Ik herlas mijn draad en het valt me op dat ik soms zo reactief ben op het moment zelf en de grote lijn dan niet zie. 28-07 was duidelijk een uiting van frustratie. De grote lijn is dat ik me beter in mijn vel voel, inzicht krijg in mezelf en tevreden met mezelf. Het stapvoetende kind vs eens rustig tot 10 tellen afstand nemen geheel overzien en de balans opmaken. Zo rot als ik me in een moment voelde is het niet als je het perspectief anders legt. En zo dramatisch is het eigenlijk ook helemaal niet met een relatie willen en totaal eenzaam zijn. Als ik goed nadenk zijn er meer mensen betrokken bij me dan ik soms zelf denk.
De kern is eigenlijk supersimpel; geluk in een ander of in jezelf zoeken. Dat een ander de sleutel zou zijn in geluk.....wat niet zo is. Althans niet zoals ik dacht of hoopte dat zou kunnen zijn. Maar op een onverwachte wijze toch wel. Via die persoon ben ik heel duidelijk op de feiten gewezen, richtingen gewezen waarin ik zelf de oplossing kan vinden, hier is werk in uitvoering en nog geen echt resultaat maar wel beweging. Wat ik zo bijzonder vind; eerst denken dat die persoon de sleutel is en dan blijkt die persoon je de weg te wijzen naar de sleutel in jezelf. Niet meer verliefd maar dat maakt die persoon niet minder bijzonder. Bijzonder op een heel onverwachte manier, niet echt een kwestie van me meer of minder dierbaar maar gewoon totaal anders.
Het is gebleken dat het wel kan dat afspreken. Helemaal gewoon voelt het niet maar vlinders zijn er niet meer. Zoals je leest hierboven, ze is bijzonder op een andere manier. Niet dat ik het niet heel jammer vind want ik zou van haar kunnen houden maar... Verliefdheid kan meer kapot maken dan me lief is. Het is zoals het is nu en ben tevreden met hoe het is.
Ben ook niet zo meer bezig met wanhopig op zoek zijn naar een relatie of vrienden maken.....genoeg aan mijn hoofd ook met mijn vader en werk en studie.....Gezellig met iemand wat drinken en niet meer dan dat. Meer ontspannen en niks verwachten.