedachten zeggen.) En nu thuis ook de goede draad voortzetten. Want het is soms verleidelijk daar terug te vallen in je oude patroon. Zo’n lullig incident met die antabus kan dan al een aanleiding worden weer een fles open te schroeven. Goed dat je dat niet hebt gedaan. Succes vandaag. Maak er een mooie dag van.

Op zaterdag word ik vaak wakker van de plof op mijn deurmat als de krant wordt bezorgd. Het lezen van een krant terwijl de rest van het huis nog slaapt is een groot genoegen. Het zijn de kleine dingen die het leven zo aangenaam maken bedoel ik. Ik wens jullie toe die vandaag ook te ontwaren. Vaak is het gewoon een kwestie van die kartonnen doos van je kop zetten en eens rustig om je heen kijken.

Mogge mensen. Een interessant artikel in de NRC vanochtend over telefoonverslaving. We proppen ons leven vol met prikkels en gunnen onze hersenen niet de rust die ze nodig hebben. We vervelen ons niet meer omdat we elke keer als dat dreigt weer het sneue schermpje er weer bij pakken. Maar we zouden juist die verveling moeten toelaten. Want die vormt uiteindelijk de voedingsbodem om met je eigen leven aan de slag te gaan in plaats van op je telefoon dwangmatig te koekeloeren naar het leven van anderen. Dit geschreven hebbende leg ik mijn digitale crackpijpje ook maar snel weer weg om een lekker ontbijt te gaan klaarmaken voor mijn gezin 🙂

Ik doe niet meer mee met de tuinvogeltelling. Jaren heb ik met kloppend hart een half uur achter het raam gezeten. En uiteindelijk stond er dan alleen 'houtduif' op mijn briefje. Of helemaal niks. Dat vond ik zo deprimerend. Ik hang bollen en strooi voer: maar niks hoor. Het hebben van drie katten keert zich natuurlijk ook tegen je. Ik heb de vogels wel geprobeerd uit te leggen dat mijn dieren zowel pacifist als vegetariër zijn, maar ze blijven toch argwanend. Dus ik moet de velden in met mijn kijker. Een lepelaar vandaag al. Dan is mijn dag meteen goed.

Contemplatie & inkeer:

Als ik zo op de afgelopen jaren terugkijk heb ik best vaak geprobeerd een puinhoop te maken van mijn leven. En van het leven van de mensen rondom. Toch ben ik er nog steeds. Ik adem, ik beweeg en ik leef. t Es nog al nie naar de wuppe. Sterker nog: soms lijkt het net of ik gelukkig ben. Voor allen die het steeds opnieuw vallen en weer moeten opkrabbelen zo moe zijn.

Verrek ja, die duiveltjes zijn er ook nog. Was ik alweer vergeten. Ik krijg het nog druk. Hoewel ik vooralsnog zijn muziek een stuk prachtiger vind dan zijn poppetjes. Die leken me een tikje onbeholpen. Maar hey, het is wel van Nick Cave 😈 We waren op de Space Expo in Noordwijk. Niet zo heel artistiek, maar hartstikke leuk voor mijn jongste zoon die op school momenteel bezig is met de ruimtevaart. Het viel me in zo'n museum vol met raketten en satellieten veel Pratende Papa's rondliepen. Vaders die hun enthousiasme wilden overdragen op hun kind bedoel ik. Meestal zijn die allang blij als het museum vol knoppen en filmpjes zit. Dan kunnen ze zelf gewoon op hun mobiel blijven koekeloeren. Mijn oudste is 13 en vindt uit principe alles saai. Dat is soms nog best een klus om die te activeren. Als je hem teveel de eigen regie laat blijft hij op zijn slaapkamer met een scherm. Dus af en toe stel ik hem voor een voldongen feit: we gaan straks dit of dat doen. Dan heb ik tevoren wel een inschatting gemaakt dat hij dit of dat na het aanvankelijke gesputter uiteindelijk best leuk zal gaan vinden. De jongste is 7. Dat is in dit opzicht een enorm dankbare leeftijd. Die vindt gewoon alles prachtig. Zelfs in de Eregalerij van het Rijksmuseum raakte hij niet uitgekeken. Hij weet altijd en overal wel iets te vinden dat hem interesseert. Mooi is dat. En best iets om jaloers op te zijn. Ik probeer ook altijd nog iets van die jeugdige onbevangenheid overeind te houden door alle stormen van het leven heen.

