Jen

Nederlandse oudejaarsconference, misschien niet zo geschikt voor een Belg? Freek de Jonge zag ik soms wel graag, maar als het voornamelijk over nationale politiek gaat...

Haha @Kohtje gezien dat hier geen item was vermoed ik dat het vooral in de grensstreek van Nederland een probleem zal vormen en dat met name Nederlanders het vervelend vinden. Snap ik wel hoor. Neem aan dat ze in pakweg Maastricht ook niet altijd blij zijn met Vlaamse drugstoeristen.

@Sober is Guido een tv-programma? Weet zelf niet goed hoe ik oudejaarsavond door moet brengen. Bedoeling was gewoon thuis met honden, dat zal het nu ook worden dus, maar ik had andere bezigheden in mijn hoofd om de tijd door te brengen. Ik moet mezelf tegenhouden om nu geen preek af te steken ivm vuurwerk, daar heeft niemand een boodschap aan. Mijn honden zijn er doodsbang van, en ik vind het zelf ook gewoon gevaarlijk. Hier in Leuven mag het helemaal niet, in het grootste deel van Vlaanderen mag het niet, op het officiële vuurwerk na uiteraard, maar elk jaar opnieuw heb je van die lolbroeken. Verkoop is hier gelukkig wel streng gereglementeerd, en ik woon niet aan de grens met Duitsland. Gisteren was het zelfs een klein item in het journaal van de VRT 'Nederlanders kopen massaal vuurwerk in Duitsland' Bij ons is dat dus nog wat minder gebruikelijk maar het gebeurt. Nu ja, ik ging niet zagen dus De dag maar weer eens zien door te komen. Beetje down.

Ik heb hier zelfs niemand zien melden dat het met drank is mislopen.... Proficiat aan ons allen

Ik heb sinds 8 oktober (toen belandde ik in het ziekenhuis) nogal gemakkelijk moeilijke situaties qua triggers om te drinken kunnen vermijden. Eén trouwfeest vond ik erg lastig. Ik dans al niet en wist begot met mezelf geen blijf. Had er niet bij stil gestaan tot hiertoe, maar kerstfeest bij schoonfamilie zou wat dat betreft een ramp geweest zijn. Wellicht had ik een excuus verzonnen om niet te gaan.

@spirit bedoel je dan dat je zus zelf haar drank meebrengt als ze bij jou op bezoek komt?

Oef, dokter aan de lijn. Pancreas waardes zijn terug heel goed aan het herstellen, bijna terug binnen referentiewaarden dus nu volhouden en dan is hij over een week of zo helemaal hersteld. Tijdelijke stijging was dus, zo goed als zeker, gevolg van het kettingroken. Stijging van witte bloedcellen kan aan van alles liggen, wellicht onschuldig. Een broodnodig lichtpuntje dit, met een goede fysieke gezondheid kan ik er weer tegen aan. Het belang van fysieke gezondheid is me pas de laatste maanden duidelijk geworden. Het cliché klopt echt, je beseft het pas ten volle als je echt heel erg ziek geweest bent. En ik ben wat het fysieke betreft werkelijk onkruid tot hiertoe. Voor mezelf zorgen, houdt momenteel in: Niet drinken. Niet roken (die is hėėl moeilijk). Eten (ook héél moeilijk). Sefffens gaan wandelen. Afleiding zoeken, macabere gedachtemolen proberen uit te schakelen. Straks slaappil nemen. Ik hoop op wijsheid en moed, @Jannigje

Het is nogal wat, als ik mezelf zo lees. In hoeverre zou het een rol spelen dat ik, los van de huidige dramatische omstandigheden, niet drink? Ik neem aan dat het een grote rol speelt. Dat het er mee voor zorgt dat er van alles op zijn plaats begint te vallen. Nu ja, hoe ik zou reageren als ik nog wel dronk zullen we nooit weten.

