Jen

Ik lust ook graag tomatensap, met selderijzout en een beetje tabasco. Ze hebben het maar op weinig plaatsen jammer genoeg.

Ik dacht al de hele tijd: is Bor liever geworden of ben ik liever geworden?

Haha.

Ik snap het probleem niet?

Momentum, ik ken je niet van vroeger, maar op de een of andere manier vind ik jouw aanwezigheid hier geruststellend. Wilde ik gewoon even zeggen.

Dank TomTom! Mindfulness ken ik al, maar dit niet. Zal eens wat lezen.

Enfin, genoeg gezeurd, sorry mensen. Ik ga me lekker vroeg in mijn pyama hijsen en naar mijn dagelijkse soap kijken. Met de hond in de zetel onder een dekentje. Heerlijk :-)

Er zal ook wel faalangst meespelen. Bij mijn laatste job, had ik echt zo'n gevoel van "dit is de laatste kans, dit moet lukken". Het was een plezante job, en één die ik inhoudelijk aankon. En dus toch ziek gevallen. Ik weet het, ik behoor niet te denken in termen van laatste kansen. Maar ja, weten en aanvoelen, toch niet hetzelfde :-)

Dat is waar,Bob. Ik vind dat van mezelf heel ongezond. Maar veranderen blijkt niet zo simpel. Man en ik versterken elkaar daar ook in, vrees ik. Mijn man heeft veel slechte jeugdherinneringen die hij geen plaats weet te geven. Ik zou graag willen dat hij daarvoor in gesprekstherapie ging, maar dat ziet hij dan weer niet zitten. En zo zitten we dan samen over het verleden te zagen, terwijl ik eigenlijk liever toekomstplannen zou maken.

Wie niks doet, niks misdoet. Dat zei mijn moeder altijd, en dat helpt soms ook.

Het was gewoon niet zo slim van me. Misschien moet ik sommige dingen maar op die manier bekijken :-)

Hmm, dank je jopie. Daar ken ik wel iets mee, denk ik. In feite denk ik niet dat ik de dingen waarvoor ik me schuldig voel met kwade bedoelingen deed. Dat Is wel een verschil eigenlijk. Fijn om je nog eens te lezen trouwens.

Soms denk ik wel eens dat ik een bepaalde fout of misstap bij een ander niet zo erg zou veroordelen, maar dat verandert er niks aan.

Schuldgevoelens werken bij mij verlammend. Weet niet hoe ik dat moet ombuigen.

Verschil tussen schuld en aandeel houdt me bezig. Ik geloof dat ik het niet helemaal vat.

Dat vind ik zo mooi gezegd, en ben ik het helemaal mee eens. Kleine kanttekening: etiket kan wel helpen ivm medicatie, die voor sommigen nu eenmaal nodig is.

Voor mezelf, wat is mijn motivatie om te minderen? Heel raar misschien, maar ik ben niet graag zat. Ik drink vooral uit verveling. Zo, dat is eruit.

A3, mijn opmerking was effectief nogal sarcastisch, sorry.

Nederigheid vind ik wel een mooi woord. Dank voor de inspiratie jowan.

Ik heb niet het gevoel dat ik het probleem buiten mezelf leg. Ik heb wel het gevoel dat ik onderscheid maak tussen zaken die aan alcohol gerelateerd zijn, en zaken die dat niet zijn. Dat kan niet helemaal, want er is sowieso een overlap (deels wel, misschien een beetje, etc.) Vooral is het voor mezelf belangrijk om een motivatie te zoeken. Deels heb ik die al, want anders schreef ik hier niet.

Lars, ik ervaar jou zeker niet als vijandig. ervaringen uitwisselen lijkt me de kracht van dit forum.

Spirit, ik heb gek genoeg een korte psychose gehad in een verslavingskliniek. (Kort, duurde maar ongeveer een dag, was niet drank gerelateerd, was wel behoorlijk angstaanjagend). In zeker opzicht heeft die ervaring me achteraf geholpen om mijn man (die bipolair is) beter te begrijpen. Mijn ervaring met hulpverlening is jammer genoeg slecht. Mijn man is tijdens een opname, nu drie jaar geleden, zo lang niet gehoord omwille van fysieke klachten dat hij op intensive care terecht kwam met zware longontsteking. Ik was één van de mensen die het niet door had, ging elke dag op bezoek, kon het niet inschatten. Hoopte wel dat de medici een beter beeld hadden. Maar voel me nog steeds ontzettend schuldig.

Waar is jaap eigenlijk?

Een echte waarschuwing qua gezondheid heb ik nog niet gehad, maar heb eerlijk ook al lang geen bloed meer laten trekken voor leverwaardes. Vage waarschuwingen heb ik natuurlijk wel. Belabberd uiterlijk (voor een vrouw niet onbelangrijk) slechte conditie etc. Het lijkt onnozel, maar ja, voor een stuk is het gewoon: kan het mij wat schelen, en zo ja, wat dan. Ik heb niemand voor wie ik verantwoordelijk ben, dus het zal echt voor mezelf moeten zijn. En dat vind ik niet zo evident.

Misschien, nu ben ik even aan het doordenken op mijn eigen reactie op nieuwe therapie, misschien begin ik anders met alcohol om te gaan omdat ik stilaan denk dat ik misschien mezelf een kans wil geven. Geen wilskracht of verplichting, maar het stilaan groeien van goesting. Zoiets. Klinkt dat raar?