Nee @Fonny, een ander museum dicht aan zee 😉 Maar ik zeg het niet hardop, anders ben ik bang dat ze straks op de ramen gaan kloppen en wijzen. Beelden aan Zee vinden mijn kinderen altijd fantastisch. Althans die bronzen poppetjes op de boulevard. Binnen ben ik nooit geweest, maar dat moet ik eens gaan doen om naar Miro te kijken. Dat is toch die gozer die in Barcelona het een en ander heeft lopen kleien ook?

Welkom op het forum vlindertje. Lastig inderdaad als je omringd bent door stevige drinkers. Is je familie op de hoogte van jouw moeite met alcohol?

Triest @Lika. Is alleen wonen nog wel vol te houden voor haar? Knufje.

Mogge. Vandaag op pad met de Museumkaart. Wat is dat toch een schitterend ding! Voor de prijs van pakweg een los kaartje Efteling kun je een vol jaar je hart ophalen. Na afloop naar zee. Mijn oren eraf laten vriezen. En een dood visje eten op de boulevard.

Spannend Maia. Mooi dat je morgen al terecht kunt. Vijf jaar geleden heb ik ook ooit een week in een kliniek gezeten voor een detox. Dat heeft mij toen enorm geholpen. Niet alleen om mij uit de alcoholische modus te dwingen. Meer nog doordat het als een symbolische scheidslijn ging werken, een rock bottom om het nooit meer zo ver te laten komen. Ik zag er toen ook wel tegen het sociale element op. Ik wilde me als een monnik in mijn cel terugtrekken met boeken, pen en papier. Ook omdat ik verwachtte tussen krankzinnigen & idioten terecht te zullen komen. Maar de alcoholisten bleken gewoon mensen van vlees en bloed, net als jij en ik zeg maar. Toen ik vertrok overviel mij warempel een zelfde soort weemoed als vroeger na een vakantie met vrienden. Zo zie je maar. Succes Maia, ik hoop dat het ook voor jou het keerpunt zal worden.

Mogge mensen. Ik doe in mijn dromen juist altijd alles goed. Daar wel. En ik heb zin in een broodje pastrami.

@ikkanhet: 💐

De romanticus in mij vindt het wel mooi: de natuur die stoïcijns zijn weg baant, en zich niks aantrekt van menselijke bouwsels. Maar het is natuurlijk mooi kloten om dat af te moeten wachten @bumperjim. Ik zou ook verkassen. Een mooie aanleiding voor een Geheel Nieuwe Start. Meteen een nieuwe baan voor jou ook erbij als je toch bezig bent. Je passie volgen! (En vervolgens omkomen van armoe & honger).

Tweede keer nu, elke keer na het drinken. Van water. Ik merk dat ik in dat soort situaties dan eerst schrik en hypochondrisch ga doen en vrij vlot daarna ga relativeren en zwarte grappen begin te maken. (Humor is een tumor met een toetertje, zong Andrë Manuel al). Maar ik hou het wel in de smiezen. Ik wil voorlopig nog niet dood.

Aha, dan krijg ik dus over twee jaar dat kakdoosje. Kan ik nu nog even zorgeloos poepen.

Succes @bumperjim. Heeft het wonder zich al voltrokken? Vanwege een standaard bevolkingsonderzoek in Frankrijk toch? In Nederland is dat niet. Althans ik ben volgens mij ongeveer even oud en hoef nooit kak in te leveren. Dat is maar goed ook.