@jopie Relatie met mijn schoonfamilie is inderdaad een probleem voor de langere termijn. Maar gezien het al zo lang aansleept, voelt het voor mezelf gezond aan om de knoop nu al door te hakken. Dan kan ik het als het ware mentaal al een beetje achterlaten. Gedurende alle jaren dat ik mijn man kende was het problematisch, en voor hem begonnen de problemen al in zijn kindertijd. Er zijn al periodes zonder contact geweest, dat contact werd dan telkens weer hernomen omdat man wilde praten en nieuwe kansen geven. Dat uitpraten niet gaat is wel duidelijk, schoonouders willen en kunnen hun aandeel in de aandoening van hun zoon niet erkennen. Als evidente zaken als 'allee schoonvader, hebt ge nu geen spijt dat ge uw zoon geslagen hebt toen...' al niet uitgepraat kunnen worden... Nee, het is normaal en goed om kinderen te slagen blijkbaar. De emotionele mishandeling is subtieler maar nog veel erger. Ik heb nog een tijd het pad van 'oppervlakkig contact, alleen over koetjes en kalfjes' een kans gegeven. Het gaat niet. Man is zo zelfdestructief. Zondagochtend belde hij de politie, om redenen die iedereen onduidelijk zijn (ik was gewoon aan het slapen toen). Hij heeft ze zover gekregen om hem naar zijn ouders te vervoeren, ik heb hem zover gekregen om eerst zijn huissleutels af te geven (jij naar je ouders, ok, dan ga ik van je scheiden). Die boodschap meen ik, want ik ga er zelf aan kapot en dat wil ik niet meer. Heb maandagnacht, ter afsluiting van kerstavond, zelfs een lange brief aan hem geschreven, met de bedoeling dat hij die ooit echt leest. Het is de enige manier om toch wat dat betreft een beetje rust te vinden. Voor mij is de knop definitief om, in mijn leven is er geen plaats voor mijn schoonfamilie, en dus ook geen plaats voor een man die contact houdt met zijn ouders en broers. Wat dat veroordelen betreft, zit ik dus min of meer op dezelfde lijn als jij denk ik. Het helpt me niet verder om hen te veroordelen. Het lost niks op. Ze moeten gewoon figuurlijk dood voor mij.

Goeiemorgen. Met man nog steeds slecht. Ook zijn medische parameters zijn slecht (bloeddruk te laag, saturatie te laag, of ze zijn bloed al hebben kunnen onderzoeken voor niveau lithium en IVM schildklier en cholesterol weet ik nog niet eens). Veel meer antipsychotica bijgeven is omwille van mogelijke bijwerkingen dus ook niet mogelijk. Dat hij zijn eten weigert, helpt natuurlijk ook niet. Ja ik kan dan wel loslaten, en dacht dat echt te doen toen ik hoorde dat hij in het huidige ziekenhuis kan blijven (dat was het enige positieve nieuws gisteren, leek toen iets heel groots, juridisch probleem van collocatie is opgelost). Natuurlijk lukt loslaten niet als ik hoor dat het alleen maar slechter gaat. Ik ben doodongerust, niks aan te doen. Gisteren bloed laten checken. Witte bloedcellen gestegen, pancreaswaardes nog niet binnen, maar dat is natuurlijk een zeer slecht teken. En hoe kan ik nu naar ziekenhuis gaan (voor mezelf dus), ik heb helemaal geen opvang voor mijn honden. Verder super kwaad op schoonouders. Had vorige week al besloten dat ze definitief uit ons leven moeten verdwijnen. Er is een hele sterke aanwijzing dat zij WEER EENS de trigger geweest zijn voor mijn man. Ingewikkeld om uit te leggen. In ieder geval was hen heel duidelijk gezegd dat man geen contact met hen wenst. Blijkbaar hebben ze met een vriend van hun over man gesproken, vriend heeft man donderdag op Messenger aangesproken, man heeft woedend gereageerd, en ja hoor, donderdag is de bal aan het rollen gegaan. Hoor ik ook van vrienden. Donderdag is hij beginnen rondbellen en vonden ze al dat hij manisch klonk. Accepteren en ook persoonlijk afwijzen, zo ver was ik in mijn gedachten al. Maar @jopie veroordelen die ik ook. Dat niet doen is me onmogelijk.

Deze kerstdag is eigenlijk ook voor mij een moment om stil te staan bij mijn sociaal netwerk. Het is niet zo groot. De laatste jaren zijn er heel wat mensen weggevallen, er zijn er ook een paar bijgekomen. Is het erg dat ik, net nu, geen familielid kan lastig vallen? Nee, het is net goed. Mijn zus bijvoorbeeld. De kans is groot dat ze me zou helpen. Een beetje praktische hulp in het huishouden zou beslist handig zijn. Maar ze zou zich niet afvragen waarmee ik geholpen wil worden. Ze zou zich aan me opdringen, zich overal mee moeien, beslissingen in mijn plaats nemen, ongevraagde adviezen geven. Want zij weet beter dan ik wat goed is voor mij. Het heeft me veel tijd gekost om me uit die wurggreep te verlossen. Veel tijd om te beseffen dat ik niet ondankbaar ben als ik die inmenging niet wens. Veel tijd om te beseffen dat ze mij constant kleineert en dat ze daar het recht niet toe heeft. Veel tijd om te begrijpen dat ik er geen begrip voor moet opbrengen omdat ze het wellicht allemaal vanuit goede bedoelingen doet. Het is beter zoals het nu is. Een paar mensen die ik kan bellen voor een babbel. En verder gewoon zelf voor mezelf zorgen. Stilaan beseffen dat ik dat kan. Dat ik sterker ben dan ik vroeger vermoedde.

