Jen

Hoi, beetje onbeleefd van me om eerst hulp te vragen en dan te verdwijnen, maar ik ben ineens ontzettend moe en kruip dan ook mijn bed in. Tot Later

Effe weg met hond, ik antwoord je nog Erik.

Daar heb je op zich gelijk in Tom, ik ben ook in therapie. Wellicht grijp ik daarnaast ook naar dit forum omdat ik er affiniteit mee heb, en ook omdat ik me nu niet bepaald total loss wil drinken (die niks moeten is in dat opzicht niet letterlijk, alleen spreek ik liever over willen dan over moeten). Merci Bor.

Dank je bolletje. Ik wil inderdaad even niets moeten.

Hoi, Sorry dat ik even inbreek hier. Wilde even een korte update geven over mezelf, en heb momenteel geen zin om een eigen draad te starten. Heb nog het getwijfeld om de draad van Kohtje te gebruiken, maar ik hou het liever simpel denk ik. het was niet echt een tof jaar, tot hiertoe. Een vriend is een paar maanden geleden uit het leven gestapt, en in dezelfde periode ben ik in conflict geraakt met mijn familie, ik heb de banden inmiddels verbroken. Ik ben eerlijk gezegd eerder een gewoontedrinker dan iemand die op specifieke emoties drinkt, dus ik weet niet eens of er een verband is, maar ik drink de laatste tijd veel meer dan me lief is. Wat Ik hier exact zoek weet ik niet, eerder babbel en troost dan advies vrees ik, misschien een vage hoop dat ik door te schrijven een paar dingen terug op een rijtje krijg.

Haha Von, ik hoop niet dat je veronderstelt dat er naast stoppen en minderen ook nog een jen methode is.

Bedankt Kohtje, doet me eigenlijk wel deugd. Beetje Onzeker hier.

Hahaha Kruidenthee, bedankt voor de humor, vraag me nu ook af waarom ik me eigenlijk opwind. Zit Ik hier één dag, en ben ik weeral ruzie aan het maken :-)

Oh, als het oprecht bedoeld is dikke merci. Gezien dat sterretje weet ik niet of het sarcasme is.

Een fout waar weinig mensen over zullen vallen Adam. Wel vreemd, vind ik dan toch, dat een taalpurist zich van kinderachtige emoticons bedient.

Ik ben het helemaal met je eens Meya. Zelf ben ik blij met de draad voor minderaars, en stoor ik me niet aan de draad voor echte stoppers. Misschien had ik mijn sarcastische opmerking beter niet geplaatst, maar ik begon me te ergeren.

Ik ben momenteel zoekende. Zoals bij zovele mensen hier, zijn er ook andere problemen dan alcohol, en moet ik wellicht stilaan aanvaarden dat ik aan chronische depressie lijd. Ik begin eraan te wennen dat een pad van vallen en opstaan niet per se negatief moet zijn. En verder gestart met een voor mij nieuwe vorm van therapie: eerlijk praten.

Dag Smart, Ik ben deze draad met interesse aan het lezen. Ben er persoonlijk van overtuigd dat ieder zijn of haar eigen pad moet proberen te vinden. Zelf ben ik een oudgediende die pas vandaag terug aanlogt na ongeveer twee jaar afwezigheid, ik hoop alvast dat de draad blijft bestaan.

Ik heb het gevoel dat dit forum vooral dient voor de schop onder de kont, en daar ben ik eigenlijk niet klaar voor. Ben nu zo ongeveer een half jaar bij een psychiater die aan psycho analyse doet, en eigenlijk is dat geen pretje. Neem nu lambipol ipv antidepressiva, wat op lange termijn wellicht beter is, maar ik ervaar het als bijzonder heftig om emoties te hebben. Ik kan emoties vaak zelfs niet duiden. Boos of verdrietig, nerveus of angstig, ene pot nat...

Dag Lars, ik denk dat dat al een jaar of twee is nu.

Dag Von, wat me terug brengt, is dat het niet goed gaat. Maar ik weet eigenlijk niet wat ik hier verwacht te vinden. Beetje zoekende

Hoi, ik kom weer eens een kijkje nemen, hoewel ik nog niet goed weet of ik het een goed idee vind om terug te schrijven. Zie Alvast dat er nog veel oude bekenden zijn, wat me gerust stelt. Hoewel ik misschien eerder had moeten hopen dat niemand van jullie nog steun nodig had. Goed, dan ben ik maar egoïstisch.

