Ik bespeur een beetje het gevoel,wijfie en excuses als ik het mis heb dat je op voorhand het al geen kans van slagen geeft de psych?
Vraag me soms ook af of enig advies ook maar binnenkomt bij je?
Vorige week gaf je aan op te zien tegen zaterdag, er geen zin in te hebben, het zelfs als 'mogelijk gevaarlijke situatie' zag en dan toch besluit je je bloot te stellen eraan, omdat je de ander niet teleur kon stellen.
Wanneer eens eerst voor jezelf zorgen en daarna pas voor een ander?
Sorry, ik weet soms niet meer wat ik moet zeggen tegen je, als er al zoveel en zo vaak adviezen gegeven zijn waar ik je zelden iets mee zie doen...