@Smaragd, mooi wat je vertelt. Mijn vader heeft een tijdje in een woonzorgcentrum gewoond, hij leed aan vasculaire dementie. Hij had heel veel heldere momenten. Er waren nogal wat verpleegkundigen die hem als een kind behandelden, hem aanspraken met 'vriendeke' en zo (dialectisch Vlaams woord, letterlijk 'vriendje', in se een kleinerende manier om iemand aan te spreken). Blij te horen dat jij de mensen in hun waarde laat, dat is zo belangrijk.

Dank je Yvonne voor je meeleven. Ik heb daar meer aan dan je misschien denkt. Op de lange termijn dan. Mijn huidige horizon is ongeveer twee uur en half, dan mag ik van mezelf terug naar ziekenhuis bellen. Het is nl nóg erger geworden. Het scenario waarmee ik geen rekening had gehouden. Vanmorgen om vijf uur is de zogenaamde 'spuit' gegeven. Verwachting was ongeveer twaalf uur slapen (werking van spuit met vertraagde afgifte is ongeveer drie dagen). Hij was na drie uur al terug wakker en nog steeds even heftig. Geen idee hoe dit verder gaat dus. Stomme feestdagen ook. Ginder is er alleen een dokter van wacht, mijn eigen psychiater is pas op 2 januari terug bereikbaar, heb al wel met een paar vrienden gebeld maar iedereen zit natuurlijk bij familie. SCHREEUW Enfin, één ding, dan ook nog relevant voor dit forum: wat ben ik dankbaar dat ik momenteel niet drink. Er is zelfs drank in huis, direct beschikbaar, maar gek genoeg verlang ik er helemaal niet naar.

Aha. Het 'gebed' (of de 'wens') ken ik. Eigenlijk hoorde ik dat de eerste keer in een liedje van Sinéad O'Connor, en associeerde het oorspronkelijk dus helemaal niet met de AA. Ik weet dat zij het gebruiken, maar is het afkomstig van hen? Ik ga het misschien later eens proberen te googelen.

Geen flauw idee, maar lijkt me eerder Nederlands dan Engels?

Ik vind het eigenlijk niks om je over te schamen als je een afkorting niet begrijpt. Maar goed, lang geleden durfde ik niemand te vragen wat 'lol' betekent. Heb zelfs lang gedacht dat het gewoon het Nederlandstalige woord 'lol' was. Lol.

Ik denk dat adb gewoon de afkorting van alcohol de baas is? Maar weet niet in welke context je het las.

Nog even met ziekenhuis gebeld. Het gaat erg slecht, alsmaar slechter. Hoogstwaarschijnlijk wordt hij morgen platgespoten. Misschien is dat wel het beste, dat al die angst en pijn gewoon even gestopt wordt, maar heb dat nog nooit meegemaakt dus ben best wel bang. Ik besef dat jullie daar niks zinnigs op kunnen zeggen, maar goed, ik moest gewoon even mijn hart luchten.

Pff ik had voorgaande al een uur geleden geplaatst. Bleek dat dat niet gelukt was omdat ik een emoji had gebruikt. Bizar.

Hoi Spud, ik woon niet alleen in België, ik ben Vlaamsche! Er zullen inderdaad nog vele lege dagen komen vrees ik, dus wie weet, misschien is het wel een goed idee. Mijn trouw was vijf jaar geleden in september. Exact vijf jaar geleden zat manlief overigens ook 'binnen'. Misschien ben ik zijn trigger wel, pff. Vlaams meisje was niet echt getuige, ik geloof dat we daar toen grapjes over maakten, we hebben haar wel een paar keer gezien. Die bruidsjurk, zou kunnen, het was er een knalrode. Geniet van de film.