Eén keer had volstaan. De werking van de mobiele versie was me niet direct duidelijk.

Hoi ik kom nog eens piepen. Jullie verhalen heb ik niet opgevolgd, sorry. Maar ach, jullie het mijne ook niet uiteindelijk. Laten we zeggen dat we er weer een potje van gemaakt hebben. het is me wat.

Hoi ik kom nog eens piepen. Jullie verhalen heb ik niet opgevolgd, sorry. Maar ach, jullie het mijne ook niet uiteindelijk. Laten we zeggen dat we er weer een potje van gemaakt hebben. het is me wat.

Of in een ziekenhuis? Persoonlijk vond ik het hilarisch. De assistente van de psychiater, op een verslavingsafdeling. Mijn toenmalige vlam kreeg van haar slaappillen (hij zat daar wegens verslaving aan benzo's, na een mislukte zelfdodingspoging met diezelfde benzo's). Bij haar afscheid zette ze een doos likeurpralines bij ons op tafel. Met het nodige gegiechel (tijdens een opname je vroegtijdig kinds) besloten we ze lekkwooer op te smsmikkelen. Ik twijfel er niet aan dat ze carrière maakt. Ze was het soort dat mannen knap vinden.

Hoi mensen. Bedankt voor de vele uitgebreide reacties. Ik heb veel aan jullie invalshoeken, maar toegegeven, het doet me ook gewoon wat. Emotioneel als ik momenteel ben. Ik neem een tijdje geen anti depressiva, gewoon omdat ik na al die jaren geen zicht meer heb op hun werking. En nu zit ik constant te bleiten haha. Toen ik mijn verpleegster vertelde dat ik misschien moet accepteren dat een boeiende voltijdse job voor mij niet haalbaar is, reageerde ze heel begripvol. Ze vond dat een belangrijke stap. Ik vind het moeilijk om dat te aanvaarden. En ik weet niet of ik het mogelijk vind omdat ik het zelf anders zou willen, of omdat ik me schaam, of omdat mijn familie vindt dat het anders moet. Eerlijk gezegd was ik nooit gericht op carrière. Als kind droomde ik van een diploma filosofie, en een leven als romanschrijver met vier kinderen. Hahaha. Hoe zeer ik mijn ouders ook mis, ik ben opgelucht dat ze dood zijn. Ik hoef niet te spelen dat ik gelukkig ben. De rest van mijn familie mijd ik. Ze weten niet dat ik niet werk. Als ze het wisten dan zouden ze me overstelpen met advies. Over hoe ik moet worden wat ik niet ben. Het is een ingewikkeld gevecht zeg maar. Dank dat ik hier gewoon mag zijn.

Regelmatig lees ik hier het woord herstel. Het heeft me altijd geïrriteerd, maar ik denk dat ik nu pas weet waarom. Herstel impliceert een terugkeer naar een normale toestand. Toen ik een jaar of vijftien was, we hadden bezoek, vroeg mijn moeder me of ik in godsnaam wereldvreemd was. Ik neem het haar niet kwalijk. Ze was gegeneerd. Er startte een langzame tocht naar normalisatie. Ik probeerde andere mensen te imiteren. Dat is niet zo goed gelukt. In de psychiatrie raadde men het mij nochtans ook aan. Iedere therapie had tot doel om mij om te vormen tot een goed functionerende burger van deze maatschappij. Ik ben moe. Ik weet niet tot wát ik moet herstellen.Ik ben hartgrondig moe. Waarom mag ik niet onherstelbaar mezelf zijn.

Hoi a3, ik citeer je omdat je anders nooitziet dat ik reageer. Ik las je pas vandaag. Om eerlijk te zijn, ik was een ben goed in bepaalde deelgebieden van itMaar mijn passie o is het niet. Dank.

De gelijkenissen verbazen me, gezien de verschillen groot zijn. Spaanse en Portugese hond hier. Twee keer geciteerd was niet uit enthousiasme maar per ongeluk:smartphone