Niet zozeer als anderen drinken, daar heb ik nooit moeite mee gehad. Wel de momenten dat ik alleen ben en me niet goed voel, wat depressief of wat dan ook. De gedachte komt dan op dat het nu wel weer kan.
Maar ik weet dat ik het echt niet in de hand ga houden, ikke niet!! Nooit meer doen dus, maar nooit duurt zo lang!
Feitelijk dus af en toe nog de behoefte om me te verdoven, los te zijn van deze wereld, van welke problemen dan ook.
Ik zou nooit meer terug willen naar toen, de katers, het desperate, het stiekeme, het zieke. Dus doe ik het ook niet.
Alleen die verdoving, af en toe mis ik die. Maar het een gaat niet zonder het ander.
Nou ja, ook die buien gaan voorbij en ik leer nog steeds hoe hiermee om te gaan. Allengs wordt het wel makkelijker, maaar ik blijf waakzaam...