Goh, wat is echt kerst voor mij... Geen idee. Ik vond het al een hele tijd niet plezant. Vorig jaar nog een stom feest bij mijn schoonfamilie bijvoorbeeld. Maar nu zo voor de eerste keer echt alleen. Tsja. Wat het vervelend maakt, denk ik, is dat alles zo stil is buiten. Als ik bijvoorbeeld naar een café zou willen (om pakweg een koffie te drinken he) dan kan dat niet eens want er is niks open. Dat geeft echt een eenzaam gevoel vind ik.

Spud, Ik ben omwille van dronken rijden (er was geen ongeluk gebeurd, maar dat maakt het er eigenlijk niet minder erg op) twee keer bij een psycholoog moeten verschijnen om mijn rijbewijs terug te krijgen. De eerste keer was ik eerlijk. Ik vertelde dat ik nog matig dronk, maar absoluut niet zou drinken als ik nog moest rijden. Ik was enorm gestresseerd, en op een bepaald moment schoot ik van de zenuwen in de lach. Gevolg: ze dachten dat ik het niet serieus nam. De tweede keer heb ik, op aanraden van mijn psychiater, een rolletje voorbereid. Weg zenuwen, weg eerlijkheid, een ik kreeg mijn rijbewijs terug. Het belangrijkste is dat ik effectief nooit meer dronken wil rijden, zeker. De aanpak van die psychologen is wel een beetje bedenkelijk.

Smaragd, inderdaad helse pijn. Zat op de spoedafdeling op mijn knieën voorovergebogen te kermen, pff. En dan nog een paar dagen de uren zitten af teken tot ik 'recht' had op morfine. Denk al met al dat het goed is voor mij dat het zo veel pijn deed. En het is ook goed dat ik op dit moment al een tijd de gewoonte heb om niet te drinken, dat is alvast een Stressfactor minder. Wel vervelend dat ik niet mag roken. Eigenlijk was ik voor de opname van man al gestopt, maar ben jammer genoeg zwaar gaan kettingroken (minstens twee pakjes bastos per dag). Pas vorige week maandag te weten gekomen dat mijn pancreas, die anderhalve maand geleden bijna hersteld was, terug aan het verslechteren was, wellicht door die sigaretten. Grrr. Enfin nu dus weer stoppoging en donderdag terug bloed laten controleren Het houdt me maar zoet

Toch een streepje positiviteit. Ik zit hier in de zetel met mijn twee schatten van honden. We hebben zonet een half uurtje gewandeld, en ik passeerde een oudere dame met haar hond, samen eenzaam op kerstavond geeft ook een band. Nu dan maar knus film kijken zeker. Alleen eten stelt me voor een probleem. Het lukt me al weken niet om fatsoenlijk te eten op mijn eentje. Nu zit ik met stom duur kersteten in de frigo. De kerstboom heb ik gisteren al ontmanteld, hij maakte me depressief.

Bedankt voor alle lieve steun. Het helpt wel hoor, ook als er niet veel zinvolle te zeggen is, om gewoon het gevoel te hebben dat er iemand met me meeleeft. Zonder drank lukt verrassend goed. Ik kreeg net op tijd een waarschuwing. Had begin dit jaar mijn pogingen om gematigd te drinken onnozelweg opgegeven en ben dan maar chronisch gaan drinken. Zelden echt zat geweest, maar ook zelden echt nuchter. Dus acute pancreatitis. Er is geen onherstelbare schade, noch aan lever noch aan pancreas, maar als ik ook maar een druppel drink voordat die pancreas helemaal hersteld is, dan kan het om zeep zijn. Het is absurd, maar ik ben nu verslaafd aan alcoholvrij bier. De ene verslaving vervangen door de andere, tja, het zij zo, als het me helpt dan helpt het me maar. Man is inderdaad veilig nu. En het is goed dat ik hem niet kan bezoeken. Als het wel kon, dan zou het een slecht idee zijn om het te doen. Hij is erg zwaar over mijn grenzen gegaan, ik ben er zelf aan onderdoor gegaan, ik weet momenteel niet of ik hem graag zie. Ja, mijn hart verscheurt van de pijn als ik bedenk dat hij opgesloten zit en doodsbang is, want de verpleging heeft me verteld dat hij geen rust vindt en duidelijk psychisch lijdt. Tuurlijk verscheurt dat me. En tegelijkertijd weet ik dat ik zelf niet de energie heb om hem te steunen als ik dat zou kunnen. Als iemand die psychotisch is je kwetst, dan ben je net zo erg gekwetst. Sorry voor de wartaal.